Afrim Caka, Gjakovë
Paralizë e vullnetit, të shkruash përseri diçka është e rëndë dhe vështirë për mendjen e veshin, pa qejf në degjojmë dhe shohim një politik të panjohur – ku nuk gjendet e ulur sot ky gjymtim në trojet shqiptare? Më në fund, natyrisht, të bëjmë edhe bilancin negative edhe të fundamentalizmit islam të tillë dhe të vemë në dukje rrezikshmërinë e saj shqetësuese.
Kjo paraliz paradoksale i mizorisë së dy dekadave po i rezervohet pikrisht brezit të ri që po rritet: “Për këtë gjë të gjithë kemi rënë në lirargji”. Ky shkrim iu bën thirrje të gjithë shqiptarëve kudo që gjenden që të shohin të vërtetën në sy. Nëse ndjehesh shqiptar me gjak e me etni, e jo diçka tjetër, kjo thirrje është për ju. Le të vetëdijësohemi se vetëm e vetëm duke punuar e duke menduar si shqiptarë do të mund të ndërtojmë një shoqëri morale, vëllazëri e me nder siç e meritojmë. Vetëm e vetëm duke punuar për një shtetë të shëndoshë shqiptar pa krime të organizuara do të bëjmë një komb të shëndosh shqiptar. Vetëm e vetëm me një identitet të fort kombëtar do të mund të ndërtojmë një shtet dardanë me një ekonomi në të cilën do të ketë punë e mundësi për të gjithë. Mungesa e karakterit që kanë treguar njerëzit tanë gjatë njëzet viteve të fundit është thellësisht shqetësuese. Indiferenca me te të cilën ata i kanë trajtuar nevojat më urgjente të kombit tonë mund të na çojë në mënyrë të paevitueshme deri në dëshprim. Më shumë se kurrë më parë fjala e popullit është e vërtetë: se i ligu mund të bëhet shkas vetëm për të liga. Por edhe në këtë epokë, ato cilësi që i gjen midis njerzëve tanë, të cilat kryesisht të shëndosha, nuk kanë humbur tërësisht. Ato qëndrojnë të fjetura në thellësitë e ndërgjegjës kombëtare dhe nganjëherë në kupën e errët qiellore shohim cilësi të caktuara si drita të ndritshme, të cilat Dardania do t’i kujtojë një ditë si nga simptomat e para të një ringjallje.
Kam frikë se atëherë ndoshta do te jetë tepër vonë… Po qe se kombi shqiptar duhet t’i japë fund një situate në të cilën kërcënohet për t’u fshirë nga harta e Evropës dhe nga sllavët e karpateve, ai nuk duhet të bjerë në gabimet e periudhës së paraluftës dhe pasluftës dhe të bëjë për armik tërë botën. Por ai duhet të konstatojë se kush është armiku i tij më i rrëzikshëm në mënyrë që të mund të përqendrojë të gjitha forcat e tij në një luftë për ta mundur atë. Dhe po qe se duhet të bëhen sakrifica në drejtime të tjera, në mënyrë që ta përfundojmë këtë luftë me fitore ndaj shkjaut, brezat e ardhshëm nuk do të na ndihmojnë për këtë. Në të gjitha këto gjëra, qëllimi dhe metodat duhen përcaktuar nga ideja e ruajtjes së mirëqenies së kombit, në trup e shpirt. Por nëse, për shkak të përtacisë apo frikës, nëse kjo luftë nuk çohet deri në fund, mund ta marrim me mend si do të jetë gjendja pas dy dekadash. Shumë pak nga pamja e shqiptarit do të mbetej në natyrën e shqiptare, e cila do të quhej tallje me vetveten ndërsa turpi dhe çnderimi i kombi do të zgjatej më shumë. Shpirt shqiptar duhet të kontribuonte në qytetërim vetë përmes individëve që jetonin përmes nacionalimit, kurse origjina e këtyre individëve mbetej e njohur. Mbetëshin si pleh për të rritur pjellorinë e qytetërimit, deri sa pika e fundit gjakut dardan të prishej e thahej. Edhe sot pezmatohemi kur dëgjojmë se heroizmi i miljonave shqiptar tanë të racës së lartë Pellazgo – Ilire ka shkuar dëm…
Dallimi mes ideologjisë së shpërbërjes dhe suksesit real politik që ka arritur populli ynë gjatë historisë dhe qëllimeve të kota për të cilat është derdhur gjaku i kombit është më rëndësi për përcaktimin e politikës sot në të adhmen. Mendoj se garancia më e mirë kundër ringjalljes sonë në të ardhmen do të ishte copëzimi i prontos, korrupsionit dhe krimit të organizuar. Andaj, ne na duhet që me çdo kusht e me çdo mënyrë të dalim nga kjo gjendje. Kurse sjellja e ideologjisë së shpërbërjes nuk pritet ta ndryshojë këtë gjendje. Për sa kohë që ideologjia e shpërbërjes kërkonë rikthimin në gjendje të 2020-ës si synim të programit poltik të kapjes së shtetit. Këta kanë dështuar plotësish në ndërtimin e një shoqërie normale njerëzore, në të cilën njeriu të jetojë me punë, me nder, me dinjitet, me vlera, me shpresë e me sigurinë që meriton. Kanë dështuar dhe na kanë futurë në rrugën e krimit, të pasigurisë, dhe të skllavërisë dhe nuk ka Zot që të dalë e të thotë të kundërtën e të bindë njeri. Lufta kundër ideologjisë korruptive dhe përhapësit të tij, prostitucionit politik, është një nga detyrat gjigande të shqiptarëve, gjigande sepse nuk bëhet fjalë vetëm për zgjidhjen e një problemi por zhdukja e një vargu të këqijash që qëndrojnë në themel të këtij mallkimi.
Sëmundja shtetit, në këtë rastë, është thjesht rezulltat i rrethanave të sëmura të instikteve morale, sociale dhe kulturore të ish pushteteve. Po atëherë, ç’duhej bërë? Të rrasje në burg drejtuesit e çmitizuesve, t’i përndiqje e të shpëtoje popullin prej tyre? Duheshin ndërmarrë masa të rrepta policore për ta zhdukur të keqen që nga rrënjët. Në përfundim të këtij rishikimi të shpejtë, gjendja në të cilën jemi ne shqiptarët në shtetin tonë dhe më gjerësisht edhe si komb është katastrofale. Por ata, shpërbërësit të shtetit që e urrejnë kaq shumë, nuk janë ndjerë e as nuk do të ndjehen ndonjëherë shqiptarë, i kanë arritur objektivat e tyre duke përdorur shtetin tonë, duke na përdorur ne, duke e përdorur mirësinë tonë dhe duke punuar me djallëzi e si grup me synime të qarta kundër shtetit. Ata që nuk e duan të mirën e shqiptarëve mund të shkojnë në fund të botës dhe ne nuk na intereson fati i tyre.
Ama, ata që duan të përfitojnë nga fatkeqësia e mjerimi i shqiptarëve tanë do të marrin ndëshkimin që meritojnë dhe do të vijë nga gjyqësia dhe drejtësia e kombit dhe që do të jetë i pamëshirshëm dhe i rreptë.
