Afrim Caka, Gjakovë
Ka 21 vite që kombi shqiptar në Dardani me shpresën dhe me besim të madh, kërkoi që të ndërronte rrjedhën e historisë së vet (pas luftes) duke u përkushtuar në ndërtimin e një shoqërie moderne dhe sipas parimeve që ata besuan se do të ishin frytdhënëse për ata dhe për brezat e ardhshëm. Mirpo, korrupsioni dhe krimit i organizuar, mbasë dështimit të plotë e të pakthyeshëm të ideologjive përçajë e sundo, ish pushtetarët shqiptar kanë dështuar dhe me përpjekjen e tyre për të ndërtuar një shoqëri e një shtetë të fortë politikishtë, ekonomikishtë e ushtarakishtë, që sipas mashtruesve të parisë dhe mentarëve të tyre, do të ishte demokratike dhe kapitaliste.
Dështimi i këtij projekti korruptiv dhe anti-kombëtar ishte i garantuar sepse kjo nuk ka funksionuar kund. Ka vetëm një rrugë në kohën tonë e cila garanton lirinë, nderin e sigurinë. Kjo është rruga e ndërtimit të shtet-kombittë mbështetur e të ngritur mbi një familje të shëndoshë, me një komb me moral, vlera dhe identitetet të fortë, dhe me një shtet që mbron interesat kombëtare, krijon punë e garanton të ardhmen e kombit. Vetëm këtë rrugë nuk e kanë ndjekur zullumçarët, hajdutët, zhvatësit e shtetit e të kombit.
Data 14 shkurt 2021 ishte funeral politik i qeverisjes së panit!
Albini dhe Vjosa dolën fitimtarë në dyja rastet dhe me anë të aftësive së bindjes arritën ta ndalonin këtë gjendje fatkeqe të ish politkanëve të korruptuar politikishtë e kombtarishtë, dhe në atë kohë kishin menduar të thellonin edhe më shumë rrënjët e tyre në pushtet.
Kur ish pozita morën vendet në parlament, mbështetësit e tyre jashtë shpresuan dhe pritën që do të ndodhte “rrezimi i qeverisw”. Natyrisht një mrekulli e tillë as ndodhi dhe as mund të ndodhte. Pasuesit e lëvizjes u bënë shumë shpejt të paduruar, pasi artikujt që lëxonin për deputetët e “korruptuar” nuk e tregonin atë kishin pritur pasi votuan për këta deputetë në zgjedhje. Arsyeja nuk duhej kërkuar shumë larg. Ajo gjendej në faktin se shtypi aspak miqësor nuk tregonte vërtetësi ndaj asaj që bënin përfaqësuesit pan-shqiptartë e popullit.
Në faqet e këtij shkrimi që vijojnë do të këkroj të paraqes karakterin e veçantë thuajse politik të politikanëve në opozitë. Vështirë se mund të gjesh hyrje më të mirë për këtë çështje, se sa të gjejmë biografitë e tyre, të titulluar Jeta dhe dalja e kësaj fryme që shkonte drejt në opozit (14 shkurt 2021). Duke pasur parasysh se deputetët e rinj nisnin ta pëlqenin këtë formë të butë të luftës propagandistike “Rankoviqjane” në Parlament dhe në kuvendet provinciale, gradualisht nuk pranonin më të mernin përsipër kryerjen e punës më të rrezikshme të përhapjes së parimeve të lëvizjes para masave të gjëra popullore.
Jo. Ky lloj shqiptari nuk i duhet askujt. Ose shumëherë, me shqiptar të tillë abuzohej aq turpshëm, saqë dukej sikur emrat e tyre do të qëndronin si simbole të pashuara të llojit më të keq të poshtërsisë. Shpjegimin nuk mund ta marrin me vete as në varr. Dhe stili i tyre, ai që sipas një maskime të njohur e të shëmtuar është vetë shqiptari, në këtë rast i bie të jetë morti.
Që nga Broja, Malisheva, Prapashtica e Prishtina, përqarjesh, mashtrimesh, aferash e krimesh ekonomike të cilët i kanë sjellur e mbajtë në politikë, në pushtet e në opozitë përseri në opozitë këtë specje në zhdukje. Masat e paditura të votuesve shqiptar u mbushën me entuziazmin revulucionar duke lexuar teoritë e Hashim Thaçit, Enver Hoxhaj, Abdullah Hotit, Astrit Zemaj, Albeher Tahirit, Isa Mustafës, Dulles, por, me premtimet për parajsën të mijëra agjitarorëve në shërbim të asaj ideje. Sipas këtij motorizimi, komandanti me zëvendësin e tij Hoxhaj nuk tregojnë mëshirë për atdheun, ndoshta për shkak të dijenisë së urdhërit.
Këtyre nuk ju bëjnë aspak përshtypje këto zullume qe i kanë bërë në këto 20 vite e deri sot ata që po e mbyllin karierën e tyre të neveritshme, përkundrazi ata po vazhdojnë të forcojnë “hajdutëritë dhe krimet ekonomike” ndajë këtij populli me bandit që kanë instaluar në pushtet e parlamentë. Me politikanët që janë shndërruar miljonera të disa përbinshave politikë.
Jam thellësisht i bindur se të gjithë inelektualët shqiptarë në Dardani nuk u pajtuan kurrsesi me politikën korruptive që zbatuan ish organet e tyre zyrtare, e aq më pak kur sot opozita me tërë atë arsenal masash restriktive e represive, por edhe tërë atë bagazh fyerjesh, sharjesh e shpifjesh agresive, morbide e primitive ndaj shqiptarëve… pasi që akuzuesit punojnë së bashku me aq shumë bashkfajtorë saqë shpifjet e tyre oshtijnë pa mbarim. Kur këto specie mblidhen së bashku në komisione apo në parlamentë, flasin shumë budallallëqe të tjera të këtij lloji.
Këto fjalime kritikoheshin në bazë të përshtypjes që linin por, duhet të dimë së demagogët e partive politike kishte shkaktuar goxha efekt negativ te publiku përmes tyre, madje “popullaritet” të gjerë në kuptimin e plotë të fjalës. Nga kjo pikpamje, fjalimet e këtyre demagogëve në parlamentë ishin çoroditëse, pikrisht sepse tregonin shpirtin e tyre me plotë kriticizëm të zi. Unë themë se këto fjalime tregonin intelegjencën e ulët, se ishin banale e të poshtra.
Me largimin e tyre nga pushteti, partitë e korruptuara ndryshuan titujt e tyre dhe u rishfaqën në zgjedhje a fije turpi, teksa liderët e tyre dolën nga shtëpitë e qilarët ku ishin shtrirë nëpër divane tw leshta. Por ashtu siç ndodh në rastin e përfaqësuesve të institucioneve të vjetruara, ata nuk i kishin harruar gabimet – tradhtitë e vjetra e nuk kishin mësuar asgjë të re, dhe programi i tyre ishte ngulitur në të kaluarën, edhe pse afroheshin për të bashkpunuar me regjimin e ri. Qëllimi i tyre ishte të siguronin një copë në pushtetin e ri, dhe ata vazhduan të përdornin vetëm zhargonin anti-qeveri si armën propagandistike të tyre të vetme.
Prandaj partitë e korruptuara pas zgjedhjeve kapitulluan në mënyrë të mjerueshme. Kur u prezentua ligji mbi demarkacionin për Debellden dhe Çakorrin, shumica e ish deputetëve ishin në favor. Por duke u gjetur përballe Vetëvendosjes që demonstronin brenda dhe jashtë parlamentit, “një komb i shtetit” u terrorizuan aq shumë sa të ligët e votuan ligjin kundër shtetit të Dardanisë, sikur të mos kishin pasur fare opozicion kombëtar.
Sapo pan–shqiptarët vëndosën të mos bashkpunonin me Vjosën dhe Albinin, nuk ishin më opozitar, ishin udhëheqës dhe luftëtarë të një lëvizjeje popullore, por thjesht guximtar e të pakorruptuar. Në këtë mënyrë, kjo lëvizje nuk u zhyt në nivelin e partive tjera të zakonshme politike të korruptuara dhe patën fuqi e guxim të përballej me fatin armiqësor dhe të sfidonin rrezikun e martirizimit. Në vend që të luftonin, udhëheqësit e pan-shqiptarizmit e bënë zakon të hartonin ligje për t’iu konfiskuar pasurit e grabitura. Opozitarët e rinj e të vjetër e zbuluan shpejt rrezikun se ishte rrugë e drejtësie dhe jo kënaqëshme, sepse ishte shumë e rrezikshme për konfiskime e arrestime.
