Irani kreu një sulm masiv ndaj Izraelit me më shumë se 300 raketa dhe dronë gjatë fundjavës. Për fat të mirë, pothuajse të gjithë u qëlluan nga forcat ajrore të Izraelit dhe aleatët e tij. I vetmi person që thuhet se u plagos ishte një vajzë shtatëvjeçare.
Kemi parë raporte dhe fotografi të “iranianëve që gëzohen për sulmin ndaj Izraelit.” Por, a është e vërtetë? A po brohorasin me të vërtetë?
Një armik i përbashkët
Irani ka mbi 85 milionë banorë. Sa prej tyre shohim në foto? Ata që shohim duke brohoritur janë disa qindra njerëz nga Rojet Revolucionare dhe paraushtarakët me fuqinë dhe muskujt për të sulmuar.
Sulmi nuk bazohet në vullnetin e popullit iranian.
Ishin Rojet Revolucionare dhe udhëheqësit fetarë që donin të hakmerreshin për sulmin ndaj saj ndaj ambasadës iraniane në Damask, në të cilën shtatë u vranë. Iranianët, nga ana tjetër, brohoritën kur këta të shtatë u vranë, ose kur Qasem Soleimani, një gjeneral i madh i Gardës Revolucionare Iraniane, u vra në vitin 2020 në Irak.
Izraeli dhe populli iranian kanë një armik të përbashkët, dhe ky është regjimi islamik. Gjatë grave, jetës, demonstratave të lirisë, iranianët u mbështetën nga izraelitët.
Iranianët nuk kanë asnjë mosmarrëveshje me hebrenjtë apo Izraelin.
Miqësia midis hebrenjve dhe persëve
Nëse lexojmë historinë perse, shohim se persët dhe judenjtë kishin një marrëdhënie të mirë.
Për shembull, mbreti pers Kserksi i Madh (519-465 p.e.s.) u martua me vajzën judeje Astar të Jerusalemit. Astar, e cila ishte një vajzë jetime, u bë mbretëresha e Perandorisë Perse. Në Torah ka një kapitull mbi Astar dhe mbi emigrantët në Persi në periudhën para Islamit.
Ose mund të lexojmë se gjatë mbretërimit të mbretëreshës Boran, ku thuhet se kryqi i vërtetë mbi të cilin vdiq Jezui është kthyer në Jerusalem rreth vitit 628. Në vitin 614, Khosrau i Persisë pushtoi Jerusalemin dhe thuhet se ka marrë pjesë në kryq me të. Disa historianë shkruajnë se ishte Herakliu ai që mori kryqin prapa.
Nën mbretin Kiri i Madh, i cili mbronte lirinë fetare për të gjithë kur mori Babiloninë, refugjatët judenj mund të ktheheshin. Mbreti u dha atyre mbështetje financiare për ndërtimin e një tempulli të ri në Jerusalem.
Historia perse para pushtimit të Islamit është e pasur me tregime të miqësisë midis hebrenjve dhe persëve. Edhe nën Shah Mohammad Reza, ekzistonte liria e fesë. Irani dhe Izraeli kishin një marrëdhënie të mirë dhe në Iran jetonin 80,000 hebrenj që punonin si në sektorin publik ashtu edhe në atë privat.
Urrejtja islame ndaj hebrenjve
Kur Khomeini mori pushtetin dhe krijoi një republikë islamike, ai tha në fjalimet e tij të para se Izraeli duhet fshirë nga harta. Dhe kjo u bë slogani si për të, ashtu edhe për pasardhësit e tij.
Regjimi bazohet në një urrejtje islamike ndaj hebrenjve. Dhe urrejtja rrjedh nga koha e Muhamedit.
Regjimi përdor xhamitë, mediat dhe shkollat për të mbjellë urrejtje brenda dhe jashtë Iranit. Ai është bërë ngjitës midis regjimit, Xhihadit Islamik, Hezbollahut dhe grupeve të tjera terroriste.
Kjo i jep regjimit legjitimitet. Ata mund të tallen në kraharor dhe të thonë se “ne jemi të vetmit që ndjekim Muhamedin” dhe “ne jemi të vetmit që interesohemi vërtet për Palestinën.”
Është ky regjim që tani po derdh benzinë në zjarr me qëllim finalizimin e vizionit të Khomeinit.
Iranianët mbajnë frymën
Që nga viti 1979, mijëra hebrenj iranianë janë shpërngulur në Izrael dhe tani kanë mbetur vetëm 4.000. Ata jetojnë nën presion dhe përjetojnë diskriminim dhe kufizime. Ata nuk lejohen të punojnë në sektorin publik dhe duhet të jetojnë në disa fusha. Nëse kanë familje në Izrael, nuk u lejohet t’i telefonojnë ose t’i vizitojnë.
Iranianëve të zakonshëm u ndalohet gjithashtu të kenë kontakt me Izraelin. Izraeli nuk stampon pasaportat iraniane në mënyrë që ata të shmangin problemet që mund të sjellë një pasaportë.
Pra, kur shohim imazhet e djegies së flamurit izraelit, nuk shohim fare 85 milionë iranianë që brohorasin.
Regjimi iranian gjithashtu e di fare mirë se nëse do të ketë një luftë midis dy vendeve, askush nuk do të bashkohet me frontin. Rekrutët do të ikin.
Është një situatë shumë e ndryshme sot nga ajo që ishte gjatë luftës në Irak në vitin 1980. Iranianët janë thjesht të lodhur nga korrupsioni, burgosja dhe sundimi i mullahëve dhe ata do të synojnë ata që mund t’i ndihmojnë.
Tani ata e mbajnë frymën: Një luftë gjithashtu mund të dobësojë regjimin e mullahëve dhe të krijojë një mundësi për ta rrëzuar atë. Një ngazëllim do të vijë vetëm kur regjimi të bjerë.
Nga: Debati novegjez
Nettavisen
