Pamje nga protestat e studentëve në Beograd. Marrë nga portali Informer
Autor: Lirim Gashi, Prizren
___
( në shqip, serbisht, gjermanisht, anglisht dhe frëngjisht )
___
Studentët nga Serbia janë fëmijë të një shoqërie dekadente, e cila tash e disa dekada jeton nën hijen e robërisë mendore, të dizajnuar nga makineria e errët e Shërbimit Sekret Rus.
Ky institucion, i pajisur me mjeshtërinë më të madhe të manipulimit, ka injektuar për dekada në gjenet e shumicës së serbëve urrejtjen si një sëmundje të heshtur virale, që lulëzonte në çdo pore të nënvetëdijes kolektive.
Urrejtja është bërë një mësim i pashkruar, një këngë që është përcjellë nga brezi në brez, një melodi që ka mallkuar gjithçka që nuk mbante vulën e “gjenetikës serbe”.
Sot, ky virus, pasi ka mbijetuar për dekada në një gjendje hibernimi, kërkon një ushqim të ri.
Ky virus shkatërrues i etur për gjak nuk kërkon më gjakun e kombeve të tjerë – por i ka kthyer shigjetat kundër trupit që e ka bartur.
Si një gjarpër që kafshon bishtin e tij, shoqëria serbe përballet me një ironi tragjike: urrejtja, e mbjellë si një armë kundër të tjerëve, tani helmatis rrënjët e saj.
Studenti serb, i rritur mes miteve dhe legjendave të shenjta për superioritetin kombëtar, tani endet mes pyetjeve të paqarta.
A mund ta kuptojë veten ai që është edukuar të mos i kuptojë të tjerët?
A mund t’i thyejë zinxhirët mendorë, dikush që kurrë nuk e ka parë horizontin e lirisë?
Në përplasjen e vlerave të shkatërruara dhe nevojës për ringjallje, studentët janë bërë një metaforë e kombit që vuan mes një të kaluarje të dhimbshme dhe një të ardhmeje të pasigurt.
Kjo është një tragjedi politike dhe filozofike e një shoqërie që për dekada ka zgjedhur të gjunjëzohet para demonëve të saj, duke harruar se urrejtja nuk njeh kufij dhe se, para ose vonë, gjithmonë synon të shkatërrojë edhe krijuesin e saj.
Të rinjtë serbë që protestojnë në sheshet e qyteteve të mëdha të Serbisë përpiqen të bëhen avangardë e një epoke të re të revolucioneve intelektuale, avangardë e një periudhe që kalon kufijtë kombëtarë dhe politikë. Qëllimi i tyre është të arrijnë nivelin kulturor dhe intelektual të bashkëmoshatarëve të tyre nga rajoni, ndërkohë që janë dritë vite para sistemit totalitar që po i shtyp në çdo hap.
Lufta e tyre nuk është vetëm politike, por edhe filozofike; ata nuk kërkojnë vetëm një ndryshim të pushtetit, por një ri-definim të realitetit në të cilin jetojnë.
Veprimet e tyre zbulojnë paradoksin e regjimeve autoritare moderne: ato ushqehen me populizëm, por frikësohen nga populli.
Vuçiç, si përfaqësuesi kryesor i këtij sistemi, nuk është vetëm armiku më i madh i këtyre të rinjve, por edhe armiku më i madh i idesë së lirisë, drejtësisë, barazisë dhe dijes.
Pëpjekjet e tij për t’i lidhur ata me “opozitën e kontrolluar” zbulojnë thellësinë e frikës së tij. Sepse si mund të luftosh kundër atyre që refuzojnë të jenë pjesë e kaosit që ti vetë e ke orkestruar?
Filozofikisht, kjo situatë pasqyron procesin dialektik hegelian – përplasjen mes tezës (pushteti autoritar) dhe antitezës (rinia revolucionare). Forca e tyre nuk qëndron tek numri, por tek aftësia për të përdorur idetë si armë. Ndërkohë që elita intelektuale e Serbisë rrëshqet gjithnjë e më shumë drejt apatisë dhe korrupsionit, këta të rinj tregojnë se drita e vërtetë nuk vjen nga titujt akademikë, por nga guximi për t’u përballur me padrejtësitë.
Kultura e protestave të tyre ndriçon një të vërtetë themelore filozofike: pushteti nuk është në duar të atyre që qeverisin, por në duar të atyre që kuptojnë. Këta të rinj janë dëshmi se dija dhe veprimi strategjik mund t’i ndriçojnë më së miri dobësitë e regjimit. Lufta e tyre na kujton se çdo epokë ka vizionarët e saj – ata që qeshin përpara tiranisë dhe ata që vendosin themelet për një shoqëri më të lirë.
Në fund, pyetja nuk është sa janë këta të rinj intelektualisht para prindërve të tyre në Serbi, që, duke mbështetur regjimin totalitar, pavetëdijshëm pinë gjakun dhe djersën e popullit të tyre.
Pyetja është: sa larg do të shkojnë ata me forcën dhe energjinë e tyre krijuese, përpara se ndryshimi të bëhet i pashmangshëm?
***
EVO KAKO JA RAZUMEM PROTESTE STUDENATA U SRBIJI
Autor: Lirim Gashi
Studenti iz Srbije su deca jednog dekadentnog društva, koje već decenijama živi pod senkom mentalnog ropstva, dizajniranog od strane mračne mašinerije Ruske Tajne Službe.
Ova institucija, opremljena superiornim majstorstvom manipulacije, ubrizgala je decenijama u gene većine Srba tihu mržnju, koja se širi poput virusa, koji je cvetao u svakoj pori kolektivne podsvesti.
Mržnja je postala nepisano učenje, pesma koja je prenošena s generacije na generaciju, melodija koja je proklela sve što nije nosilo pečat „srpske genetike“.
Danas, ovaj virus, nakon što je decenijama preživeo u stanju hibernacije, traži novu hranu.
Ovaj destruktivni virus, žedan krvi, više ne traži krv drugih naroda – već je okrenuo strele protiv tela koje ga je nosilo.
Kao zmija koja ujeda svoj rep, srpsko društvo se suočava sa tragičnom ironijom: mržnja, zasađena kao oružje protiv drugih, sada truje svoje korene.
Srpski student, odrasao među mitovima i svetim legendama o nacionalnoj superiornosti, sada luta među nejasnim pitanjima.
Da li može da razume sebe onaj koji je naučen da ne razume druge?
Da li može da slomi mentalne okove onaj koji nikada nije video horizont slobode?
U sudaru uništenih vrednosti i potrebe za oživljavanjem, studenti su postali metafora naroda koji pati između bolne prošlosti i nesigurne budućnosti.
Ovo je politička i filozofska tragedija jednog društva koje je decenijama biralo da kleči pred svojim demonima, zaboravljajući da mržnja ne poznaje granice i da, pre ili kasnije, uvek cilja da uništi i svog tvorca.
Mladi Srbi koji protestuju na trgovima velikih gradova Srbije pokušavaju da postanu avangarda nove epohe intelektualnih revolucija, avangarda jednog perioda koji prelazi nacionalne i političke granice. Njihov cilj je da dostignu kulturni i intelektualni nivo svojih vršnjaka iz regiona, dok su svetlosne godine ispred totalitarnog sistema koji ih potiskuje na svakom koraku.
Njihova borba nije samo politička, već i filozofska; oni ne traže samo promenu vlasti, već i redefinisanje realnosti u kojoj žive.
Njihovi postupci otkrivaju paradoks modernih autoritarnih režima: oni se hrane populizmom, ali se plaše naroda.
Vučić, kao glavni predstavnik ovog sistema, nije samo najveći neprijatelj ovih mladih, već i najveći neprijatelj ideje slobode, pravde, jednakosti i znanja.
Njegovi pokušaji da ih poveže sa „kontrolisanom opozicijom“ otkrivaju dubinu njegovog straha. Jer kako se možeš boriti protiv onih koji odbijaju da budu deo haosa koji si ti sam orkestrirao?
Filozofski, ova situacija odražava hegelijanski dijalektički proces – sukob između teze (autoritarna vlast) i antiteze (revolucionarna omladina). Njihova snaga ne leži u broju, već u sposobnosti da ideje koriste kao oružje. Dok intelektualna elita Srbije sve više sklizne u apatičnost i korupciju, ovi mladi ljudi pokazuju da prava svetlost ne dolazi od akademskih titula, već od hrabrosti da se suoče sa nepravdama.
Kultura njihovih protesta osvetljava jednu osnovnu filozofsku istinu: vlast nije u rukama onih koji vladaju, već u rukama onih koji razumeju. Ovi mladi su dokaz da znanje i strateško delovanje mogu najbolje osvetliti slabosti režima. Njihova borba nas podseća da svaka epoha ima svoje vizionare – one koji se smeju pred tiranijom i one koji postavljaju temelje za slobodnije društvo.
Na kraju, pitanje nije koliko su ovi mladi intelektualno ispred svojih roditelja u Srbiji, koji, podržavajući totalitarni režim, nesvesno piju krv i znoj svog naroda.
Pitanje je: koliko daleko će otići sa svojom kreativnom snagom i energijom pre nego što promena postane neizbežna?
***
WIE VERSTEHE ICH DIE PROTESTE DER STUDENTEN IN SERBIEN
Autor: Lirim Gashi
Die Studenten aus Serbien sind Kinder einer dekadenten Gesellschaft, die seit mehreren Jahrzehnten im Schatten einer geistigen Sklaverei lebt, die von der dunklen Maschinerie des russischen Geheimdienstes entworfen wurde.
Diese Institution, ausgestattet mit der größten Kunst der Manipulation, hat jahrzehntelang in den Genen der Mehrheit der Serben stille Hass, als eine virale Krankheit injiziert, die in jedem Poren der kollektiven Unbewusstheit blühte.
Hass wurde zu einer unausgesprochenen Lehre, ein Lied, das von Generation zu Generation weitergegeben wurde, eine Melodie, die alles verfluchte, was nicht das Siegel der „serbischen Genetik“ trug.
Heute verlangt dieses Virus, nachdem es jahrzehntelang in einem Zustand der Hibernation überlebt hat, nach neuer Nahrung.
Dieses zerstörerische Virus, das nach Blut dürstet, verlangt nicht mehr das Blut anderer Nationen – sondern hat die Pfeile gegen den Körper gerichtet, der es getragen hat.
Wie eine Schlange, die ihren eigenen Schwanz beißt, sieht sich die serbische Gesellschaft einer tragischen Ironie gegenüber: Der Hass, der als Waffe gegen andere gesät wurde, vergiftet nun seine eigenen Wurzeln.
Der serbische Student, aufgewachsen mit Mythen und heiligen Legenden über nationale Überlegenheit, wandelt nun zwischen unklaren Fragen.
Kann jemand, der darauf erzogen wurde, die anderen nicht zu verstehen, sich selbst verstehen?
Kann jemand die geistigen Ketten sprengen, der nie den Horizont der Freiheit gesehen hat?
Im Zusammenprall von zerstörten Werten und dem Bedürfnis nach Erneuerung sind die Studenten zu einer Metapher für eine Nation geworden, die zwischen einer schmerzhaften Vergangenheit und einer unsicheren Zukunft leidet.
Dies ist eine politische und philosophische Tragödie einer Gesellschaft, die sich über Jahrzehnten vor ihren eigenen Dämonen niedergebeugt hat und vergessen hat, dass Hass keine Grenzen kennt und früher oder später immer darauf abzielt, seinen eigenen Schöpfer zu zerstören.
Die serbischen Jugendlichen, die auf den Plätzen der großen Städte Serbiens protestieren, versuchen, die Avantgarde einer neuen Ära der intellektuellen Revolutionen zu werden, eine Avantgarde einer Periode, die nationale und politische Grenzen überschreitet. Ihr Ziel ist es, das kulturelle und intellektuelle Niveau ihrer Altersgenossen aus der Region zu erreichen, während sie Lichtjahre vor dem totalitären System sind, das sie in jedem Schritt unterdrückt.
Ihr Kampf ist nicht nur politischer, sondern auch philosophischer Natur; sie verlangen nicht nur einen Machtwechsel, sondern eine Neu-Definition der Realität, in der sie leben.
Ihr Handeln enthüllt das Paradoxon moderner autoritärer Regime: Sie ernähren sich von Populismus, aber fürchten das Volk.
Vucic, als Hauptvertreter dieses Systems, ist nicht nur der größte Feind dieser Jugendlichen, sondern auch der größte Feind der Idee von Freiheit, Gerechtigkeit, Gleichheit und Wissen.
Seine Versuche, sie mit der „kontrollierten Opposition“ zu verbinden, zeigen die Tiefe seiner Angst. Denn wie kann man gegen diejenigen kämpfen, die sich weigern, Teil des Chaos zu sein, das man selbst inszeniert hat?
Philosophisch spiegelt diese Situation den hegelianischen dialektischen Prozess wider – den Zusammenstoß zwischen der These (autoritärer Macht) und der Antithese (revolutionäre Jugend). Ihre Stärke liegt nicht in der Zahl, sondern in der Fähigkeit, Ideen als Waffen zu nutzen. Während die intellektuelle Elite Serbiens immer mehr in Apathie und Korruption abrutscht, zeigen diese jungen Leute, dass wahres Licht nicht aus akademischen Titeln kommt, sondern aus dem Mut, sich den Ungerechtigkeiten zu stellen.
Ihre Protestkultur erleuchtet eine grundlegende philosophische Wahrheit: Macht liegt nicht in den Händen der Regierenden, sondern in den Händen derjenigen, die verstehen. Diese Jugendlichen sind der Beweis, dass Wissen und strategisches Handeln die Schwächen des Regimes am besten erleuchten können. Ihr Kampf erinnert uns daran, dass jede Epoche ihre Visionäre hat – diejenigen, die über Tyrannei lachen und diejenigen, die die Grundlagen für eine freiere Gesellschaft legen.
Am Ende ist die Frage nicht, wie intellektuell diese Jugendlichen ihren Eltern in Serbien überlegen sind, die das totalitäre Regime unterstützen und unbewusst das Blut und den Schweiß ihres Volkes trinken.
Die Frage ist: Wie weit werden sie mit ihrer Schöpferkraft und Energie gehen, bevor der Wandel unausweichlich wird?
***
HOW I UNDERSTAND THE STUDENT PROTESTS IN SERBIA
Author: Lirim Gashi
The students from Serbia are children of a decadent society, one that has lived under the shadow of mental slavery for decades, designed by the dark machinery of the Russian Secret Service.
This institution, armed with the greatest mastery of manipulation, has injected hate into the genes of the majority of Serbs for decades, like a silent viral disease that bloomed in every pore of the collective subconscious.
Hate has become an unwritten lesson, a song passed down from generation to generation, a melody that cursed everything that did not carry the stamp of “Serbian genetics.”
Today, this virus, having survived for decades in a dormant state, is demanding new nourishment.
This bloodthirsty destructive virus no longer seeks the blood of other nations – it has turned its arrows against the body that once bore it.
Like a serpent biting its own tail, Serbian society faces a tragic irony: the hate, sown as a weapon against others, now poisons its own roots.
The Serbian student, raised among myths and sacred legends of national superiority, now wanders through unclear questions.
Can one understand oneself who has been taught not to understand others?
Can someone break the mental chains who has never seen the horizon of freedom?
In the clash of shattered values and the need for renewal, the students have become a metaphor for a nation suffering between a painful past and an uncertain future.
This is a political and philosophical tragedy of a society that has, for decades, chosen to kneel before its own demons, forgetting that hate knows no boundaries, and sooner or later, it always aims to destroy its own creator.
Serbian youth protesting in the squares of the country’s big cities are trying to become the avant-garde of a new era of intellectual revolutions, an avant-garde for a period that transcends national and political boundaries. Their goal is to reach the cultural and intellectual level of their peers from the region, while being light years ahead of the totalitarian system that suppresses them at every step.
Their fight is not just political, but philosophical; they don’t only seek a change of power, but a redefinition of the reality in which they live.
Their actions reveal the paradox of modern authoritarian regimes: they feed on populism, but fear the people.
Vucic, as the main representative of this system, is not only the greatest enemy of these youth, but also the greatest enemy of the idea of freedom, justice, equality, and knowledge.
His attempts to link them with the “controlled opposition” reveal the depth of his fear. Because how can you fight against those who refuse to be part of the chaos that you have orchestrated yourself?
Philosophically, this situation mirrors the Hegelian dialectical process – the clash between the thesis (authoritarian power) and the antithesis (revolutionary youth). Their strength lies not in numbers, but in the ability to wield ideas as weapons. While Serbia’s intellectual elite slides further into apathy and corruption, these young people show that true light doesn’t come from academic titles, but from the courage to confront injustice.
Their protest culture illuminates a fundamental philosophical truth: power is not in the hands of those who govern, but in the hands of those who understand. These young people are proof that knowledge and strategic action can best illuminate the regime’s weaknesses. Their struggle reminds us that every era has its visionaries – those who laugh in the face of tyranny and those who lay the foundations for a freer society.
In the end, the question is not how intellectually advanced these youth are compared to their parents in Serbia, who, by supporting the totalitarian regime, unknowingly drink the blood and sweat of their people.
The question is: how far will they go with their creative force and energy before change becomes inevitable?
***
COMMENT COMPRENDRE LES PROTESTATIONS DES ÉTUDIANTS EN SERBIE
Auteur : Lirim Gashi
Les étudiants serbes sont les enfants d’une société décadente, qui vit depuis des décennies à l’ombre d’une esclavage spirituel conçu par la sombre machinerie des services secrets russes.
Cette institution, dotée de la plus grande maîtrise de la manipulation, a injecté en silence, pendant des décennies, une haine profonde dans les gènes de la majorité des Serbes, comme une maladie virale, qui a prospéré dans chaque pore de l’inconscient collectif.
La haine est devenue une doctrine tacite, une chanson transmise de génération en génération, une mélodie qui maudissait tout ce qui ne portait pas le sceau de la « génétique serbe ».
Aujourd’hui, ce virus, après avoir survécu des décennies en hibernation, réclame de nouveaux repas.
Ce virus destructeur, assoiffé de sang, ne demande plus le sang des autres nations – il dirige maintenant ses flèches contre le corps qui l’a porté.
Comme un serpent qui se mord la queue, la société serbe fait face à une tragique ironie : la haine, semée comme une arme contre les autres, empoisonne désormais ses propres racines.
L’étudiant serbe, élevé dans des mythes et des légendes sacrées sur la supériorité nationale, erre aujourd’hui entre des questions floues.
Quelqu’un qui a été élevé pour ne pas comprendre les autres peut-il se comprendre lui-même ?
Quelqu’un peut-il briser les chaînes mentales, s’il n’a jamais vu l’horizon de la liberté ?
Dans le choc des valeurs détruites et du besoin de renouveau, les étudiants sont devenus la métaphore d’une nation qui souffre entre un passé douloureux et un avenir incertain.
C’est une tragédie politique et philosophique d’une société qui, pendant des décennies, s’est courbée devant ses propres démons et a oublié que la haine ne connaît pas de frontières et qu’un jour ou l’autre, elle vise toujours à détruire son propre créateur.
Les jeunes Serbes qui protestent sur les places des grandes villes de Serbie tentent de devenir l’avant-garde d’une nouvelle ère de révolutions intellectuelles, une avant-garde d’une période qui dépasse les frontières nationales et politiques. Leur objectif est d’atteindre le niveau culturel et intellectuel de leurs pairs de la région, tout en étant des lumières au-delà du système totalitaire qui les étouffe à chaque pas.
Leur lutte n’est pas seulement politique, mais aussi philosophique ; ils ne demandent pas seulement un changement de pouvoir, mais une redéfinition de la réalité dans laquelle ils vivent.
Leurs actions révèlent le paradoxe des régimes autoritaires modernes : ils se nourrissent de populisme, mais craignent le peuple.
Vučić, en tant que principal représentant de ce système, est non seulement le plus grand ennemi de ces jeunes, mais aussi le plus grand ennemi de l’idée de liberté, de justice, d’égalité et de savoir.
Ses tentatives de les relier à l’« opposition contrôlée » montrent la profondeur de sa peur. Car comment lutter contre ceux qui refusent de faire partie du chaos qu’on a soi-même orchestré ?
Philosophiquement, cette situation reflète le processus dialectique hégélien – la collision entre la thèse (le pouvoir autoritaire) et l’antithèse (la jeunesse révolutionnaire). Leur force ne réside pas dans le nombre, mais dans leur capacité à utiliser les idées comme armes. Alors que l’élite intellectuelle de la Serbie sombre de plus en plus dans l’apathie et la corruption, ces jeunes montrent que la véritable lumière ne vient pas des titres académiques, mais du courage de confronter les injustices.
Leurs protestations éclairent une vérité philosophique fondamentale : le pouvoir ne réside pas entre les mains des gouvernants, mais entre celles de ceux qui comprennent. Ces jeunes sont la preuve que la connaissance et l’action stratégique peuvent le mieux éclairer les faiblesses du régime. Leur lutte nous rappelle que chaque époque a ses visionnaires – ceux qui rient de la tyrannie et ceux qui posent les bases d’une société plus libre.
Au final, la question n’est pas de savoir à quel point ces jeunes sont intellectuellement supérieurs à leurs parents en Serbie, qui soutiennent le régime totalitaire et boivent inconsciemment le sang et la sueur de leur peuple.
La question est : jusqu’où iront-ils avec leur créativité et leur énergie, avant que le changement ne devienne inévitable ?
