Teuta Haxhijaj, shkrimtare, Gjermani
Roja e Kullës
Nuk ishte puna që nuk kishte bertitë ndonjëherë, kishte bertitë edhe shumë bile. Sa herë që lujshin me shokë kut’e’klincë, i thojshin që veç zani yt po nihet. E kur ishte ne bjeshkë, e kishte “zbulu” se qysh ushtonin malet kur ky e leshonte krejt zanin qe e kishte dhe malet e “percjellin” atë ma tutje.
Edhe per me ngajtë, pak kujt prej shokëve ia lëshonte rrugën. Sa e sa herë ishin shty kush po nganë ma shpejtë dhe jo rrallë ky dilte i pari.
Por tani, n’këtë moment, as nuk po mund të lëshonte zâ e as ta bënte edhe nje hap të vetëm në drejtim të derës. Hiç kurgja. Sikur ishte ngri aty ku ishte afër frangjisë ne ate sobë te vogel te kullës.
Shpesh i kishte degju gratë tuj folë për zanat e malit qysh mujnë m’i ngri njerëzit e nganjëherë edhe tuj nêm “uh ty t‘shitoftë zana, ho…“
Eh, një qaso zane me siguri e kishte shitu bash n‘qit dakik mbasi nuk mujke me livritë.
Po edhe me mujtë, kah me ikë se?!
Ai, gjarpni, ishte dalë nga një e çarë n‘mes të gurëve dhe po lëvizte drejt derës. Ishte shumë i gjatë, s‘di sa metra bile dhe e kishte një bojë të gjelbërt të msheltë. Se sa ishte nje metër nuk e dinte bash sahi, por që ishte diçka e gjatë, këtë e dinte. Dhe ky gjarpën ishte shumë i gjatë dhe i madh. Kështu të paktën po i dukej Cakut të vogël. Gjarpni u kacavjerr nepër derë dhe doli mbi trâ. „Ngaj tash“ i tha vetes Caku dhe arriti me hapë derën e sobës e me ngajtë shkallëve teposhtë. Duke qenë që kulla i kishte dritaret dhe frangjitë e vogla, pjesa kah ishin shkallët ishte goxha e terr‘shme, kështu që Caku nuk po mund ta shihte nëse gjarpni i madh dhe i trashë, po e ndiqte mbrapa. Duke britë me aq zâ sa kishte, Caku i vogël po i kapercente nga dy shkallë përnjëherësh dhe arriti te dera e kullës. Tashmë pshtimi po dukej te ishte ma afër se vdekja.
N‘oborr, afër bunarit, Dinorja, nana e Cakut dhe dada Hajri, ishin kanë tuj la tesha. Lêsa me te cilën i „rrehnin“ teshat, ndihej deri te prroni.
– Cak, nanë, çka ki?! A mos je ra n‘ujë t‘valë a çka u ba?- po i afrohej nana me vrap- fol… Cak, çka u ba?
Kot. Caku nuk pushonte së bertituni.
– Kuku për mu oj Hajri, don me m‘dalë djali n‘tjetër hesap. Tutna m‘ka shkelë najkun. Cak more, çka ki?
Dikur, pasi nga dera e kulles nuk po dilte gjarpni, Caku nisi të qetësohet.
– Gjarpni…gjarpni i madh sa nje kulshedër osht‘ n‘kullë mrena, kê gati tu m‘hangër…- kallxojke Caku, tu kqyrë vazhdimisht kah dera e kullës.
– Jo djali jem jo, nuk t‘han ai gjarpën, ai osht‘ gjarpni i shpisë, roja e kullës, nuk t‘ban kurgjo. Kerkuj s‘i bon gjo keq, ai rrnon n‘kullë bashkë me neve, Cak. Shuj, djali jem, qy dada Hajri ta jepë do ujë t‘ftohë me pi se je tutë.
Dada Hajri po ia ofronte kofen me ujë te sapo nxjerrun nga bunari.
– Shuj me dadën… gjarpnin e shpisë ki me pa edhe shpesh por mos u tutë kurrë mo prej tij – po i thoshte edhe dada Hajri me nje zâ t‘butë.
Tashmë Caku ishte qetësu. Ulun n‘podvallë t‘koshit ku ish drithi, po mendonte, që mos edhe djemt tjerë nashta e kanë pa gjarpnin n’kulle najherë por ata me siguri nuk ishin tutë si ky. Po nashta dada Hajri e nana nuk i kallxojnë kërkuj çka ka ba vaki. Perndryshe kish m‘i ardhe goxha inat.
Dhe po, Caku e kishte pâ edhe shpesh gjarpnin nëpër skutat e kullës. Rritej Caku e hiqej frika. Vendin e frikës e zuri respekti.
Respekti për rojën e kullës.
Ps. Caku ishte Salihu, gjyshi jem të cilin nga fëmijëria e kishin pas thirrë Cak.
