Nga: Lirim Gashi, Prizren
___
(në shqip dhe serbisht)
___
Historia na mëson se perandoritë nuk vdesin—ato transformohen. Sot, në kohën e luftërave hibride dhe manipulimeve të thella, forcat më të rrezikshme nuk vijnë më me tanke, por me mantila, diplomaci dhe ikona fetare. Kisha Ortodokse Serbe, e fshehur pas maskës së institucionit fetar, në thelb funksionon si ekspozitura më e efektshme dhe më e rrezikshme e shërbimeve sekrete serbe dhe ruse në territorin e Kosovës. Ajo nuk është një kishë e zakonshme—ajo që përfaqëson ajo sot është një poligon institucional i luftës speciale.
Në thelb, kërkesa e Kishës Ortodokse Serbe për statusin “shtet brenda shtetit” nuk ishte asgjë tjetër veçse një përpjekje për ta destabilizuar shtetësinë e Kosovës nga brenda. Ishte një kërkesë që mbante metastazën e një plani kancerogjen—për të ndërtuar fuqi parainstitucionale nën maskën e shpirtërisë: si depo armësh, si kazermë ushtarake, si polici paralele, si shërbim sektet, duke u kamufluar nën maskën e një institucioni të shenjtë serb.
Shembujt konkretë të këtyre aktiviteteve subversive në terren janë të shumtë. Kisha Ortodokse Serbe nuk është vetëm një simbol i autoritetit fetar, ajo është bërë një simbol i nacionalizmit agresiv serb, me një qëllim të qartë: kontrolli i trupit shpirtëror dhe politik të Kosovës.
Përmes eparhive që ndodhen në enklavat e veriut të Kosovës, në Zveçan, Leposaviç dhe në pika të tjera strategjike, Kisha Ortodokse Serbe merret shumë pak me çështje fetare. Në fakt, përmes udhëheqësve shpirtërorë të objekteve të saj fetare, ajo përhap ideologjinë mitologjike serbe për gjoja “ruajtjen e trashëgimisë kulturore”, shpesh në një mënyrë thelbësisht subversive.
Kisha Ortodokse Serbe në Kosovë tashmë nuk është vetëm një institucion fetare. Ajo ka një ndikim të thellë edhe në sistemin arsimor, ku përmes mësimdhënies së lëndës fetare dhe manifestimeve kulturore përhap “pabarazinë historike” të serbëve, duke injoruar qëllimisht viktimat e vërteta të shoqërisë kosovare—shqiptarët, boshnjakët dhe popujt e tjerë që ishin të ekspozuar ndaj politikave gjenocidale.
Po ashtu, Kisha Ortodokse Serbe shpesh është keqpërdorur si një instrument propagandistik, përmes liturgjive fetare që thërrasin për “shpëtimin” dhe per “çlirimin” e Kosovës nën flamurin e ideologjisë së serbizmit të madh.
Nuk duhet harruar se me bekimin e Kishës Ortodokse Serbe gjatë luftërave të viteve 1990, u organizuan masakra dhe gjenocide paramilitare dhe ushtarake, ku kishat u bënë pika logjistike për rekrutimin, pajisjen dhe trajnimin e formacioneve ushtarake.
Në veri të Kosovës, Kisha Ortodokse Serbe ka ndërtuar struktura paralele tè pushtetit—nga administrata kishtare deri tek organizatat joqeveritare që kanë ndikim të thellë në jetën e përditshme të popullatës. Në shumë raste, ndërtimi i objekteve fetare ishte thjesht një mbulim për zgjerimin e ndikimit politik dhe ushtarak, duke krijuar një kërcënim të drejtpërdrejtë për stabilitetin dhe sovranitetin e Kosovës.
Për vite me radhë, liderët e paaftë ose të korruptuar të Kosovës e kanë konsideruar këtë fenomen si diçka të padëmshme folklorike.
Ata ishin të verbër ndaj simbiozës së Kishës me strukturat që kurrë nuk e pranuan ekzistencën e Kosovës, as sovranitetin e saj. Kjo verbëri dhe injorancë nuk ishte vetëm pasojë e padijes, por edhe e qëndrimit pasiv politik që nuk dëshironte të përballej me realitetet e konflikteve postjugosllave. Politika e pajtimit nuk mund të ishte një justifikim për injorimin iracional të kërcënimeve reale.
Vetëm falë Qeverisë së Albinit Kurti, sot shfaqet për herë të parë një refleks i vërtetë politik, njè instinkt serioz shtetëror dhe një aftësia për të parashikuar, parandaluar dhe vepruar.
Në një kohë kur Kisha Ortodokse Serbe luan rolin e kameleonit—ndonjëherë si vend i shenjtë, ndonjëherë si bunker, ndonjëherë si kazermë, ndonjëherë si postbllok policor dhe ndonjëherë si kullë propagande—nuk ka mjet tjetër veçse vigjilencës, ligjshmërisë dhe vendosmërisë strategjike.
Veprimi i Qeverisë së Kurtit tregon se kjo çështje duhet parë jashtë kuadrit të korrektësisë politike, duke kuptuar realitetin se Kosova nuk është vetëm në fazën e ndërtimit, por edhe në fazën e subversionit të rrezikshëm.
Kosova duhet të ndalojë së trajtuari këtë institucion si një organizatë fetare dhe të fillojë ta shohë siç është: një aparat proxy për projektin imperialist serb dhe rus. Kisha Ortodokse Serbe në Kosovë duhet parë si një pikë kyçe e frontit për sovranitetin—dhe jo vetëm territorial, por edhe kulturor, politik dhe shpirtëror. Sepse armiqtë nuk vijnë vetëm matan kufirit të jashtëm—ata tashmë jetojnë brenda mureve tona, ushqehen me taksat tona, keqpërdorin tolerancën tonë dhe planifikojnë shkatërrimin tonë.
Prandaj apeloj: mos harroni se filozofia e mbrojtjes nuk është vetëm luftë kundër pushtimit ushtarak, por edhe luftë kundër pushtimit ideologjik, kundër manipulimit dhe kundër virusit strukturor që shkakton erozionin e themeleve të kombit. Dhe humbja më e madhe ndodh jo kur dikush na pushton, por kur nuk e njohim që jemi tashmë të pushtuar.
Kosova, si shtet sovran, duhet të veprojë me vendosmëri në çdo segment të shoqërisë, duke përfshirë institucionet fetare që nuk funksionojnë në përputhje me parimet e ligjit ndërkombëtar dhe sovranitetit kombëtar. Para nesh është sfida për të njohur kërcënimet që nuk janë gjithmonë të dukshme për sytë e zakonshëm, por që, me kalimin e kohës, mund të shkatërrojnë themelet e shoqërisë sonë. Dhe vetëm duke vepruar në kohë mund të sigurojmë që Kosova të mbetet e lirë dhe e pavarur, e fortë në rrugën e saj drejt së ardhmes.
KAKO JE SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA POSTALA TROJANSKI KONJ SRPSKE I RUSKE TAJNE SLUŽBE ?
Autor: Lirim Gashi
Istorija nas uči da carstva ne umiru—ona se transformišu. Danas, u vremenu hibridnih ratova i dubokih manipulacija, najopasnije sile više ne dolaze sa tenkovima, već sa mantijama, diplomatijom i verskim ikonama. Srpska Pravoslavna Crkva, skrivena iza maske verske institucije, u suštini funkcioniše kao najefikasnija i najopasnija izložba srpskih i ruskih tajnih službi na teritoriji Kosova. Ona nije obična crkva—ono što ona predstavlja danas je institucionalni poligon specijalnog rata.
Suštinski, zahtev Srpske Pravoslavne Crkve za statusom “države u državi” nije bio ništa drugo osim pokušaja da se destabilizuje državnost Kosova iznutra. Bio je to zahtev koji je nosio metastazu kancerogenog plana—da se izgrade para-institucionalne sile pod maskom duhovnosti: kao depoi naoružanja, kao vojne kasarne, kao paralelne policijske stanice, kao javni servis, sve to prikrivajući maskom svete srpske institucije.
Konkretni primeri ovih subverzivnih aktivnosti na terenu su brojni. Srpska Pravoslavna Crkva nije samo simbol verske vlasti, ona je postala simbol agresivnog srpskog nacionalizma, sa jasnim ciljem: kontrola duhovnog i političkog tela Kosova.
Kroz eparhije smeštene u enklavama na severu Kosova, u Zvečanu, Leposaviću i drugim strateškim tačkama, Srpska Pravoslavna Crkva se vrlo malo bavi verskim pitanjima. U stvari, kroz duhovne vođe svojih verskih objekata, ona širi mitološku srpsku ideologiju o navodnom “očuvanju kulturnog nasleđa”, često na suštinski subverzivan način.
Srpska Pravoslavna Crkva na Kosovu već nije samo verska institucija. Ona ima dubok uticaj i na obrazovni sistem, gde kroz nastavu verskog predmeta i kulturne manifestacije širi “istorijsku nejednakost” Srba, ignorišući namerno prave žrtve kosovskog društva—Albanace, Bošnjake i druge narode koji su bili izloženi genocidnim politikama.
Takođe, Srpska Pravoslavna Crkva je često zloupotrebljavana kao instrument propagande, kroz verske liturgije koje pozivaju na “spasenje” i “oslobađanje” Kosova pod zastavom ideologije velikosrpstva.
Ne treba zaboraviti da su uz blagoslov Srpske Pravoslavne Crkve tokom ratova 1990-ih organizovani bezbrojni zločini i genocidi paramilitarnih i vojnih snaga, gde su vjerski objekti postali logističke tačke za regrutovanje, opremanje i obuku vojnih formacija.
Na severu Kosova, Srpska Pravoslavna Crkva je izgradila paralelne strukture moći—od crkvene administracije do nevladinih organizacija koje imaju dubok uticaj na svakodnevni život stanovništva. U mnogim slučajevima, izgradnja verskih objekata bila je samo maska za širenje političkog i vojnog uticaja, stvarajući neposrednu pretnju stabilnosti i suverenitetu Kosova.
Godinama su nesposobni ili korumpirani lideri Kosova ovaj fenomen smatrali neškodljivim folklorom.
Bili su slepi za simbiozu crkve sa strukturama koje nikada nisu priznale postojanje Kosova, niti njen suverenitet. Ova slepila i ignorancije nisu bila samo posledica neznanja, već i političkog pasivnog stava koji nije želeo da se suoči sa realnostima postjugoslovenskih konflikata. Politika pomirenja nije mogla biti opravdanje za iracionalno ignorisanje stvarnih pretnji.
Samo zahvaljujući Vladi Albina Kurtija, danas se po prvi put pojavljuje pravi politički refleks, ozbiljan državni instinkt i sposobnost da se predviđa, sprečava i deluje.
U vreme kada Srpska Pravoslavna Crkva igra ulogu kameleona—ponekad kao sveto mesto, ponekad kao bunker, ponekad kao kasarna, ponekad kao policijska kontrolna tačka, a ponekad kao propaganda kula—ne postoji drugi alat osim budnosti, zakonitosti i strateške odlučnosti. Akcija Vlade Kurtija pokazuje da ovo pitanje treba posmatrati izvan okvira političke korektnosti, shvatajući stvarnost da Kosovo nije samo u fazi izgradnje, već i u fazi opasne subverzije.
Kosovo treba da prestane da ovu instituciju tretira kao versku organizaciju i da je počne gledati onako kako ona zaista jeste: kao proxy aparat za srpski i ruski imperijalni projekat.
Srpska Pravoslavna Crkva na Kosovu treba da se vidi kao ključna tačka fronta za suverenitet—ne samo teritorijalni, već i kulturni, politički i duhovni. Jer neprijatelji ne dolaze samo sa spoljnih granica—oni već žive unutar naših zidova, hrane se našim porezima, zloupotrebljavaju našu toleranciju i planiraju našu destrukciju.
Zato apelujem: ne zaboravite da filozofija odbrane nije samo rat protiv vojne okupacije, već i rat protiv ideološke okupacije, protiv manipulacije i protiv strukturnog virusa koji uzrokuje eroziju temelja nacije. A najveći gubitak se ne dešava kada nas neko okupira, već kada ne prepoznamo da smo već okupirani.
Kosovo, kao suverena država, mora delovati odlučno u svakom segmentu društva, uključujući verske institucije koje ne funkcionišu u skladu sa principima međunarodnog prava i nacionalnog suvereniteta. Pred nama je izazov da prepoznamo pretnje koje nisu uvek vidljive običnim očima, ali koje vremenom mogu uništiti temelje našeg društva. I samo delujući na vreme možemo osigurati da Kosovo ostane slobodno i nezavisno, snažno na svom putu ka budućnosti.
