Nga: Afrim Caka, Gjakovë
____
Albini është KALA që nuk mposhtet dhe nuk trembet dot nga krimi i organizuar!
O po ikë Debelldeja, o po ikë Ҫakorri, O po ikë Mitrovica kishin thonë këta të rriturit e PDK-së. Kë ta çajmë përpara! Unë dua t’i ndajë personazhët klasikë ata përseri bashkohen. Është e çuditshme kjo parti! Pasioni tjetër i madh i Klinakut, Lushtakut, Gashit po na ndjellin luftën, urinë, sëmundjen, vdekjen… Kam frikë se e keqja do të rritet si orteku.
Fuqia ndikuese e sketerrës në jetën shqiptare nuk bazohej vetëm në vrasje e tortura dhe pafundësinë e tyre. Ca opozitar patën idenë ogurzezë t’i rikthenin mirëfillët mitologjik të diktaturave staliniste që mbështetej mbi një klimë të përhershme frike. Ndikimi i vërtetë i kërcënimit ishte në radhë të radhë të parë në kumtet që këta të vdekurit u dërgonin të gjallëve, kumte që këta të fundit duhej t’i nderonin pas vrasjes. Realiteti i këtillë është i lindur me vetëdijën tyre kulturore.
Partit e ish sistemit ndëshkimor karakterin e të opozitare kanë pasur pushtet të plotë dhe mbi smundjet, dhe mbi bishat, mbi krejtë çka shihet e çka nuk shihet, mbi krejt çka preket e çka nuk preket, prandaj të gjithë ne duhet ta pastrojmë shtetin nga klasikët e “vrasjeve” dhe nga ferrat e tradhëtisë. Është tragjike të mendosh për t’a vrarë Albinin. Ishte e plotë enigma e që e rrethoi e që vazhdon ta rrethojë ende sot Klinakun, Lushtakun e Gashin…
Loja e tyre më preferuar për ta ishin “ALLTIJAT ME SHURDHUES”, të luftonin me pushkë drrase dhe krisma të improvizuara. Këto luftime i kishin edhe viktimat e veta, ndonjë kokë apo këmbët e thyera. E njejta gjë ndodhi në Prishtinë pas luftës, për tentim vrasje të Presidentit Rugova. Misteri i mirëfilltë i totalitarizmit nuk mund të gjendet kurr në vendet tjera të gadishullit ilirik, sado të mangët ta kenë demokracinë vendet e tyre.
Kanë qenë të mbuluara me mjegull e fshehtësi disa vrasje zyrtarësh të lartë të LDK-ës e luftarësh.. Koha tashme e ka treguar se opozitarët që hodhen baltë ndaj Albinit nuk i fshehin dot me duart e pista nga shpifjet me të cilat dëmtuan partit e tyre. Sistemi ndëshkimor natyrisht ka qenë ndihmës i çdo opozitarizmi dhe sot, i shpallnin ato krenarisht. Okupatori serbo/malazez bënë burgje e varre masive, pra ferri i tyre, të mos ishin thjesht vende ky kryehej dënimi i politikanëve, pra vendi ynë që rrezaton thjeshtë frikë, por një bandë klasikësh që do të dërgonte prapë kumte (“do t’ju vrasim”) si dikur pas luftes. Dhe hakmarrja opozitare nuk vonoi të shfaqej me tërë shëmtimin dhe egërsinë e saj. “Tw pushkatoheshin pa gjygj intelektualët, guximtarët, tregtarët, pronarët, hektarët etj”. Dardania nuk e Meriton këtë fyerje, këtë ndëshkim.
Shteti i ynë është një vendë i shenjtë dhe vendet e shenjta duhet ndruar. Që fuqitë tona thjeshtw kombëtare, pa përkrahjen e opozitës, të paktën në fushën politikës nuk mjaftojnë për të shpëtuar atdheun nga rreziku ku e futi tradhtia e politikës opozitare. Ndërsa për realizimin këtij qëllimi të përbashkët të çështjes së bashkimit të shqiptarëve sot është edhe raporti ndërmjet vetëdijes kombëtare dhe bashkimit të shqiptarëve. Madje vetëdija kombëtare konsidrohet përbërësi më i sigurt i kombit.
Këtë dëshmojnë dhe pohimet sipas vetëdijes kombëtar nuk ka kombë, “nuk ka kuptim të flitet për kombin dhe për indentitetin e tij, nëse nuk gjurmohet identiteti i prsonave që formojnë shurdhuesit dhe indentitetin që e formuan këtë politikë frike. Zakonisht çështja kombëtare, sikurse ajo sociale e politike, është çështje e përgjithshm kombëtar, që kapërcen interesat e ngushta partikulariste partiake, cilado qoftë dhe sado qoftë e vogel është ajo parti “kombëtar”…
Do të duhej një vetëdiej më e lartë e opoItës, pikërisht ajo duhet të dilte përpara manipulimeve të çdo opozitare për këtë çështje për qëllime pushtetore. Intelektualë opozitarë do të quhen, jo ata që kanë grada shkollore e shkencore, psh. JO, por ajo kategori analfabtësh, injorantwsh e vraswsh që mendojnë, që shtrojnë çështej e krijojnë synime e norma shoqërore klasike, detyra e të cilëve është ta thojnë vrite, të tjerët t’i besojnë… Sa kundërthanëse janë këto ndjenja të mia; në njërën anë jamë krenar për punën dhe qëndrimin e “palëkundshëm” të opozitarëve tanë, në anën tjetër, nuk dua që ata të vdesin për të qenë heronjtë e të gjithëve. Mëkatin e paguam me jetën shqiptarëve dhe dhashtë zoti e përfundon me kaq.
