Nga: Lirim Gashi, shkrimtar nga Prishtina
TË JESH PISHTARË, DO TË THOTË TA TRASOSH I PARI NJË RRUGË TË RE PËR KOLEKTIVIN, PAVARËSISHT ÇMIMIT INDIVIDUAL
Po më kritikojnë disa miq dhe mikesha të mia se kinse po ua marrë fytyrën, pse po e përshkruaj haptazi karakterin vullkanik të disa shokëve dhe shoqeve të tyre.
Ato po harrojnë që vullkanet janë fenomene natyrore, prandaj unë asgjë s’kam kundër meshkujve vullkanik dhe femrave vullkanike.
E as kundër dëshirës së tyre për të bërë të lumtur sa më shumë njerëz që është e mundur.
Apo nuk janë ngopur ende miqtë dhe mikeshat e mia nga politikanët korrupt dhe kuisling që po bëjnë aq shumë njerëz të pa lumtur?
Unë jam thjesht vetëm një shkrimtar i talentuar, që veçoritë e tyre i përshkruan me një ironi të veçantë himoristike dhe sarkastike, pa i prangosur si individë, pa e cenuar dinjitetin e tyre dhe pa e mohuar të drejtën e tyre që të bëjnë çfarë dhe sa te të duan me organet e tyre intime .
Sepse vetëm shqiptaret, turqit dhe arabët besojnë se morali banon nën brekë.
Të gjithë të tjerët besojnë se nën brekë banojnë vetëm organet gjenitale, që janë shumë më të pastra, më të ndershme, më të moralshme, më humane, më të drejta dhe më transparente sesa politikanët tanë kleptokrat, kriminal dhe kuisling të të dyja gjinive.
Satira ime në fakt nxjerrë në pah me lehtësi të paparë qindra dobësi njerëzore, prandaj i bën nervoz pikërisht ata që e shohin veten në pasqyrën e saj.
Ndërkaq unë shkruaj satirë jo vetëm sepse jam ndoshta shkrimtari i vetëm në Kosovë i pajisur me arsenal të mjaftueshëm për këtë sport të rëndë, por edhe për të krijuar atmosferë relaksuese për miqtë dhe mikeshat e mia në këtë kohë kaq të vështirë.
Dhe ata dhe ato në vend se të jenë mirënjohës për sevapin që po e bëj me ta, kërkojnë qime me mikroskop në supen time.
Edhe pse në supat e tyre kanë qime të mjaftushme për të thurur tirçi, shoka, plisa të bardhë dhe xhurdia të zeza për gjithë kombin.
Unë krijoi humor të çmendur sepse ajrin, ujin dhe tokën e kemi të çmendur
E kemi të helmuar, të ndotur dhe të zymtë, prandaj jam i bindur se një çikë optimizëm (diell) na bën mirë.
Sepse buzqeshja nga thellësia e zemrës shëron sëmundje dhe komplekse.
Pse thyej tabu?
Sepse dikush duhet ta bëjë edhe këtë punë, pavarësisht çmimit që paguan.
Dhe unë e bëj këtë këtë punë, edhe pse çmimi që paguaj momentalisht është shumë i lartë.
Por shkrimet e mia do të mbesin edhe pas meje, ndërsa gjeneratat e ardhshme do t’ua japin pikërisht vlerën që e meritojnë.
Ashtu siç do t’ua japin vlerën që meritojnë edhe atyre që i kritikojnë, pavarësisht motivit.
Sepse unë nuk kam talent për të aktruar dicka që s’jam.
Ndërkaq ju keni me tonelara talent për t’u shitur për diçka që s’jeni, prandaj i keni dyert e hapura kurdo dhe kudo.
I keni rrugët e hapura vetëm pse nuk e kuptoni si duhet rolin e politikës dhe artit të shkruar dhe gojor.
Prandaj ju dëshirojnë dhe mirëpresin si dele servile shtesë të tufës se tyre të pafundme, barinjtë kleptokrat, kriminel dhe kuisling.
Mirëpo unë kam talent të mjaftueshëm për t’i bërë të kapshme dhe të dukshme madje edhe për idiotet, pasojat që ia shkakton karakteri juaj hipokrit, dashakeq, servil dhe tinëzar familjeve, shoqërisë dhe shtetit.
Është detyrë e imja që ta bëjë këtë, sepse shqiptarët nuk e dallojnë shapin prej sheqerit edhe kur ua ndanë njërin prej tjetrit para vënies në tavolinë dhe servimit në pjatë.
Prandaj femrat që po i përshkruaj unë janë njëmijë fish më të ndershme, më humane, më të hareshme, më të drejta dhe më transparente sesa politikanët tanë të të dyja gjinive.
Në fakt mikeshat e mia nuk e kuptojnë që fytyrat publike nuk guxojnë të kenë jetë private.
Sepse në momentin që e kanë zgjedhur këtë rrugë të privilegjuar që bjen shumë famë dhe lekë, ato e kanë shitur privatësinë e tyre për lekë, famë dhe privilegje.
Prandaj nuk ka edhe shtima edhe po m’dhemb.
Përndryshe nuk do të shkruanin tablloidet me të njohura botërore për jetën private të figurave publike.
Sepse po të ishte kjo e ndaluar do të paguanin miliarda dëmshpërblim.
Në anën tjetër si do të lirohemi ne nga skllevëria prej dogmave fetare dhe partiarkale nëse nuk i lejojmë filozofët dhe shkrimtarët tanë që të jenë vetvetja.
Si do t’i shndërrojmë njerëzit e skllevëruar nga dogmat e rrezikshme fetare dhe anti kombëtare në njerëz të lirë, të vetëdijësuar, human dhe iluministë ?
Si do t’i bindim ndryshe besimtarët e sinqertë dhe joreligjioz në Zotin e tyre të bukur, human dhe paqësor, që nuk ia vlenë të besojnë në Zotin e shëmtuar dhe të dhunshëm të Bin Ladenit?
Do t’i bindim vetëm nëse u themi se çmimi që e paguajnë ata nuk është vetëm i tyre.
Është çmim nacional dhe shtetëror.
