Marsela Koçi, Londër
Te dashur bashkëatdhetare,
juve që ju konsideroj lokomotivë të pakthyeshme të çêshtjes kombëtare, çështje e cila na takoi dhe bashkoi bashkë në rrugën e vështirë dhe plot sakrifica për një udhëtim të pakthyeshëm, në të cilin nëse bëhesh pjesë s’mund të ketë më kthim mbrapa. E kam ndier të nevojshme që të takohem, të bisedoj dhe të përballem/konfrontohem me ju! Të marr këshilla dhe të jap mendime të cilat kanë qenë të udhës drejt vetëm një ideali të pakompromentueshem: e mira dhe e drejta për Atdheun që secili nga ne mbron me sakrifice dhe devotshmëri.
Shumë nga ju në këtë rrugëtim kanë hyrë si vëzhgues, si dëgjues apo këshillues, si pjesëmarrës të drejtpërdrejtë të aktiviteteve të shumta që Lëvizja Atdhetare Krahët e Shqipes, të cilën , unë e kam përfaqësuar, ka ndërmarrë në këto pothuajse 4 vite me radhë. Asnjëherë në këto vite s’kam dashur të krijoj përçarje, armiqësira, por e kam pare këtë udhëtim vetëm me një synim, “Bashkimin e Shqiptareve” për të nxjerrë në pah vlerat dhe kontributet e gjithsecilit prej nesh duke ju dhënë mundesinë që të gjenit te mua, te ne, një shpresë, një zë që kërkonte të fliste.
Për një Shqipëri që ka pas në këto 30 vite drejtues që kurrë se kanë dashur të vërtetën hyjnore të këtij Kombi, të kësaj toke që ka sakrifikuar më shume se kushdo tjetër në këtë Europë të cilës i shkojne për së mbari drejtues politikanë antishqiptare si ata që mbeshtesin këtu e 30 vite në Trevat shqipëtare! Kam pasur mundësinë që mes jush të njoh intelektuale , profesor, studiues , aktivistë të të gjitha fushave që e kanë për zemër Shqipërinë dhe jam e bindur që ashtu sikurse gjithsecili prej jush ka lënë një Mbrese dhe një kontribut të veçante në rrugën që unë ndjek, ashtu uroj që edhe unë të kem lënë të njëjtën te ju! Kam dashur që t’ju pranoj të gjithëve sikur jeni, ashtu me aq mundësi sa keni , në mënyrë që gjithsecili prej nesh të bëjë diçka të përbashkët dhe të vendosi një gur në këtë Kala ribashkimi që po mundohemi të ndërtojmë.
Në këto 4 vite diferenca që kam vënë re është e madhe , kur në fillim dukej si misterioze dhe e papranueshme, sot, nocione si: “Diaspora si Shpresa numër një për ndryshim” , “bashkëpunim në rrugën drejt ribashkimit kombëtar” “Shqiptarizmi s’do të vdesë” , të gjithë sëbashku bëhet, “historia jonë e mohuar” etj, janë terma që kanë lindur dhe kanë rritur shpresën për një të ardhme të ndritshme të përbashkët, që mbështesin një ideal të përbashkët ndër shumë zëra, ndër shumë dëshira për shpresë , që mbartin krenarinë e të qënit shqiptar. Këto janë laitmotivi i betejës time , i betejës sonë. Unë jam këtu për të bashkuar zemrat në sofrat shumëngjyrëshe të kulturës e trevave të larmishme shqiptare . Jam këtu për të mësuar dhe për të kontribuar.
Nuk i dua përçarjet dhe për më tepër termat që atë e permbajne. Atë le t’ja lëmë Politikaneve tanë që ndër këto vite fallso demokraci kanë kërkuar gjithmonë të krijojnë përçarje mes nesh, sidomos mes mërgatës. Ministria e diasporës punoi forte në këtë drejtim, duke përmendur gjithmonë shprehjen ; “Diaspora është e perçare” , duke përzgjedhur e nominuar përfaqësues drejtpërsëdrejti nga partia dhe politizuar çështjen e emigracionit shqiptar vetem per qellime kontrolli dhe përçarje, përdorimi . Kryeministri ynë hodhi në pyetësor me anketat boshe që vetë krijojnë dhe vete ju nxjerrin rezultatet nëse Shqiptarët e Shqiperisë do të ishin dakord për një ribashkim me shqiptarët e Kosoves. Kjo pyetje ka vetëm një rëndesi ; etiketim dhe përçarje mes shqiptarëve që në të vërtetë kanë vetëm një të drejtë natyrale, atë të të qenurit bashkë nën një shtet të vetëm!
Lëvizja Atdhetare Krahët e Shqipes me mua ne krye deri tani, ka punuar vetëm në këtë drejtim, në të gjitha trevat shqiptare dhe Diasporë për ndërgjegjësimin e shqiptarëve për një të drejtë natyrale qē atyre j’u takon . 7 vilajetet e shndritshme të Gadishullit Ilirik (Shqipëri, Dardani, Iliridë, Mal i Zi, Sanxhak , Lugina e Preshevës, Çameri) . Unë jam pjesë e asaj pune dhe do të jem deri në fund sa të realizohet !
Edith Durham
Le ti japim gruas vlerat e vërteta që mbartin dashurinë , mirësinë , vendosmërinë dhe këmbënguljen e arritjeve të mëdha, le ti jemi mbështetës dhe jo t’ju kërkojmë të na mbështesin , le ti kthejmë dinjitetin gruas Sypatrembur shqiptare , perkundrazi atyre modeleve qesharake që ka krijuar politika jonê servile 30 vjecare e cila e ka etiketuar gruan shqiptare si një politikane arriviste që e shkemben zyrën e punës për një sallon bukurie, ti kthejmë dinjitetit gruas shqiptare që për një palë dokumenta arrin të vlerësohet si skllave dhe e trafikuar ne listat e kërkuesve për azil nëpër Botë sepse vëndi i tyre nuk ka se me se ti ushqejë fëmijën!
Rruga drejt bashkimit duhet të merret me ngritjen dhe zgjidhjen e këtyre problemeve duke e bere kritikën rrugë ndërtimi për një të ardhme të paqtë në zhvillimin e shqiptarizmit. Mbi këto ideale le të punojmë të gjithë sëbashku!
Të miat nuk ndryshojne kurrë , rruga ime është atje ku filloi deri sa të perfundojë . Ata që mendojnë
