Në vitin 2003, Maryam Rajavi, Presidentja e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), paralajmëroi se kërcënimet terroriste të regjimit të Iranit janë njëqind herë më të rrezikshme se programi i tij bërthamor. Ky ishte një paralajmërim domethënës, veçanërisht pasi vinte nga kreu i lëvizjes që zbuloi për herë të parë programin e armëve bërthamore të Teheranit.
Megjithatë, shtetet perëndimore, të cilat në atë kohë ishin shumë të angazhuara në përpjekjet për të frenuar programin bërthamor të regjimit përmes ofrimit të lëshimeve, nuk ia vunë veshin këtij paralajmërimi. Afrimi dhe qetësimi, politika dominuese e Perëndimit ndaj regjimit të Iranit, rezultoi që politikanët dhe qeveritë të mbyllnin një sy ndaj morisë së kërcënimeve të regjimit iranian, veçanërisht ambicieve të tij terroriste dhe fondamentaliste. Çmimi i kësaj politike të dështuar u pagua nga populli i Iranit dhe i rajonit, jetët e të cilëve u fundosën në dhunë, grindje dhe varfëri pasi fuqitë botërore e lejuan Teheranin të shpërdoronte pasurinë dhe burimet e Iranit për të përhapur terrorizmin në të gjithë Lindjen e Mesme.
Gati dy dekada më vonë, është bërë një fakt i njohur dhe i pamohueshëm se terrorizmi është ndër kërcënimet kryesore që vijnë nga Teherani. Dhe ky realitet i zymtë po kalon me forcë në deklarata, politika dhe lëvizje shoqërore.
Në raportin e tij të fundit, Pentagoni konfirmoi se grupet e milicisë të mbështetur nga Irani përbëjnë kërcënimin më të madh për forcat amerikane në rajon. Në të njëjtën kohë, përpjekjet për të ringjallur marrëveshjen bërthamore të 2015 me Teheranin po përballen me shtyrje nga shumë politikanë dhe ligjvënës, të cilët po theksojnë saktë se çdo marrëveshje me regjimin iranian duhet të marrë parasysh gjithashtu ambiciet e tij terroriste, programin e raketave balistike dhe të drejtat e njeriut. shkeljet.
Por më e rëndësishmja, njerëzit në Lindjen e Mesme, të cilët e kanë ndjerë terrorizmin e Teheranit me mish e eshtra në dekadat e fundit, po tregojnë se nuk do të tolerojnë më ndërhyrjen e regjimit iranian në vendet e tyre.
Në Irak, veçanërisht pas eliminimit të organizatorit të terrorit të Teheranit, Qassem Soleimani, regjimi është përballur me një valë rezistence në rritje kundër ndërhyrjes së tij të dhunshme dhe shkatërruese. Në vitet e fundit, emëruesi i përbashkët i protestave të mëdha sociale në të gjithë Irakun ka qenë djegia e posterave të Soleimani, liderit suprem të regjimit Ali Khamenei dhe themeluesit të regjimit Ruhollah Khomeini. Në protestat e tyre, populli i Irakut po bën thirrje për rrëzimin e regjimit të Iranit nga vendi i tyre. Urrejtja ndaj regjimit të Iranit u bë edhe më e dukshme në zgjedhjet e fundit në Irak, në të cilat aleatët dhe miqtë e regjimit ishin humbësit kryesorë. Përpjekjet e Esmail Qaanit, komandantit të ri të Forcës Quds të Gardës Revolucionare, për të detyruar besnikët e regjimit iranian të hyjnë në politikën e Irakut deri më tani kanë rezultuar të kota.
Edhe në Liban, protestat publike shoqërohen vazhdimisht me thirrje që bëjnë thirrje për rrëzimin e regjimit dhe Hezbollahu i mbështetur nga Irani po bëhet më i përbuzur çdo ditë që kalon. Urrejtja ndaj regjimit të Iranit është gjithashtu e dukshme në rrugët e Rafahut, Palestinë, ku njerëzit dogjën fotografitë e Khomeinit dhe Soleimanit dhe liderit të Hezbollahut, Hassan Nasrollah në janar.
Ndërkohë, regjimi po përballet gjithashtu me një vendosmëri në rritje midis kombeve të rajonit, të cilët janë plotësisht të vetëdijshëm për kërcënimet e tij bërthamore dhe terroriste. Kjo qasje e unifikuar manifestohet në pengesat ushtarake që regjimi dhe aleatët e tij kanë pësuar në Siri dhe Jemen.
Të gjitha këto zhvillime po ndodhin në sfondin e ngjarjeve paralele brenda Iranit, ku regjimi po bëhet gjithnjë e më i dëshpëruar përballë zemërimit publik, thirrjeve në rritje për ndryshimin e regjimit dhe aktiviteteve të organizuara të Njësive të Rezistencës Iraniane, të cilat po mbajnë flakën e shpresës. dhe rebelimi kundër tiranisë rritet çdo ditë dhe në çdo qytet.
Lexo më shumë:
