Nga: Luan Dibrani
Kosova ka kaluar një periudhë të rëndësishme zgjedhore ku Lëvizja Vetëvendosje (LVV) ka dalë fituese, duke treguar se qytetarët e Kosovës kërkojnë ndryshim dhe zhvillim të qëndrueshëm. LVV ka fituar besimin e shumicës së qytetarëve dhe ka mandatin legjitim për të udhëhequr vendin. Ky moment i rëndësishëm tregon një hap përpara për Kosovën, por gjithashtu përballë një sfide të madhe, atë të formimit të qeverisë dhe përballjes me politikat që përpiqen të mbajnë status quo-në.
- Ftesa Demokratike e Kryeministrit
Në këtë periudhë, ftesa e kryeministrit Albin Kurti për formimin e qeverisë ishte një hap i qartë dhe demokratik. Kryeministri e ka bërë të qartë se synimi i tij është të përfaqësojë interesat e qytetarëve dhe të krijojë një qeveri të qëndrueshme, të hapur për bashkëpunim me të gjitha partitë, për të ndihmuar zhvillimin e Kosovës. Ky qëndrim është një shembull i një udhëheqjeje demokratike dhe të përgjegjshme.
- LDK dhe Refuzimi për Bashkëpunim
Përkundër ftesës demokratike të LVV-së, Lidhja Demokratike e Kosovës (LDK) dhe liderët e saj, përfshirë Lumir Abdixhikun dhe Kica-Xhelilin, kanë refuzuar të bashkëpunojnë me LVV-në për formimin e qeverisë. Kjo është një përpjekje që shkon kundër vullnetit të qytetarëve dhe kundër interesave të zhvillimit të Kosovës. Këta liderë po përpiqen të mbajnë pushtetin me çdo kusht, duke injoruar mundësinë për të krijuar një qeveri të re dhe të qëndrueshme.
Abdixhiku dhe Kica-Xhelili: Politikanë të Larguar nga Vlerat e Rugovës
Lumir Abdixhiku dhe Kica-Xhelili, si liderë të LDK-së, janë të dy politikanë që kanë humbur sensin e drejtimit politik të qëndrueshëm. Ata janë larg idesë së zhvillimit të një Kosove demokratike, të hapur dhe të përfshirë për të gjithë qytetarët, duke e zhvendosur fokusin në interesat e ngushta partiake dhe personale. Abdixhiku, i cili e ka marrë përsipër udhëheqjen e LDK-së, ka dështuar të realizojë asnjë nga idealet dhe vizionet që Dr. Ibrahim Rugova përfaqësonte për Kosovën. Rugova, si një lider i pashëm dhe frymëzim për një shtet të fortë dhe të qëndrueshëm, kishte një model të qartë për udhëheqjen, bazuar në paqe, bashkëpunim dhe zhvillim të qëndrueshëm. Por, liderët aktualë të LDK-së kanë dalë shumë larg këtij modeli, duke shfaqur paaftësi për të realizuar aspiratat e qytetarëve dhe duke e përdorur emrin dhe trashëgiminë e Rugovës për të justifikuar qëndrimet dhe veprimet e tyre.
- Përdorimi i Trashëgimisë së Rugovës për Interesa Të Ngushta
Një nga aspektet më shqetësuese është se LDK po përpiqet të përdorë emrin dhe trashëgiminë e Dr. Ibrahim Rugovës për të justifikuar qëndrimet e saj. Megjithatë, realiteti është se liderët aktualë të LDK-së nuk po e pasojnë vizionin e Rugovës, i cili ishte një udhëheqës që përfaqësonte unitetin dhe zhvillimin e qëndrueshëm të Kosovës. LDK, në këtë periudhë, ka devijuar nga ky vizion dhe po përpiqet të mbajë pushtetin përmes strategjive të papërgjegjshme.
- Rreziku i Ndërhyrjes së Serbisë dhe Stabiliteti i Kosovës
Refuzimi i LDK-së për të bashkëpunuar me LVV-në ka krijuar një situatë të pasigurt dhe të paqëndrueshme për Kosovën. Kjo ndërlikohet edhe nga interesat e Serbisë dhe faktorëve të tjerë që po përpiqen të destabilizojnë vendin. Qytetarët e Kosovës kanë nevojë për një qeveri të qëndrueshme dhe të përgjegjshme, e cila do të udhëheqë vendin përpara, duke shmangur përpjekjet e destabilizimit nga jashtë.
- Roli i Partisë GUXO dhe Trashëgimia e Ibrahim Rugovës
Në këtë periudhë të pasigurisë politike, Partia GUXO, udhëhequr nga Vjosa Osmani, po paraqitet si një alternativë e fortë. Ajo po përfaqëson idealet e Ibrahim Rugovës dhe është e angazhuar për zhvillimin e një qeverie të qëndrueshme dhe të hapur për të gjithë qytetarët. Pjesëmarrësit e LDK-së që besojnë në trashëgiminë e Rugovës duhet të shqyrtojnë mundësinë për t’u bashkuar me këtë alternativë dhe për të kontribuar në një të ardhme më të mirë për Kosovën.
- Thirrje për Bashkëpunim dhe Ndryshim
Kosovarët kanë kërkuar ndryshim përmes votës së tyre dhe tash është koha që ky ndryshim të realizohet. Përpjekjet për të penguar krijimin e një qeverie të re janë të papranueshme dhe duhet të ndërpriten. Është e rëndësishme që politikanët të lënë pas interesat e ngushta të partisë dhe të bashkëpunojnë për të formuar një qeveri që reflekton vullnetin e qytetarëve. Vetëm kështu do të sigurohet një të ardhme më e sigurt dhe më e qëndrueshme për Kosovën.
Njehere i quajti zuzarë, pastaj hajvanë dhe vetem atehere kur e pa se me votat e komuniteteve jo-shumicë nuk mund ta formoje qeverinë i dergoi “ftesë demokratike” zuzarit dha hajvanit.
Albin, ti me vetedije e perjashtove opoziten per bashkepunim, prandaj tani si te dish beje qeverinë!!!
KIMETE E NDERUAR,
të falem për këtë shkrim që nuk është vetëm tekst,
por akt i drejtësisë në një kohë të padrejtë,
këngë me fjalë, për një burrë që po ecën vetëm – jo se do,
por sepse turma refuzon të ecë me të!
Po, Tribuni ynë, Albin Kurti, nuk dështoi – u refuzua.
Jo nga populli, por nga ata që kanë harruar ç’do të thotë të jesh popull!
Refuzimi i tyre nuk ishte qëndrim politik –
ishte hakmarrje primitive,
gjest emocional i një dashnoreje të fyer që kërkon vëmendje
jo për të ndërtuar diçka, por për të shkatërruar gjithçka!
Lumiri – shprehja më ironike e “ndryshimit”!
Refuzoi jo për përmbajtje, por për formë!
Jo për interes të vendit, por për egon e tij të lënduar.
A nuk ishte kjo ajo që priste Albini?
Të shihte kush do të shfaqej burrë shteti,
e kush do të ngjante me një aktor të trishtuar, që harron tekstin, por s’harrron hakun personal!
Memli? Ramushi?
Dy figura që për të marrë pjesë në bashkëqeverisje,
do të duhej të lanin duart më shumë se vetëm simbolikisht.
Por ata nuk dinë të ndihen fajtorë – dinë vetëm të ndihen të lënë jashtë.
Po pse urrejnë kaq shumë?
Sepse Albin Kurti nuk ua kërkoi ndihmën si lëmoshë.
Sepse nuk ua lëpiu egon.
Sepse i pa për çka janë – dhe ua tha në sy.
Ndaj, u bashkuan!
U bënë një “koalicion i refuzimit të përbashkët”,
jo për të shpëtuar Kosovën,
por për t’u hakmarrë ndaj dikujt që ua theu pasqyrën dhe u tha:
“Nuk jeni të tillë siç mendoni.”
Po, refuzimi është skenë.
Por jo çdo aktor e përballon dritën e reflektorit.
E Albin Kurti, për çudi, ndriçon edhe në vetmi.
Faleminderit që e deshe të vërtetën aq sa për ta shkruar kështu siç shkruan ti!
Shkrimi yt ishte jo vetëm mbrojtje, por gjyq moral ndaj një opozite që ka harruar Kosovën
në rrugën për të urryer njeriun që u pa tepër i pastër për ta!
Dhe për këtë, e them me gjithë shpirtin tim:
Populli është me të vetmin që mbeti i vetëm.
Albin Kurti.