Nga: Lirim Gashi, Prizren
___
Kur u fundos anija legjendare Titanik, secili reagoi sipas halleve të veta:
Amerikanët qanin me ngashërim, jo për fatkeqët që u mbytën, por për milionat e dollarëve të hedhur në ujë. “Nuk ka problem, do ta bëjmë një film për këtë dhe do ta fitojmë dyfishin!” – tha një producent hollivudian, duke fshirë lotët me një çek bankar.
Evropianët klithnin, jo për tragjedinë njerëzore, por sepse pyesnin veten se ku do të gjenin tani një përbindësh të tillë luksoz për t’u fotografuar dhe për ta mbajtur aristokracinë të lumtur. “Si do të udhëtojmë tani, me varka peshkatarësh?! Po prestigji ynë?”
Romantikët, të dehur nga historia e dashurisë në film, vajtonin me fjalët: “Xhek, pse nuk u ngjite mbi ato dyer të mëdha sa një apartament, por vendose të bësh akullore nën ujë?!” Nga një qoshe dikush shtoi: “E di çfarë është vërtet e trishtueshme? As filmi nuk arriti t’i shpëtonte të pasurit nga vdekja dhe të varfrit nga jeta!”
E sa për romët… Ah, romët! Ata e panë ndryshe situatën: “Gjithë ai metal shkoi dëm, ore! Po ta dinim më herët, do ta kishim mbledhur para se të fundosej!”
Mësimi?
Tragjeditë janë vetëm çështje perspektive – për disa janë humbje financiare, për të tjerë histori romantike, e për disa të tretë… thjesht një mundësi e humbur biznesi !
Kjo histori mbi reagimet ndaj fundosjes së Titanikut ka një ngjashmëri të habitshme me sjelljen e opozitës kosovare ndaj qeverisjes së Albin Kurtit. Ashtu si personazhet e rrëfimit, edhe partitë opozitare të Kosovës nuk shqetësohen për thelbin e situatës – për mirëqenien e popullit apo për forcimin e shtetit – por vetëm për interesat e tyre personale dhe grupore.
Amerikanët në këtë histori vajtojnë jo për jetët e humbura, por për humbjen financiare. Po kështu, opozita kosovare nuk shqetësohet për zhvillimin e Kosovës, por vetëm për humbjen e përfitimeve të veta korruptive. Krerët e opozitës nuk pyesin se si të ndërtojnë një shtet më të fortë, por si të rikthejnë privilegjet e vjetra.
Evropianët në ketë rrëfim bërtasin për humbjen e luksit dhe prestigjit. E njëjta gjë ndodh me ish-qeveritarët që, në vend se të mendojnë për një Kosovë më të pavarur e më të fuqishme, janë të shqetësuar për humbjen e ndikimit të tyre destruktiv tek ndërkombëtarët dhe për përfitimet nga pazaret e fshehta me Serbinë. Ata nuk duan pavarësi të vërtetë, por një Kosovë të nënshtruar që i shërben interesave të tyre.
Romantikët në këtë rrëfim qajnë për Xhekun dhe për dramën filmike, por harrojnë realitetin. Po kështu, ka edhe opozitarë që përpiqen ta shesin rrëzimin e Kurtit si një “kthim në normalitet”, duke krijuar narrativën se Kosova ka nevojë për “negociatorë të mençur” që në fakt janë po ata që dikur nënshkruan marrëveshje të dëmshme për vendin.
Ndërsa romët në këtë rrëfim e shohin katastrofën si një mundësi të humbur biznesi, opozita kosovare e sheh suksesin e qeverisë Kurti si një fatkeqësi që duhet ndalur me çdo kusht. Ata janë të gatshëm të bashkëpunojnë edhe me Listën Serbe, një organizatë terroriste e dirigjuar nga Beogradi, vetëm për ta shkatërruar njeriun që po çon Kosovën drejt fuqizimit të saj si shtet sovran. Nuk ka rëndësi për ta nëse bashkëpunojnë me armiqtë e vendit – e rëndësishme është të kapin pushtetin.
Mësimi?
Ashtu siç fundosja e Titanikut tregoi se secili e sheh tragjedinë sipas interesit të vet, edhe përpjekjet për ta rrëzuar Albin Kurtin tregojnë se opozita kosovare nuk shqetësohet për vendin, por vetëm për kthimin në skenën e vjetër të korrupsionit dhe tradhtisë. Nëse populli nuk hap sytë, rrezikojmë të kemi një “Titanik politik” në Kosovë – ku shteti fundosej për vite me radhë, ndërsa ata që e sundonin pinin shampanjë mbi kuvertë.
