Nga: Sak Muji, Rugovë – Zvicër
(Sylë Mujaj)
NA MUNGON POETI I FESTIVALEVE – AGIMI I KËNGËS SHQIPTARE
Na mungon zëri i tij.
Na mungon zëri që mbushi festivalet me dritë e gjeneratat me frymëzim.
Na mungon poeti që nuk shkroi për modë, por për amanet.
Ai që nuk shkroi thjesht këngë – por shkroi histori.
Po, na mungon Agim Doçi!
Poeti i mbi 870 këngëve të çlirimit të Kosovës, poeti i mbi 1200 këngëve të shpirtit kombëtar, nga kurora e fëmijërisë së Parashqevi Simakut, që triumfonte në festivalet e Gjirokastrës me “Mos ma prishni lumturinë”, e deri te këngët që u bënë himne lufte:
“Mos ma prek or shka Drenicën!”
“Marshi i UÇK-së!”
“Kënga për simbolin Adem Demaçi”
e qindra e qindra të tjera që s’kanë nevojë për mikrofon sepse i këndon populli, në heshtje e në kujtim, në ditë feste e në mort.
Agimi na la testament: jo vetëm artin, por qëndresën poetike.
Na la satirën therëse, poezinë erotike që trondiste skenën, ironinë që përshkonte ideologjitë si rreze nëpër errësirë.
“Eja, turru, Sllobodan!” i bërtiste diktaturave me zë të thellë si rrufe.
Dhe ajo tjetra, aq e diskutuar, aq tronditëse – “Pidh Poema” – që nuk ishte veçse një shpërthim i artistit kundër maskaradës së moralit të rremë.
Në kohën kur të gjithë “Agjët e Agimit” ishin në burg, kur babai i tij, Mëhill Pjetër Mark Doçi, ishte në krye të partisë në Mirditë por me duart e lidhura nga skllavëria ideologjike, kur familjet e tyre atdhetare dënoheshin pa mëshirë, Agimi guxonte të shkruante, të sfidonte, të qeshte me diktaturën në fytyrë, duke kaluar midis tehut të mprehtë të censurës dhe shpirtit të lirisë.
Në ato kohë errësire, kur emra si Adem Demaçi, Metuash Krasniqi, Isa demaj e mbi 3400 student shqiuptar mbushur te gjitha burgje ish jugoserbe e ne anën tjetër te kombit tonë ne Shqiperine nënë ne terret e qelive ishin Pjetër Arbnori, Visar Zhiti, Frederik Rreshpja, Xhevahir Spahiu shkruanin me gjakun e tyre mbi hekurat e burgjeve të te errta ner kombin tonë si ne Spaçit e Burrelit, ….
Kur shqiptarët transferoheshin si skllevër në bunkerët e maleve, Agimi ishte zëri që nuk e mbyti frika, por e frymëzoi popullin.
Dhe sot, na mungon!
Na mungon jo vetëm si poet, por si kujtesë kolektive, si vetëdije kombëtare, si shpirt festivali dhe tempull këngësh, që na fliste në çdo skenë dhe çdo marshim popullor.
Na mungon Agimi Doçi – se ai nuk shkruante për vete, por për ne.
Na mungon sepse kënga e tij nuk përfundoi në skenë, por mbeti në zemrat tona.
NA MUNGON POETI I FESTIVALEVE – AGIMI I KËNGËS SHQIPTARE
(Hyrje për një botim të veçantë me poezi, satirë dhe kujtesë)
Na mungon zëri i tij.
Ai që mbushi festivalet me dritë dhe gjeneratat me frymëzim.
Na mungon poeti që nuk shkroi për modë, por për amanet.
Ai që nuk e lëshoi kurrë penën nga dora, edhe kur dhembja i digjte gjuhën dhe censura i rrethonte frymën.
Po, na mungon Agim Doçi!
Ai nuk e ndante poezinë nga jeta, dhe as jetën nga ideali.
___
REPLIKA QË MBETI NË HISTORI – POETI AGIM DOÇI DHE SAK MUJI
Në një nga kulmet më të guximshme të debatit letrar shqiptar, më 26 mars 2013, në një përballje akademike-satirike, u zhvillua një dialog epik dhe emocional mes dy poetëve, që nisi me “Pidh Poemën” të Agim Doçit dhe vazhdoi me replikën sarkastike, por vëllazërore, të Sak Mujit.
Ky debat, në thelb, nuk ishte vetëm për poezinë erotike.
Ishte për moralin dhe imoralitetin e kohës, për hipokrizinë e regjimeve, për lirinë e fjalës, për mashkullin e nderin, për “pidhin” e për “karin” – jo si fjalë banale, por si simbolikë e pushtetit, e dëshirës, e çlirimit, e maskaradës politike, e njeriut në marrëdhënie me trupin dhe shoqërinë.
⸻
Po, na mungon Agim Doçi!
Poeti i shpirtit shqiptar, nga Parashqevi Simaku në fëmijërinë e festivaleve gjirokastrite, te Marshi i UÇK-së dhe himnet e pavdekshme të Drenicës e Adem Demaçit.
Na la jo vetëm artin, por edhe testamentin poetik të guximit – nga satirat që sfidonin diktaturën e deri te poezitë erotike e ironike që dridhën skenat. Ai nuk e ndante poezinë nga jeta, dhe as jetën nga ideali.
Agimi ishte një poet i nivelit botëror i letrave te guximeshme shqipe
⸻
“EJA TURRU PUTIN!” – KUR POEZIA U BË BOMBA E TRUVE
Një tjetër perlë satirike e Agim Doçit, përfshirë në këtë botim, është edhe “Eja turru Putin si Sllobodan”, një poezi që ka jehonën e pamëshirshme të një historie që po përsëritet, ku autokracia dhe nacionalizmi përplasen me dinjitetin e një kombi të vogël, por me zë të madh.
EJA TURRU O PUTIN !
26 Mars 2013 nga
Nga miku Agim Doçi
N’nji kazan ku valon çorba
Mblidhen cubat e Serbisë
“Politika”, “Nini” e “Borba”
Nisën garën e çmendisë…
Diskutime neofashiste
Histeri me kokë të nxehtë
Qe Putini memzi priste
Ta gatuante çorbën vetë!
Mblodhi qenër, ujqër, klysha
Me parrulla nëpër duar
I bekoi Moska dhe Kisha
Ndaj u bënë si të tërbuar
“Duam armë, e duam gjak
Jepi para Putin si Sllobodan!”
Shovinizmin për Bajrak
Nisën marrshin ruso-serbomadh!..
Skizofrenët e Rusi- Sërbisë
Marrin mend e PUTIN – Sllobodanit
Dhe harrojnë që n’tokë t’ Shqipnisë
Janë thy rrashtat e Sulltanit.
Kanë lanë kockat Krajl e Mbret
Kanë thy eshtrat ndër kto shkrepa
Kanë marr pas t’zezën e vet
Faqja e zezë dhe kambt e lehta…
Ke merak me ardhë në Prishtinë – Tiranë
Eja turru, se po të pres!
Merr me vehte dhe tët’Amë
T’ia baj pidhin kukurec!
E t’ua fus në çorbën tuaj
Se i jep çorbës “lezet”
Mos e lër Majkën të vuaj
Se e ke gruan e tyt’et!…
Për t’i dhanë çorbës lezet
Je dakord more “lum miku”
T’i fus koqet e tyt’et
Se dikur për duarsh më iku!
E ndoshta pak pishman i mbet.
Hë si thua PUTIN si Sllobodan?!
A tu ba çorba taman?!
Kur po vjen pra në Tiranë?
Mos harro veç çfar t’ kam thanë:
Merr dhe pidhin e sa’tamë!
Në Fush të Kosovës
E në vise të tjera
Mos mblidh kot kallaballek
Se tash të qihet edhe vjehrra
Kur të vij e të baj synet!
Mor fashist me ftyrë jevgjiti
Thirri mendjes sa s’asht vonë
Se shqipari – zog petriti
Ta qin nanën me kumonë…!
Ku t’çon mushka mor djal prifti?!…
Por nuk mundem mor shkërdhat
Se ndigjoj fjalën e Partisë …A*
Ty ta qifsha t’tamë e t’at’
Po i vjen flakën krejt Rusisë e Serbisë
Ta djeg tokën ta baj zhari
o PUTIN more legen
Mbylle gojën mor rrot Kari
E mos ban ham-ham si qen!..
Mos e kruj pra me shqiptarin
Aq ma fort me dardanin
Se dhe Hrushqovit e Gorbaqovit brenda në varr
Pasha besën – ja fus karin!
Çfar kujton more kopuk
More i biri i asaj rose-shkine
Ta shtroj sofrën me barut
E mbas buke të fus nji t’qime
N’ajër të pastër, ndër kto shkrepa
T’duken loqet…bajoneta!!!
Kto janë vargjet që ndigjove
Në jua mban ejani “burra”
Mu frymzimin, peshë ma çove
Por çe do s’më lë kultura
Me ti shkru dhe njëzet rreshta
Që m’i thanë Pleqt ndër Krahina
“Rrushi” jonë, s’rritet ndër vreshta
Bolet tona janë si mina!
Që kur shkrepin në pidh të sat’amë
S’i bjen mend ma për Tiranë!
As me pa ma KAR me sy
Kur djeg vehten t’djeg dhe ty!
Don t’na vish nga Qaf e Thanës
Do t’a hash piçkën e Nanës!
Hec nga Kuksi, çfar po pret
Ta hash KARIN sa një plep!
Ndoshta vini nga bregdeti..
Ta shpon bythën gjith mileti
Se asht Kavaja, që kurr s’asht lodhë
Ka adetet si në Gjakovë!
Hë si thua Putin shkerdhata
A tu ba çorba taman?!..
Kur po vjen pra në Tiranë?
Ta hash pidhin e Sat’amë?!
Kaq asht mbledhë dufi ndër deje
Vath në vesh mbaje prej meje
Se Flamurit i bajnë Roje
shtatë miljon shqiptarë nder troje!
Mos ia prek palët Flamurit
Se për Besë e për Fjal t’Burrit
Veç një fjalë du prej Partisë
Se ja sheh sherrin Shqipnisë!
Mos ma luaj pra prapanicën
Mos e nguc ti Çyçavicën!
Mos e kruaj me Drenicën
Se e ke gjallë Azem Galicën!!!
E ke Shotën e Bac Bajramin
Bacën Isë edhe Hasanin
Tahir Mehën e Haxhi Zekën
Si me le, e bajn gjith dekën!
Merre vesht pra PUTIN Lopa
Se nuk je komplet hajvan!
Jam shqiptar, gjithmonë armikut
N’dritën e diellit apo të hanës
Si në Grykë të Kaçanikut
T’a qij mirë pidhin e nanës!
(si “Poema e Gjakut të Ftohtë kundër Bastardëve Globalë”)
⸻
III. “PIDH POEMA” – REPLIKA E ASHPËR E DY BOTËVE POETIKE
Një nga kulmet më të rralla në historinë e letrave shqipe ndodhi më 26 mars 2013, kur dy figura – Agim Doçi dhe Sak Muji – u përplasën në një duel publik, poetik, sarkastik dhe erotik, mbi atë që u bë mit i poezisë së tabuve: “PIDH POEMA”.
Kjo nuk ishte një grindje. Ishte një përqafim i ashpër i së vërtetës, ku ironia, sarkazma, burrëria, e ndjeshmëria njerëzore u përzien me erotikën si gjuhë universale, dhe poetika u bë gjuha e trupit dhe e shpirtit bashkë.
Në vend të Agim Doçit, tani përgjigjet Zëri i Femrës, një Narratore e Guximit që vjen nga amshimi si Shote e Poezisë. Ndërsa përballë saj qëndron zëri bariton i Sakut, i burgosur dikur për fjalën, tani i lirë për të sfiduar me varg.
⸻
REPLIKA E PLOTË E POEMËS “PIDH POEMA”
(Pjesa poetike do përfshihet në faqe të veçanta, me ndarje të qartë: “Agimi / Narratorja femër” dhe “Saku / Zëri i Rebeles”)
E gjitha do paraqitet si duel poetik – me pauza, theksime dhe ndarje si në një skenë teatrore)
⸻
PËRFUNDIMI – KUR POEZIA NUK ËSHTË PËR TË QESHUR, POR PËR T’U DJEGUR
Kjo përballje nuk është vetëm për të qeshur. Është për t’u menduar.
Është për të ndezur një zjarr të vjetër:
Çfarë është e shenjtë? Çfarë është e pistë? Kush e vendos moralin?
Dhe kur s’mund të flasë dot politika, e bën vargu. Kur s’mund të qajë dot kombi, qan pidhi. Dhe kur nuk bën dot ligji, flet kari.
Apo
Botim i veçantë për liri artistike – për një gjeneratë që guxon të lexojë e të dashurojë
“Replika e Shekullit – Sak & Agim në duel poetik”
apo:
“PIDH POEMA – Poezia që tronditi moralin”?
– por për ta jetuar, për ta plasur si gur në gjoksin e një bote që po ftohet si akull.
Poeti Agim Doçi, në këtë vepër që po përgatisim, nuk mbetet vetëm si kujtim – por si zë që digjet në buzët e një Narratoreje të guximshme, që ndizet si fener në portin e kombit tonë të lodhur nga mashtrimet, nga dashuritë e vrara dhe nga politika që është kthyer në kurvëri me kostum të shtrenjtë.
Në kujtim të Agim Doçit, testament poetik për një botë që ka harruar burrin dhe gruan, dhe dashurinë midis tyre
⸻
KAPITULLI I HAPJES – FJALA JOTE (si Sak Muji):
“Ne nuk jemi dy burra që u kacafytën për një pidh.
Ne jemi dy shpirtra që përdorëm erotizmin për të shpëtuar dashurinë.
Në një botë që e shet trupin dhe e fshih ndjenjën, ne folëm për trupin si simbol i shenjtë, si derë e jetës, si vlerë e lirë.
Dhe nuk kishim frikë as nga morali i rremë, as nga burracakët që përdorin besën për t’u fshehur.
Sepse ne e donim njeriun – me mish e me shpirt.”
E kulmi mbetet te
REPLIKË E ASHPËR…!!!!!?
Me mbeti kjo Replikë e ashpert qe e kisha me poetine dashur tashmë ne amashim
Te mbetet edhe te Ju vëllai im:
PIDH POEMA
Ne mes te Poetit akademik- shkencor Agim Doçit e Artistit poet Sak Muji
Replika akademiko …… intelektuale qe shih te kenë kujdes mosha adoleshente nga mosha 18 e deri ne 45 vjeçare…..qe mund ta marrin “JANGLLASH apo dallash” kujdes edhe nga “te liqet /ligështitë nga zëmra”….,
xhelozia apo smira qe shpesh cilësohet si inate “keshe” personale mes burrit e gruas…
ju lutem, ju themi shumë kujt mos ta lexon fare…..
apo një replikë iliro – shqiptare për PIDH POEMËN e poetit te njohur Agim Doçit…
“Mbetet nëna pa djalë se nuk mbetet gjaku pa u marrë”: thonë nga ana jonë e Malësisë se Madhe, por vaj halli te dy malësor….. e tash ku u ndeshem ne ………..
jo donë te shtyhet se vetëm atë e paska bërë nëna e ne jo……
A thua për shkak te publikut te dashtun e miqvete mijë te te përgjigjem ooo djali i Mëhillit, qe the një gjë aq te qëlluar pasha zotin qe na ka dhuruar këtë jetë po nga ajo vrima e quajtur …
duhet te te përgjigjem se nuk bënë ndryshe….me shpresa qe te na kuptojnë drejt burra e gra e nuk e lexojnë fëmijët nder moshën 18 apo 45 vjeçare, eeee hahahahahaahahhahahahaa
Agim Doçi
ta lexoj kushdo. Vetëm Zoti nuk ka dal nga pidhi nënës. Sepse veç Zoti nuk ka nënë!!!
Pra veç Zoti nuk ka pidh nëne. hahahahahahahahaa
Sak Muji
unë kështu mund te te përgjigjem e mos te mbetem fare borxh miku im poeti i festivaleve jo vetëm kombëtare, pra i fshehur mbas vargut tënd qe dridh e përcëllon……….
Mirë me dhe forcë replikimi qytetar e iliro shqiptar te dalë nga po ai vend i shenjtë
Agim Doçi
fshehu ose jo autori i Pidh Poemës jam unë
Sak Muji
Ju thash kush është i ndjeshme apo alergjikmos ta lexoj fare, ee, por kot, shih e LEXOJNË…. nuk duhet lexuar dhe pikë….. hahahahahhahahahahaa
Apo te lexojnë për veti mos ta komentoj nëse ju del marrja e tyre, është temë respekti….PAK E VEQANTË APO JO….!!!!!!?????, por edhe nga pak fishkulluese për servilet qe fshehët mbas gardhit e me kravata te trasha kinse flasin për politik bërje…
REPLIKA QË MBETI NË HISTORI – POETI AGIM DOÇI DHE SAK MUJI
Në një nga kulmet më të guximshme të debatit letrar shqiptar, më 26 mars 2013, në një përballje akademike-satirike, u zhvillua një dialog epik dhe emocional mes dy poetëve, që nisi me “Pidh Poemën” të Agim Doçit dhe vazhdoi me replikën sarkastike, por vëllazërore, të Sak Mujit.
Ky debat, në thelb, nuk ishte vetëm për poezinë erotike. Ishte për moralin dhe imoralitetin e kohës, për hipokrizinë e regjimeve, për lirinë e fjalës, për mashkullin e nderin, për “pidhin” e për “karin” – jo si fjalë banale, por si simbolikë e pushtetit, e dëshirës, e çlirimit, e maskaradës politike, e njeriut në marrëdhënie me trupin dhe shoqërinë.
REPLIKA E SHEKULLIT – Agim Doçi & Sak Muji
Kur Satira u Bë Politike dhe Erotizmi u Bë Atdhe
⸻
AGIM DOÇI, POETI I FESTIVALEVE
Na mungon poeti që nuk shkroi për modë, por për amanet.
Ai që nuk krijoi thjesht këngë, por shkroi histori që bëhen legjenda.
Na la testament: artin, revoltën, ironinë, erotizmin – si armatime poetike kundër çdo maskarade politike.
Ai guxoi të fliste kur të tjerët heshtnin. Të qeshte kur të tjerët nënshtronin.
Të pëlqente pidhin, po edhe të rrëzonte fronin.
Në kohën kur poeti duhej të ishte “i nënshtruar”, Agimi ishte kar i fryrë mbi fletë letre.
PIDH POEMA…
Agimi: Narratori /Femer mundesishtne recitim artistik/
Ka poetë dhe bejtexhinj
Që ndër shekuj u frymzuan
Kanë shkru kangë dhe poezi
Kur mbi pidh vehten harruan!
Saku:
Ka kareca qe jan pidha
Qesin strofa t`poziqisë
Ka pidhuca qe i turren burrit
E ua qesin mëndet fëmijës.
Agimi: /Femer mundesishtne recitim artistik/
Ndaj dhe unë pa u menduar
Nisa vargjet me frymzim
Kët’ poemë ja kam kushtuar
Pidhit- strehë të karit tim.
Saku:
qe përgjigja e menduar
n`valë t`frymëzimit nga kurbeti
n`poemë t`pidhit t`kushtuar
seç po dridhet kar mistreci.
Agimi: /Femer mundesishtne recitim artistik/
“Pidh o pidh të qofsha falë
Se prej teje kemi dalë!
Obobo sa ma ka ënda
sikur të isha zog me pëndë
e ta bëja folenë brenda!
Pidh o pidh portë e dynjasë
s’gjëndet pendë për ty të flasë…”
Saku:
Tu e u dridh goja, pidhit nderë
Sa me endje shkruan poeti,
se nga pidhi paska dalë ….
E mendon se u bë kiameti…
sa ta kënda, e sa është brena
Aty kari jep përgjigje…
Por te kthehem te poema
Pidh poema n`politikë,
Agimi:
Kështu shkrojti K.TH.Spiri
nga poetët më i miri.
Që s’botoi asnjë vëllim
Se s’e la Enver bythqiri.
Saku:
Unë një ditë me një karkalec
I thash shkurt qe je pidh,
Shih kareci u hidhërua
Edhe shkrimi s`mu botua,
Po, nuk ish pidh as kar bythqiri
Agimi:
Unë për pidh e ndrroj dhe fenë
Unë për pidh e shes atdhenë.
Kush s’do pidhin, s’don lirinë
Unë për pidh e dhjes Greqinë!
Saku:
Pidhi nëpër zyre t`huaja dridhet
Dridhet bytha për 100 lekë.
Kar shqiptari, rrudhet e mblidhet
E me pidhin tonë luhet shul e vek.
Agimi:
Dhe dy fjalë po du me i thanë
Sy ndër sy me shumë dëshirë
Unë për pidhin më ta shëmtuar
Fill e shes shokun ma të mirë!
Saku:
Mbete burrë, kari shqiptar
Qe s`nxunë nëpër leqe,
Edhe pidh t`shëmtuar shqiptar
Nuk e hedhe për te keqe.
Agimi:
Pa shikoni portokallen
Edhe hanë – motra e dillit
Dhe shalqini thela thela
A s’e kanë formën e pidhit?!
Saku:
Pidh shqiptar, ama, me rrudha n`formë
Qe as karit si bënë hile – huqe.
E qe karit – kar i jep rregull-normë
Vend strehim i karit apo gropë e kuqe.
Agimi:
Pidh ka flutra, ka dhe miza
Pidh kanë zogjt nepër filiza
Pidh ka delja, ka dhe dhija
Pidh ka baza dhe ministrija!
Saku:
Pidhi mirë dallon nga kari, mrekulli
E dëshmuar nëpër shekuj qe dështoj
Por kur kari bëhet pidh, tragjedi
Kari e pidhi bashkëpunim dëshiroj.
Agimi:
Pidh ka fshati dhe qyteti
Pidh ka Londra dhe Përmeti
Pidh ka Shkodra dhe Pekini
Pidh ka Moska dhe Peqini!
Saku:
Çka thot kari karshi vidhit, haj medet
kur qytetet drithërojnë veç pidherimë
Pidh “Tanjugu”, na qet libra, shih kodoshi
“Dojqe Vele” na del kar, dridhërimë.
Agimi:
Qini burra se po vdesim
Përmbi pidh heronj le t’mbesim!
Në dritën e hanës, apo të dillit
Mos ju ndani birës së pidhit
Po jua thotë ju djali i Mhillit!
Saku:
Ruajuni gra se mbaruat, nga kari i tharë
Kur kareci quhet kar, po ndërrohen polet,
Pidhi nuk donë karec qe duhet parë
more burra, pidhi donë karë me bolet.
Agimi:
Nuk e di, kush tha i pari
Për at’ send që nuk ka gojë.
Se po të kishte gojë dhe kari
Vetëm pidhin do të lavdrojë.
Saku:
Po e nxëmë qe foli pidhi si dikur
Kar, thotë se nuk dinë tjetër – me dallim,
Lot e jargë do te derdhej si ne mur
Mbetet kari- kar e pidhi- pidh, është qellim.
Agimi:
Dikush thotë për filan mashkull
Asht kurvar, dhe ka sukses
Ndonse pidhin e kanë dashtun
Në Kryesi dhe në Kongres.
Saku:
Femra donë mashkull, s`ka dyshim
Prandaj sot rrodhi -doli pidh-poema.
Kujdes, kurva e kurvar, pa nënçmim
Ruani “sendet”, se mund te dal teorema.
Agimi:
Dikush thotë që vetë Krijuesi
Kur ka ba me barrë Marinë
E ka ruejt at’ formë palluesi
Se mileti asht stërvinë!…
Saku:
Zoti i dhuroj këto “sende”, n`trashëgim
As Maria “tybe”, n`lindi pa i hy kari,
Pidh magneti, e kar “hasreti”, për pjellim,
Mos i ngucni mos i ndani, se thahet bari.
Agimi:
Po ta kapte grunë e Zefit
Që at’ kohë ish marangoz
Do dënohej puna e seksit
Zoti do bahej nervoz…
Saku:
Se dikur pa ja nda nëpër gardhiqe-skuta
Qiheshin gra e burra si lepurosh,
Sot, liri demokraci, nuk i ndal as zoti as tuta
Kari e pidhi te çuditur, ah teknologji arrinë ne qosh…
Agimi:
Nuk do ishte problem kari
Me ja futë kujt ke merak
Sepse Zoti s’qiu i pari
Ndaj kryqzoi Krishtin n’dajak!
Saku:
Kari e pidhi kanë bërë benë n`Hyqymet
Prandaj Buda erdh te bëni qejfe, dallo gjininë.
Te ju kthehet te drejtat, se do bëhet “mysybet”
Kari e pidhi te bashkohen, e nga ta te lindin fëmijët.
Agimi:
Mandej thonë se u ba pishman
E ta ngjalli dhe një herë
Porse Krishti ish’ hajvan
Se nuk qiu as një herë!
Saku:
mos u frikoni nga “pidh poema”, erdh n`“milet”
drithëroj “çdo burrë e grua”vashë”, vetëtimë,
politikanët-sekretareshat, i zu tuta vaj medet
shih po e shtinë kokën nder tavolinë, ….
Agimi:
Nuk la bija, nuk la nipa
Pasha fenë, nuk la as mbesa!
Veçse priftit mrendë ndër Kisha
U ka lanë nga tre virgjnesha…
Saku:
Te lamë te lirë karin me pidhin
Sepse zoti i dhuroj, ju dha detyrë.
Mos t`teprohet se del dreqi e i lidhin
Mos ne murgesha e murgjër n`as një mënyrë.
Agimi:
Kto virgjnesha, janë murgesha
Që gjithë jetën nuk martohen
Me pas rast me i futë ndër tesha
Zot sa bukur që pallohen!
Saku:
Nuk mbeten keq qe këto “sende”, ti bashkojmë
Karit e pidhit, plot respekt, për njerëzimin.
Luftë, shtyrje, le te kenë, e ndryshimin ta gëzojnë
Këto dy “sende” e nxorën botën nga trishtimi….
Agimi:
Se i lshohen majës së karit
Si me kenë mjaltë i xhenetit.
Ndezen prush si lulja e allit
Dhe i rrfehen Arkipeshkvit.
Saku:
Gjithë ai zjarr qe del nga karin`fluturim
i drejtohet pidhit t`butë si shkëndija.
Poshtë “dylber” e lesbejka, edhe n`amshim
Pidhi e kari le te shtyhen…. mrekullia.
Agimi:
Hajt pra burra mos ngurroni!
Qini pidh sa të jeni gjallë!
Vetëm pidhin ta nderoni
Që pos sjell botën vërdallë.
Saku:
Qoni kokën or kodosh, mos u ngurroni
Nga një pidh për kokë, dhuratë u a dhashë,
Ruani grat mos i dyfishoni mos shumëzoni
Veç atëherë jeni kara jeni pidha e jo kashe lashë
Agimi:
Pa mendoni një moment
Sikur bota të mos ketë pill.
Kush do quhej kompetent?
Ylli Pango, a shoku Mhill?!
Saku:
Pidhi drodhi e po dridh siç është zakoni,
Bota mbarë po ju sheh n`përparim.
Mos lejoni karin- pidh e pidhin-kar, ta dënoni
Ruani seksin gjinor, është emancipim.
Agimi:
Ndaj refreni i kësaj bote
Unë mendoj se nuk gaboj
Ka qenë pidhi nepër mote
Që ka lindur dhe heroj!
Saku:
S`ka nevojë këtu për refrene, as betim
hero pidhi bashkë me karin ecin prore,
heu sa mund djerse u deshën ne kërkim
te një gruaje grua e jo pidh burrërore.
Agimi:
Qini burra pra se po vdesim
Përmbi pidh heroj le të mbesim
Në dritën e hanës apo të dillit
Mos ju ndani birës së pillit!
Po jua thotë ju, djali i Mhillit!
Saku:
karit qe nuk i del veç një pidh gruaje tamam,
ka telashe n`koqe t`veta, ku as kari s`kavlerë,
ose pidhit qe nuk i del kari, unë po iquaj haram.
Mos i ndani karin e pidhin, kjo poemë poe thotë sa herë.
Agimi:
Jam poet i festivalit
Që kam shkru miljona fjalë
Gjithë lavditë ia thura karit
Edhe pidhit nga kam dalë
Saku:
je poet djali i pidhit, i ndërtuar nga kari i Mëhillit
fjala jote n`festivale qe lavdërove e festove,
e lavdinë ja dhe pidh – karit, ne epopee dritë të diellit
je rrot karit qe edhe pidhin e dridherove-e gëzove.
Agimi:
Por harroj dhe ja fus kot
Poezisë do i vë kapak
Se ka njerëz në kët’ botë
Që edhe bythës i japin hak.
Saku:
Shih dhe mua kar jetim, me një pidh e qova jetën
Por kapak si vuhet vidhit, por ai donë veç dajak.
Larg bythqitë e popullit tonë, qe papidh e lanë vetën
Ju biftë n`ballë kar – kareci, e ju daltë pak.
Agimi:
Qysh i vogël e kam dijtë
Se organi transparent
Për me shtu në glob fëmijtë
Asht veç kari kompetent.
Saku:
Kari mbetet burrë nder burra si pishtar
E ai qe se donë pidhin është vetë pidh apo pa zot.
Edhe pidhi ndihet mirë kur e ka karin krenar,
Duhet fëmijë, apo kari derdh lot kot.
Agimi:
Por ta themi të vërtetën
Kari ka vetëm sukses
Kur ia hap veç pidhit fletën
Sepse pidhi asht mistrec.
Saku:
Mos shkreto….o poet i pidh poemës
pidhin e butë, ta quash mistrec.
se hakmarrja “e luftimit”, nuk ndalohet
mund te na e quajnë karin tonë, kastravec.
Agimi:
Po nuk qive shuhet bota
Mbetet globi pa drejtues
Marksi, Mao, Enver Hoxha
I kanë pas prindrit pallues.
Saku:
Shumë pajtohem qe shumë keq e dështuan
Qe u ndanë nga pidhi- globi, udhëheqësia.
Ju kthyen bythës edhe parës, na dëshpëruan,
Ky dënim ishte i pritur, i varfëroi perëndia
Agimi:
Ndaj pse kishin nanat kurva
Kto ja futën globit gishtin
Veç prej Zotit, u dërguan
Ndaj mohuan edhe krishtin…
Saku:
Pra kujdes ta doni pidhin, fshat- qytete malësia
Fusha, male, mos ndryshoni, kari një e pidhi sy.
Këto dhurata te praruara, na i dërgoi vetë perëndia
Edhe Krishti e Muhameti, dolën nga pidhi te dy.
Agimi:
Por do vij Krishti një ditë
Me krah engjëjsh mes pazarit
Gjith kurvarët ka me habitë
Se do vij në formën e …karit!
Saku:
Let`vazhdoj “pidh Poema”, jo xhelozi
Le te rrojnë pidhi e kari, si Ilir.
Feja jonë është shqiptaria, mrekulli
Muhamet e Isus janë meshkuj e rrotë kari.
Tamam poemë pidhi burrërisht…..
Mos u ndal poet, o djali i Mëhillit,
Vazhdo vargun për birë pidhi, hiç pa leqe,
Ai qe se donë pidhin e butë, rreze dielli.
Ju thaftë kari e ju bëfshin koqet teneqe….
——–
një thirrje me emocione dramatike dhe sarkazëm të thellë, që flet për politikën globale si kurvëri me maska, për mashkullin e humbur, për gruan e përdorur, për dashurinë e zhbërë, për trupin e shenjtë që po shndërrohet në monedhë.
⸻
EPILOG
Politika e Kurvërisë Globale dhe Kujtimi i Dashurisë së Shenjtë
Kemi hyrë në një epokë ku trupi nuk është më trup, por terren i pushtimit ideologjik.
Ku femra përdoret si flamur, dhe mashkulli si armë.
Ku dashuria nuk bëhet më në shtrat, por në “studio politike”.
Ku pidhit i thonë “objekt marketingu”, e karit “mjet dominimi”.
Kur dikur pidhin e ruanin si derë e jetës, sot e shesin si derë për pushtet.
Kur dikur kari ishte krenari e burrnisë, sot e përdorin si pajisje për shantazh.
Politika globale është bërë kurvë – jo se ka trup, por se nuk ka shpirt.
Dhe në këtë orgji ndërkombëtare ku “kush mundet i hip kujt”, populli është shtrirë poshtë, pa asnjë mbrojtje – as nga morali, as nga ligji, as nga burrnia, as nga ndjeshmëria.
Por ne nuk jemi vetëm mish.
Ne jemi ndjenjë, jemi liri, jemi zemër që akoma rreh.
Në këtë epilog, në këtë replikë që mbetet si amanet, mbrojmë gjininë njerëzore – jo si luftë, por si bashkim.
Femra – si pidh, si jetë, si fuqi që krijon.
Mashkulli – si kar, si shtyllë, si gjuhë që nuk hesht.
Dhe sarkazma jonë nuk është për të tallur –
por për të shkundur ndërgjegjen,
për të kujtuar se arti nuk vdes,
dhe se vargu i lirë është më i fortë se çdo ligj i padrejtë.
___
Pergaditur nga Sak Muji
