Shkruan: Fahri Xharra, Gjakovë
- Në dijeni , Skënder Gjinushit, Mehmet Krajes dhe Ali Aliut
Serbët e festojnë vitin e tyre kalendarik 7527 , e ne ? Kur lindi kalendari ynë ?
Kalendari më i vjetër në botë qenka kalendari serb i cili e shënon vitin 7527
(A new 7527 year begins today at noon, according to the oldest calendar in the world, the old Serbian calendar. Every April 4th, when it comes to the northern hemisphere, north and south energy that comes from the sun cross paths and the summer starts, and vice versa, winter for the southern hemisphere. Summer will last in our areas until Mitrovdan, 8th November, when the roles will change. Have you ever wondered, although we all know that, or should know, why is the New Year on 31st December to 1st January, or 13th to 14th January? (https://www.telegraf.rs/english/2948483-happy-new-7527-year-according-to-the-oldest-serbian-calendar )
Akademikëve tanë shqiptar po iu gjej unë shkrimet botërore për Vinçën afër Beogradit. Mos shkoni vetëm në Vinça se iu “mbysin” serbët. Jo për diçka tjetër por mendojnë që erdhën marsianët aty. Merrni me vete edhe edhe kryetarët e tri akademive shqiptare por mos e harroni më të rëndësishmin, “shefin “ e “ Ballkanit të hapur
S`kemi çka të bëjmë : Jemi të vonshëm ! Serbët janë të humbur në vorbullën e gënjeshtrave të tyre. Ata e kanë humbur edhe orientimin në botën e shkencave të historisë, dhe pa ndërprerje dalin me teori të cila logjikisht janë të pa kapshme , e shkencërisht të pamundura edhe për t´u besuar e edhe për t´u vërtetuar. Lakmia e tyre për t´u paraqitur si autokton në tokat ku janë ata shkojnë aq largë sa që dalin qesharak kur vetën e quajnë edhe foleja e Europës së vjetër. Një gjë më habitë se si është e mundur që shkenca moderne europiane i lejon gërrhatjet e tyre dhe e mundësojnë ” supremacinë ” serbe mbi çdo gjë europiane.
Sa keq! Por ne nuk do të heshtim.
E vërteta ishte se në vitin 1854 (pas disa zbulimeve në Shqipëri ) , historiani dhe filologut gjerman Georg von Hahn megjithë të dhënat e pakta, arriti përfundime të shkëlqyera, madje sendërtoi një alfabet, të cilin e emërtoi “shqiptar” dhe e identifikoi me pellazgjishten.”
Pra Kultura e Vinçës në anët tona qenka zbuluar më herët se në Vinça afër Beogradit sepse sipas burimeve serbe : Kultura e Vinçes është quajtur sipas lokalitetit Vinça – Belo Bërdo , e cila gjendet në anën e djathtë të Danubit , 11km nga Beogradi në vitin 1908 nga profesori i universitetit të Beogradit dr. Milivoje Vasiç-i (Винчанска култура је названа по локалитету Винча – Бело брдо, које се налази на десној обали Дунава, у селу Винча, 11 km низводно од Београда, на коме је ископавање започео 1908. професор Београдског универзитета др Милоје Васић, на простору од око 400 m². Ca мањим прекидима, радови су трајали све до Првог светског рата. 1924. године, обављено је ископавање али накратко, због недостатка материјалних средстава.[2] Откривени су остаци осам неолитских насеља, од којих најстарије насеље припада периоду средњег неолита и старчевачкој култури. ) Përkunder asaj që Kultura pellazgjike e vjetër deri në 9000 vjet e mbulon një territor shumë të madh; por emrin me të cilin e njef bota këtë epokë historike e mori nga gërmimi “ i parë” në VINÇA !
Shkrimi pellazg i Vinçes
Ja se çka shkruante Aristidh Kola për Kulturën e Vinçes ; “Në zonën e banuar nga Dardanët dhe Arktanët ose Arkadët ishte krijuar atëkohë qytetërimi pellazgjik ballkanik, falë kushteve të veçanta klimaterike dhe pasurive nëntokësore. Mijëra vite më parë, siç dihet, u zhvillua kultura Minoike, egjiptiane dhe shkrimi sumerik, por duhet ditur se Dardanët kishin pasur po atë kohë jo vetëm shkrimin e tyre, por shkrimin linear.
Këto të dhëna nuk janë rezultat i fantazisë sime. I kanë zbuluar arkeologët evropianë në zonën poshtë Beogradit, ndërsa grekët i zbuluan në vitin 1994 në liqenin e Kastorias, (Kosturit -M.Q.) ku bashkë me një vendbanim liqenor arkeologu Hurmuziadhis solli në dritë një mbishkrim, i cili datohet rreth 5250 vjet para Erës së Re me shkronja të veçanta. E zbuluan, por të ndodhur në qorrsokakun e fantazisë shkencore indoevropiane, nuk e kuptuan se çfarë zbuluan. Kështu, atë qytetërim, i shtrirë nga jugu i Beogradit dhe që mbaron në Halkidhiqi, e emërtuan… “qytetërim të Vinçës”, sepse në fshatin Vinça, në jug të Beogradit, u gjetën për herë të parë të dhënat për atë qytetërim.
Veç fakte e gjetje për atë qytetërim – dhe këtë e dinë shkëlqyeshëm arkeologët – ka në të gjithë Epirin. Kanë qenë të njohura këto edhe në Shqipëri, së paku nga shekulli i kaluar, (shek. XIX – M.Q.), por askush nuk mund t‘i zbërthente. Një i ditur i asaj kohe ia tregoi disa nga mbishkrimet historianit dhe filologut gjerman Georg von Hahn, i cili, kur botoi veprën e tretë të “Albanesische Studien”, në vitin 1854, në qytetin Jena, shënoi se kishte zbuluar shkrimin pellazgjik. Por e gjithë teza e tij u kundërshtua sepse me mbishkrimet e gjetura nuk mund të ndërtohej alfabeti i plotë i asaj gjuhe. E vërteta ishte se, me gjithë të dhënat e pakta, Hahn arriti përfundime të shkëlqyera, madje sendërtoi një alfabet, të cilin e emërtoi “shqiptar” dhe e identifikoi me pellazgjishten.” Lajmet e fundit bëjnë të ditur se në këtë lokalitet është kyqur edhe Muzeu Britanik , mu për shkak të rëndësisë botërore arkeologjike dhe historike, të këtij zbulimi.
”Një shtet qe kur flet megjithatë zgjon respekt e dinjitet” – po sigurisht vetëm në atë mënyrë e bëjmë vendin tonë të vlerësohem. Si dhe pse?
Zbulimet më të reja të arkeologëve serb hedhin dritë në këtë civilizim që mendohej se ishte vetëm bujqësor dhe e përpunimit të qeramikës. Burimet serbe thonë ( se ku të marrim ato burime shqiptare për ketë qytetërim):” Hulumtimet në lokalitetin e Bellovodës tregojnë se banorët e lashtë të Serbisë( kush ishin ata? fxh) e kanë njohur edhe përpunimin e metaleve ,si dhe ekzistimin i minierave të asaj kohe”
Ne nuk dimë ti ruajmë gjërat tona që fati na i ka lënë në tokat tona që ne sot i zotërojmë; se ato gjëra që e vërtetojnë historinë tonë vetë i zhdukim apo iu ndihmojmë të huajve që sa më lehtë të na i zhdukin.: ”Ministria e Turizmit, Kulturës, Rinisë dhe Sporteve ( të Shqipërisë) sqaroi dje ngjarjen e rëndë që ka ndodhur ditët e fundit të 2012-s në Kishën e Shën e Premtes në Valsh të Elbasanit ku janë shkatërruar në mënyrë të përbindshme afreske të Onufrit.
Ministria nëpërmjet drejtorit të saj të Trashëgimisë Olsi Lafe e ka ndjerë për detyrë një sqarim për opinionin publik vetëm sepse media ka publikuar ngjarjen e rëndë dhe ka bërë përgjegjëse ministrinë me gjithë heshtjen e saj. Lafe ka paraqitur një kronologji të ngjarjes dhe qëndrimin e ministrisë, e cila e ka mësuar aktin e dhunës më 2 Janar 2013, kur e ka njoftuar Kisha Ortodokse. Dhunimi i kishës ka ndodhur duke u gdhirë 31 dhjetori. Kemi të bëjmë me një Monument Kulture të Kategorisë së Parë prej vitit 1963. Muret e kishës janë pikturuar nga Onufri në vitin 1554 dhe pasqyrojnë skena të ndryshme biblike. … Nga inspektimi i këtij grupi është konstatuar se afresku është dëmtuar, goditur, prerë dhe shkulur në mënyrë të dhunshme dhe mekanike nga mjete të forta dhe persona të pandërgjegjshëm dhe të painformuar mbi procesin e shkuljes apo heqjes se një pikture murale. Grabitja është bërë e fragmentuar dhe e fokusuar në pjesët e portreteve të shenjtëve kryesorë të ikonografisë biblike. Në tentativë për t’u vjedhur por në pamundësi për t’u shkulur ka qenë portreti në figurën e Shën Mërisë me Krishtin tek altari, portreti i figurës së Shën e Premtes (shenjti të cilit i është dedikuar kisha), shkrime të ndodhura në pjesën e brendshme të altarit (ndër to është shkruar emri i piktorit të kishës Onufri), figura mbi nike, pjesë të portretit të dëmtuar të një shenjti në të majtë të absidës (portreti i të cilit është dëmtuar gjatë shkuljes dhe është lënë i fragmentuar kishe.
Historia do i shkelë injorantet që jetojnë pa fije turpi në kurrizin e popullit, e këta janë akademikët.
Fahri Xharra, Gjakovë, më 26.10.21
