Nëse luftoni për diça të mirë, duhet ta dini me çka nuk jeni të kënaqur

__

Në Kosovë dhe në të gjitha territorët etnikë, mbështes njerëzit që japin gjithçka nga vetja për t’i avancuar shqiptarët dhe për t’i bërë dy shtetet e tyre më të forta në çdo aspekt.

Në Serbi mbështes ata serbë që duan ta çlirojnë popullin dhe shtetin e tyre nga plehrat klerofashistë rusë, që herë veshin rrobat e priftërinjve, herë uniformat e policëve dhe ushtarëve, dhe herë kostumet e politikanëve dhe agjentëve – sepse kur fqinjët tanë serbë të jenë të lumtur me jetët e tyre, të çliruar nga ideologjia klerofashiste dhe të pastruar nga helmi i KGB-së dhe UDB-së, do ta kuptojnë se nuk kanë të drejtë të shkatërrojnë jetët tona.

Në Evropë dhe Amerikë mbështes rikthimin e shpirtit socialdemokrat në politikë, diplomaci, ekonomi, tregti, arsim, shkencë, kulturë, mendim, qëndrime, perceptim dhe në mënyrën e të bërit biznes – sepse vakumi që ka lënë kjo ideologji, asnjë ideologji tjetër nuk e ka mbushur. Përkundrazi, të gjitha ideologjitë ekstreme që kanë tentuar ta zëvendësojnë, e kanë bërë botën më të keqe dhe më të rrezikshme, duke krijuar një hendek të pakapërcyeshëm ndërmjet të pasurve dhe të varfërve dhe duke i dhënë korporatave më shumë pushtet politik, ekonomik, financiar dhe tregtar se vetë shteteve ku veprojnë.

Unë jam me ata shqiptarë që digjen për ta ndriçuar popullin e tyre, dhe jo me ata që e djegin popullin e tyre për ta ndriçuar vetveten. Me ata që kanë ndërtuar me zemër, dhe jo me ata që shpifin nëpër rrugët e Beogradit, Brukselit dhe Uashingtonit, duke përdorur gjuhën e gënjeshtrës dhe stilin e kolaboracionistëve.

Në Serbi nuk kam problem me serbët – kam problem me shërbëtorët e Vuçiqit dhe Putinit që ndërojnë maska më shpesh se aktorët në teatrot e kukullave. Herë si priftërinj, herë si policë, herë si agjentë dhe politikanë – por gjithmonë me shpirtin e vjetër të një UDB-je që e bëri Serbinë skllave të së kaluarës së saj, dhe fqinjët e saj skllave të frikës.

Në Perëndim, unë jam me ata që besojnë se solidariteti është më i shenjtë se fitimi dhe se liria është më e çmuar se tregu. Sepse kur kapitalizmi i egër fillon të flasë si Perandor, shtetet bëhen shërbëtore, qytetarët skllevër, dhe planeti kthehet në një supermarket pa shpirt.

Prandaj, zgjohu njerëzim, sepse as Kur’ani, as Bibla, as Kushtetuta nuk thonë që drejtori i përgjithshëm i një korporate të pasur duhet të jetë më i fuqishëm se presidenti i një shteti.

Oj Serbi, pastro shpirtin tënd nga mëkatet, dhe jo vetëm kishën tënde nga agjentët e shërbimeve sekrete serbo-ruse. Sepse kur fqinjët tuaj të jenë të lumtur, gardhi që na ndan do të bëhet urë, dhe jo barrikadë.

Në këtë tokë të përgjakur që e quajmë Kosovë, ku ende, në çdo kënd, enden shpirtrat e shqiptarëve të masakruar, mbështes ata që digjen për t’i dhënë dritë këtij populli – jo nga dëshira për lavdi, por nga një ndjenjë e thellë faji, nga barra që ndoshta nuk u takon, por që ata e mbajnë me këmbëngulje mbi shpinë, si shenjtorë që parandalojnë rënien kombit në humnerë.

Sepse besoni, nuk është e lehtë të duash një popull që shpesh nuk e kupton sakrificën. Njerëzit e rrallë që e bëjnë këtë, janë dëshmitarë të padukshëm të dramës së përjetshme, sepse ata mundohen të ndërtojnë vendin e tyre, ndërsa gjithçka përreth tyre përpiqet ta shkatërrojë individin, popullin dhe shtetin nga brenda.

Në Serbi nuk kam problem me njerëzit – sepse njeriu, çfarëdo që të jetë, është martir, i ndarë ndërmjet së kaluarës që nuk e ka zgjedhur dhe të ardhmes që nuk mund ta shohë. Jo, kam problem me hijet e shpirtrave të zi që dalin nga vrimat e UDB-së dhe që, si të mallkuar, herë veshin rrobat e priftërinjve, herë uniformat ushtarake dhe herë kostumet e politikanëve që flasin për paqe me gjuhën e kasapit. Kam problem me këtë sistem që deshiron ta pastrojë kishën, por jo shpirtin, dhe që deshiron t’ia falë vetes mëkatet, pa e ditur se ku fillon faji.

Në Evropë, në Amerikë – atje ku liria dikur kishte një zë, ku fjala kishte peshë dhe ku ideja kishte nder – sot shoh vetëm heshtje në kostume të shtrenjta. Shpirti i socialdemokracisë – ky engjëll i vrarë që kërkonte barazi ndërmjet njerëzve – ka humbur, dhe vendin e tij e kanë zënë zotërinjtë e korporatave, që nuk besojnë në Zot, por vetëm në para.

Dhe kur njeriu nuk beson më as në drejtësi, as në faj, por vetëm në treg, atëherë ai nuk është më njeri – është një makinë që blen dhe shet, madje edhe shpirtin e tij, nëse e ka ende.

Unë jam me ata shqiptarë që kanë ndërtuar me zemër, dhe jo për lakmi; që kanë sakrifikuar gishtat e duarve për të ngritur një mur mbrojtës për popullin, dhe jo për ta shkatërruar atë përmes propagandës antikombëtare. Me ata që nuk kërkojnë lëmoshë, por punojnë, që nuk bëjnë intriga në korridoret e huaja, por shkojnë drejt, edhe kur rruga çon përmes humnerës.

Sepse në fund të ditës, liria për njeriun nuk është luks – ajo është barrë. Dhe kush e mban këtë barrë me dinjitet, është më i fortë se çdo president dhe më i mençur se çdo patriark. Bota nuk mund të mbijetojë nëse shndërrohet në një treg, sepse tregu nuk ka tru, shpirt dhe vetëdije. Dhe pa mendje, çdo pushtet është tirani dhe çdo kapital është helm i këtij shekulli.

O Serbi, mos u vishn si shenjtorë, kur demonët e kohërave të kaluara ta kanë infektuar shpirtin. Pastroje mendjen tënde para se t’i pastrosh altarët e përgjakur, sepse Zoti – nëse ndodhet diku – nuk fshihet në tempuj, por në nderin e fqinjësisë. O shenjtorë, zgjohemi, sepse as Kur’ani, as Bibla, as kushtetutat e popujve nuk e bekon drejtorin e një kompanie, i cili, në emër të tregut, çdo ditë shkel dinjitetin njerëzor.

Gardhi që ndan njerëzit, nuk mund të mbetet gjithmonë i pakapërcyeshëm – një ditë do të bëhet urë. Por vetëm nëse bëhemi njerëz përpara se të bëhemi popuj, fe dhe shtresa.

***

Na Kosovu podržavam ljude koji daju sve od sebe da unaprede kosovski narod i ojačaju njegovu državu u svakom smislu.

U Srbiji podržavam one Srbe koji žele osloboditi svoj narod i očistiti svoju državu od ruskog klerofašističkog smeća, koji ponekad nose mantije sveštenika, ponekad uniforme policajaca i vojnika, a ponekad odela političara i agenata – jer kada naši srpski susedi budu srećni sa svojim životima, oslobođeni klerofašističke ideologije i očišćeni od otrova KGB-a i UDB-e, shvatiće da nemaju pravo da uništavaju naše živote.

U Evropi i Americi podržavam povratak socijaldemokratskog duha u politiku, diplomaciju, ekonomiju, trgovinu, obrazovanje, nauku, kulturu, mišljenje, stavove, percepciju i način poslovanja – jer vakuum koji je ostavila ova ideologija, nijedna druga ideologija nije ispunila. Naprotiv, sve ekstremne ideologije koje su pokušale da je zamene učinile su svet lošijim i opasnijim, stvarajući nepremostivu provaliju između bogatih i siromašnih i dajući korporacijama veću političku, ekonomsku, finansijsku i trgovinsku moć nego samim državama u kojima deluju.

Ja sam uz one Albance koji gore da osvetle svoj narod, a ne uz one koji pale svoj narod da osvetle sebe. Uz one koji su gradili srcem, a ne uz one koji klevetaju po ulicama Beograda, Brisela i Vašingtona, koristeći jezik laži i stil kolaboracionista.

U Srbiji nemam problem sa Srbima – imam problem sa slugama Vučića i Putina koji menjaju maske češće nego glumci na lutkarskim pozorištima. Ponekad kao sveštenici, ponekad kao policajci, ponekad kao agenti i političari – ali uvek sa starim duhom jedne UDB-e koja je Srbiju učinila robom svoje prošlosti, a njene susede robovima straha.

Na Zapadu, ja sam uz one koji veruju da je solidarnost svetija od profita i da je sloboda vrednija od tržišta. Jer kada divlji kapitalizam počne da govori kao Car, države postaju sluge, građani robovi, a naša planeta postaje supermarket bez duše.

Zato, probudite se draga ljudska bića, jer ni Kuran, ni Biblija, ni Ustav ne kažu da generalni direktor jedne bogate korporacije treba da bude moćniji od predsednika jedne države.

O, Srbijo, očisti svoj duh od grehova, a ne samo svoju crkvu od agenata srpsko-ruskih obaveštajnih službi. Jer kada tvoji susedi budu srećni, ograda koja te deli od njih postaće most, a ne barikada.

Na ovoj krvavoj zemlji koju zovemo Kosovom, gde još uvek, na svakom kutku, lutaju duhovi ubijenih Albanaca, podržavam one koji gore da osvetle svoj narod – ne iz želje za slavom, već iz dubokog osećanja krivice, iz tereta koji možda ne pripada njima, ali koji oni uporno nose na leđima kao sveci koji sprečavaju pad nacije u ponor.

Jer verujte, nije lako voleti narod koji često ne razume žrtvu. Oni retki koji to rade, su nevidljivi svedoci večite drame, jer pokušavaju da grade svoju zemlju, dok sve oko njih pokušava da uništi pojedinca, narod i državu iznutra.

U Srbiji nemam problem sa ljudima – jer čovek, ma šta bio, je mučenik, podeljen između prošlosti koju nije izabrao i budućnosti koju ne može da vidi. Ne, imam problem sa senkama tamnih duša koje izlaze iz rupa UDB-e i koje, kao prokleti, ponekad nose mantije sveštenika, ponekad vojne uniforme, a ponekad odela političara koji govore o miru jezikom mesara. Imam problem sa ovim sistemom koji želi da očisti crkvu, ali ne i dušu, i koji želi da oprosti sebi grehe, a da ne zna gde počinje krivica.

U Evropi, u Americi – tamo gde je sloboda nekada imala glas, gde je reč imala težinu i gde je ideja imala čast – danas vidim samo tišinu u skupim odelima. Duh socijaldemokratije – taj ubijeni anđeo koji je tražio jednakost među ljudima – nestao je, a njegovo mesto zauzeli su gospodari korporacija, koji ne veruju u Boga, već samo u novac.

I kada čovek više ne veruje ni u pravdu, ni u krivicu, već samo u tržište, onda više nije čovek – postaje mašina koja kupuje i prodaje, čak i svoju dušu, ako je još ima.

Ja sam uz one Albance koji su gradili srcem, a ne zbog pohlepe; koji su žrtvovali prste svojih ruku da podignu zaštitni zid za narod, a ne da ga unište kroz antidržavnu propagandu. Uz one koji ne traže milostinju, već rade, koji ne prave intrige u stranim hodnicima, već idu pravo, čak i kada put vodi kroz provaliju.

Jer na kraju dana, sloboda za čoveka nije luksuz – ona je teret. I ko nosi ovaj teret sa dostojanstvom, jači je od svakog predsednika i mudriji od svakog patrijarha. Svet ne može preživeti ako postane tržište, jer tržište nema mozak, dušu i svest. A bez uma, svaka vlast je tiranija i svaki kapital je otrov ovog veka.

O, Srbijo, nemoj se oblačiti kao sveti, kada su demoni prošlih vremena inficirali tvoj duh. Očisti svoj um pre nego što očistiš krvave oltare, jer Bog – ako negde postoji – ne skriva se u hramovima, već u časti susedstva. O, sveci, probudite se, jer ni Kuran, ni Biblija, ni ustavi naroda ne blagosiljaju direktora jedne kompanije, koji, u ime tržišta, svaki dan gazi ljudsko dostojanstvo.

Ograda koja deli ljude, neće uvek ostati neprolazna – jednog dana postaće most. Ali samo ako postanemo ljudi pre nego što postanemo narodi, vere i klase.

***

In Kosovo unterstütze ich die Menschen, die alles tun, um das kosovarische Volk besser zu machen und seinen Staat in jeder Hinsicht zu stärken.

In Serbien unterstütze ich die Serben, die ihr Volk und ihren Staat von den russisch-klerofaschistischen Abfällen befreien wollen, die manchmal Priestergewänder tragen, manchmal Polizeiuniformen oder Soldatenkleidung und manchmal Anzüge von Politikern und Agenten – denn wenn unsere serbischen Nachbarn mit ihrem Leben zufrieden sind, befreit von der klerofaschistischen Ideologie und gereinigt vom Gift des KGB und der UDBA, werden sie verstehen, dass sie nicht das Recht haben, unser Leben zu zerstören.

In Europa und Amerika unterstütze ich die Rückkehr des sozialdemokratischen Geistes in die Politik, Diplomatie, Wirtschaft, Handel, Bildung, Wissenschaft, Kultur, Gedanken, Einstellungen, Wahrnehmung und Geschäftsweise – denn das Vakuum, das diese Ideologie hinterlassen hat, hat keine andere Ideologie ausgefüllt. Im Gegenteil, alle extremen Ideologien, die versucht haben, sie zu ersetzen, haben die Welt schlechter und gefährlicher gemacht, eine unüberbrückbare Kluft zwischen Reichen und Armen geschaffen und den Konzernen mehr politische, wirtschaftliche, finanzielle und Handelsmacht gegeben als den Staaten, in denen sie tätig sind.

Ich stehe zu den Albanern, die brennen, um ihr Volk zu erleuchten, und nicht zu denen, die ihr Volk anzünden, um sich selbst zu erleuchten. Zu denen, die mit Herz gebaut haben, und nicht zu denen, die auf den Straßen von Belgrad, Brüssel und Washington verleumden, indem sie die Sprache der Lügen und den Stil der Kollaborateure benutzen.

In Serbien habe ich kein Problem mit den Serben – ich habe ein Problem mit den Vasallen von Vučić und Putin, die ihre Masken häufiger wechseln als Schauspieler in Puppentheatern. Manchmal als Priester, manchmal als Polizisten, manchmal als Agenten und Politiker – aber immer mit dem alten Geist der UDBA, die Serbien zur Sklavin seiner Vergangenheit gemacht hat und ihre Nachbarn zu Sklaven der Angst.

Im Westen stehe ich zu denen, die glauben, dass Solidarität heiliger ist als Profit und dass Freiheit wertvoller ist als der Markt. Denn wenn der wilde Kapitalismus beginnt, wie ein Kaiser zu sprechen, werden Staaten zu Dienern, Bürger zu Sklaven, und der Planet wird zu einem Supermarkt ohne Seele.

Deshalb, erwacht, liebe Menschen, denn weder der Koran, noch die Bibel, noch die Verfassung sagen, dass der CEO eines reichen Unternehmens mächtiger sein sollte als der Präsident eines Landes.

Oh Serbien, reinige deinen Geist von Sünden und nicht nur deine Kirche von Agenten der serbisch-russischen Geheimdienste. Denn wenn deine Nachbarn glücklich sind, wird der Zaun, der dich von ihnen trennt, eine Brücke werden und keine Barrikade.

Auf diesem blutigen Land, das wir Kosovo nennen, wo immer noch die Geister der ermordeten Albaner in jeder Ecke wandeln, unterstütze ich die, die brennen, um ihr Volk zu erleuchten – nicht aus Ruhmsucht, sondern aus tiefem Schuldgefühl, aus einer Last, die vielleicht nicht ihnen gehört, aber die sie hartnäckig auf ihren Schultern tragen wie Heilige, die den Sturz der Nation in den Abgrund verhindern.

Denn glaubt mir, es ist nicht leicht, ein Volk zu lieben, das oft das Opfer nicht versteht. Die wenigen, die es tun, sind unsichtbare Zeugen des ewigen Dramas, weil sie versuchen, ihr Land zu bauen, während alles um sie herum den Einzelnen, das Volk und den Staat von innen zerstört.

In Serbien habe ich kein Problem mit den Menschen – denn der Mensch, was auch immer er ist, ist ein Märtyrer, geteilt zwischen der Vergangenheit, die er nicht gewählt hat, und der Zukunft, die er nicht sehen kann. Nein, ich habe ein Problem mit den Schatten dunkler Seelen, die aus den Löchern der UDBA kommen und die, wie Verfluchte, manchmal Priestergewänder tragen, manchmal Militäruniformen und manchmal die Anzüge von Politikern, die mit der Sprache der Metzger über Frieden sprechen. Ich habe ein Problem mit diesem System, das die Kirche reinigen will, aber nicht die Seele, und das sich selbst die Sünden vergeben will, ohne zu wissen, wo die Schuld beginnt.

In Europa, in Amerika – dort, wo die Freiheit einst eine Stimme hatte, wo das Wort Gewicht hatte und wo die Idee Ehre hatte – sehe ich heute nur Stille in teuren Anzügen. Der Geist des Sozialdemokratismus – dieser getötete Engel, der nach Gleichheit unter den Menschen strebte – ist verschwunden, und seinen Platz haben die Herren der Konzerne eingenommen, die nicht an Gott glauben, sondern nur an Geld.

Und wenn der Mensch nicht mehr an Gerechtigkeit oder Schuld glaubt, sondern nur an den Markt, dann ist er nicht mehr ein Mensch – er wird zur Maschine, die kauft und verkauft, sogar seine Seele, wenn er noch eine hat.

Ich stehe zu den Albanern, die mit Herz gebaut haben und nicht aus Gier; die ihre Finger geopfert haben, um eine Schutzmauer für das Volk zu errichten, und nicht, um es durch antistaatliche Propaganda zu zerstören. Zu denen, die keine Almosen suchen, sondern arbeiten, die keine Intrigen in fremden Fluren spinnen, sondern geradeaus gehen, auch wenn der Weg durch den Abgrund führt.

Denn am Ende des Tages ist Freiheit für den Menschen kein Luxus – sie ist eine Last. Und wer diese Last mit Würde trägt, ist stärker als jeder Präsident und weiser als jeder Patriarch. Die Welt kann nicht überleben, wenn sie zum Markt wird, denn der Markt hat kein Gehirn, keine Seele und kein Bewusstsein. Und ohne Verstand ist jede Macht Tyrannei und jedes Kapital ist das Gift dieser Ära.

Oh Serbien, kleide dich nicht wie ein Heiliger, wenn die Dämonen vergangener Zeiten deinen Geist infiziert haben. Reinige deinen Verstand, bevor du die blutigen Altäre reinigst, denn Gott – wenn er irgendwo existiert – versteckt sich nicht in Tempeln, sondern in der Ehre der Nachbarschaft. Oh Heilige, erwacht, denn weder der Koran, noch die Bibel, noch die Verfassungen der Völker segnen den Direktor eines Unternehmens, der, im Namen des Marktes, jeden Tag die menschliche Würde tritt.

Der Zaun, der die Menschen trennt, wird nicht immer unüberwindbar bleiben – eines Tages wird er eine Brücke werden. Aber nur, wenn wir Menschen werden, bevor wir Nationen, Glaubensrichtungen und Klassen werden.

***

In Kosovo, I support those who do everything to improve the Kosovar people and strengthen their state in every way.

In Serbia, I support the Serbs who want to free their people and their state from the Russian-clerofascist waste, who sometimes wear priest robes, sometimes police uniforms or military clothes, and sometimes suits of politicians and agents – because when our Serbian neighbors are content with their lives, liberated from the clerofascist ideology and cleansed from the poison of the KGB and UDBA, they will understand that they do not have the right to destroy our lives.

In Europe and America, I support the return of the social-democratic spirit to politics, diplomacy, economy, trade, education, science, culture, thought, attitudes, perception, and business practices – because the vacuum left by this ideology has not been filled by any other ideology. On the contrary, all extreme ideologies that have tried to replace it have made the world worse and more dangerous, created an unbridgeable gap between the rich and the poor, and given corporations more political, economic, financial, and trade power than the states they operate in.

I stand with Albanians who burn to enlighten their people, not with those who set their people on fire to enlighten themselves. With those who have built with their hearts, not with those who slander in the streets of Belgrade, Brussels, and Washington, using the language of lies and the style of collaborators.

In Serbia, I have no problem with the Serbs – I have a problem with the vassals of Vučić and Putin, who change their masks more often than actors in puppet theaters. Sometimes as priests, sometimes as policemen, sometimes as agents and politicians – but always with the old spirit of the UDBA, which has made Serbia a slave to its past and its neighbors slaves to fear.

In the West, I stand with those who believe that solidarity is holier than profit and that freedom is more valuable than the market. For when wild capitalism begins to speak like an emperor, states become servants, citizens become slaves, and the planet becomes a soulless supermarket.

Therefore, awaken, dear people, for neither the Koran, nor the Bible, nor the Constitution says that the CEO of a rich company should be more powerful than the president of a country.

Oh Serbia, cleanse your mind of sins, and not just your church from agents of the Serbian-Russian intelligence services. For when your neighbors are happy, the fence that separates you from them will become a bridge, not a barricade.

On this bloody land we call Kosovo, where the spirits of the murdered Albanians still walk in every corner, I support those who burn to enlighten their people – not out of glory, but out of deep guilt, out of a burden that perhaps doesn’t belong to them but which they stubbornly carry on their shoulders like saints, preventing the nation from falling into the abyss.

For believe me, it is not easy to love a people that often does not understand the victim. The few who do are invisible witnesses of the eternal drama, because they try to build their country while everything around them destroys the individual, the people, and the state from within.

In Serbia, I have no problem with the people – for the person, whatever they are, is a martyr, torn between the past they did not choose and the future they cannot see. No, I have a problem with the shadows of dark souls that come from the holes of the UDBA and who, like the cursed, sometimes wear priest robes, sometimes military uniforms, and sometimes the suits of politicians who speak the language of butchers about peace. I have a problem with this system that wants to cleanse the church but not the soul, and that wants to forgive itself for sins without knowing where the guilt begins.

In Europe, in America – there, where freedom once had a voice, where words had weight, and where ideas had honor – today I see only silence in expensive suits. The spirit of social democracy – that slain angel who strove for equality among men – has vanished, and in its place stand the masters of corporations who believe not in God but only in money.

And when man no longer believes in justice or guilt, but only in the market, then he is no longer a man – he becomes a machine that buys and sells, even his soul, if he still has one.

I stand with Albanians who have built with their hearts, not out of greed; who have sacrificed their fingers to build a protective wall for the people, not to destroy it with anti-state propaganda. With those who do not seek alms but work, who do not spin intrigues in foreign halls, but go straight ahead, even if the road leads through the abyss.

For at the end of the day, freedom for man is not a luxury – it is a burden. And those who bear this burden with dignity are stronger than any president and wiser than any patriarch. The world cannot survive if it becomes the market, for the market has no brain, no soul, and no conscience. And without reason, all power is tyranny, and all capital is the poison of this era.

Oh Serbia, do not dress like a saint when the demons of the past have infected your mind. Cleanse your mind before you cleanse the bloody altars, for God – if He exists anywhere – does not hide in temples, but in the honor of the neighborhood. Oh saints, awaken, for neither the Koran, nor the Bible, nor the constitutions of the people bless the director of a company who, in the name of the market, tramples human dignity every day.

The fence that divides people will not always remain insurmountable – one day it will become a bridge. But only if we become human before we become nations, religions, and classes.