Nëse Nikola Sanduloviç bëhet president i Serbisë …

Dhe politika e çmendur ruse do të qajë për tre ditë, por pas tre ditësh do të pajtohet me faktin se nuk ka asgjë në dorë për të joshur popullin serb, kur ia luan nënën edhe popullit të saj për më shumë se një shekull.

Populli serb nuk ka armik më të madh se politiken ruse.

Sepse ishte ajo që i futi serbët dhe vendin e tyre në ferr disa herë me radhë, me premtime boshe për shkak të interesave ekskluzivisht egoiste.

Dhe kur e them këtë, më vjen keq edhe për njerëzit e mrekullueshëm rusë, të cilët kanë vuajtur dhe vuajnë shumë, nga politika e çmendur ruse.

Rusët janë njerëz vërtet të mrekullueshëm, por ata nuk mund të gjejnë forcën e duhur për të hequr qafe tiraninë disa dekadëshe.

Sepse ishte politika e çmendur ruse, ajo që ktheu marksizmin origjinal në fashizëm të majtë.

Dhe jo vetëm kaq, por ajo i shiti botës papastërtitë e saj ideologjike si komunizëm, edhe pse menjëherë doli të ishte fashizëm i majtë.

Asgjë nuk e dëmtoi botën më shumë se komunizmi dhe socializmi i rremë rus, madje as nacional -socializmi i Hitlerit.

Sepse nacional -socializmi i Hitlerit zgjati vetëm dhjetë vjet, ndërsa komunizmi i rremë rus 110 vjet.

Nuk është larg dita kur serbët do t’i shohin shqiptarët si miqtë e tyre më të mirë, sepse ata nuk do të jenë në gjendje të gjejnë as edhe një shpjegim të vetëm logjik, e madje as me ndihmën e mikroskopit : pse politika e tyre shtetërore ishte kaq mizore dhe e padrejtë ndaj tyre për më shumë se një shekull.

Serbët dhe shqiptarët kurrë nuk bënë luftë frontale popullore dhe qytetare kundër njëri tjetrit, sepse këta të fundit nuk ishin kurrë tifozë të politikës shtet-ndërtuese , por tifozë të politikës farefisnore.

Luftrat e shumta kundër shqiptarëve i organizoi dhe zhvilloi ekskluzivisht shteti serb, apo edhe më saktë ushtria dhe policia serbe.

Dhe ato filluan në momentin kur shtetet dhe kombet fituan rëndësi, apo edhe më saktë, menjëherë pas Revolucionit Borgjez Francez.

Në kohët e lashta, ata luftuan së bashku kundër pushtuesve të huaj.

Prandaj, shqiptarët, edhe sikur të donin, as në ëndërr nuk do të mund t’i kërcënonin serbët, sepse nuk kishin shtet, armatim, ushtri dhe polici. Përkundrazi, ata ishin të lumtur kur mund t’i nxirrnin kokat e gjalla.

Enver Hoxha nuk i ktheu shpinën Jugosllavisë sepse i urrente serbët dhe Titon, por sepse në atë moment vendimtar i besonte më shumë Stalinit dhe Bashkimit Sovjetik.

Si mund t’i urrente ai serbët, kur Milladin Popoviç, Dushan Mugosha dhe Svetozar Vukmanoviç Tempo krijuan partinë e tij të rreme komuniste, e cila ishte në gjithçka më e keqe se origjinali i Stalinit.

Dhe kush e di, ndoshta frika nga Stalini i krijoi atij llogarinë e gabuar, sepse ai nuk besonte se një Jugosllavi e vogël mund të mposhtte Bashkimin e madh Sovjetik.

Ako Nikola Sandulović postane predsjednik Srbije, naša susjedna država bit će najveći prijatelj Sjedinjenih Američkih Država i Izraela na cijeloj planeti, a primjer i svim ostalim zemljama u regionu.

I luda ruska politika plakaće tri dana, ali će se nakon tri dana pomiriti sa činjenicom da nema ništa u ruke, čime bi mogla zavesti srpski narod, kada više od jednog vijeka jebe svom narodu sve po spisku.

Srpski narod nema većeg neprijatelja od ruske politike.

Jer upravo ona je Srbe i njihovu državu nekoliko puta zaredom slala u pakao, uz prazna obećanja zbog isključivo sebičnih interesa.

I kad to kažem, žao mi je i zbog divnog ruskog naroda, koji je patio i mnogo pati od lude ruske politike.

Rusi su zaista divni ljudi, ali ne mogu pronaći snage da se riješe višedecenijske tiranije.

Zato što je luda ruska politika pretvorila izvorni marksizam u lijevi fašizam.

I ne samo to, već je svoju ideološku nečistoću prodala svijetu kao komunizam, iako se odmah pokazalo da je to ljevičarski fašizam.

Svijetu ništa nije nanijelo više štete od lažnog ruskog komunizma i socijalizma, čak ni Hitlerov nacional-socijalizam.

Zato što je Hitlerov nacional-socijalizam trajao samo deset godina, dok je lažni ruski komunizam trajao 110 godina.

Nije daleko dan kada će Srbi Albance doživljavati kao svoje najbolje prijatelje, jer neće moći pronaći čak ni trunke logičnog objašnjenja, čak ni uz pomoć mikroskopa: zašto je njihova državna politika bila prema njima tako okrutna i nepravedna više od jednog stoljeća.

Srbi i Albanci nikada nisu vodili narodni ili građanski rat jedni protiv drugih, jer potonji nikada nisu bili ljubitelji državotvorne politike, već ljubitelji plemenske politike.

Borbu protiv Albanaca organizovala je i vodila isključivo srpska država, tačnije srpska vojska i policija.

Ratove protiv albanske golotinje srpska vojska i policija započela je odmah nakon što su države i nacije stekle mnogo veću važnost, ili još preciznije, neposredno nakon Francuske Buržoaske Revolucije.

U drevna vremena Albanci i Srbi zajedno su se borili protiv stranih osvajača.

Stoga Albanci, čak i da su htjeli, nisu mogli ni u snu biti pretnja Srbima, jer nisu imali državu, oružje, vojsku i policiju. Naprotiv, bili su sretni kad su mogli izvući žive glave.

Enver Hodža nije okrenuo leđa Jugoslaviji što je mrzio Srbe i Tita, već zato što je u tom ključnom trenutku više vjerovao Staljinu i Sovjetskom Savezu.

Kako je mogao mrziti Srbe, kada su Miladin Popović, Dušan Mugoša i Svetozar Vukmanović Tempo stvorili njegovu lažnu komunističku partiju, koja je po svemu bila gora od Staljinovog originala.

I tko zna, možda ga je strah od Staljina naterato da pravi pogriješan račun, jer nije vjerovao da mala Jugoslavija može nadjačati veliki Sovjetski Savez.