Nga krematoriumi mbi shqiptarët nga Sanxhaku i Nishit e deri tek kampi i Bllacës

Akademik Prof Dr Hakif Bjarami 

-KË E AKUZOJNË PLAGËT E SHQIPTARËVE DHE KUSH I NXITI 1836-1999 

Si t` i kujtojmë plagët tona dhe kush po na “imponon” që t` i plasojmë në frigorifer, është pyetje e pyetjeve sot. E vërteta, tërë një popull më 1999 ishte kthyer në kamp përqëndrimi, prandaj BLLACA ishte vetëm një pjesë e atij kampi që quhet Kosovë.  

1.Programet fashiste serbiane që prodhuan mizori shekullore 

Tragjedia shqiptare e përjetuar në Bllacë më 1999, është plagë që sot mendon, flet dhe akuzon Serbinë  fashiste e stërmbushur me krimnel të pandëshkuar. Serbia princore, mbretërore dhe republikane -federale, me kohë I kishte të gjitha programet për ta shpronsuar, shpërngulur dhe shfarosur popullin shqiptar, në mënyrë që të dali në pjesën Jugore të Adriatkut. Këtë politikë ekspanzioniste më së miri e vizatojnë progarmet që e nxitën tragjedinë shqiptare:  

1.Vuk Stefanoviq Karaxhiq, Serbët të gjithë dhe gjithëkund (Srbi svi i svuda) 1836; 

2.Ilija Garashanin, Naçertania 1844; 

3,P. M. Nenadoviq, Depërtimi në det (Prodor na more) 1881; 

4. Millutin Grashanin, Zgjërimimi ndikimit Serbisë në Maqedoni dhe Kosovë (Proshirenje uticaja Serbije u Makedoniju I na Kosovu) 1885;
5. Nikolla Stanojeviq, Deri në shfarosje të juej ose tonen (Do istrage vase ili nase) 1902;
6. Nikola Pasiq,Çka do Serbia ( Sta hoçe Srbija) 1910; 

7.Vladan Djordje viq, Udhëzim për punë me Shqiptarë (Uput rad sa Aranutima) 1910; 

8. Kushtetuta e Organizatës ( Ustav organizacije “Ujedinjenje ili smrt”) 1911;
9. Rregullorja e Organizatës (Pravilnik organizacije “Ujedinjenje ili smrt”) 1911;
10. Jovan Cvijiq,Çështja e Shqipërisë Veriore ( Pitanje Severne Albanije);

 11.Zgjërimi territorial I Serbisë (Teritorialno sirenje  Srbije) 1913 I 1919; 

12. Stojan Protiq (Ballkanikus),Problemi Shqiptar  (Arbanski problem) 1920;
13. Vasa Çubriloviq,Shpërngulja e Shqiptarëve ( Iseljavanje Aranuta) 1937;

 14.Konventa për shpërnguljen e Shqiptarëve në Turqi  (Konvencija za iseljavanje Aranbuta u Tursku) 1938; 

 15.Ivo Andriq,Ndarja e Shqipërisë  ( Podela Albanie) 1939; 

16. Stevan Moleviq,Serbia homogjene (Homogena Srbija) 1941; 
17. Drazha Mihajloviq, Shfarosja e muslimanëve (Likvidacija muslimana) 1942;
18. Vasa Çubriloviq,Pakicat në Jugosllavi (Manjine u Jugosllaviji) 1944;

19, J. B. Tito-F. Kyprili, Marrëveshja xhentelmene (Xhetelmen dogovor) 1953; 

20. Draza Markoviq , Libri I Klatërt (Plava kniga) 1976;
21. Paltforma politike për Kosovë (Politiçka Paltforma za Kosovo) 1981;

 22.Memorandumi I Akademisë Serbiane (Memorandum SANU) 1986;  

23,Programi Jugosllav për Kosovën ( Jugoslovenski Program mera I aktivnosti za zaustavljanje iseljavanja Srba I Crnogoraca sa Kosova I povratak onih koji su ga napustili, dolazak svih kjoi zele da zive I rade na Kosovu) 1988 (ky dok. Ishte Naçertania e dytë serbiane me ndihmën e tërë Jugosllavisë që po fashizihej-hb);  

24.Kolonizmi I katërt I Kosovës ( Çetverta kolonizaia Kosova) 1988-1994;  

25. S. Milloseviq,Koridoret shfarosëse “PATKOI” (Koridori istrebljenja) 1995/6. Këto programe në shkallëm me mekstreme fashiste, do të shpërthejnë si qelbi I ithatit në fund të shekullit XX, për ta shfarosur popullin shqiptar në Kosovë dhe për ta siellë në radhë Shqipërinë. Këto programe kanë synim ekstrem daljen e Serbisë në Detin Adriatik, përmes tokave shqiptare. 

Në bazë të këtyre progarmeve kush ka sot të drejtë sërish të TREGTOJË me kufijtë e Kosovës, më së pakut që të thuhet dihet se nuk e njeh historinë tragjike të këtij populli të përgjakur nga grigjat e kriminelëve Serbian, të çdo lloji. Këto progarme tregojnë sa e vështirë ishte e kaluara, por që e japin një mesazh, se si nuk duhet të punohet. Japin mesazh se kur sllavët, sidmos Malazezët, Sllovenët, Kroatët, Maqedonët, nuk munden të jetojnë me serbët, atëherë si të jetojnë në një shtet Shqiptarët. 

Serbia do të pranohet si shtet në Kongresin e Berlit më 1878. Nga kjo kohë politika, ushtria dhe kisha serbiane nuk do të ndalen së punuari për ta realizuar projektin e Naçertanisë  1844 (Serbisë së Madhe e cila duhej të ishte një fotokopje e Pernadrisë mesjetare të Dushanit, i cli më 1346 u promovua si “Car Srba, Arbanasa I Bugra”, pra edhe atëherë nuk ka qenë “carevinë” e pastër. E çka provoi S. Millosheviqi, të krijoi nga shqiptarët deri më 28 VI 1999, përpos ta shndërrojë një popull në kufoma. Këtë fakt duhet ta mësojë populli serbian sot, për të startuar një ditë në fqinjësi të mire me shqiptar, pse jo. Nga viti 1836, Kisha serbiane do të hulumtojë për ta promovuar në çdo etapë një ‘Car Dushan’, por që do të ishte vetëm I serbianëve, duke I luftuar shqiptarët në rend të pare dhe pastaj, malazezët, kroatët, boshnjakët, maqedonët, dhe të fillojë pastaj me bullgarët në fund. Dhe, me që shqiptarët, sidomos gjatë shekullit XIX dhe XX, nuk kishin asnjë patron nga Fuqitë evropiane, militarizmi Serbian do të kujdeset që Shqiptarët t` i shfarosë për një herë (si veproi në Sanxhakun e Nishit më 1877 e I trimëruar nga vendimet e Kongresit Berlinit-1878), dhe nepër etpa si do të veprojë nga viti 1913 e deri më 1999, duke e rritur “tirazhin” e krimeve, pa kursyer asgjë. 

Shpernguljet nepër etapa: Më 1877/78 Serbia I largoi nga viset e veta etnike 350 000 shqiptarë; Serbia dhe Mali I Zi më 1912-1914 I deportuan në Anadoll mbi 500 000 shqiptarë, Boshnjak dhe Turq të deklaruar; Mbretëria SKS 1918 1929 (mbretria Jugosllave 1929-1941) I deprotoi në Anadolli 255 384 shqiptar etnik; Serbia federale (jugosllavia fedrale) në Anadolli 1950-1966  I depërtoi 415 000 shqiptarë, boshnjak dhe turq të deklaruar ; DFJ (Jugosllavia e Zhablakut) 1992-1999 I deportoi nga viset e veta etnike mbi 1 000 000 shqiptarë në të gjitha viset e botës. Ky deportim është realizuar nepër tri vija largimi me dhunë:1. Pyka nga Mali I Zi;2. Pyka nga Shqipëria (prmes Kuksit dhe Tropojës) dhe 3, Pyka përmes Grykës Kaçanikut (Bllacës) për Maqedoni, që shënon kulmin e të gjitha tragjedive njerozre në Ballkan, nepër të cilin kanë kaluan 440 000 shqiptarë. Këtë tragjedi nuk do të ket laps që do të mundet për ta përshkruar në detale kurrë, sepse tmerri aty ishte më I eger se ferri, më i përgjakshëm se Matahuzeni, dhe çdo kamp Serbian që kishte provuar ngjajshëm kunder shqiptarëve ( lexo kampe Mbretpria SKS  themloi kundër shqiptarëve më 1919 -1923 në: Nish, Leskofc dhe Nikshiq).  

Mizoritë nepër etapa i kanë drejtuar:1. Millan Obrenoviq më 1878; 2.Mekëmbsi Aleksander Karagjorhjeviq,3. Nikolla Pashiq,4. Kosta Peçanac,5. Punisha Raçiq, 6.Mihajlo Cerviq, 7.Toma Popoviq, 8.Millan Stojadinoviq  më 1919-1941), 9.A Rankoviq 1950-1966,10. S. Millosheviq 1989-1999. 

 Në fund të shek. XX-të, Lufta e drejtë e UÇK-ës ishte për ta thyer kufirin shqiptaro-shqiptar, për ta çliruar vendin, për ta mbrojtur popullin dhe për ta krijuar shtetin e Kosovës. Lufta Serbian ishte për ta mbrojtur shtetin fashist, për ta shfarosur popullin shqiptar duke masjaruar civilë, duke bartur kufoma deri në Beograd për të humbur gjurmë, duke dhunaur femara, duke kriminalizuar kufirin shqiptaro shqiptar, krejtë me qellimin final, për ta hudhur shqiptarizmin deri më 28 VI 1999, në detin Adriatik. 

2.Bllaca ’99 ‘ Mathauzeni’ i mizorive Serbe ndaj shqiptarëve 

Gjenocidi që e kishte planifikuar Serbia dhe pushteti I saj në fund të shekullit XX e kishin bazën ideore, teoriek dhe praktike në një varg progarmesh të cilat do të përpilohen në etapa të ndryshme, por në kontinutet, që gjithëmonë të shfaroset I tërë kombi shqiptar. Lidhur me këtë Vlladan Gjotgjeviq në Librin “Aranutët dhe Fuqitë e Mëdha”, botuar frengjisht, serbisht dhe gjermanisht do të shkruaj I bazuar në një varg progarmesh para tij se shqiptarët: “nuk janë njerëz, ata kanë bisht dhe jetojnë nepër shpella”. Këtij atentati politik mjerisht një pjesë jo e vogel e shteteve evropiane I besoi më 1913, me faktin se “Aranutët” ( janë persona nuk largohen nga lufta) prandaj duhet shfarosur sikurse Petandorinë Osamne nga tërë Ballkani. Ja faktet: Shpernguljet e shqiptarëve nepër etapa: Më 1877/78 Serbia I largoi nga viset e veta etnike 350 000 shqiptarë; Serbia dhe Mali I Zi më 1912-1914 I deportuan në Anadoll mbi 500 000 shqiptarë, Boshnjak dhe Turq të deklaruar; Mbretëria SKS 1918 1929 (mbretria Jugosllave 1929-1941) I deprotoi në Anadolli 255 384 shqiptarë etnik; Serbia federale (jugosllavia fedrerale)  në Anadolli 1950-1966 I deprotoi me dhunë 415 000 shqiptarë, boshnjakë dhe turq të deklaruar nga vitet 1949-9153; DFJ (Jugosllavia e Zhablakut) 1992-1999 I deportoi nga viset e veta etnike mbi 1 000 000 shqiptarë në të gjitha viset e botës, më shumë se në çdo pushtet parafshist dhe fashist. Këtu duhet kërkuar palnin për GJENOCID të Serbisë për dekadën 23 mars 1989- 28 VI 1999.  

Dhe mu për shkakun se gjenocidi ka vazhduar për dy shekuj, shqiptarët nuk duhet ta pushojnë frigën se Serbia e Vuçiq-Daçiqit sot (2023….) nuk do ta përseritë krimin po pati kushte dhe iu krijuan rrethnat politike . 

3. Si u krijua Kampi i Bllacës më 1999 

Gjenocidin e karakterizon:1. Vrasja e pejsëtarëve të grupit; 2. Shkatrrimi dhe lëndimi trupor i antarëve të grupit; 3. Imponimi i qëllimshëm i kushteve të jetës, me qëllim të shkatrrimit të plotë; 4. Imponimi i qëllimshëm i pengimit të lindjeve brenda grupit; 5. Brtëja me forcë i fëmijëve nga një grup në grupin tjetër; 6. Ndalimi i shkollimit me qëllim qëfëmijët të konvertohen duke ua ndryshuar rreligjionin dhe 7. Bartja e kufomave nga një vend në vendin tjetër, me qëllim që të humbën gjurmët e krimit. 

Në bazë të këtij konceptimi, gjenocidi mund të jetë: Teorik, Ideor dhe praktik. 

1.Gjenocidi teoirik, serbianët e krijuan duke shkruar: “ Shqiptarët janë rajë pa emër që banojnë në vend pa emër, pa histori, pa letërsi, pa gjuhë letrare, pa tradita, pa poezi popullore, pa të gjitha ato atribite , që njeriun dhe fisin e bëjnë lloj njerëzor. Pra këta Gegë dhe Toskë, këta melez të tipareve të ndryshme antropologjik, kjo bandë e përçarë në pesëdhejtë dialekte, plotësisht e pakuptueshme ndër veti, bërtet dhe thret në anarki shterrëse. Një pjesë e tyre ka bisht  të kalit dhe pjesa tjetër ka bisht të dhisë. Kur i kanë vizituar të huajt viset e tyre kanë konstatuar se gati të gjithë nuk dijnë se çka është krypa, çka është sheqeri”. (Këtë konstatim e kam zbuluar në Ditrain e Koça Popoviqit me titull: “Si nuk duhet trajtuar shqiptarët, për nevoja politike dhe diplomatike, Beograd 1953). Ndërsa shkrimet e lartëshënura i gjejmë në punimet parafashiste të shumë shovinistëve serbian ku prijnë: Dosutej Obradoviq, Vuk Karagjiq, Petar Njegosh, Ilia Grashanin, Millutin Garashnin, Historiani Sljepçeviq, Vlladan Gjorgjeviq, Nikolla Pashiq, Stojan Protiq, Prota Mateja Ndenmadoviq etj. 

Gjenocidi ideor, vizatohet sidomos në shkrimet e Vasa Qubrilloviqit. “Për më i shfarosë shqiptarët, duhet shfrytëzuar aparatin shtetëror përmes ligjeve , në mënyrë që t` u pamundësohet jeta shqiptarëve në shtetin tonë. E ato ligje duhet të lejojnë që ndaj shqiptarëve të zbatohen gjobat, arestimet, mveshja se po i shktrrojnë pyjet, duka ua lëshuar qentë, duke i angazhaur hangari, duke mos ua pranuar tapitë mbi pronën, duke ua ndaluar kullosat, duke i larguar nga çdo lloj administrate, duke ua rrënuar murret rreth shtëpive, duke ua ndaluar shitjën e bagëtive përmes veterinarëve se i kanë të smura, duka ua prishur varret, duke i detyruar fëmijët të bëjnë kryq, duke i aramtosë kolonistët, duka i lejuar kolonistët të shtijnë me armë kundër tyre dhe mos të përgjigjen fare, duke krijuar intriga në mes familjeve dhe fiseve, duke ua djegë kuartet nepër katunde dhe qytete e duke i kauzuar se djegja është bërë nga familja përkat[sisht fisi tjtër ashtu siç kemi vepruar më 1877 në Sanxhaun e Nishit”. Këto ide i gjejmë nepër dokumente dhe elborate nepër arkiva të Serbisë e që janë shkruar gjatë shekullit XIX dhe XX. Ja vetëm një shembull. Vetëm në fillim të shekullit XX kemi një porosi eklatante me titull: “Deri në shfarosjen e plotë të shqiptarëve ose tonën, lufta nuk duhet të ndalet”. 

3, Gjenocidi praktik zhvillohet nepër faza. Faza e parë 1877/78; Faza e dytë 1912-1914; Faza e tretë 1918-1941; Faza e katërt  1945-1966; Faza e pestë 1981-1993; Faza e gjashtë  1994-1999.   

Shembulli praktik i gjenocidit serbian ndaj shqiptarëve pas vitit 1945 

Posa u çliruan nga nazifashizmi në viset shqiptare pushteti komunist i Jugosllavisë vëndosi diktaturë ushtrake më 8 shkurt 1945 sidomos në Kosovë. Nga kjo kohë e deri më 1953 do të përgstitët me kujdes tereni politik që të rifillojë shpërngulja e shqiptarëve në Turqi. Për këtë qëllim më 5 mars 1953 në Split do të nënshkruahet marrëveshja xhentelemene në mes Jugosllavisë dhe Turqisë për të u shpërngullë në Anadoll 415000 shqiptarë deri me largimin e A. rankoviqit nga pushteti më 1966. 

Shqiptarët e Kosovës, sidomos rinia studentore më 27 nëntor 1968 do të ngritën në demonstratë për avansimin e Kosovës në republikë. Lidhur më këtë më 10 dhjetor 1968 në Beograd do të shkojnë: Veli Deva, Xhavit Nimani, Mahmut Bakalli dhe Dushko Ristiq. Në Beograd do t` i pranojë J, B. Tito. Aty, në emër të delegacionit do i drejtohet Titos Veli Deva, duke theksuar, “kemi ardhë me një pyetje, a të ndermarrim burgime masive, pasi që organizatorët i kemi izololuar gati të gjithë”? Tito që aspironte për ta marrë çmimin Nobel për paqe do t` u drejtohet: Ju e dini se më 1967 është vrarë Martin Luteri për të drejta të njeriut; ju e dini se më 21 mars 1967 ua kam derguar Edurad Kardeli për t` ju pyet a jeni për Republikë të Kosovës. Në Brezovicë Kardelit i keni thënë se nuk jemi për Republikë. Tash qëndrimi i popullit dhe sidomos rinisë po dihet se është për Republikë. Ju e dini se si është vrarë Çe Gevara që është simbol i revolucioneve sot nepër glob. Ju e dini se në Francë ka pasë demonsgtrata, e demonstrata ka pasë edhe në Zagreb dhe Beograd. Askush prej këtyre republikave nuk ma ka shtruar pyetjen kështu kaq ulët sikurse ju. Mos po doni të më fyeni që neser me thënë na ka detyruar Tito ta burgosim rininë. E për Velin e di po ti Dushko ku punon? Dushko Ristiq, punoj në SPB. Tito: e morra me mend, se këta shqiptarët politikisht po ju shtijnë të rrahni e pastaj serbianët që janë të etshëm për dhunë ndaj të tjerëve, meqë nuk po rrahni “mjaftueshëm” pas Plenumit Brioneve (1966), po duan që mos ta harrojnë zanatin e Lekës (Rankoviqit). E pas këtyre fjalëve nuk më mbtetët asgjë vetëm se të ju them: Dilni përjashtë të gjithë”. 

 Më 1975 Mahmut Bakalli që e kishte zavenduar Veli Devën në postin e drejtuesit të LKJ në Kosovë, do të inskenojë burgimin e Adem Demaçit pa asnjë argument, krejtë sipas pazareve që i kishte bërë me Tihomir Vllashkalliqin në Beograd më 6 mars 1975. Ky fakt e kishte larguar autoritetin e Titos nga çdo pozicion se “është njeri i paqës dhe demokracisë, edhe pse hiqej si luftetar i të drejtave të njeriut dhe nacionaliteteve”. 

Nga viti 1981 e deri më 1999 terrori shtetëror ndaj shqiptarëve do të shndërrohet nder më të padurueshmit në Glob. Kosova, ç` është e verteta do të shndërrohet në një kamp perëqindrimi, për çla aty kah fillimi i vitit 1993 do të themelohet UÇK, e cila ngadal por sigurt më 1998/99 do të avansohet në ushtri që zhvillon luftë frontale kundër okupacionit serbian. 

Pas deshtimit të Konferencës së ndërkombëtare të Rambujes për Kosovën më 24 mars 1999 NATO do të ndermarr sulm ajror ndaj RFJ-ës në bazë të Rrezolutës 1160 të KS OKB nga 31 mars 1998 duke u mbështetur në Kaptinën VII të Kartës së OKB-ës. Bombardimet ndaj RFJ-ës do të fillojnë me 24 mars 1999. Në bombardime muarën pjesë këto shtete: 

SHBA me 731 avion ose 69, 1%; 

Franca me 84 avion ose 7, 9% 

Italia me 58 avion ose 5, 5 % 

Anglia me 39 avion ose 7, 7 % 

Gjermania me 33 avion ose 3, 1% 

Holanda me 22 avion ose 3, 1 % 

Turqia me 21 avion ose  3, 0 % 

Kanada me 18 avion ose 1, 7 % 

Belgjika me 14 avion ose 1, 3 % 

Danimarka me 8 avion ose 0, 8 % 

Spanja me 7 avion ose 0, 7 % 

Norvegjia me 6 avion ose 0, 6 % 

Hungrai me 4 avion ose 0, 4 % 

Portugalia me 3 avion ose 0, 3 %. Në përgjithësi në bombardime muarën pjesë 1058 avionë. Vetëm SHBA muarën pjesë me 731 avion ose 69, 1 %. Ndërsa shtetet tjera muarën pjesë me 327 avion ose 30, 9 %. (Burimi: Operacion Allied Force, Alter Deetion Report januar 31 2000, f.7). 

 Pushteti serbian e largon popullsinë shqiptare me program të aprovuar nga ushtria, kisha, partitë dhe qarqet masone të Vaselenës, të cilat planifikuan dhe organizuan kongres të Krishtërizmit në Beograd më 27 maj 1999. Ky tubim deshmtoi sepse disa kisha nuk u pajtuan me qellimet e Kishës Ortodokse Serbiane dhe Ruse në përgjithësi. 

Largimi masiv i shqiptarëve nga Kosova 

Largimi I shqiptarëve nga Kosova në Maqedoni do të ndodhë për faktin se gati 40% e populsisë në Republikën fqinje  do të ishte shqiptare. Pjesa dermuese nga numri prej 440 000 frymësh do të largohen me trenin e tmerrit që nisej nga Fushë Kosova për çdo ditë, drejtë Kaçanikut dhe Elez Hanit. Treni nuk hynte në Maqedoni por ndalej nja 500 metra large kufirit. Aty refugjatët kalonin nepër një kontroll vetëm me leternjohtim për të kaluar pstaj në Doganën Maqedone  ku kontrolli ishte vetëm rutinor. Pas largimit nga Dogana, në afersi pritnin nga 20-30 autobus, të cilët mbusheshin me refugjatë. Kjo popullsi drejtohej në dy kampe pastaj. Në Kampin e pare, në Stanokvec dhe në Kampin e dytë në Çegrean vëndosjen e caktonte policia dhe Kryqi I Kuq. Një pjesë e refugjatëve që kishte farefis ose të njohur, ata dilnin dhe I pritnin në kufi me vetura të tyre. Pas “rahatimit” të refugjatëve, kudo që vendoseshin, duhej nënshtruar një administrimi: fotografimi falas për ta fituar një leje qendrimi për deri në 12 qershor 1999. Thue se dihej deri kur do të kapitullojë Milloshi pa kushte. Por në fillim të fushatës së largimit nga Kosova në BLLACË, do të krijohet një Kamp ku për shkak të shiut dhe të ftoftit, deshmojnë dokumentet do të krijohet një atmosfere e një kampi nazist. Këtë atmosferë e kishin krijuar edhe disa qarqe maqedone që ishin në lidhje me bandat ushtarke dhe policore serbiane. Megjithë këtë, tragjedinë në këtë kamp dhe jo vetëm në te, do ta zbusin veprimet e oragnizatave bemires si :Kryqi I Kuq, Nëna Tereze, El Hilal, mjekët pa kufi etj. Kryesorja këto oragnizata që drejtoheshin nga shqiptarët u siguronin gjërat elemtare të gjithë refuxhatëve pa dallim. 

4.Treni i tmerrit  Fushë Kosovë- Hani Elezit 

Treni I tmerrit si e quanin refugjatët nisej nga Fushë Kosova heret në mengjes. Deri në stacion të trenit refugjatët shkonin me autobus privat (disa kompani) e që pagunin nga 10 marka. Bileta në Fushë Kosovë nxirrej si udhtim I rendomt, pa asnjë fryrëje të çmimit. Me rastine instalimit të trenit në satcion, refugjatët e përlotur  ngarkoheshin të qetë për  nja 15 minuta. Pastaj treni I tmerrit nisej për Lipjan-Ferizaj-Kaçanik-Hani ELEZIT. Rrugës kishte refugjatë të rralë,të cilët shoqërohshin nga milicët me fytyrë banditësh, shumica nga Bosnja dhe Lika, por kishte edhe Serbian vendas. Pas nja pesë minuatve për çdo ditë (Mars-qershor 1999) treni nisje për Kaçanik, për t` u ndalur rrugës nja dy tri herë mos pale ndokush po zbret nga treni për t` u arratisur në male, pa e ditur se në tren ishin nga 15-20 milicë të armatosur me automatik dhe municion adekuat, plus ata që ishin si civilë. Me kohë plus minus të caktuar treni arrinte në stacionin e Elez Hanit, dhe aty duhej këmbë për ta kaluar të rrethuar nag milicia në të dy anët, deri te kufiri. Aty fillonte kontrolli rutinor I leternjohtimve, ose pa to fare. Nuk kishte malltretime sepse kishte edhe vezhgusesi I OSBE-s dhe UNHCR-it dhe Kryqit Kuq. Ka pasë raste kur leternjohtimet janë qkyer, sepse ata impnoheshin se po e lëshojnë me “vullnet” Kosovën. 

5. LARGIMI PËRMES AUTOSTRADES KOSOVË-BLLACË 

Largimi me maikna dhe traktor nga Kosova zhvillhej në dy drejtime: kah Kaçaniku dhe kah Rruga nepër Shar drejtë doganës në drejtim të Glloboçicës. Ata që drejtoheshin kah  Hani Elezit zakonisht veturat për kalim nuk iu lejoheshin refugjatëve fare. Ato u sekuestroheshin pa shkuar te kufiri dhe pastaj shkohej këmbë drejtë kufirit me Maqedoninë. 

6. DHE KOSOVË – Glloboçicë (Tetovë) 

Në veri të Kaçanikut një kahje e autostradës  drejtohet kah Glloboçica (kufiri Kosovë-Maqedoni) dhe pastaj kah Tetova. Këtë rrugë refugjatët do ta kalojnë me vetura dhe traktor e rimorkio me plot refugjatë. Afer Doganës në Glloboçicë për dy mauj e gjysmë në malet e Sharit, do të ndalen me mija refugjatë. Ata kohë pas kohe ishin të lejuar të kalojnë në Maqedoni individualisht, por kishte raste kur kishte kalime të rralla por ato ishin individuale. Lidhur me këtë diku rreth 10 majit 1999, do të ndalohet kalimi dhe një pjesë e refugjatëve serish do të kthehen në Kosovë. Kjo masë e refugjatëve për të dytën herë do të detyrohet të marr rrugën drejtë Maqedonisë me trenin e tmerrit nga Fushë Kosova, me që rast do të pësojë porfesori I njohur Fehmi Agani, sepse ishin hjkesuar nga dikush prej Prishtine!!! Hijeksia kishte ndodhur  duke i telefonuar një kryetari partie  në Maqedoni, se filani është në tren. Dhe kush garanton që telefonata nuk është inçizuar nga të dy anët (serbe e maqedone që bashkpunoni atëbotë). 

Ushqimi në këtë arterje ishte kryesisht I përgatitur nga refugjatët, të cilët për të dytën dhe të tretën herë ishin të detyruar ta largohen nga vendbanimet nga kecnimet e udbashëve me farmerka (zakionishtë ata ishin nga tre e i kateri ishte një officer që rrinte disa metra larg hyrjeve të kuartreve në vndbanime. Kërcnimet me shkorpionë dhe automatik vinin edhe nga paramilitarët, sigurimsat dhe ushtrakët që ishin me uniforma dhe mbanin grada. E verteta, deri në jug të Elez-hanit sin jë kamp I Luftës Dytë botërore ishte krijuar pra në Bllacë. Ndërsa, nja tri kolometra larg Glloboqicës ishte krijuar një kamp refugjatësh të cilët qëndronin për ditë të tëra në rrugë në malet e Sharit. Zakonisht flenin natën nepër makina. Lidhur me këtë, makinat ishin të parkuara në anën e djathtë të rrugës, ndërsa në anën e majtë, kohë pas kohe lëviznin mkiant ushtarake. Ata ushtrak ishin të merzitur dhe brutalisht duket se ishin serioz. Ata nuk e kanë ngacmuar askend në atë rrugë, na thane pas kthimit hallëgjinjët. Zakonisht nga një kasollë ,nja pesë kilometra largë Glloboqicës, ushtarët e kishin një stacionim. Nga ajo pikë ndrroheshin kohë pas kohe (çdo tri orë) në punktin tejtër afër kufirit ku kishte kontroll rigoroz të çdo kalimtari.  

Në të hyrë te Doganës në Glloboçicë, në rrugën automobilistike për çdo kohë ishte kolona a autombilave për nja pesë kilometra. Nja dy kilometra afër kufirit ishte një roje ushtarke ku seleksioneshin refugjatët. Kishte raste kur kalohej ndonjë i smurë rendë me maikinë, por këmbë zakonisht lejohej kalimi gati pa problem, sepse politika ishte te spastrimi i Kosovës.Nga pjesa tjeter e kufirit në Glloboçicë në Kampin e rrugës sillej ushqimi, zakonisht buk dhe disa konzerva të cilat vinin nga Kryqi I Kuq dhe Shoqata “El Hilal”, Nëna Tereze etj. 

7. KAMPI I STANKOVECIT dhe drama shqiptare 1999 

Pjesa dermuese e refugjatëve që kalonin nepër kufirin e Tabanofcit në Jug të Elez -hnit ndaleshin në Kampin special të Stankovecit, të cilin e kishte themeluar UNHCER-I dhe Kryqi I Kuq Ndërkombëtar. Në disa etapa aty ishin nga 25 deri në 35 000 refugjatë. Një pjesë e tyre pas një kohe do të largohen në të gjitha anët e botës, përmes aeroportit Shkupit. 

8.KAMPI I ÇEGRANIT dhe drama shqiptare 1999 

Edhe në një zallinë ku kishte xharpijë dhe egersira tjera, do të stacionohen refuxhatët shqiptarë. Aty ishin zakonisht nga 15-30 000 refugjatë shqiptarë. Edhe nga ky kamp kishte largime nepër të gjitha vendet e botës që pranonin refugjatë. Largimi bëhej me paln dhe në bazë të kërkesave të çdo shteti veç e veç.Ushqimi edhe në këtë kamp sigurohej nga qendra e caktuar nga Kryqi I Kuq dhe në këtë drejtim po thuej se nuk kishte ndonjë problem. Edhe në këtë Kamp kishte kujdestari të mjekëve. Hyrja dhe dalja nga Kampi bëhej me kontroll rigoroz nga kompetentët sikur në kampet naziste në Poloni dhe Austri. 

9.Vendosja e refuxhatëve nepër shtëpia të shqiptarëve në Iliridë 

Pjesa më e madhe, që nuk duhet harruar kurrë e refuxhatëve ishte e vendosur nepër shtëpia private të shqiptarëve mikpritës. Është për t` u mahnitë se si gjatë atyre tre muajëve ishte tragjedi të jesh refuxhatë shqiptar, por ishte siguri dhe bujari  e besë të jesh nepër shtëpia të bashkomabsëve tanë shqiptar kudo jashtë Kosovës. Kjo solidarësi sot studiohet në të gjitha meridianet e botës. Në atë strehim askush nuk ka vuajtur për ushqim , sherbim mjekësordhe veshmbathje.  

Rroli I Kryqit  Kuq Ndërkombëtar, ishte me peshë humanitare dhe në disa raste edhe politike, sepse refuxhatëve u sigurohej vendstrehimi shtetëror. Pra kjo organizatë nuk  e kishte vetëm rrolin humanitar por edhe më tepër se human-sigurinë. 

Të njejtin rrol humanitar dhe “politik” e ka pasë edhe Shoqata “Nëna Tereze”, sepse firma e saj ishte pashaportë  më e vlefshme se çdo dokument zyrtar.  I gjatë do të ishte lloji I sherbimeve të kësaj oraganizate, por edhe të tjerave si kjo. 

Të njejtin qëndrim dhe efektivitet e kishte edhe organizata “El Hilal”. Në asnjeren prej këtyre oranizatave nuk është vrejtur  rroli rreligjioz, por ekskluzivisht humanitar –shpetimatar me ushqim dhe sherbim shendetësor por edhe me strehim, gja që “El Hilal” dallohet nga të tjerat organizata. Dhe kur jemi këtu, duhet të themi se kjo organizatë më së shumti ka kontribuar në strehimin në shtëpitë private nepër tërë Maqedoninë, ay ku kishte shqiptar, bujari ajo që kurrë nuk do të harrohet. 

10. Aktivistet shqiptar që nuk kursyen asgjë prej vetvetës 

Është mahnitës aktiviteti I shumë të rinjëve dhe të rejave shqiptare që nuk kursyen as shëndet e as mund për t` u bërë KONAK dhe për t` I furnizuar me ushqim refuxhatët e mjerë. I gajtë do të ishte rendi I personaliteteve që kontribuan në këtë tragjedi. Mendoi se Kryesia e shtetit Kosovës në të ardhmen duhet të interesohet kush ishin ata dhe t` I plasoi me mirënjohje për të mbetur emra lavdie në historinë tonë kombëtare. 

11. Largimi i një pjese të refuxhatëve nepër botë 

Asgjë ma në këtë botë nuk mundet të mbetet në terr e panjohur, sepse informata është bërë fuqi prodhuese edhe për të shtypurit dhe të shfrytëzuarit. Për ata që kanë shtypur dhe shfrytëzuar, shfrytëzojnë dhe do të provojnë të shtypin në të ardhmën, bota do të jetë shumë më e egër dhe mosduruese. Lidhur me këtë,se refuxhatët shqiptarë nuk ishin të rastësishëm por fati I tyre tragjik ishte më i thellë, madje i planifikuar, e për qëllimin e fundit ndoshta me saktësi nuk do të dihet kurrë, por aty kah 29 marsi 1999 do të fillojë interesimi që Shqipërisë dhe Maqedonisë, e pastaj edhe Malit Zi t` i “lehtësohet” pesha e tragjedisë së refuxhatëve shqiptarë. Shpërndarëja e refuxhatëve shqiptarë do të fillojë përmes porteve ajrore të Riansit dhe Aeroportit “Aleksandri I Madh” nga Shkupi. Dhe, nëse studiohet kjo shpërngulje më thellë, rezulton se largimi i tyre ishte lehtësim për psikologjinë e smurë të Millosheviqit dhe rethit tij, sidomos të Kishës Serbiane e cila palnifikoi që “Shqiptarët deri më 28 VI 1999 të janë sa më largë Kosovës”. Ky largim ishte me një qëllim që Milloshi më 28 VI 1999, ta festojë “Vidovdanin” pa shqiptarë në Gazimestan. (Lexone: Çernomiridin, shënime zyrtare….!!). Bile në këtë progarmim (I posedojmë të dhënat-hb) në Beograd ishte organizuar një tubim HISTORIK për 27 V 1999, në Patrikanën serbiane. Aty, të dy kryesitë e kishave (Ortodokse dhe Katolike) sipas KOS-it duhej ta shënonin “bashkimin e krishtërizmit në një Religjion të krishterë”, ku Serbia do të promovohej në “PIEMONT” historik për gjithëmonë, duke e kthyer “Krishtin në Kryqin e rendomtë të para vitit 1054”!. Mu për këtë dhe jo vetëm për këtë, S. Milosheviqi në Dejton të Ohajos më 1995 ishte shpallur “paçebërës”, duke ia rritur mendjen se mund të ushtrojë Srebernica të reja, dhe mos t` i përgjigjet askujt, sepse e kishte “lejen e shumë kujtë” por që I doli tërësisht ndryshe nga muskujt protestantë-tomahokët e NATO-s.  

12. Kampi i Kuksit 1999

Kjo është e verteta tragjike, pse KUKSI gjatë qershirit 1999 arrijti në 434 175 refuxhatë (Morinë-368 688; Q. Prushi-55 377 refuxhatë; në drejtimin Tropojë vetëm 110 refuxhatë.  Kjo është e verteta që që Maqedonia u popullzua për 440 000 shqiptarë më tepër, për ta “denuar Bullgarinë ndryshe”,mendonte Milloshi.(Lexoni faktet detale:K. Glogorv, Koridoret/s.p. 1/99; lexoni në librin e të nderuarit: Besim R. CENGU, Përmasat e mbijetesës, Kukës 203,f.364 detalisht me ditar). 

Përfundim 

KE E AKUZOJNË KAMPET E PËRQENDRIMIT NË KOSOVË -janar-qershor 1999 

Serbia zyrtare ka bartë KUFOMA dhe ato i ka varrosë nepër Serbi. Këto fakte janë prova të gjalla për ta mshefë GJENOCIDIN. E vërteta në Aeroportin e Mosokës kanë qëndruar 6 avion suhtark për të bartur kufoma të shqiptarëve nga Aeroporti i Beogradit dhe për t` i varrosë ato nepër Rusi. (Lexo: KUJTIMET E QERNOMIRDINIT, të botuara.).Sipas të dhënave që disponojmë, në Kosovë pushteti okupator I kishte koncentruar forcat elite që kishin bërë krime në Kroaci dhe Bosnje. Asnjë njësie nuk I vinte keq pse vritej publikisht fimiu para nënës, nëna para fëmijëve, pse maskarohej plaku dhe hudhej në bunar për të humbur gjurmët, pse bartëshin kufomat deri në Danub, gjithnjë për të humbur gjurmë, pse digjeshin kufomat në shkritore për ta zvogluar çdo shenjë të gjenocidit klasik. Po, në çdo lokalitet të Kosovës janë bërë studime ku janë bërë krimet dhe ku gjinden varrezat amsive. Ato janë hiq më pak se nja 319 lokalitete ku varret janë të renditura nga 5 e deri në 357 në Mejë.  

Në bazë të këtyre fakteve duhet thenë publikisht se askush sot nuk ka të drejtë të TREGTOJË me kufijtë e Kosovës, që janë siguraur me vargojë gjaku dhe vuajtje dhe mundime tantaliste. Pra duhet thenë STOP profiterëve dhe tregatrëve të flamujëve, fajdexhive dhe derbederëve, korruptivëve dhe puthadorëve, duke udhtuar tinzisht deri në Bruksel dhe gjetiu, kinse po I sigurojnë viza shtetit Republikës Kosovës. E vizat dihet se nuk i jep në shallter Johanes  Hanni, as F. Mogerini e skuqur nga turpi I pazareve me një popull, por ministrat e punëve të brendëshme të BE. 

Shkrimi i kushtohet Shën Nënë TEREZËS dhe Organizatës bëmirëse “EL HILALL” nga Maqedonia! 

Prishtinë, më 20  tetor 2023