Nga: Lirim Gashi, Prishtinë
Unë jam një rebel dhe kaot, që lirinë e mendimit dhe fjalës e do më së shumti në këtë botë.
Prandaj shpesh e kaloj semaforin në dritë të verdhë, e nganjëherë edhe në dritë të kuqe, por asnjë herë me grim në fytyrë dhe buzë të skuqura si Burbuqe.
Jam një rebel dhe kaot i vetëdijshëm që hiperbolizon, polarizon, majorizon, shokon dhe që herë pas herë e tepron.
Që e tepron me humor të zhveshur lakuriq nga morali i rrejshëm i kësaj bote, për të cilin gjallesat dykëmbëshe besojnë që banon nën brekë, prandaj nuk e shijojnë ashiqare si burek, por tinza, respektivisht pas shpine, me metoda perverze, shantazhuese, poshtëruese dhe dhunuese.
Thjesht me metoda ilegale!
Mirëpo morali nuk banon nën brekë.
Aty e fshehin vetëm klerikët fetarë dhe hipokritet cinik që pasurohen duke predikuar moral të rrejshëm.
Sepse duke e fshehur moralin e rrejshëm nën brekë ata e bëjnë moralin e vërtetë pjesë përbërëse të organeve intime, dhe çdo epsh të tyre për të shpuar dhe për t’u shpuar e trajtojnë si mëkat.
Në këtë mënyrë dëshirojnë të jenë edhe pronarë të intimitetit natyral individual dhe kolektiv duke u treguar individëve të të dyja gjinive, e sidomos të gjinisë femërore, se çka guxojnë të bëjnë me trupin e tyre, ndërsa vetë nuk lënë gjë pa bërë.
Prandaj çmimi që e paguaj unë për të qenë vetvetja dhe për t’i përshkruar hipokritet dhe ciniket pikërisht ashtu siç janë është shumë i lartë.
Sepse kam dhunti, respektivisht talent për t’i përshkruar në mënyrë shumë shumë më të sofistikuar, diskrete dhe engjëllore dhe për t’i hapur vetvetes dyer të reja prore, duke aktruar pafajësi si Virgjëresha Mari.
Mirëpo unë nuk besoj që përshkrimi i djajve me fjalë të përzgjedhura engjëllore është qasja e duhur.
Sepse nuk besoj as që Virgjëresha Mari ishte e pafajshme aq sa përshkruhet në Bibel, përkundrazi, besoj që nuk ka ngelur shtatzënë me Hyjin e shenjtë, por me një njeri të zakonshëm, ditën e enjtë ose të premtë.
Madje s’jam i sigurt se a ka qenë e enjtë, apo e premtë.
Kush me garanton mua që Virgjëreshen Mari kojshiu i parë nuk e ka lënë shtatzënë ditën e mërkurë nën një urë dhe që ajo haletin e tij që e ka kënaqur deri sa e ka bërë qishen, nuk e ka ngatërruar me ndonjë Hyjni të fuqishëm ?
Një femër me pat thënë një herë në mes të aktit të çmendur intim, se haleti që ia mbush asaj më së miri vrimën, është vetë Zoti.
Nëse kjo thënie nuk është persofikim i sinqeritetit të përkryer, atëherë unë me të vërtetë nuk e di se çka është sinqeriteti.
Sepse në atë çast magjik ajo kënaqësinë e përjetonte aq thellë në trup dhe shpirt, saqë haletin (instrumentin) që ia shkaktonte orgazmin, e përshkruante në ekstazë si Zot.
Prandaj nuk ndihmon përshkrimi i djajve me fjalë të përzgjedhura engjëllore, sidomos në një shoqëri dhe shtet ku shok-terapisë i nevojiten dy dekada për ta arritur pjesërisht qëllimin.
Dhe pikërisht kjo është arsyeja pse unë nuk e imitoj as Fishten, as Migjenin e as Naimin.
E që besa as Faik Konicen, as Fan Nolin, as Azem Bejten, as Miç Sokolin, as Helmut Schmidt-in, e as Helmut Kohl-in.
Nuk e imitoj kurrë askënd dhe nuk do ta bëja për asgjë në këtë botë.
Prandaj në shkrimet e mia s’do të gjeni kurrë citime, huazime e kopjime krahasimore, që do të më shërbenin si sfond për krijimin e një qervishi argumentativ, për t’i bindur lexuesit e mi se gjithmonë kam të drejtë.
Jo, nuk kam dhe nuk dua të kem gjithmonë të drejtë.
Sepse e di shumë mirë se përsiatjet e “njerëzve të famshëm” shumë kolegë të mi i marrin si shembull për të dëshmuar se janë në vijën e tyre, respektivisht po aq sa ata të përkryer në mendime, botkuptime perceptime dhe veprime.
Mirëpo mua e vërteta më thotë se edhe njerëzit e famshëm nevojën e vogël dhe të madhe e bëjnë në tualetë, e nganjëherë mezi e nxjerrin jashtë, aq shumë që janë nga hemoroidet në siklet.
E shumë sosh, madje e bëjnë edhe në kallamoq dhe rrezikojnë të ngelin shtatzënë me ndonjë boq.
