Afrim Caka, Gjakovë
___
E meriton kjo opozitë e sindikatë famen e keqe!
Veshët e drejtësisë dardane janë të shurdhër dhe vështirë se do të dëgjojnë frymëmarrjn, akuzën dhe mallkimin e nxënësve dhe fëmijëve tanë.
Nuk duhet ndonjë nivel nivel i lartë kulturor për të kuptuar se atmosfera opozitare në këtë shkrim, nuk është asgjë tjetër, pos një kornizë simbolike në të cilën është projektuar një vizon simbolik i kohës sonë. Ska kurrfarë dyshimi për këtë pushtim sindikal e opozitar, e cila në brendësinë e saj ka konfliktin e vet sa të veçantë e individual, aq të përgjithshëm e opozitar.
Lufta ynë do të jetë për ta mbrojtur identitetin tonë njerëzor, arsimor e kombëtar, e vënë në qendrër të këtij shkrimi, po edhe të fëmijëve tanë.
Kuptohet që shqiptar duhet të ushqehet me dituri e jo me dogma fetare. Përse egzistojnë këto probleme morale në kohen tonë? A thua problemi moral i ynë nuk është i njejtë me të gjitha kohet dhe popujt tjerë? Po, kështu është, e megjithatë, jo çdo kulturë i ka problemet morale e arsimore të veta, të krijuara nga një “shoqëri që mbanë gojën mbyllur”, ndonëse këto probleme janë vetëm caqe të ndryshme të problemeve opozitare e sindikaliste të shqiptarëve.
Në krye të saj deshiroj t’i kushtoj vëmendje aspektit të përgjithshëm atij opozitar, pjesërisht përshkak ky është problem vendimtar nga pikpamja psikologjike, dhe pjesërisht për shkak se ne dhe intelektualët kemi prirjen të anashkalojmë dhe të mbyllim gojën mbasi vuajmë nga iluzioni që ky problem – problemi i heshtjes të intelektualit ndaj fuqisë së opozitarizmit radikal ndaj arsimit dhe kombit Shqiptar.
Kompleksi i opozitës ka në themel kryesor të tij një narcisizëm të stërmadh që personalisht e mendoj si anën më tipike të këtij lloj personaliteti antikombëtar. Të gjitha tiparët karakteriale që pregatitemi të përshkruajmë rrjedhin drejtpërdrejtë nga narcisizmi opozitar apo janë të lidhur ngushtë me të… Ne nuk kemi personale me opoziten e mirfilltë, por radikalet po na i prishin kulturën me veshje sipas modelit dhe dëshirës serbe. Durohet kjo? Duket sikur kultura dhe nxënësitë nuk konsiderohen vlera më e madhe, kurse shqiptari mekanike nuk krijohet dot. Tashmë është vetëm një fantazi e sëmurë e disa oligarkëve partishë e sindikatash, prandaj është e pa natyrshme që “Etja për Pushtet” të jetë vlerë e lartë kombit. Atëherë çfarë na mbetet neve shqiptarëve?
Unë e përjashtoj artin politik drejtë tradhëtisë. Brenda tyre egzistoni shpirti nerrativ antikombëtar, të cilëve u rrihte zemra fort pas rrebelimit, dhunës, shpifjeve dhe bllokimin e arsimit … Kohët e vështira, katastrofat politike na detyrojmë ne ta kuptojmë realitetin e ish pushteteve të Hashim Thaçit, Isa Patericës, Dulles, Ramushit e Limës, Pacollit etj., të tillë siç është. Shqiptarët akoma nuk e kuptuan dhe nuk duanë ta shohin se çfarë llumi e çfarë qelbi e kanë drejtuar këtë vend në 20 vitet e pas luftës. Dhe jeta e jonë ecte në shtratin e paradoksit. Kjo është tragjedia e jonë më e madhja, që se kuptuam akoma!
Jeta e jonë ishte e pa sigurtë, të gjithë ne ndodhemi në rrezik të vazhdueshëm. Në kohë të zakonshme ne bëjmë gjumë të thellë nga litargjija, prandaj nuk e shohim këtë, jemi vërbuar totalishtë si kombë. Ne gjatë tërë kohës ëndërrojmë, përfytyrojmë diçka të “mrekullueshme” por ditët që vijnë , për të ardhmën janë të zymta. Por në momentin kur rreziku është afër, ne, papritmas, e kuptojmë se të ardhme mund të mos ketë, e nesërmja mund të mos vijë dhe ky moment është për ne i vetmi.
Por nuk do të ishte e mjaftueshme të flasim për të vërtetën e radikalizmit, dhe njëkohësisht: radikalizmin. Shumë politikanë shqiptar kanë brenda qenies së tyre pasionin për arsyen e të vërtetës së tyre. Ajo që e vështirsonë aq shumë realizimin e kësaj shtyse të brendshme që Dardaninë ta ruajmë dhe ta mbrojmë nga korrupsioni e fukarrallyku duke e marrë edhe shpresën e fëmijëve peng – është fakti se kjo luftë kërkon guxim dhe rrallë e ndeshim këtë guxim.
Kjo fantazi e tyre anti/shqiptare nuk është aspak e rrallë. Ka megjithatë një kategori opozitarësh radikal tek të cilët ajo është shumë më e fuqishme se zakonisht, deri në atë pikë sa të përqafojnë një anëpamje të përhershme të kulturës mafijoze dhe të pandarë të pavetëdijes së tyre. Kur njëri prej këtyre politikanëve çmendet e përçudnohet, priret të shprehë haptas idenë përçartëse se është radikalizmi; në çdo çmendinë ndeshën rastet të këtij lloji në arsim.
Në kushte jo normale, domëthënë kur janë veprues në tempujtë e diturisë sensi i realitetit dhe frenimet normale të vetëdijes, fantasia, etika, morali mund të shprehet vetëm pasi e kanë mposhtur këtë ligësi. Në fakt ndryshimi i qëndrimit pati një varg pasojash në maradhëniet mes “Sëbashku në mes komandantëve e gjeneralëve”. Opozita deshti ta bënte krejtësisht për vete shkollat dhe nxënësit e saj. Ku hedh valle shkjau e opozita. Opozita kishte një marrëveshje e lidhur mes sindikatës, gjeneralëve dhe komandantë bojlerit – duke hedhur më shumë baltë mbi nxënës e shkolla. “Ku s’e pjerdhin Presidenten e as Kryeministrin”…
