Bajram Sefaj, Prishtine
Nostalgjike
Vera ime e parë, në Tiranë…
(Shkëputje nga libri im “Plot Shqipëri”, Rozafa – 2008, faqe 112-113).
(V)
Kur një mëngjes tjetër nuk isha shfaqur herët në oborr të Lidhjes, por tek në drekë, midis dy djemve të mi, Uranit dhe Urimit (alias Micit!), që të dytë shtatgjatë e të zhvilluar si të ishin sportistë të vërtetë, çunaku simpatik leshverdhë kaçurrel (ato ditë ma zbuste sadopak mallin e djemve të mi, që si kisha parë që një shekull!), më hodhi një vështrim mavi, të përlotur e nuk më foli asnjë fjalë me gojë. Sakaq u zhduk në drejtim të pa caktuar.
M’u duk se ishte zbathur, pa këpucët shkëlqyese, që ia kisha bërë dhuratë, vetëm dy-tri ditë më parë!
°°°
* (Ishin ato ditët e mia më te lumtura në Tiranë. Ditë të arta, lirisht mund të quhen. Njeri ndër shkrimtarët me të shquar shqiptar, Zija Çela, të cilin edhe pse nuk e kisha takuar më parë, kisha shkruar dhe botuar te Rilindja një mbresë (siç pohonte ai vetë!) mjaft emocionuese për romanin e tij, mbase më të mirë, “Gjaku i dallëndyshes”, me të madhe punonte në redaktimin e librit tim me novela “Shëtitje ëndrrash”, që do të ma botonte Lidhja e Shkrimtarëve dhe e Artistëve të Shqipërisë. Lazër Stani, akoma pa u njohur me të, tashmë ma kishte botuar, madje në dy faqe të mëdha, të “Zërit të rinisë” të Tiranës, kryeredaktor i të cilit ishte, tregimin me titull “Mea culpa”, kur gjoja e kishin pëlqyer shumë lexues, ndër të cilët edhe Migjen Kelmendi, kur ishte në formë pas botimit të romanit të parë “Gryka e kohës”, që në Tiranën e atyre ditëve ecte prej dorës në dorë të lexuesve. Ishin ditët kur kisha njohur një numër të madhe krijuesish, poetësh, shkrimtarësh dhe artistesh të shquar shqiptarë. Midis të cilëve edhe Visar Zhitin (vazhdimisht kujtoja se është vëllai i Timo Fllokos dhe se ai (Visari), ishte aktor filmi e jo poet. Kishte një nur të tejdukshëm. Ja sa kishte dalë nga burgu shumëvjeçar. Pos gazetarëve kosovarë, të tubuar rreth Rilindjes, kam njohur edhe shumë kolegë gazetarë të Shqipërisë, që sot, shumica prej tyre ose janë emra të njohur të gazetarisë, si editorialistë e pronarë gazetash, si analistë e komentatorë, e disa (shumë a pak?l), ndërkohë kanë avancuar dhe janë bërë personalitete të shquara të politikës shqiptare. Po i kthehem serishmi Zija Çelës, redaktorit të librit tim. Kur i gjerbnim nga disa gota raki, kryesish fërnet të kualitetit të dobët, Zijai thoshte se ideja e motivimi që kisha provuar ta hidhja në letër, sa i qëlluar që ishte, o Zot!, nuk kishte me e dhanë, as për një milion marka gjermane. Kur ishim në hijen e këtyre shumave aq të mëdha, nuk ishte problem të porosisnim gotat e ardhshme me fërnet, por ata dopio, gjithsesi. Unë për veten time isha i interesuar që redaktori i librit tim, të mos dilte nga magjia e pijes e të dëgjoja nga gojë e tij sall fjalë të mira, më të mirat, për librin tim. Kur ishim esëll, edhe llafet ishin të tjera!).
Diçitura:
S’ka burim në botë që e shuan etjen për Tiranën tonë
