Nga: Pal Shtufi
Sa herë vjen Tefik Ramadani në pushime, më lajmërohet për një kafe e shumë llafe. Kësaj radhe (me 17 maj 2022) u takuam edhe për një punë. Duhej të shkonim te noteri për ta bërë një dëshmi për vuajtje të dënimit në kohën e ish-Jugosllavisë. Shkuam.
Tefikut i kishte thënë dikush që është një notere përballë postës kryesore në Prishtinë por ia kishte tërhequr vërejtjen se kjo grua është e çuditshme dhe e paparashikueshme. Megjithatë, ne shkuam sepse e kishim shumë afër. Aty pamë mbishkrimin “Notere: Valdete Ademi.” U futëm brenda dhe pritem në radhë. Në ndërkohë, në zyrën e saj, Valdetja fliste me zë të lartë dhe me derë hapur me klientin që kishte para vetes. Të gjithë e dëgjonim. Pas pak, ajo shikojë drejt nesh dhe e pyet Tefikun se ç’halll kishim. Tefiku iu afrua me një shkresë, në të cilën shkruante “dëshmi për vuajtje të dënimit” – duke i thënë se ne duhet vetëm ta nënshkruajmë para jush dhe ju ta verifikoni identitetin tonë. Kaq.
Noterja e shikojë mirë letrën dhe ia ktheu Tefikut me një gjuhë denigruese:
– Jo, jo, nuk ngatërrohem unë në këso temash. Jo, nuk kry këso punësh – thotë noterja.
– Zojë, ju nuk keni pse ngatërroheni. Ju jeni notere e shtetit dhe vetëm duhet ta verifikoni identitetin tonë, asgjë tjetër – ia kthen Tefiku.
Noterja vazhdojë të refuzonte kategorikisht dhe me një përçmim e neveri të tmerrshme ndaj temës në fjalë. Nga ky moment kam ndërhyrë duke e pyetur:
– A jemi në zyrën e noteres së shtetit apo ku jemi këtu?
– Po, ju jeni te noterja por unë nuk kryj punë me tema të tilla – ma kthen noterja
– Zonjë, shteti ju ka licencuar për t’i kryer shërbime qytetarëve, pa dallim. Çka është kjo që dëgjoj nga ju? Ç’të keqe ju kanë bërë ish të burgosurit politik – e pyes unë, duke ngritur zërin bukur lart.
– Unë kryej ato punë që dua. Shko ti ankohu ku të duash – më thotë pa fije përgjegjësie noterja.
– Sjellja juaj nuk përkon me punën që ua ka besuar shteti. Ju, ose jeni notere e papërgjegjshme ose e kontrabanduar. Unë do të përpiqem, qoftë me avokat ose udhë tjera, që ju të verifikoheni edhe një herë nëse vërtetë i plotësoni kushtet ta përfaqësoni institucionin e Noterisë së shtetit. Urrejtja juaj ndaj kategorisë së isht të përndjekurve politik, qenka ose punë për prokuror ose për neuropsikiatër – vazhdoj unë por tani me zë shumë të ngritur.
Pa pritur, noterja e pështirë e ndryshojë të folurit dhe në fund tha:
– Nuk kam termin për ju. Edhe një javë jam shumë e zënë. Ma lironi zyrën!
– Si nuk të vjen turp për sjellje dhe urrejtje të tillë ndaj nesh, vetëm për faktin që jemi ish të burgosur politik! Turp të kesh – i thotë Tefiku dhe ne dolëm nga ajo zyre, e cila gjithçka ishte, pos noteri e këtij shteti nuk ishte.
Pa humbur kohë shkuam tek një tjetër noter dhe brenda pak minutash mbaruam punë.
Në qytet pyetëm se kush është kjo Valdete Ademi, e cila urrente në mënyrë patologjike ish të përndjekurit politik. Na thanë se qenka e bija e një ish prokurori në kohën e Jugosllavisë.
Sidoqoftë, unë do të vazhdojë të ndjek në rrugë ligjore sjelljen dhe do të kërkoj verifikimin profesional të kësaj notereje, sepse ka shumë dekada që nuk kam përjetuar një gjë të tillë, pos në kohën e Jugosllavisë.
Kam përshtypjen se serbofilët dhe turkofilët, armik më të madh se shqiptarin nuk e shohin askë në këtë botë. I kuptoj. S‘kanë faj!
