Raif Gashi, Prishtinë
PARAJSA IME
Tregim
Udhë jete bëri pa asnjë mëkat. Më falni, kishte mëkat gjenin shqiptar që e ruante brez pas brezi. E donte dhe e pinte verën dhe rakin, që ia kishte pjek e pirë edhe gjysh e shtërgjysh, e edhe vete kishin pjek hanedan familja e tyre. Po edhe unë e mbaj mend kur u digjëshin kazanat në flakën e zjarrit të rakisë. E provonim edhe ne fëmijtë. Ishim kurreshtar por edhe traditë ishte me e provuar rakinë e re, të gjithë, e mos me na ra flamat.
Shqiptar ishim atëherë, i madh e i vogël, edhe të shëndosh na mbante vera e rakia. A nuk e mbani mend ju?
Kurrë nuk mbaj mend që ishte sëmur ndokush në shtëpinë e tij, as flama në vendin ku është pjek e pi vera e rakia nuk ka pas vend. Ua lente udhën në gjysmë vera e rakia këtyre shetitsëve të këqinjë, pra flamave dhe smundjeve. E aty ishte pirë rakia njëqindvjeqare. -Po sot raki e verë, ku jeni më thuani?
– Kush ju ndaloi në vendlindjën tuaj të mos piheni? -Nga erdhi dhe kush po e ruan këto dehje të vdekura- vdekje të dehur?
-Kush po donë të i dërgoj bashkë me rakinë e verën në arhivë e kujtesës, më falni harresës?
-“Oj verë e raki, e rrushtit të bardh e të zi, je prodhuar për të të pi, i madh e i vogël në shqiptari.”
– Kush thotë se je e ndaluar në shishën dhe shtëpinë tënde? Kush sot pra dehjet e vdekura i dërgon në xhenet?
-O ti që nuk flet shqip, që kurrë nuk të kam besuar, i huaj je për mua, edhe sot kur unë ika nga kjo jetë. I dehur jam, pasha nj’at Zot që kurrë nuk mu përzie në verë e raki. Ikë more i mallkuar ti që më “siguron” xhenetin përmes djallit të mallkuar, e dehjen time ma mbulon me flamur të huja, Cilën gjuhë po e flet ti sot?, jo nuk të kuptova kurrë e s’të kuptoj, as sot.
– Kush dhe pse më mbuluat, vallë nuk doni të shihëni dehjen time, dehjen e vdekur pra? Frikësoheni ferrit tim, a? Unë ju pash, e ju dëgjova mirë. Nuk flisnit gjuhën time, as të gjyshit tim, e as të stërgjyshit tuaj. Përgjigjuni, o të mallkuar jo vetëm një herë, por mallkim jete e moti paqshi. A të lidhur e të vdekur e gjetët të më ndrroni komb dhe gjuhë. Parajsa ime sot mbaroi kështu i dehur, pra dhe pikë.
Parajsa ime ishte vera dhe rakia që e kam pjekur me dy duart e mija, tha.
Po, po me dy duart e mia, bile shumë herë bashkë e kemi pjek e pi. A nuk po ju kujtohem, a?
Sa shpejt më harruat e më poshtruat. Ende pa i mbyll sytë, veshje djalli më afruat. Po ju shoh, po ju dëgjoj, edhe ty që po qanë po të shoh, kishte drejtuar gishtin nga unë, nga ti dhe nga të gjithë ne. Ja pash lotët e mërzisë. Mos harroni se se kurrë pa verë, raki e shqiptari nuk ju kam dashur, e as sot që kufomë e dehur u bëra, nuk ju dua , o “shpëtimtar im”. Gëzuar me fund, gotën e verës dhe rakisë.
Gëzuar!
13/06/2019
