Nga: Naim Kelmendi, Zvicër
Njeriu është më i fortë se guri, është mendim proverbial. Kështu thuhet qyshkur mbahet në mend për qëndresën dhe pamposhtjen e shpirtit të njeriut. Nuk është i kotë dhe i pa bazuar një krahasim i bërë që kahmot dhe një thënje-mendim i bazuar në përvojën njerëzore i thënë prej gjeneratës në gjeneratë, se njeriu vërtetë është më i fortë se guri.
Vet fakti se Shqiptarët qëndruan shekuj me radhë të pa dëmtuar, edhe pse shumë të coptuar e vërteton pohimin e tillë.Të shpërndarë qysh se mbahet në mend an e mban botës. Përjetuan dhe ende po përjetojnë dhe po përballojnë sundime të ndryshme si nga të huajt, po ashtu dhe nga disa prej njerëzve të vet që, fatkeqësisht dhe mjerisht quhen shqiptarë.
Jemi coptuar dhe thërmuar nè grimca të vogla guri, por mos ta harrojmë që quhemi Gur dhe mos të harrojmë se do vjen një ditë kur të gjithë do të bashkohemi dhe do të formojmë një SHKÈMB. Atëhere nuk do të ketë mundësi më që askush të luaj me fatin, durimin dhe qëndrueshmërinë tonë. Përballuam dhe vuajtëm shumë, po përballojmë ende dhe do të përballojmë edhe një kohë deri sa disa prej këtyre të pandërgjegjshmëve të vetdijësohen dhe ta lënë popullin të merr frymë lirshëm dhe të mos ngulfatet nga mjerimi. Ose përderisa vet populli të vetëdijësohet dhe t’ua tregoj rrugën se kah e kan këta të pandërgjegjshëm dhe t’u tregojë se është një GUR i fortë që s’duron më asnjë këmbë mbi te.
Thënja se ai që flet shumë, punon pak, është e vërtetuar prej jetës, përvojës jetësore të njerëzve. Kosovarët e ngulfatur nga varfëria nuk kan nevojë për fjalë të kota, porse për veprime dhe realizime. Krahasimi në mes të një pasurie të fituar brenda nate dhe një varfërie të skajshme, duhet të jetë i menduar mirë e jo i paqëndrueshëm sikurse që ndodhë ndër ne.
Vërtetë është e turpshme dhe gjithsesi e padrejtë një ulje e rehatshme dhe komode në një ulëse të vendosur mbi gjakun e atyre që dhanë edhe jetën për ta fituar këtë LIRI të ngulfatshme që e “gëzojmë” ne tani. Kan kohë dhe vullnet që nga këto ulëse ta kritikojnë, akuzojnë dhe shajnë njëri – tjetrin, sepse ata nuk e kan hallin e kafshates së gojës, përderisa një shumicë e madhe e kosovarëve ka brengën dhe shqetësimin e vetëm se athua kam për të ngrënë nesër.
Migjeni, poeti ynë që tashmë e gëzon epitetin “i mjerimit”, në një varg të poezisë së tij, thotë: “Kafshat që s’kaperdihet, asht or vlla mjerimi…”.
Prandaj, populli i Kosovës që është kaq i vuajtur e munduar nga pushtimet e gjata, që është i qëndrueshëm e i fortë si guri, pyet ankthshëm se kur Liria e ëndërruar vije për të gjithë, e jo vetëm për disa që ua marrin lirinë të tjerëve, qiellin dhe diellin e jetës së tyre.
- Naim Kelmendi është doktor i fizioterapisë dhe karateist me famë botërore. Jeton në Zvicër.
Respek mik i nderuar!