Për shpërdoruesit e gjuhës shqipe

___

Shpërdoruesit e gjuhës dhe të drejtshkrimit shqip kanë depërtuar në të gjitha fushat e jetës publike, politike, sociale, kulturore, artistike, arsimore, shkencore, sportive, shkollore, universitare, akademike e sidomos mediatike dhe po konkurrojnë në përdhunimin e gjuhës shqipe me mësuesit e fesë islame, të cilët janë bisha ekstremiste, fanatike dhe shkombëtarizuese të llojit më të rrezikshëm dhe mercenarë besnikë të shërbimeve sekrete serbe, ruse, turke dhe arabe.

Kjo krijon pa dashje punë ekipore profesionale dhe të frytshme mes tyre, në kuptimin më të rrezikshëm të fjalës.

Pse?

Sepse ndërsa të parët përdhunojnë të vetmen gjë të shenjtë që shqiptarët arritën ta bashkonin dhe ta standardizonin me mundim të madh, të dytët duan ta copëtojnë gjuhën shqipe si leckën, në disa pjesë dhe të krijojnë kushte të përsosura për asimilimin e pashmangshëm të shqiptarëve në turq dhe arab.

Në këtë mënyrë të pacipë ata duan të arrijnë atë që Perandoria Osmane nuk e arriti në 500 vitet e pushtimit të saj.

Ne nuk duhet t’i lejojmë ata ta bëjnë këtë në asnjë rrethanë.

Nëntëdhjetë për qind e edukatorëve, mësuesve, profesorëve dhe akademikëve tanë nuk janë në gjendje të hartojnë një tekst të vetëm sipas ortografisë për të cilën është rënë dakord në Kongresin e Manastirit.

Prandaj gjuha jonë çdo vit zbrazet si një thes lypsari nga përmbajtja e vlefshme, në vend që të pasurohet dhe përditësohet me fjalë të reja nga fusha e letërsisë, kulturës, artit, shkencës, politikës, diplomacisë, teknologjisë, inxhinierisë mekanike, kulinarisë, kibernetikës, tregtisë, sportit, shëndetësisë, shkencave kompjuterike dhe biznesit, ashtu siç bëjnë elitat kryesore të kombeve më të përparuara.

Sepse është një nga gjuhët më të vjetra në historinë kulturore, etnike, etimologjike, leksikologjike, gramatikore, fonetike, polifonike dhe sintaksore të botës.

Në fund të fundit, a ka simbol më të vlefshëm dhe më të shenjtë të identitetit kombëtar se sa gjuha e nënës?

I vetmi njeri që po përpiqet ta pasurojë me fjalë të reja diskutimin politik në mediat tona, është i nderuari profesor Sadri Ramabaja, i cili është kthyer në një gjemb për sytë e analfabetëve funksionalë dhe abuzuesve të gjuhës amtare.

A ka turp dhe mjerim më të madh se ky?

Nuk është turp të mos jesh në gjendje të flasësh dhe të shkruash siç duhet, por është turp të urresh ata që flasin dhe shkruajnë siç duhet.

Kompleksi i inferioritetit është burimi i të gjitha të këqijave, sepse njerëzit injorantë dhe të kompleksuar nuk zgjedhin mjete për ta dëshmuar në mënyrën më të shëmtuar të mundur praninë e tyre në media dhe për ta tërhequr vëmendjen e publikut.

Dhe unë u them atyre dhe juve:

Mos pushoni së dashuruari gjuhën tuaj amtare edhe nëse nuk e flisni dhe shkruani mirë, sepse Zoti ju dha trurin për ta mësuar atë.

Por nëse nuk doni ta mësoni sepse jeni shumë përtacë, atëherë të paktën respektoni ata që e flasin dhe e shkruajnë saktë.

Sepse ekzistenca e saj varet prej tyre.

Vazhdoj të pyes veten:

Si mund ta quani veten patriotë të pasionuar nëse urreni ata që ushqejnë dhe zhvillojnë tiparet më të vlefshme, më fisnike dhe më autentike të origjinës, identitetit dhe jetës tuaj?

Si mund t’i urreni varietetet më të bukura stilistike të gjuhës që keni mësuar në djepin e shtëpisë së ngrohtë të babait?

Si mund ta quani veten patriotë të flaktë kur urreni varietetet më të bukura që keni mësuar nga nënat tuaja të bekuara, të cilat ju kënduan ninullat më të bukura të natës së mirë në atë gjuhë të shenjtë, që ju magjepsi aq shumë saqë ju futi në ëndrrat më magjike, nga të cilat u zgjuat me buzëqeshjen më të bukur dhe më të ngrohtë në fytyrë?

Natyrisht, çdo dialekt i gjuhës suaj amtare është një pjesë e vlefshme e fjalorit apo e thesarit kompleks, ashtu siç përbëhen recetat e pakrahasueshme franceze, italiane dhe spanjolle nga përbërësit ushqimorë më të shëndetshëm.

Megjithatë, gjuha e rënë dakord në Kongresin e Manastirit përbëhet nga fjalët më të bukura, ndaj do ta përshkruaja si një recetë të nivelit Nobel që nuk paguhet me para.

Ndaj, ju lutem respektoni njerëzit që gjithë jetën e tyre ia kushtojnë kultivimit të gjërave më të vlefshme që forcojnë identitetin dhe krenarinë tuaj kombëtare dhe që ju bëjnë konkurrent të denjë me botën e qytetëruar.