Shkruen e knon: Lirim Patrioti
Nga: Lirim Gashi, Prizren
( pak shok-terapi)
“Tē gjithë moralistët e rremë që nuk e pëlqejnë këtë shkrim, e kanë abonuar me para kanalin televiziv “Big Brother” dhe e shikojnë 22 orë në ditë”
Ndonëse rrallë ose pothuajse asnjëherë nuk shikoj programe televizive private apo publike të Kosovës, sa herë që hyj në rrjetet sociale të internetit has krijesa dykëmbëshe të zhveshura, të qeshura, të qara, të skuqura, të fryra, të nxehta dhe të lëngshme nga burgu vullnetar i “Big Brother”, të cilat janë aq të kërcënuara seksualisht nga fryrja e thithkave të kënaqësisë, midis veshëve të ujëvarave gjysmë të mbyllura vaginale, saqë kam frikë se lëngu i nxehtë epshor do të shpërthejë si llava vullkanike, jo vetëm nga organet e tyre gjenitale, por edhe nga vrimat e hundeve dhe veshëve të tyre.
Shpikësi i këtij burgu vullnetar me sa duket nuk e ka kuptuar që zjarri nuk guxon të vendoset pranë benzinës dhe sidomos jo zjarri shqiptar, temperatura e të cilit është dhjetë herë më e lartë se ajo e zjarrit evropian.
Ai ndoshta nuk e dinte që shqiptarët e të dy gjinive janë dhjetë herë më të uritur për seks sesa bashkëmoshatarët e tyre evropianë.
Ai gjithashtu nuk e dinte se kur shqiptarët janë të uritur për t’i shpuar të gjitha vrimat e trupit të tyre, apo për t’u shpuar në të gjitha vrimat e trupit të tyre, ata mund t’i djegin dhe sosin të gjitha majat e gishtave gjatë lëmimit të kokës së penisit dhe klitorisit të vaginës.
Veçanërisht femrat shqiptare kanë dhjetë herë më shumë acid agresiv flakërues në vaginat e tyre se sa homologet e tyre europiane, i cili kur spërkatet mbi sipërfaqen e trupit, mund t’i djegë edhe çarçafët dhe jorganët e shtratit.
Nëse ka një rreth të shtatë të ferrit, atëherë banori më i denjë i tij do të ishte shpikësi i Big Brother, i cili nuk e shpiku një bordello televizive seksuale në vend të një burgu vullnetar televiziv.
Sepse nuk ka mëkat më të madh se sa t’i privosh krijesat dykëmbëshe të të dy gjinive, të cilat janë më të uritura për seks sesa për ushqim, nga e drejta për t’u kënaqur seksualisht derisa të vdesin nga mjalti i një orgazme çmendurore.
BIG BROTHER: KULLA E BABUNËVE MODERNE
Big Brother nuk është thjesht një program, është një laborator eksperimental ku testohen kufijtë e durimit njerëzor. Ky spektakël është si një akullore me shije epshi dhe budallallëku, e mbuluar me salcë imorale që shitet si “reality show”. Imagjinoni një kopsht zoologjik pa kafaze, ku majmunët vendosen përballë kamerave dhe u thuhet: “Tash, bëni çfarë të doni, vetëm mos harroni që kamerat janë gjithmonë ndezur!” Dhe majmunët – pardon, banorët – fillojnë të kërcejnë në kor sipas një simfonie të shëmtuar mendore, duke na kujtuar që Homosapiens ndonjëherë është një term tepër bujar.
Për ironi, ky spektakël përpiqet të na bindë se është një pasqyrë e realitetit. Në fakt, është më shumë si një karnaval budallenjsh, ku çdo pjesëmarrës përpiqet të shpikë një mënyrë më absurde për ta turpëruar veten.
Dhe audienca? Ajo ha mut duke menduar: “Ka edhe më keq se unë!” Po, si përbëhet menuja? Drama: Shërbehet në temperaturë të lartë, me lot krokodili që rrjedhin si një lumë i vogël histerie.
Epshi: Sa herë ndizen kamerat në dhomën e gjumit, ndien sikur po sheh një dokumentar mbi çiftëzimin e fluturave tropikale – vetëm që këtu fluturat kanë tatuazhe dhe një mungesë të theksuar turpi. Humori: E vetmja gjë qesharake është që këta njerëz besojnë se do të dalin nga ky burg televiziv si “influencerë” të publikut.
Por le të ndalemi te arkitekti i kësaj kulle të lartë budallallëku: shpikësi i “Big Brother”. Ai ndoshta kishte një ëndërr madhështore për të krijuar një spektakël ku mendja, zemra dhe shpirti të ndizeshin në harmoni. Në vend të kësaj, ai na dhuroi një arenë ku gladiatorët luftojnë jo për lavdi, por për kush mund të shqiptojë fjalinë më të pakuptimtë.
Dhe çfarë thotë publiku? Ah, publiku është një kampion i heshtur i ironisë. Shikon maskaradën, tallet me banorët dhe pastaj voton për ta shpëtuar më budallain nga eliminimi. Është si të shikosh një zjarr dhe të hedhësh benzinë duke menduar: “Eh, të paktën po na ngroh pak.”
Dhe pse të mos e pranojmë?
Big Brother nuk është realitet, është një pasqyrë e zbrazëtisë sonë kolektive, e përzier me një dëshirë të pashpjegueshme për të parë sesi dështojnë të tjerët – me shpresën e fshehtë se kështu do të dukemi më të zgjuar. Pra, kur herën tjetër të hapni televizorin dhe të shihni Big Brother, mos harroni: Nuk po shihni një spektakël, po shihni një ftesë për të mos u bërë kurrë pjesë e kësaj komedie tragjike.
Sepse në fund, Big Brother nuk është për t’u urryer apo për t’u dashur – është vetëm për t’u tallur.
Dhe ne? Ne jemi mjeshtër në këtë art.
