Reflektimi autokritik i Albin Kurtit!

Më pëlqeu reflektimi autokritik i Albinit Kurtit, i cili ishte në harmoni të plotë me kritikat e mia mirëdashëse ndaj mangësive të Partisë së tij, të cilën unë metaforikisht e kam pagëzuar si “Balon të Heliumit”, sepse nga jashtë duket gjigante pasi që është shumë e fryrë, mirëpo në brendi është e zbrazur nga përmbajtja cilësore si shishja e pijanecit nga alkooli.

Përveç kësaj përmban material eksploziv, sepse nën të njëjtin kulm i strehon njërzit me një spektër të palogjikshëm dhe papërputhshëm të pikëpamjeve, botkuptimeve dhe ideologjive, që fillojnë në njërin dhe përfundojnë në tjetrin ekstrem.

Metafora tjetër të cilën e kam përdorur kohë të gjatë në përshkrimet e mia ishte “treni me shumë vagona dhe pak lokomotiva”.

Sepse sa më i madh që është numri i vagonave të mbushur me llum, aq më e madhe është nevoja për lavatriçe dhe lokomotiva, prandaj pastrimi dhe transportimi i llumit në deponi kushton kohë të çmuar, e cila do të duhej dedikuar pastrimit të institucioneve shtetërore dhe publike nga llumi kriminal, udbash dhe ekstremist fetar.

Pra natyrisht fjalën e kam jo vetëm për problemet kadrovike, strukturore, organizative dhe metodike të Vetëvendosjes, por edhe për mungesën e profilit të qartë socialdemokratik.

Çuditërisht reflektimi asnjë herë s’po ndodh me kohë por megjithatë po ndodh.

Ndërsa fakti që unë jam analisti i vetëm që i ka zbërthyer, analizuar dhe shoshitur problemet e brendshme të çdo subjekti politik kosovar pa asnjë gabim të vetëm në diagnozë dhe prognozë dhe pa një platformë të denjë mediatike që i përshtatet formatit të analizës sime, është dëshmi se në këtë vend nuk mund ta thuash të vërtetën pa e paguar një çmim të lartë.

Megjithatë ia vlen kur e vërteta pranohet nga politikani numër një në Kosovë, që njëkohësisht është akoma pothuajse bartësi i vetëm shpresës për një ardhmëri më të mirë të këtij populli dhe shteti, gjë që është dëshmi se sa i hollë është akulli mbi të cilin po lozim patinazh artistik si individë, shoqëri dhe shtet.

Dorën në zemër e kuptoj edhe nevojën e udhëheqësve të Vetëvendosjes për ta fryrë partinë dhe shndërruar në Balon të Heliumit, sepse nevoja për ndryshim ishte aq akute, saqë nuk e kishin luksozin për të bërë politikë profesionale kadrovike, strukturore, organizative, metodike dhe ideologjike.

Pse po e them këtë?

Sepse kundërshtarët e tyre politik ia vështirësuan aq shumë jetën popullit dhe ia lëkunden aq shumë themelet shtetit, saqë çdo anëtar i ri i Vetëvendosjes me vetë faktin se ishte një votë e sigurt për këtë subjekt politik, e arsyetonte anëtarësimin e tij.

Sepse kundërshtarët e Vetëvendosjes ishin njëkohësisht edhe armiqtë më të mëdhenjë të këtij populli dhe shteti.

Dhe këtë nuk po e them unë nga nevoja për t’i prangosur pa arsye, sepse nuk jam nihilist i çmendur.

Këtë po e thotë bilanci fatal i politikës së tyre.

Sepse tërë kohën kanë funksionuar si Banda Mafioze dhe Kuislinge, të cilat çdo veprim të pafalshëm kriminal dhe tradhtar e kanë mbuluar me jorganin e rrejshëm patriotik.

Ndërkaq spektri i veprimeve të tyre kriminale dhe tradhtare i ka mbuluar të gjitha fushat, lëmitë dhe sferat e shtet-ndërtimit, prandaj ky i fundit është shndërruar në shtet-rrënim.

Sepse bëhet fjalë për kleptokratet, tradhtarët dhe keqbërësit më të përsosur dhe kompletuar në historinë e këtij shteti të ri dhe të brishtë.

Ndërkaq fakti që reformat e tyre janë mashtrime optike për sytë e pashkolluar të votuesve potencial, është dëshmi e qartë se ato nuk kanë ndodhur fare.

Sepse reformat nuk nënkuptojnë vetëm largimin e personit X dhe zëvendësimin e tij me familjarin e tij Y, që ka perceptime dhe pikëpamje të njëjta mafioze dhe kuislinge.

Ose edhe më saktësisht reformat nuk janë vetëm ndryshimi i formave dhe trajtës por sidomos ndryshimi i synimit, qasjes, kursit dhe përmbajtjes.

Mirëpo as ndryshimi i synimit, qasjes, kursit dhe përmbajtjes nuk është i besueshëm pa pendim të sinqertë dhe kërkimfalje për politikën keqbërëse dy dekadeshe.

E veçmas pa distancim të prerë të krerëve të rinj të Pdk-së dhe Ldk-së nga paraardhësit e tyre gjysmë analfabetë, primitiv, kleptokrat, gllabërues, keqbërës dhe mercenarë.

Gjermanët nuk ikën nga atdheu i tyre as kur e hanin nga një patate në ditë.

Fjalën e kam natyrisht për kohën e pasluftës kur Gjermania pasi që e kishte shkatërruar gjysmën e botës edhe vetë ndodhej nën gërmadhat e bombave.

Në vend të largimit masiv, ata i përvolen mangët e këmishave të leckosura dhe e filluan rindërtimin e shtetit dhe rifunksionalizimin e çerdheve, shkollave, teatrove, fabrikave dhe uzinave.

Rezultati ishte po aq i shpejtë sa inati, zelli dhe besimi tyre i pathyer në vetveten.

Pastrimit të gërmadhave nga llumi gjermanët ia bashkangjiten edhe pastrimin e kokave të tyre nga llumi nazifashist.

Dhe në këtë mënyrë në vend se në superfuqi shkatërruese dhe dekadente atomare, Gjermania u shndërruan në superfuqi progresive ekonimike, industriale dhe sociale botërore, si dhe në model për të gjithë popujt e emancipuar të Evropës dhe botës.

Sepse qasja e tyre ndaj zgjidhjes së problemeve ishte një kombinim ndërmjet intelektit, kreativitetit, humanizmit dhe pragmatizmit racional.

Shqiptarët e mësuar që t’i robërojë, skllevërojë, çlirojë dhe bëjë shtet dikush tjetër, besuan se dikush tjetër duhet t’ua ndërtojë edhe shtetin, prandaj ia kthyen shpinën atdheut në momentin e parë që e kuptuan se klasa e tyre politike është e krimbur, dekadente, injorante, keqbërëse dhe kuislinge.

Sepse nuk kishin as vetëdijesim dhe kulturë të mjaftueshme politike, e as kulturë dhe traditë protestuese dhe shtet-ndërtuese.

Kur kësaj ia shtojmë edhe atdhedashurinë e gozhduar dhe pluhurosur në mur atëherë na behet shume e qartë përgjigja në pyetjen :

Pse?

Na behet madje e qartë hiq pa e lexuar romanin “Pse” të Sterio Spasses.

Çka dua të them me këtë?

Dua të them që jemi këta që jemi, prandaj edhe këtu ku jemi.