ARKIVI:
14 Mars 2025

Romani “Ti” i shkrimtarit Ilir Muharremi, një vepër letrare rrëqethëse për luftën e fundit në Kosovë

Shkrime relevante

Festa Dita e Verës një pasuri e kulturës shqiptare si brenda dhe jashtë atdheut

Nga: Nexhmije Mehmetaj Historinë e Ditës së Verës thuajse të gjithë e...

“Analisti” Dibran Hoxha nga Suhareka, nuk e njihka Izraelin si shtet…!

Afrim Caka, Gjakovë ANALISTI AMORF I VËRSULET KOMBIT IZRAELIT …. Dibran Hoxha nga...

“Misteri” i shqipfolësve…!

Afrim Caka, Gjakovë “Zonjat ose çapaçulat, Bernard Nikaj dhe Petrit Selimojca të...

Faik Konica në 150 – vjetorin e lindjes, aktualiteti i fjalëve të tij përball realitetit të sotëm politik ndër shqiptarët!

Faik Konica: Një intelektual i përmasave evropiane Nga Frank Shkreli Boston, 15 Mars,...

Shpërndaj

Autori i romanit “Ti”, Ilir Muharremi

Roman rrëqethës për luftën e fundit në Kosovë

Imazhet reale të luftës, vaji i foshnjëve, klithma e nënave, lufta e pastër e UÇK-së dominon në romanin “Ti” të shkrimtarit Ilir Muharremi. Në vazhdim po ju sjellim një fragment prekës për luftën:

“Shënjestrën e automatikut e mbaja të drejtuar në kokën e paramilitarit serb, doja ta shkrepja, shikoja komandantin, dora e tij prapë dha urdhër që asnjëri mos ta bëjë një gjë të tillë. Pyetja e paramilitarit ishte po e njëjta: “Ku është UÇK-ja? Është hera e fundit që po të pyes”. Automatiku drejtohej kah fëmijët, burri filloi të qante, po ashtu edhe gruaja. “I ke dhjetë sekonda, dhjetë, nënëtë, tetë, shatëtë,gjashtë, pesë, katër, tre, dy dhe…” U dëgjua breshëria e automatikut. Plumbi i kishte përshkuar ballin vogëlushit, i cili ra përtokë afër këmbëve të nënës së tij. Burri qante, ponashtu edhe nëna e tij, ndërsa vajzat e traumatizuara shikonin dhe nuk dinin se si të vepronin. Shikova komandantin, kurdisa automatikun, por komandanti prapë nuk dha urdhër. “Janë më shumë se ne, jemi pak në numër, dhe nëse i hyjmë luftës do të vdesin edhe ato vajzat, burri, gruaja, po ashtu, ndoshta edhe një pjesë e ushtarëve tonë.”, – tha me bindje komandanti. Sytë m’u mbushën me lotë. Tashmë dhimbja më kishte përshkuar të tërin dhe ishte hera e parë që pashë një fëmijë të vritej para syve të mi. Paramilitari nuk u ndal me kaq. Breshëria e plumbave pamëshirshëm goditi të gjithë, sidomos ëngjëjt e vegjël të cilët ranë përtokë, e shikimin e ngulitën kah unë, e në fytyrë iu ngri buzëqeshja e jetës…”

K O M E N T E

SHKRUAJ NJË KOMENT

Ju lutem, shkruaj komentin tuaj!
Ju lutem, shkruaj emrin tuaj këtu