Seff Krasniqi
Edhe epizodeve të lojrave zigzage kur iu vjen fundi dhe më askush s’iu beson flirteve çatrafale, prapë kërkonë një rrënjë apo gjysëm rrënje, apo së paku një grusht shkumë, edhe pse e di që s’ bënë punë për të shpetuar ndërgjegjen.
Cilën ndërgjegje?
Ndërgjegje morale, të fajsisë, pavajsisë, personale, kolektive… Në këtë konglomerat ndërgjegjesh, nuk di cilën ta zgjedhësh. Kur i jep përparësi ndërgjegjes morale, të ngacëmon ajo e fjasisë që kërkon një shfajsim për një çeshtje të caktuar, të cilës herë ia sheh shtegun herë të del rrugë pa krye. Kur vëren që ka rrugëdalje e konsideron si ndërgjegje personale, kur s’e gjen shtegun e daljes, mundohesh ta trajtosh e shndërrosh në ndërgjegje kolektive.
Kur vëren që krejt është e kot, nis e flet vetmevete. Unë për vetën time, sa herë kam folur vetmevete, i kam mbushur qindra faqe me shkrime. Shpesh pa dëshiren time. Sa zor më vinte kur më pengonin “elementë te caktuar” qe hynin dhe dilnin ne Universin tim, sikur në hamamin e qytetit, për të cilin s’kujdest më askush, por kalimthi, hudhin ndonje guralec “fare te parëndesishëm”, por veç që më prishnin meditimin afer oxhakut. Unin kurrë s’ma kanë lëkundur. Madje as krenarinë! Mos te del dikush, tash, e të më servir mendime shterpe dhe të betohet, në të gjallët e të vdekurit, se nuk ka folur kurre vetmeveti.
Ka folur dhe ka kërkuar tamel zogu
Ka folur dhe madje aq larg i ka shkuar mendja sa ka kërkuar tamel zogu, qysh thuhet, si “shprehje” figurative që shpesh i vë në spikamë kërkesat absurde të njerëzve, në fazën efektive të egoizmit të paktorolluar me efekte çmendurie nga frika për “rrëzimin e figurave”. Kështu në këtë gjendje absurdi dalin kërkesa që as gjenitë s’i realizojnë dot, e lere më njerëzit e redomtë. Edhe më pak servilët!
Por, që rreximi të mos jetë krejt absurd, dalin kerkesat që të përballin para pamundësive të realizimit të tyre, dhe nëse ato kërkesa nuk plotësohen, atëherë, apriori të mbetet ta pranosh fajin qe nuk e ke! Por nuk mjafton. Lubitë janë të pakrahasueshëm në kërkesat e tyre…Ti mbledh forcat dhe çohesh në këmbë. Por, sa herë çohesh e reziston, të dalin do “miq” që të rrinë “gati” dhe si përbindësh të thonë; “s’e bëre dot”, “po ngutesh”, “mos nxito « dhe duke të parë të humbur, të lodhur, kërkojnë prapë një sakrificë duke ta ridizajnuar detyren me qellim të ruajtjes së “rrëzimit të figurave”. Pas një ofshme të thellë, lëshon disa tjera më të qeta dhe shikon për rreth, a të dëgjoi ndokush, pastaj kthehesh në burimin e gabimit. Mundohesh ta përmirësosh, por kur e vëren se nuk mundesh, sepse të tjerët kanë gabuar me ty, sepse u ke lejuar, megjithatë, për t’ua kënaqur veset e çoroditura dhe krejt absurde, ti lajthit dhe në vrap, me hapa të pakontrolluar për ta ruajtur “rrëzmin e figurave”, rrëzohesh për të saten herë. Kështu është lufta… S’ka mbarim, por ti nuk e di.
E nese je i detyruar të pranosh fajin qe nuk e ke, mendja të shkon gjithkah ; ta kalosh shkretirën këmbë derisa ta takosh Hindin dhe te kuptosh, pa e pyetur, pse me sy të saj shprehte gjithë atē egërsi dhe urrejtje për një proces që edhe vetë e dinte se s’kishte te ndalur.
Nese nuk e kupton, atehere te shkon mendja te shkosh e te lexosh te gjitha librat e djegura te bibliotekes se Aleksandrisë per nje qellim fare injoble qe ne kete ane i thone « gerryerje neper zorrë », pasi në ato libra kërkon vetëm thashethëmet. Më e keqja ndodh kur e kupton se ato figura nuk rrëzohen, sepse janë “figura të rrëzuara”, sepse ti vetë i ke ngritur, dhe kjo të tmerron, pastaj, në vazhdim të kap një kollë e përcjellur me ethe të forta dhe të vjellura serike…
