“Ruajtja e Identitetit Kombëtar Shqiptar, nuk është sulm ndaj fesë: Një kundërpërgjigje Milazim Krasniqit

Pamje e një varrimi në Pakistan, pas një akti terrorist të islamikëve

Nga: Basri Beka

Pretendimet e Milazim Krasniqit, se ekziston një luftë speciale psikologjike kundër shqiptarëve muslimanë në Kosovë, e nxitur nga qarqe serbe dhe islamofobike evropiane, janë të pabaza dhe të rrezikshme.

Në realitet, lëvizjet kundër islamit politik nuk janë asgjë tjetër veçse përpjekje për të mbrojtur identitetin dhe kulturën shqiptare nga ndikimet e huaja. Këto lëvizje synojnë të mbrojnë kulturën tonë kombëtare nga përpjekjet për të imponuar një ideologji dhe kulturë të huaj, të cilat nuk përfaqësojnë trashëgiminë tonë kombëtare.

Serbia, në fakt, ka qenë një nga aktorët kryesorë që ka stimuluar islamizimin e shqiptarëve. Serbia është ajo që kundërshton lëvizje si ajo e Deçanit dhe nismat për braktisjen e islamit politik, pasi këto lëvizje përbëjnë një kërcënim për strategjinë e saj afatgjatë për të ruajtur ndikimin e saj mbi shqiptarët dhe për të përdorur ekstremizmin për qëllimet e saj politike.

Lëvizjet që kërkojnë të mbrojnë shqiptarët nga islamizimi politik nuk janë sulme ndaj fesë, por përpjekje për të ruajtur integritetin kulturor dhe kombëtar të popullit tonë. Kalimi në islam gjatë periudhës osmane nuk ishte një zgjedhje e lirë, as një zhvillim organik i identitetit shqiptar, por një imponim i një fuqie të huaj.

Përpjekjet për të rivlerësuar dhe rigjetur rrënjët tona kombëtare nuk kanë asgjë të përbashkët me islamofobinë, por janë një përpjekje legjitime për të mbrojtur trashëgiminë dhe kulturën tonë të pasur.

Krasniqi gabon rëndë kur përpiqet të barazojë këto përpjekje me një luftë psikologjike të orkestruar nga Serbia ose qarqet islamofobike. Në të vërtetë, përpjekjet për të mbrojtur identitetin dhe kulturën shqiptare nga ndikimet e huaja përbëjnë mbrojtjen më të mirë kundër planeve serbe.

Lëvizje si ajo e Deçanit dhe nisma të tjera që promovojnë ruajtjen e trashëgimisë shqiptare dhe distancimin nga islamizimi politik janë kundërshtuar pikërisht nga Serbia, sepse këto lëvizje dobësojnë ndikimin e saj dhe forcojnë unitetin kombëtar shqiptar. Milazim Krasniqi bën një gabim të madh kur përpiqet të barazojë Kosovën me Bosnjën dhe të sugjerojë se Serbia ka një qasje të ngjashme ndaj të dyja vendeve. Kosova dhe Bosnja kanë trajektore historike dhe kontekste kulturore tërësisht të ndryshme, dhe këto dy kombe nuk mund të krahasohen në mënyrë sipërfaqësore.

Identiteti kombëtar shqiptar është i rrënjosur në lashtësinë ilire, shumë përpara ndikimeve osmane apo sllave. Shqiptarët janë një komb me një kulturë dhe gjuhë të veçantë, të cilat kanë mbijetuar përkundër sfidave të shumta.

Gjatë periudhës osmane, shqiptarët u përballën me presionin e madh për të pranuar fenë islame, që shoqërohej me dhunë dhe represion. Ky kalim i detyruar në islamizëm nuk përfaqësonte një devijim nga shqiptarizmi, por një përpjekje për mbijetesë nën pushtimin e huaj. Në anën tjetër, identiteti kombëtar boshnjak është thellësisht i ndikuar nga trashëgimia sllave, duke pasur lidhje të ngushta kulturore dhe historike me kombet sllave të Ballkanit.

Krahasimi që bën Milazim Krasniqi është një përpjekje e gabuar për të krijuar një lidhje aty ku nuk ekziston. Krahasimi i metodave serbe në Bosnje dhe Kosovë është i pasaktë dhe i paqëndrueshëm. Serbia ka ndjekur strategji të ndryshme ndaj shqiptarëve dhe boshnjakëve, duke shfrytëzuar dallimet kulturore dhe fetare për të avancuar agjendat e saj politike.

Përderisa në Bosnje, Serbia ka përdorur retorikën fetare për të krijuar ndasi midis komuniteteve sllave, në Kosovë ajo ka mbështetur islamizimin politik për të dobësuar identitetin kombëtar shqiptar dhe për të krijuar përçarje brenda shoqërisë shqiptare. Në fund, përpjekjet për të mbrojtur identitetin dhe kulturën shqiptare nga ndikimet e huaja janë një detyrë e shenjtë për çdo shqiptar.

Pretendimi i Krasniqit se këto përpjekje përbëjnë një lloj lufte speciale kundër muslimanëve shqiptarë është një shtrembërim i së vërtetës dhe një fyerje ndaj përpjekjeve të shqiptarëve për të ruajtur trashëgiminë e tyre kombëtare.

Për më tepër, pretendimi i Milazim Krasniqit se “hapja e kësaj teme synon të shërbejë si provokim për ta shndërruar reagimin e shumicës në një ‘provë të ekstremizmit islamik’,” duke sugjeruar se Serbia do ta shfrytëzojë këtë si “corpus delicti” për të rimarrë kujdestarinë për disiplinimin e muslimanëve të Ballkanit, është një deklaratë e rrezikshme dhe e papërgjegjshme.

Ky pretendim mund të shihet si një thirrje e hapur për dhunë ndaj lëvizjes së Deçanit dhe çdo iniciative që synon të mbrojë identitetin kombëtar dhe lirinë e besimit. Një deklaratë e tillë është jo vetëm dezinformuese, por edhe rrezikon të krijojë një atmosferë të rrezikshme, ku lëvizje paqësore dhe demokratike etiketohen si kërcënime, duke justifikuar përdorimin e dhunës kundër tyre.

Në fund, është e qartë se përpjekjet për të ruajtur dhe mbrojtur identitetin shqiptar nga ndikimet e huaja dhe për të forcuar unitetin kombëtar janë një kundërpërgjigje e domosdoshme ndaj planeve serbe për të përçarë dhe dobësuar shqiptarët.

Këto përpjekje nuk duhet të keqkuptohen apo të shtrembërohen, por të mbështeten si një mbrojtje legjitime e identitetit dhe trashëgimisë sonë kombëtare.