Afrim Caka, Gjakovë
Qenia fetare dhe politike shqiptare, tashmë shtrembëruar aq shumë sa që kërkohet kryengritje e madhe kulturore për ti kthyer gjërat në rrjedhën e vet e në shtrattin kombëtar.
Kudo ka ngritur krye neuroza fetare radikale dhe ajo politike. Ajo që na bënë të habitemi në karakterin fetar e politik të shqiptarëve të lashtë është vrulli i papërmbajtshëm i mosëmirënjohës ndajë kulturës dardane:
“Ky mister paradoksal i mizorisë së fundit fetare e politike po i rezervohet pikërisht brezit që po rritet”.
Talibanizmi po fiton teren!?…
Gjëja më e rëndë që ka ndodhur në historinë e Shqipërisë, Dardanisë dhe Iliridës në 100 vitet e fundit. Një qëndrim i tillë rrezikon të shkatërrojë vetë rrënjën, nga të cilit është ngritur kombi dhe kultura e shqiptare në Gadishullin ILIRIK.
Vdekja e një kulture. Kanë kaluar kaqë vjetë pasë luftës. E shija çdo dit, nuk i besoja syve. Pse i bëjnë këto punë të liga. Kanë bërë shumë zullume. I gëzohen vetëm kohës së vdekur. Këta jetojnë vetëm me të vdekurit. Ne jetojmë me të gjallët.
Shtrohet pyetja pse?
Afër Perëndisë ka vërtet më shumë besimtarë të pandershëm!
Hapësira e predikuesve të shtrembëruar fetar e politik, në dimensionin kulturor, historik dhe sociologjik, nuk ka munguar te ne dhe jemi bërë skllavër të tyre – më ka përballur me pyetjen – pse, pse?!? Shqiptarët kanë humbur shumë organe të shqisave, bie fjala nuhatjen për fe, politik, histori e kulturë. Shqiptari besimtar pothuajse e ka humbur shqisen e nuhatjes. Janë të vërteta, themë unë. Tani jemi të gjallë, po na mbysinë të vdekurit!?
Sot shkenca lulëzon dhe lë shenja të thella mbi fytyrë për të pasur ndërgjegjën e pastër, ndersa ajo në të cilën pak nga pak është shembur e gjithë filozofia e kohës kombëtare, këto mbetje të otomanonostalgjikëve, ka shkaktuar ndaj vetes mosbesim dhe dashaligësi, pse jo edhe sarkazmë dhe varfëri mendore. Otomanonastalgjikët e katandisur “në teori të shtrembërimit” në të vërtetë asgjë më shumë se sa një epokaliptikë e drejtuar dhe doktrinë e kreshmës, një filozofi e shtrembëruar fetare që nuk di të të shkojë përtej pragut dhe kundërshton me mundim të drejtën e hyerjes në kulturën shqiptare, kjo filozofi doktrinash fetare është në “frymëmarrjen e fundit”, një mbarim, e një agonie të një populli, diçka që ngjall keqardhje dhe sëmundje mendore. Si mund të sundojë një filozofi e tillë doktrinashë të shtrembëruara?
Me respekt u flas atyre që deshirojnë të arrijnë dëlirësinë:
“Mos e humbni kohën kot”.
Islamizimi i Dardanisë dhe Iliridës nga otomanonostallgjikët e Turqisë. Poplitikat turke dhe serbe që ndikuan në islamizimin e Shqipërisë, Dardanisë dhe Iliridës dhe karakteristikat shqiptare që lehtësuan islamizimin. Lexuesi do të gjejë paragrafë, me të cilën mund të mos jetë i një mendimi, por e vlen ta shfrytëzojë sidoqoftë këtë mundësi për të mësuar pikpamjen e nje politike e fetare të shtrembëruar nga islamizimi i shqiptarëve, për më tepër, të një ish klase politike të korruptuar. Kështu pas pesë shekujsh shtypjeje nga turqit, Shqipërisë, Dardania dhe Ilirida nuk janë të lira. Neoosmanët ishin larguar, por kishin mbetur otomanonostallgjikët.
Mirpo, një proverb shqip thotë:
“Shkoi thundra, mbeti gjurma e ndonjë testamentë i lënë përgjysmë”.
Unë nuk jam filozof dhe as shkrimtar, por fati i këtij populli (historia e tij) më shtyri të shkruaj rreth kësaj “masakre fetare”. Në Shqipërisë, Dardani e Ilirid, propaganda turke e asaj sllave për mes muslimanizmit dhe përmes ortodoksizmit ishte armik i nacionalizmit shqiptar. Ne tashmë pamë ndikimin e Erdoganit turk në rritje ku shpenzonin qindra e qindra miljona e miljona euro në vit për çështjen fetare fondamentaliste, përfshirë xhamitë e shumta, jo vetëm në qytetet kryesore të Shqipërisë, Dardanisë e të Iliridës, por madje edhe nëpër fshatrat, sidomos rreth qyteteve, duke qenë që të gjitha xhamitë nën përkujdesjen e hoxhallarëve, imamëve dhe argatëve të tyre shiqpfolës.
Në këtë mënyrë, pasuesi i fesë, i bazuar tek besimi dhe ndaj shtrembëruesve fetar jeton në injorancë, por mendon se zotëron diturit. Por kur ai përseritet pa ndërprerje, fillon të duket e vërtetë, sepse këta të fundit nuk e durojnë vetminë.
https://www.tetovasot.com/2021/02/themeloi-bashkesi-fetare-selefiste-ne-maqedoni-ja-cfare-thote-drejtuesi-i-saj-video/
Shumë kohë më parë hoxhallarët zbulun se shqiptarin mund ta detyrosh t’i besojë Zotit vetëm atëherë kur ai për ndonjë arsye të jashtme ka prirjen për të qenë kundër natyrës dhe kulturës shqiptare. Sapo ata shfaqnin një prirje të tillë, shndërrohen në skizofrenë. E tërë qenia shqiptare është pjesë e natyrës, ndërkohë që vetëm mendja tyre është kundër natyrës e kulturës shqiptare, sepse, vetëm ajo mund të programohet, por jo trupi. Çfarë e ka shtyrë shqiptarin apo besimtarin të jetë një preh shumë e lehtë për shtrembëruesit fetar me konceptin e tyre për Zotin, armiqësor ndaj natyrës, historisë dhe kulturës shqiptare?
Një thirrje vinde që andej vazhdimishtë nga shkretirat NEOOSMANE. Fara djallit ishte tani matanë, në trupin e tyre. Një thirrje për asimilim. Asimilimi sa vente e zbriste më thellë. Ajo donte të përjetësohej, duke u bërë natyrë e dytë e shqiptarëve. Shtrembërimi përpiqej në fillim ta mpinte mendjen shqiptare, për të shkuar më larg – ta thjeshtonte atë që ishte dashur qindra vjet të ndërlikohej: “Truri shqiptar”.
Pas kësaj, ajo të rrënonte kulturën, për ta zëvendësuar me një kulturë, histori dhe gjuhë të rreme.
Këta filozofë fetar që vijnë pa kollare tufa tufa, nuk ju kemi besë, janë miq të rinj apo nuk janë të rinj të “së vërtetës fetare”? Ka të ngjarë disi, meqenëse deri më sot të gjithë filozofët tufa – tufa nuk i kanë dashur të vërtetetat dhe kulturën shqiptare. Për ta, jeta shqiptare nuk mund të përfitohej veçse e gjymtuar prej luftës së qenieve fetare, prej urrejtjes, egërsisë dhe ndërprerjeve tragjike në mesë kombit dhe fesë.
Shqiptarët modernë, me topitjen e tyre mendore për çdo emërtese të fondamentalizmit, nuk e kanë më të njejtën ndjeshmëri për shkallën tmerrësisht sipërore që nuk e gjente dot ndjeshmërinë e lashtë në paradoksin e formulës “Kultura shqiptare gjithnjë në litar”.
Kudo ka ngritur krye neuroza fetare, ajo gjendet e gërshetuar me tri rregulla fetare të rrezikshme: vetmi, shtrembërim, errësirë dhe jo dritë. Drita dhe errësira nuk janë një qift, janë si gjurmë tӫ, para dhe mbrapa, gjatë ecjes. Pse shtrembëruesitë fetar nuk kërkojnë dritë. Dhe vetëm kjo dritë ndriçon me të vërtetë të gjitha skutat e errëta. Përse janë kundër kulturës shqiptare? Kjo është një strategji efektive psikologjike, që përmblidhet në faktin që, nëse ata janë programuar kundër çdo gjëje shqiptare.
Tani është duke lindur një racë e re filozofësh fetar të shtrembëruar: Unë po guxoj t’i pagëzoj me një emër të padëmshmëm. Kështu si i kuptoj unë, kështu si bëjnë dhe sillen në tempujtë fetar ata për t’i kuptuar – është pjesë e llojit të tyre që duan të ngelen të shtrembëruar në ndonjë anë enigma e tyre, këta fetar të shtrembëruar të së ardhmes dëshirojnë të kenë të drejtën dhe ndoshta edhe gabimet e tyre të quhen tunduese e të drejta. O Zot, thash e vete, kishin arritur ta verbonin, më në fund një popull të tërë. E kishin ndjellë me në fund me zgjedhjen fatale.
Po, sa herë duhet të themë i dëshpëruar që drejtësia shqiptare ka qaluar në të gjitha hallkat e saja. Dhe ky popull i “madh”, ky popull i deformuar shpirtërishtë, apo miqë të “fondamentalizmit radikal”! Dhe kështu shpresohet tek disa hoxhallarë dhe qindra ndihmës dhe zagarë të stërvitur me mjeshtri që të mund të shfaqen në kulturën dhe në shpirtin shqiptar, për ta bërë shtrembërimin e një kulture dhe të popullit të tij, për të shkruar këtu të vërtetën për shtrembërimin mendor të shqiptarëve.
Më kot “shkruajmë dhe flasim” vazhdimisht, për ta thënë këtu të vërtetën, dhe në mënyrë të dhimbshme e të piklluar, sesa e vështirë është për të gjetur “ndihmës dhe intelektual” për të vërtetën dhe për të gjitha gjërat që nxisin pikërisht kurreshtjen e çdo shqiptari.
Vishtërsia që hasim ne për t’u treguar të ditur për rrezikun e gjahut fondamentalistë ku janë të nevojshme guximi, zgjuarsia, shija e hollë në çdo kuptim, pikërisht atje ku fillon gjuha e trash e shtrembëruar, por edhe rreziku i madh: pikërisht aty në minaret e xhamive humbasim syrin, mendjen dhe hundën për të gjetur gjurmët e çkombtarizimit.
Për këto gumëzhitjeje me përvoja të rrezikshme e fatale – kush mund t’ia bënte këtë shtrembërim popullit…! Kush do të kishte kohë të priste shërbëtorë të tillë! Ata, siç duket, nuk rriten tepër rrallë, janë në këtë mënyrë të mundur në çdo kohë! Më në fund duhet bërë gjithçka vetë populli, për të mësuar diçka vetë: gjë që do të thotë se ka shumë punë për të bërë! Por ajo për një si intelektual apo nacionalistë ngelet një nga veset më të pakëndëshme, më falni për këtë! Doja të thosha – dashuria ndaj atdheut duhet të çmohet në qiell por edhe mbi tokë – jo të lihet në dorën e qenieve të shtrembëruara fetare.
