nga Bajram SEFAJ
Prozë e shkurtër
Njëditëzaj, aparatin trupngushtë e thatim, portabël, celular, natel… (çfarë emri tjetër kemi marrë bashkë me të?), të vocërr sa grima, ia turbulloi jehona e thekshme, si ajo e kambanave të kishave kur sjellin kumt!
– He, ore, si je, si e çon, ç’ po bën?
– Mirë, mirë – u përgjigjet Ndreci, dy pyetjeve të para!
Për pyetjen e tretë – ç’bën?
– Shëtis qenin – ishte përgjigja e tij!
– Shëtit qenin!?
– He, po ç’dreqin thua?
– Nuk je zgjuar akoma mirë prej gjumit? Flet jermshëm? Po kur dreqin bëre ti qen që ta shëtitësh? Në atë dhomë të vogël banimi, nuk ke ku e struk e rrudh pleqërinë e moshës së tretë, e t’i vësh maniret e qelbura borgjeze të vendit ku je i strehuar! Të mbash, të ushqesh e të shëtitësh qen, hë…!
– E, po de! – u mjaftua Ndreci.
– Po qyshkur jeton me atë qen, që shëtit?!
– Oh, mos pyet. Qysh moti. Moshatarë jemi…!
– Asgjë s’po kuptoj, s’po marr vesh!
– Ani, hajt, pra, u pafshim për të mirë e në gëzime të përbashkëta, se qeni im gjithnjë e më shumë behët nervoz dhe mërzitet shpejt! – Ndreci këputi penjtë e muhabetit me telefon!
Nuk i tha bashkëbiseduesit se po shëtiste veten e vet! Tamam si një qen të lodhur. Nuk i tha asgjë tjetër me telefon. Me shpresë se do të takoheshin një ditë. Me shpresë se nuk do të ndërronte jetë pa ia thënë copë se për cilin qen ishte fjala. Që po e shëtiste atë ditë të zymtë dimri. Në dhe të huaj. Pyetjes se mikut tash do t’i përgjigjej me pyetje: e ç’bëjnë tjetër gjithë ata të mjerë kur, në përpjekje inatçore për t’ia vjedhur jetës edhe ndonjë ditë më shumë, bëjnë jogging, naturothérapie (natyroterapi)… e marrëzira të tjera kësodore, pos që shëtisin veten e vet, qen!
Përnjëmend!
As natës së vetme dimërore, që kishte përpara nuk i zinte besë. Sakaq mund ta tradhtonte keq, Ndreci asgjë nuk la për nesër. Aty për aty formoi numrin e telefonit celular të mikut me të cilin veç sa ishte përshëndetur. Aparatin e tij, sa grima të natelit, e dinte, do ta trazojë një cingërimë në kajde të hingëllimës se hamshorëve të harlisur vere, si në kullosat e bjeshkëve të Opojës. Ndrecit, ndërkaq, në aparatin e stërpërdorur, ia kishin akorduar jehun e kambanave të kishës. Si për t’ia kujtuar gjithandej se rrugën e ka në të sosur. Ndreci sakaq shkoqi telefonin, si të mbjellë rrënjë veshi. Pa i thënë asnjë fjalë të menduar, pak çaste më pare, mikut tij të shtrenjtë. Desh u përshurr se qeshuri. Vetëm e me vetminë e vet. Në mendje i përftoi një garë e ashpër që, kohët e fundit, zhvillohet midis njerëzve tanë kur shtyhen se kush e ka atë send më të vogël se tjetri! Akoma pa e zhveshur rrobën e kushtit shekullor, kush e ka më të madh çdo send të mundshëm, ja që erdhi koha e garës: kush e ka më të vogël! – aparatin telefonik, kuptohet.
C’est sympa, n’est – ce pas?
(Gaillard, dimër 2004)
