Shqiptarët e Kosovës , ata që digjeshin për së gjalli nëpër shtëpitë e tyre, sot i japin Serbisë mbi 1.3 miliardë euro në vit

___

___

Është e pafalshme. Është e pakuptimtë. Është vetëvrasje morale kolektive.

Shqiptarët e Kosovës – ata që deri dje digjeshin për së gjalli nëpër shtëpitë e tyre – sot i japin Serbisë mbi 1.3 miliardë euro në vit – jo nën dhunë, as nën kërcënim, por vullnetarisht, madje me një “oreks të çmendur për konsumim”, sikur Serbia t’u kishte dhënë pensione e jo varre, sikur t’u kishte sjellë dhurata të Zotit e jo tmerre të djallit.

Blerja masive e mallrave serbe është një akt turpi – por më shumë se kaq – është një ritual i përditshëm i tradhtisë ndaj viktimave tona.

Janë fatura të paguara me gjakun e fëmijëve të masakruar, me lotët e nënave të dhunuara, me britmat e motrave tona, të cilat kurrë nuk u dëgjuan nga asnjë tribunal drejtësie.

Ndërkohë, shqiptarët kalojnë nëpër rrugët e Serbisë, duke harruar se ato rrugë dikur bartnin trupat e më të dashurve të tyre drejt varrezave masive.

Po politika?

Politika është edhe më e ndyrë.

Kur një shqiptar si Dritan Abazoviq ia kthen Kishës Klerofashiste Serbe lavdinë dhe e ngre në majë të shtetit të Malit të Zi – kjo nuk është vetëm tradhti e nënshtrim – por një bekim i krimeve të tmerrshme të kriminelëve serbë të uftës, të veshur me petkun e priftërinjve.

Kur Edi Rama i thotë Aleksandër Vuçiqit, “Sandër”, këtij çetniku të vogël të Sheshelit, dhe i shpall dashuri në emër të “Ballkanit të Hapur” – duke hedhur kripë e piper mbi plagët tona të pashërueshme – atëherë shqiptarët nuk kanë të drejtë të ankohen për asgjë – sepse kanë zgjedhur të jetojnë me gënjeshtrat e kriminelëve serbë dhe jo me të vërtetat e llahtarshme të viktimave të tyre.

Po opozita e Kosovës?

Liderët e saj, pa skrupuj, ia kanë shitur moti shpirtin luksit politik, duke vendosur kokat mbi jastëkun e përgjakur të Milan Radoiçiqit – dhe tani populli i paguan që shumicën e kohës ta kalojnë nëpër studio televizive e konferenca të turpshme për shtyp, duke predikuar “paqe e stabilitet” pa kushte – dhe duke na vrarë për herë të dytë – trupin dhe shpirtin.

Më tragjike akoma – është se një pjesë e popullit u beson – sepse mendja e robëruar nga propaganda nuk do liri, do vetëm vaj të lirë.

Këta shqiptarë të shitur – në politikë, në popull, në biznes – nuk janë vetëm viktima të harresës, por bashkëpunëtorë në një krim historik.

Janë ata që nuk duan drejtësi, sepse drejtësia do t’i çveshte lakuriq dhe do t’i nxirrte zbathur në dritë. Janë ata që mallkimi nuk i prek më, sepse kanë hequr dorë nga nderi, morali, fytyra dhe kujtesa.

Ky nuk është më një popull. Ky është një treg i lirë i ndërgjegjes së shitur dhe përdhunuar.

Dikur, fëmijët tanë digjeshin për së gjalli në kasaphanet që Serbia i quante “operacione pastrimi”. Sot, ne i japim asaj mbi 1.3 miliardë euro në vit – jo për të shpëtuar jetë shqiptare – por për të blerë kikirikë, sallamë e sapunë nga duart që ua morën jetët.

“Kush e harron të kaluarën, është i dënuar ta përjetojë përsëri” – thoshte George Santayana.

Por ne nuk e harrojmë të kaluarën – ne e shesim atë.

Blerja masive e produkteve serbe nuk është thjesht tregti – është një liturgji e përditshme e tradhtisë. Është një homazh i heshtur për xhelatin, e jo për viktimën.

Dhe megjithatë, sekreti i ekzistencës nuk është thjesht të jesh gjallë – por të dish pse jeton.

Po çfarë jete është ajo kur buka brumoset me kripën e gjakut të fëmijëve tanë?

Këto janë fatura të ruajtura në sirtarët e ferrit – me emrat e fëmijëve nga Suhareka, Rahoveci, Rezalla. Me ofshamat e Nënave të Mejës që ende presin drejtësinë si një tren që kurrë nuk vjen.

Dhe ne, teksa vozisim makina luksoze nëpër rrugët e Serbisë, i buzëqeshim policëve që e dinë mbiemrin tonë – sepse i kujtojnë kufomat e të afërmve tanë që i varrosnin pa emër e mbiemër – në Batajnicë.

Po politika jonë?

Ka ndërruar zhanër – nuk është më tragjedi – është farsë.

Kur Dritan Abazoviq, një shqiptar me emër e mbiemër që mund të përkthehet në gjuhën e të masakruarve, ia dorëzon Kishës Klerofashiste Serbe tokën që ajo kurrë nuk e ka pasur – ai nuk bën politikë – ai i bekon të ligat që do të vijnë.

Kur Edi Rama, me kokën e rrethuar nga hijet e të vdekurve, e thërret Aleksandër Vuçiqin “Sandër” dhe i këndon për “Ballkanin e Hapur” sikur t’ia këndonte një serenatë dashurie nuses së tij të re– ai nuk është më Kryeministër i Shqipërisë, por një orakull i djallit që nuk dëgjon më të vërtetën, sepse është bërë një me gënjeshtrën.

Dostojevski do të na kujtonte: “Asgjë nuk është më e lehtë se të denoncohet krimi; por asgjë nuk është më e vështirë se ta kuptosh atë.”

E ne nuk duam ta kuptojmë – sepse në kuptim qëndron përgjegjësia – dhe përgjegjësia është mallkim për ata që kanë shitur ndërgjegjen për privilegje.

Po liderët e opozitës kosovare?

Ata janë shërbëtorë të vetëdashurisë së tyre – që flenë mbi jastëkët e përgjakur të Milan Radoiçiqit – dhe tani kalojnë ditët në konferenca për “paqen”, duke përmendur stabilitetin si të ishte kafe turke – pa shije, pa drejtësi, pa të ardhme.

Edhe më tragjike është se një pjesë e popullit u beson, sepse është dashuruar në vaj dhe miell 2 cent më të lirë – dhe aty, në atë mjegull, ndërgjegjja nuk merr më frymë.

Këta shqiptarë – politikanë, qytetarë, biznesmenë – nuk janë më viktima të harresës, por kujdestarë të amnezisë së programuar. Kanë hedhur poshtë edhe mallkimin, sepse nuk ndjejnë më as dhimbje për veten.

Siç thoshte Konfuçio: “Kush nuk e ndreq gabimin e parë, të dytin dhe të tretin – është vetë djalli.”

Ky nuk është më një popull.

Ky është një treg i lirë i ndërgjegjes së shitur dhe përdhunuar.

Një pazar shpirtrash, ku gjaku i martirëve shitet me zbritje sezonale, dhe ku emri i Kosovës shqiptohet me theks sllav .

Nëse heshtim sot, nesër do të ngremë përmendore për vrasësit dhe do t’i quajmë tradhtarë “baballarët e kombit”.

Sepse nëse nuk e shohim më veten në pasqyrë – do ta shohim veten në fytyrat e shtrembëruara të kriminelëve që na buzëqeshin nga ambalazhet e produkteve serbe.

Dhe kur shpirti e shet nderin për një thes miell – atëherë as ferri në qiell nuk ekziston më – sepse e kemi zbritur në tokë.

To je neoprostivo. To je neshvatljivo. To je kolektivno moralno samoubistvo.

Albanci sa Kosova – oni koji su do juče živi goreli u sopstvenim kućama – danas dobrovoljno daju Srbiji više od 1,3 milijarde evra godišnje – ne pod prisilom, ne pod pretnjom, već svesno, čak sa „ludačkim apetitom za potrošnjom“, kao da im je Srbija dala penzije, a ne grobove, kao da im je donela Božje poklone, a ne đavolske strahote.

Masovna kupovina srpske robe je čin sramote – ali više od toga – to je svakodnevni ritual izdaje prema našim žrtvama.

To su računi plaćeni krvlju masakrirane dece, suzama silovanih majki, krikom naših sestara, koje nikada nisu čule sudnice pravde.

U međuvremenu, Albanci putuju kroz srpske puteve, zaboravljajući da su ti isti putevi nekada prenosili tela njihovih najmilijih ka masovnim grobnicama.

A politika?

Politika je još prljavija.

Kada jedan Albanac poput Dritana Abazovića vraća slavu Klerofašističkoj Srpskoj Crkvi i podiže je na vrh države Crne Gore – to nije samo izdaja i pokornost – već blagoslov strašnim zločinima srpskih ratnih zločinaca, obučenih u mantije sveštenika.

Kada Edi Rama Aleksandru Vučiću, tom malom Šešeljevom četniku, govori „Sandri“ i objavljuje mu ljubav u ime „Otvorenog Balkana“ – dok baca so i biber po našim nezaraslim ranama – tada Albanci nemaju više pravo da se žale na bilo šta – jer su izabrali da žive sa lažima srpskih zločinaca, a ne sa strašnim istinama svojih žrtava.

A kosovska opozicija?

Njeni lideri, bez skrupula, već odavno su prodali dušu političkom luksuzu, položivši glave na krvavi jastuk Milana Radoičića – a narod danas plaća da oni većinu vremena provode po TV studijima i sramotnim konferencijama za štampu, propovedajući „mir i stabilnost“ bez uslova – ubijajući nas po drugi put – telo i dušu.

Još tragičnije – deo naroda im veruje – jer um zarobljen propagandom ne traži slobodu, već samo jeftino ulje.

Ti prodani Albanci – u politici, narodu, biznisu – nisu više samo žrtve zaborava, već saučesnici u istorijskom zločinu.

Oni ne žele pravdu, jer bi ih pravda razotkrila golišave i izbacila bose na svetlo dana. Oni koje više ni kletva ne dodiruje, jer su se odrekli časti, morala, obraza i sećanja.

Ovo više nije narod. Ovo je slobodna pijaca prodane i silovane savesti.

Nekada su naša deca živa gorela u klanicama koje je Srbija nazivala „čistilačkim operacijama“. Danas joj dajemo preko 1,3 milijarde evra godišnje – ne da spasimo živote Albanaca – već da kupimo kikiriki, salame i sapune iz ruku koje su nam uzimale živote.

„Ko zaboravi prošlost, osuđen je da je ponovo proživi“, govorio je Džordž Santajana.

Ali mi ne zaboravljamo prošlost – mi je prodajemo.

Masovna kupovina srpskih proizvoda nije samo trgovina – to je svakodnevna liturgija izdaje. To je tihi omaž dželatu, a ne žrtvi.

Ipak, tajna postojanja nije samo biti živ – već znati zašto živiš.

Ali kakav je to život kada se hleb mesi solju iz krvi naše dece?

To su računi sačuvani u fiokama pakla – sa imenima dece iz Suve Reke, Rahoveca, Rezala. Sa uzdasima Majki iz Meje koje još čekaju pravdu kao voz koji nikada ne dolazi.

A mi, dok vozimo luksuzne automobile srpskim putevima, osmehujemo se policajcima koji znaju naše prezime – jer se sećaju leševa naših bližnjih koje su sahranjivali bez imena i prezimena – u Batajnici.

Naša politika?

Promenila je žanr – nije više tragedija – već farsa.

Kada Dritan Abazović, Albanac sa imenom i prezimenom koje se može prevesti na jezik masakriranih, predaje zemlju Srpskoj Klerofašističkoj Crkvi – on ne pravi politiku – on blagosilja zla koja tek dolaze.

Kada Edi Rama, okružen senkama mrtvih, zove Aleksandra Vučića „Sandri“ i peva mu o „Otvorenom Balkanu“ kao da peva jubavnu serenadu svojoj mladoj nevesti – on više nije premijer Albanije, već proročnik đavola koji više ne čuje istinu, jer se stopio sa laži.

Dostojevski bi nas podsetio: „Ništa nije lakše od osuđivanja zločina; ali ništa nije teže od njegovog razumevanja.“

A mi ne želimo da razumemo – jer u razumevanju leži odgovornost – a odgovornost je prokletstvo za one koji su prodali savest za privilegije.

A lideri kosovske opozicije?

Oni su sluge svoje samoljubavi – koji spavaju na krvavim jastucima Milana Radoičića – i sada dane provode na konferencijama za „mir“, pominjući stabilnost kao da je turska kafa – bez ukusa, bez pravde, bez budućnosti.

Još tragičnije je što deo naroda veruje njima, jer su se zaljubili u ulje i brašno koje je dva centa jeftinije – i tu, u toj magli, savest više ne diše.

Ti Albanci – političari, građani, biznismeni – nisu više žrtve zaborava, već čuvari programiranog zaborava. Odbacili su čak i kletvu, jer više ne osećaju bol ni za sobom.

Kao što je govorio Konfučije: „Ko ne ispravi svoju prvu, drugu i treću grešku – sam je đavo.“

Ovo više nije narod.

Ovo je slobodna pijaca prodane i silovane savesti.

Trg duša, gde se krv mučenika prodaje uz sezonske popuste, i gde se ime Kosova izgovara sa slavenskim akcentom.

Ako danas ćutimo, sutra ćemo podizati spomenike ubicama i zvati izdajnike „očevima nacije“.

Jer ako više ne vidimo sebe u ogledalu – videćemo se u iskrivljenim licima zločinaca koji nam se smeše sa ambalaže srpskih proizvoda.

I kada duša proda čast za džak brašna – tada ni pakao na nebu više ne postoji – jer smo ga spustili na zemlju.