Nga : Arif Ejupi
- TEMPULLI I ËNDËRRAVE TË MIA
Kjo nuk është thjesht një ndërtesë me mure të çara, dyer të vjetra dhe çati të përkulur nga koha.
Kjo është altari i shpirtit tim, vendi ku u rrita me mungesë të lodrave e gjërave tjera, por me mall dhe dashuri të pafundme.
Në këtë shtëpi, qëndroi e skalitur fëmijëria ime me qeshje të pafajshme, me lot të heshtur, me ëndrra që s’kishin tavan. Ishin këto mure të lyera me gëlqere dhe të përzhitura nga koha që ruanin zërat e prindërve të mi, përkëdheljet e nënës, këshillat e buta të babait. Ata nuk ishin të pasur në gjëra, por ishin të pasur në shpirt e zemër.
Çdo cep i kësaj shtëpie flet me një gjuhë që vetëm unë e kuptoj: për netët kur kulmi pikonte mbi jastëkët tanë të vegjël, për mëngjeset me erën e bukës së ngrohtë dhe duart e nënës që më përkëdhelnin si të isha vetë zemra e saj.
Aty mësova të mos dorëzohem kurrë. Edhe pse muret e saj i rrihte murrlani dhe fërfëllizat, brenda asaj shtëpie mbretëronte dashuria.
Sot, kur shoh fotografinë e saj të rënë gati përtokë, nuk shoh as varfëri, as rrënim. Shoh vendin ku më lindi krenaria, ku më formësua karakteri, ku Zoti më mësoi të jem njeri, edhe kur s’kisha gjë tjetër veç lutjes dhe shpresës.
Kjo shtëpi modeste, që kaloi dekada të tëra përballë erërave e dhimbjeve, nuk u rrëzua kurrë. Sepse u ndërtua jo me tulla e çimento, por me dashuri dhe besim. Dhe prej saj dola unë, që gjatë gjithë jetës u mundova të jetoj me nder dhe dinjitet.
Kur të tjerët shohin një gërmadhë, unë shoh një tempull. Sepse aty filloi gjithçka për mua.
Gjenevë,15 prill 2025
Kjo edhte Shtepia ma e bukur ne Planet
Kjo shtëpi është burim i pa shterrshëm frymzimi për të shkuarën dhe të tashmen ku ballafaqohen kujtimet dhe përjetimet jetësore tuaja që janë një historo me shumë rëndësi jo vezem për ty … Të lumt Arif se çdo gjë që shkruan e përshkruan për mrekulli dhe e dëshmon qoft me dokumentacion dhe me fotografi. Shëndet e jetë e gjitha të mirat.
Bravo Arif , shkëlqyeshëm. Me shpirt !
Një vlerësim për esenë “Tempulli i ëndrrave të mia”
“Tempulli i ëndrrave të mia” është një rrëfim me një ndjeshmëri të thellë shpirtërore, një kujtesë poetike që shndërron një shtëpi të thjeshtë në një ikonë të jetës dhe identitetit njerëzor. Publicisti Arif Ejupi autori i këtij teksti nuk shkruan thjesht për një ndërtesë, por për një univers të brendshëm, ku kujtimet, ndjenjat dhe përjetimet janë të skalitura në mure që flasin me gjuhën e shpirtit.
Me një gjuhë të ngrohtë, të figurshme dhe të sinqertë, ky tekst arrin të ndërtojë një atmosferë që prek lexuesin në thellësi. Çdo rresht është i mbushur me mall, dashuri dhe respekt të përjetshëm për prindërit, për vuajtjet që u tejkaluan me përulësi dhe për vlerat që u trashëguan pa zhurmë, por me madhështi.
Shtëpia e vendlindjes së tij e përshkruar këtu nuk është vetëm një hapësirë fizike – ajo është tempulli i shenjtë i kujtesës, vendi ku u rritën ëndrrat, ku u ndërtua karakteri me mjete të pakta por me pasuri të madhe shpirtërore. Është një tekst që na kujton se dashuria, përkushtimi dhe shpresa janë themele që i japin kuptim jetës, edhe në mungesë të gjërave materiale.
Ky është një shkrim që flet me zërin e përjetësisë. Një homazh për fëmijërinë, për prindërit dhe për vetë aktin e të mbajturit gjallë të kujtesës.
Kjo ese është një dëshmi se dashuria, kujtimet dhe shpirtërorja mund të jenë themele më të qëndrueshme se çdo mur prej guri. Një rrëfim që prek zemrën dhe frymëzon shpirtin.
Nexhmije Mehmetaj
Për ty, kushëri i dashur, që i dhe zë kujtimeve…
Në disa rreshta të thjeshtë, ti ke arritur të shkruash një kapitull të tërë historie, jo vetëm të fëmijërisë tënde, por edhe të shpirtit shqiptar – atë që i qëndron gjithmonë besnik rrënjëve, dashurisë familjare dhe kujtimeve që nuk zbehen kurrë, sado kohë të kalojë.
Shkrimi yt nuk është thjesht një tregim për një shtëpi të vjetër – është një himn për dashurinë, sakrificën, mirënjohjen dhe krenarinë. Është një kujtesë për të gjithë ne se nuk janë muret apo çatia ato që bëjnë një shtëpi, por zemrat që rrahin brenda saj.
Fjalët e tua prekin shpirtin, sepse janë të vërteta. Sepse dalin nga një zemër që ka jetuar shumë, ka ndjerë shumë, por nuk është thyer kurrë. Ti ke nderuar jo vetëm prindërit e tu, por edhe çdo nënë e baba që kanë rritur fëmijët me duar të lodhura, por me zemër të madhe.
Të falënderoj që ndave këtë pjesë të çmuar të jetës tënde. E ke bërë tempullin tënd një pasuri për të gjithë ne. Dhe në sytë e mi – si dhe në sytë e shumë të tjerëve që do ta lexojnë – ti je bërë zëri i shumë fëmijërive që ndoshta s’kanë ditur si t’i thonë fjalët kaq bukur, por që i kanë ndjerë njësoj thellë në zemër.
Me respekt e krenari që jam pjesë e së njëjtës rrënjë si ti.
Nysret Ejupi