Ky është fjalimi special i Javier Milei, President i Argjentinës, i cili u zhvillua gjatë takimit vjetor të Forumit Ekonomik Botëror në Davos.
Mirembrema.
Faleminderit shumë.
Sot, jam këtu për t’ju thënë se bota perëndimore është në rrezik. Dhe është në rrezik, sepse ata që supozohet se duhet të mbrojnë vlerat e Perëndimit janë të përfshirë nga një vizion i botës, që çon në mënyrë të pashmangshme drejt socializmit dhe rrjedhimisht në varfëri.
Fatkeqësisht, në dekadat e fundit, liderët kryesorë të botës perëndimore, kanë braktisur modelin e lirisë për versione të ndryshme të asaj, që ne e quajmë kolektivizëm.
Disa janë motivuar nga individë me qëllime të mira, të cilët janë të gatshëm të ndihmojnë të tjerët, dhe të tjerë janë motivuar nga dëshira për t’i përkitur një kaste të privilegjuar.
Ne jemi këtu, për t’ju thënë se eksperimentet kolektiviste nuk janë kurrë zgjidhja e problemeve që mundojnë qytetarët e botës, por përkundrazi, ato janë shkaku kryesor.
Më besoni: askush nuk është në vend më të mirë se ne, argjentinasit, për të dëshmuar për këto dy pika.
Tridhjetë e pesë vjet, pasi adoptuam modelin e lirisë, në vitin 1860, ne u bëmë një fuqi kryesore botërore.
Dhe kur përqafuam kolektivizmin, gjatë 100 viteve të fundit, pamë se si qytetarët tanë filluan të varfërohen sistematikisht dhe ne ramë në vendin e 140-të globalisht.
Por, përpara se të fillojmë diskutimin, fillimisht do të ishte e rëndësishme që ne të hidhnim një vështrim në të dhënat, që tregojnë se përse kapitalizmi i sipërmarrjes së lirë nuk është vetëm sistemi i vetëm i mundshëm për t’i dhënë fund varfërisë botërore, por gjithashtu se është i vetmi sistem moralisht i dëshirueshëm për ta arritur këtë.
Nëse shikojmë historinë e progresit ekonomik, mund të shohim se si afërsisht nga viti zero deri në vitin 1800, PBB-ja botërore për frymë praktikisht mbeti konstante gjatë gjithë periudhës së referencës.
Nëse shikoni një grafik të evolucionit të rritjes ekonomike gjatë historisë së njerëzimit, do të shihni një grafik shkopi hokej, një funksion eksponencial që mbeti konstant për 90% të kohës dhe që u shkaktua në mënyrë eksponenciale, duke filluar nga shekulli i 19-të.
Përjashtimi i vetëm nga kjo histori stagnimi ishte në fund të shekullit të 15-të, me zbulimin e kontinentit amerikan, por për këtë përjashtim, gjatë gjithë periudhës midis vitit zero dhe vitit 1800, GDP-ja globale për frymë ngeci.
Tani, nuk është vetëm se kapitalizmi solli një shpërthim në pasuri, që nga momenti kur u miratua si një sistem ekonomik, por gjithashtu, nëse shikoni të dhënat, ajo që do të shihni është se rritja vazhdon të përshpejtohet gjatë gjithë periudhës.
Dhe gjatë gjithë periudhës midis vitit zero dhe vitit 1800, norma e rritjes së PBB-së për frymë mbetet e qëndrueshme në rreth 0.02% në vit. Pra, pothuajse asnjë rritje. Duke filluar nga shekulli i 19-të me Revolucionin Industrial, shkalla e përbërë e rritjes vjetore ishte 0.66%. Dhe me atë ritëm, për të dyfishuar PBB-në për frymë, do t’ju duheshin rreth 107 vjet.
Tani, nëse shikoni periudhën midis vitit 1900 dhe vitit 1950, ritmi i rritjes u përshpejtua në 1.66% në vit. Pra, nuk ju duhen më 107 vjet për të dyfishuar PBB-në për frymë, por 66. Dhe nëse merrni periudhën midis 1950 dhe vitit 2000, do të shihni se norma e rritjes ishte 2.1%, që do të thoshte se vetëm në 33 vjet ne mund të dyfishi i PBB-së për frymë në botë.
Ky trend, larg nga ndalimi, mbetet i gjallë edhe sot. Nëse marrim periudhën midis viteve 2000 dhe 2023, ritmi i rritjes përsëri u përshpejtua në 3% në vit, që do të thotë se mund të dyfishojmë PBB-në botërore për frymë në vetëm 23 vjet.
Thënë kjo, kur shikoni PBB-në për frymë që nga viti 1800 e deri më sot, ajo që do të shihni është se pas Revolucionit Industrial, PBB-ja globale për frymë u shumëfishua me mbi 15 herë, që nënkuptonte një bum në rritje që ngriti 90% të popullsia globale e dalë nga varfëria.
Duhet të kujtojmë se deri në vitin 1800, rreth 95% e popullsisë së botës jetonte në varfëri ekstreme. Dhe kjo shifër ra në 5% deri në vitin 2020, para pandemisë. Përfundimi është i qartë.
Larg nga të qenit shkaku i problemeve tona, kapitalizmi i tregtisë së lirë si sistem ekonomik, është i vetmi instrument që kemi për t’i dhënë fund urisë, varfërisë dhe varfërisë ekstreme në të gjithë planetin tonë. Dëshmia empirike është e padiskutueshme.
Prandaj, meqenëse nuk ka dyshim se kapitalizmi i sipërmarrjes së lirë është superior në terma produktivë, tek sa e majta ka sulmuar vazhdimisht kapitalizmin, duke pretenduar çështje morale, duke thënë kështu pretendojnë kritikuesit – se është e padrejtë. Ata thonë se kapitalizmi është i keq, sepse është individualist dhe se kolektivizmi është i mire, sepse është altruist. Sigurisht, me paratë e të tjerëve.
Prandaj, ata mbrojnë drejtësinë sociale. Por ky koncept, i cili në botën e zhvilluar u bë modë kohët e fundit, në vendin tim është një konstant në ligjërimin politik për mbi 80 vjet.
Problemi është se drejtësia sociale nuk është e drejtë dhe nuk kontribuon në mirëqenien e përgjithshme.
Përkundrazi, është një ide thelbësisht e padrejtë, sepse është e dhunshme. Është e padrejtë sepse shteti financohet nga taksat dhe taksat mblidhen me detyrim. Apo mund të thotë ndonjëri prej nesh që paguajmë taksat vullnetarisht?
Kjo do të thotë se shteti financohet me detyrim dhe se sa më e lartë të jetë barra tatimore, aq më i lartë është detyrimi dhe aq më e ulët është liria.
Ata që promovojnë drejtësinë sociale, nisin me idenë se e gjithë ekonomia është një byrek, që mund të ndahet ndryshe. Por ajo byrek nuk është e dhënë. Është pasuria që krijohet në atë që Israel Kirzner, për shembull, e quan një proces zbulimi të tregut.
Nëse mallrat ose shërbimet e ofruara nga një biznes nuk kërkohen, biznesi do të dështojë nëse nuk përshtatet me atë që kërkon tregu. Ata do të bëjnë mirë dhe do të prodhojnë më shumë nëse bëjnë një produkt cilësor me një çmim tërheqës. Pra, tregu është një proces zbulimi, në të cilin kapitalistët do të gjejnë rrugën e duhur ndërsa ecin përpara.
Por nëse shteti i ndëshkon kapitalistët, kur ata janë të suksesshëm dhe i pengon procesin e zbulimit, ata do të shkatërrojnë stimujt e tyre dhe pasoja është se ata do të prodhojnë më pak.
Byreku do të jetë më i vogël dhe kjo do të dëmtojë shoqërinë në tërësi. Kolektivizmi, duke penguar këto procese zbulimi dhe duke penguar përvetësimin e zbulimeve, përfundon duke lidhur duart e sipërmarrësve dhe i pengon ata të ofrojnë mallra dhe shërbime më të mira me një çmim më të mirë.
Pra, si ndodh që akademia, organizatat ndërkombëtare, teoricienët ekonomikë dhe politikanët demonizojnë një sistem ekonomik, që jo vetëm që ka nxjerrë 90% të popullsisë së botës nga varfëria ekstreme, por ka vazhduar ta bëjë këtë gjithnjë e më shpejt?
Falë kapitalizmit të tregtisë së lirë, bota tani po jeton momentin e saj më të mirë. Asnjëherë në të gjithë njerëzimin apo historinë e njerëzimit nuk ka pasur një kohë më të begatë se sot.
Kjo është e vërtetë për të gjithë. Bota e sotme ka më shumë liri, është e pasur, më paqësore dhe e begatë. Kjo është veçanërisht e vërtetë për vendet, që kanë më shumë liri ekonomike dhe respektojnë të drejtat pronësore të individëve.
Vendet, që kanë më shumë liri janë 12 herë më të pasura se ato që janë të shtypura. Përqindja më e ulët në vendet e lira është më mirë se 90% e popullsisë në vendet e shtypura.
Varfëria është 25 herë më e ulët dhe varfëria ekstreme është 50 herë më e ulët. Dhe qytetarët në vendet e lira jetojnë 25% më gjatë se qytetarët në vendet e shtypura.
Tani çfarë nënkuptojmë kur flasim për libertarianizëm? Dhe më lejoni të citoj fjalët e autoritetit më të madh për lirinë në Argjentinë, profesor Alberto Benegas Lynch Jr, i cili thotë se libertarianizmi është respektimi i pakufizuar i projektit jetësor të të tjerëve bazuar në parimin e mossulmimit, në mbrojtje të së drejtës për jetën, lirinë dhe pronën.
Institucionet e saj themelore janë prona private, tregje të lira nga ndërhyrja e shtetit, konkurrenca e lirë dhe ndarja e punës dhe bashkëpunimi social, në të cilat suksesi arrihet vetëm duke u shërbyer të tjerëve me mallra më cilësore ose me një çmim më të mirë.
Me fjalë të tjera, biznesmenët e suksesshëm kapitalistë janë përfitues socialë, të cilët, larg nga përvetësimi i pasurisë së të tjerëve, kontribuojnë në mirëqenien e përgjithshme.
Në fund të fundit, një sipërmarrës i suksesshëm është një hero.
Dhe ky është modeli që ne po mbrojmë për Argjentinën e së ardhmes. Një model i bazuar në parimin themelor të libertarianizmit. Mbrojtja e jetës, e lirisë dhe e pronës.
Tani, nëse sipërmarrja e lirë, kapitalizmi dhe liria ekonomike janë provuar të jenë instrumente të jashtëzakonshme për t’i dhënë fund varfërisë në botë, dhe tani jemi në kohën më të mirë në historinë e njerëzimit, ia vlen të pyesim pse them se Perëndimi është në rreziku.
Dhe këtë e them, pikërisht sepse në vendet që duhet të mbrojnë vlerat e tregut të lirë, pronën private dhe institucionet e tjera të libertarianizmit, sektorë të establishmentit politik dhe ekonomik po minojnë themelet e libertarianizmit, po i hapin dyert socializmit dhe po dënojnë potencialisht ne në varfëri, mjerim dhe stanjacion.
Nuk duhet harruar kurrë se socializmi është gjithmonë dhe kudo një fenomen varfërues që ka dështuar në të gjitha vendet ku është provuar. Ka qenë një dështim ekonomik, social, kulturor dhe gjithashtu ka vrarë mbi 100 milionë qenie njerëzore.
Problemi thelbësor i Perëndimit sot nuk është vetëm se ne duhet të ballafaqohemi me ata që, edhe pas rënies së Murit të Berlinit dhe dëshmive dërrmuese empirike, vazhdojnë të mbrojnë varfërimin e socializmit.
Por, ka edhe vetë udhëheqësit tanë, mendimtarët dhe akademikët, që po mbështeten në një kornizë teorike të gabuar, për të minuar bazat e sistemit që na ka dhënë zgjerimin më të madh të pasurisë dhe prosperitetit në historinë tonë.
Kuadri teorik, të cilit i referohem është ai i teorisë ekonomike neoklasike, e cila harton një grup instrumentesh që, pa dëshirë ose pa kuptim, përfundojnë duke i shërbyer ndërhyrjes së shtetit, socializmit dhe degradimit social.
Problemi me neoklasikët, është se modeli me të cilin ata ranë në dashuri nuk e përshkruan realitetin, kështu që ata i nënshtrojnë gabimet e tyre për dështimet e supozuara të tregut në vend që të rishikojnë premisat e modelit.
Me pretekstin e një dështimi të supozuar të tregut, futen rregulloret. Këto rregullore krijojnë shtrembërime në sistemin e çmimeve, parandalojnë llogaritjet ekonomike dhe për rrjedhojë parandalojnë edhe kursimet, investimet dhe rritjen.
Ky problem, qëndron kryesisht në faktin se as ekonomistët e supozuar libertarian nuk e kuptojnë se çfarë është tregu, sepse nëse do ta kuptonin, do të shihej shpejt se është e pamundur që të ketë dështime në treg.
Tregu nuk është një grafik i thjeshtë, që përshkruan një kurbë të ofertës dhe kërkesës. Tregu, është një mekanizëm për bashkëpunim social, ku ju shkëmbeni vullnetarisht të drejtat e pronësisë. Prandaj, bazuar në këtë përkufizim, të flasësh për një dështim tregu është një oksimoron.
Nuk ka dështime në treg. Nëse transaksionet janë vullnetare, i vetmi kontekst në të cilin mund të ketë dështim, tregu është nëse ka shtrëngim dhe i vetmi që është në gjendje të detyrojë në përgjithësi është shteti, i cili ka monopolin e dhunës.
Rrjedhimisht, nëse dikush mendon se ka një dështim tregu, unë do t’i sugjeroja që të kontrollojë nëse ka ndërhyrje shtetërore. Dhe nëse ata zbulojnë se nuk është kështu, unë do t’i sugjeroja që të kontrollojnë përsëri, sepse padyshim ka një gabim. Dështimet e tregut nuk ekzistojnë.
Një shembull i të ashtuquajturave dështime të tregut të përshkruara nga neoklasikët, është struktura e përqendruar e ekonomisë.
Nga viti 1800 e në vazhdim, me shumëfishimin e popullsisë me 8 ose 9 herë, PBB-ja për frymë u rrit me mbi 15 herë, kështu që pati kthime në rritje që çuan varfërinë ekstreme nga 95% në 5%.
Megjithatë, prania e kthimeve në rritje përfshin struktura të përqendruara, atë që ne do ta quajmë monopol. Atëherë, si ndodh që diçka që ka gjeneruar kaq shumë mirëqenie për teorinë neoklasike është një dështim tregu?
Ekonomistët neoklasikë, mendojnë jashtë kutisë. Kur modeli dështon, ju nuk duhet të zemëroheni me realitetin, por me një model dhe ta ndryshoni atë. Dilema me të cilën përballet modeli neoklasik, është se ata thonë se dëshirojnë të perfeksionojnë funksionin e tregut, duke sulmuar ato që ata i konsiderojnë si dështime. Por duke e bërë këtë, ata jo vetëm që i hapin dyert socializmit, por edhe shkojnë kundër rritjes ekonomike.
Për shembull, rregullimi i monopoleve, shkatërrimi i fitimeve të tyre dhe shkatërrimi i fitimeve në rritje do të shkatërronte automatikisht rritjen ekonomike.
Megjithatë, përballë demonstrimit teorik, se ndërhyrja e shtetit është e dëmshme dhe dëshmia empirike se ajo ka dështuar nuk mund të ishte ndryshe, zgjidhja e propozuar nga kolektivistët nuk është liri më e madhe, por rregullim më i madh, i cili krijon një spirale në rënie të rregulloreve derisa ne jemi të gjithë më të varfër dhe jeta jonë varet nga një burokrat i ulur në një zyrë luksoze.
Duke pasur parasysh dështimin e tmerrshëm të modeleve kolektiviste dhe përparimet e pamohueshme në botën e lirë, socialistët u detyruan të ndryshonin axhendën e tyre: ata lanë pas luftën e klasave të bazuar në sistemin ekonomik dhe e zëvendësuan këtë me konflikte të tjera të supozuara sociale, të cilat janë po aq të dëmshme për jetës dhe rritjes ekonomike.
E para nga këto beteja të reja, ishte lufta qesharake dhe e panatyrshme midis burrit dhe gruas. Libertarianizmi, tashmë parashikon barazinë e gjinive. Guri themelor i besimit tone, është se të gjithë njerëzit janë krijuar të
barabartë dhe se ne të gjithë kemi të njëjtat të drejta të patjetërsueshme të dhëna nga Krijuesi, duke përfshirë jetën, lirinë dhe pronësinë.
Gjithçka që ka çuar axhenda e feminizmit radikal, është një ndërhyrje më e madhe e shtetit, për të penguar procesin ekonomik, duke u dhënë punë burokratëve që nuk kanë kontribuar asgjë për shoqërinë. Shembuj janë ministritë e grave ose organizatat ndërkombëtare të përkushtuara për të promovuar këtë agjendë.
Një tjetër konflikt i paraqitur nga socialistët është ai i njerëzve kundër natyrës, duke pretenduar se ne qeniet njerëzore dëmtojmë një planet, që duhet mbrojtur me çdo kusht, madje deri në avokimin e mekanizmave të kontrollit të popullsisë apo axhendës së abortit.
Fatkeqësisht, këto ide të dëmshme kanë marrë një fortesë në shoqërinë tonë.
Neomarksistët kanë arritur të kooptojnë sensin e përbashkët të botës perëndimore dhe këtë e kanë arritur, duke përvetësuar median, kulturën, universitetet dhe gjithashtu organizatat ndërkombëtare.
Rasti i fundit është më seriozi, ndoshta sepse këto janë institucione që kanë ndikim të madh në vendimet politike dhe ekonomike të shteteve të tyre anëtare.
Fatmirësisht, ka gjithnjë e më shumë prej nesh që po guxojmë të dëgjojmë zërin tonë, sepse shohim se nëse nuk luftojmë vërtetë dhe vendosmërisht kundër këtyre ideve, i vetmi fat i mundshëm është që ne të kemi nivele në rritje të rregullimit shtetëror, socializmit varfëri dhe më pak liri, dhe për rrjedhojë, standarde më të këqija jetese.
Perëndimi, për fat të keq tashmë ka filluar të ecë në këtë rrugë. E di, për shumë mund të tingëllojë qesharake të sugjerosh se Perëndimi i është kthyer socializmit, por është vetëm qesharake nëse kufizohesh në përkufizimin tradicional ekonomik të socializmit, i cili thotë se është një sistem ekonomik ku shteti zotëron mjetet e prodhimit. Ky përkufizim për mendimin tim, duhet të përditësohet në dritën e rrethanave aktuale.
Sot, shtetet nuk kanë nevojë të kontrollojnë drejtpërdrejt mjetet e prodhimit për të kontrolluar çdo aspekt të jetës së individëve. Me mjete të tilla si shtypja e parave, borxhi, subvencionet, kontrolli i normës së interesit, kontrollet e çmimeve dhe rregulloret për të korrigjuar të ashtuquajturat dështimet e tregut, ata mund të kontrollojnë jetën dhe fatet e miliona individëve.
Kështu arrijmë në pikën ku, duke përdorur emra ose maska të ndryshme, një pjesë e mirë e ideologjive të pranuara përgjithësisht në shumicën e vendeve perëndimore janë variante kolektiviste, qofshin ato shpallur haptazi komuniste, fashiste, socialiste, socialdemokrate, nacional-socialistë, kristian demokratë, neokejnesianë, progresistë, populistë, nacionalistë apo globalistë.
Në fund të fundit, nuk ka dallime të mëdha. Ata të gjithë thonë se shteti duhet të drejtojë të gjitha aspektet e jetës së individëve. Ata të gjithë mbrojnë një
model të kundërt me atë që e çoi njerëzimin në përparimin më spektakolar në historinë e tij.
Ne kemi ardhur këtu sot për të ftuar botën perëndimore, që të kthehet në rrugën e prosperitetit. Liria ekonomike, qeveria e kufizuar dhe respekti i pakufizuar për pronën private janë elemente thelbësore për rritjen ekonomike.
Varfërimi i prodhuar nga kolektivizmi, nuk është një fantazi dhe as një fat i pashmangshëm. Është një realitet që ne argjentinasit e dimë shumë mirë.
Ne e kemi jetuar këtë. Ne e kemi kaluar këtë sepse, siç thashë më herët, që kur vendosëm të braktisnim modelin e lirisë që na kishte bërë të pasur, ne jemi kapur në një spirale në rënie, një spirale me të cilën jemi gjithnjë e më të varfër, dita ditës.
Kjo është diçka që ne e kemi jetuar dhe ne jemi këtu për t’ju paralajmëruar se çfarë mund të ndodhë nëse vendet e botës perëndimore, që u pasuruan përmes modelit të lirisë, qëndrojnë në këtë rrugë të robërisë.
Rasti i Argjentinës, është një demonstrim empiric, që pa marrë parasysh se sa i pasur mund të jeni, sa shumë mund të keni, për sa i përket burimeve natyrore, sa e aftë mund të jetë popullsia juaj, sa e arsimuar ose sa shufra ari mund të keni në qendër banka, nëse merren masa që pengojnë funksionimin e lirë të tregjeve, konkurrencës, sistemeve të çmimeve, tregtisë dhe pronësisë së pronës private, i vetmi fat i mundshëm është varfëria.
Prandaj, në përfundim, do të doja të lë një mesazh për të gjithë biznesmenët këtu dhe ata që nuk janë personalisht këtu, por po ndjekin nga e gjithë bota.
Mos u trembni nga kasta politike apo nga parazitët që jetojnë nga shteti. Mos u dorëzoni para një klase politike që dëshiron vetëm të qëndrojë në pushtet dhe të ruajë privilegjet e saj. Ju jeni dashamirës socialë. Ju jeni heronj. Ju jeni krijuesit e periudhës më të jashtëzakonshme të prosperitetit që kemi parë ndonjëherë.
Askush të mos ju thotë se ambicia juaj është e pamoralshme. Nëse fitoni para, kjo është për shkak se ju ofroni një produkt më të mirë me një çmim më të mirë, duke kontribuar kështu në mirëqenien e përgjithshme.
Mos u dorëzoni përpara përparimit të shtetit. Shteti nuk është zgjidhja, sepse shteti është vetë problemi. Ju jeni protagonistët e vërtetë të kësaj historie dhe jini të sigurt që nga sot Argjentina është aleati juaj i vendosur dhe pa kushte.
Faleminderit shumë dhe Rroftë Liria!
Përktheu nga anglishtja: Klajd Kapinova
