Si nuk kujdeset shteti ynë për nënat që vdiqën për se gjalli kur kasapët serbë ua masakruan fëmijët para syve?

( e shkruar në shqip, kroatisht dhe gjermanisht )

Kanë kaluar 23 vjet nga përfundimi i luftës dhe Kosova ende nuk ka memorial për të kujtuar dhimbjen e nënave të masakruara e të dhunuara dhe engjëjve të tyre të vegjël, siç kanë serbët nga Kragujevci.

As shteti dhe as familjet nuk u kujdesën sa duhet për nënat që gati sa nuk vdiqën për së gjalli nga dhimbja, kur kasapët serbë masakruan fëmijët e tyre para syve.

Përkundrazi, vëllezërit e burrave të tyre të vrarë mezi prisnin t’i shpronësonin, sipas motos; fëmijët e tyre tashmë janë masakruar nga ushtarët serbë dhe neve na lejohet të grabisim pasurinë dhe dinjitetin e tyre, sepse zombitë nuk kanë nevojë për asgjë sepse gjithsesi kanë vdekur për së gjalli.

Rasti i Shyhrete Berishës është një dukuri e tmerrshme, e pasinqertë, hipokrite, primitive dhe gllabëruese e mishëruar në kulturën tonë të pandjeshme.

Nga ana tjetër, lind pyetja; Si ndodhi që asnjë komandant milioner sa ishte në pushtet të mos e ndërton të paktën një memorial për nënat dhe fëmijët që u përdhunuan dhe u masakruan në pragun e shtëpisë ?

Apo Prishtina nuk ka vend për një monument të tillë?

Çuditërisht, në oborrin e universitetit ka vend për një ndërtesë monstruoze si kisha fashiste e Millosheviqit.

Në këtë vend, ku flitet aq shumë për heroizmin dhe sakrificën e komandantëve të pasur dhe shumë pak për viktimat e vërteta të luftës, nuk mund të ketë paqe në qiell, në ajër, në ujë e në tokë, e lëre më patriotizëm, heroizëm, humanizëm, dinjitet, ndërgjegje dhe moral nëse nuk fiton drejtësia.

Në këtë vend, ku frikacakët që e quajnë veten heronj, tregojnë vazhdimisht pandjeshmëri robotike, të gjithë njerëzit e ndjeshëm dhe të ndërgjegjshëm do ta pyesin veten deri në frymën e fundit të jetës: Çfarë do të kishte ndodhur sikur Kosovën të mos e kishte çliruar NATO, por komandantët e lartpërmendur? Sa para dhe pasuri shtesë do të vidhnin këta të fundit?

Sa famë do t’i ndërtonin vetes dhe njëri-tjetrit këta “heronj” dhe sa para dhe pasuri shtesë do të vidhnin në emër të famës?

Kaq për heroizmin, karakterin, nderin, moralin, kulturën dhe edukimin e komandantëve milionerë.

Kur dëgjojmë komandantët e pasur të flasin për heroizmin e tyre, besojmë se ata e çliruan NATO-n nga Serbia dhe jo anasjelltas.

Në fakt, ne rrallë ose pothuajse kurrë nuk i dëgjojmë të flasin; se katastrofa humanitare e detyroi NATO-n të ndërhynte kaq urgjentisht.

Përkundrazi, ne i dëgjojmë gjithmonë të flasin; Nëse ne nuk do ta kishim nisur luftën, NATO nuk do ta kishte përfunduar.

Përkundrazi, ata menjëherë pas luftës e heshtën plotësisht rolin e NATO-s, sepse thoshin: Luftën e filluam vetë dhe vetë e mundëm armikun.

Sa e vështirë është të dëgjosh ndonjërin prej tyre të flasë me plot bindje dhe përkushtim për viktimat e vërteta të luftës, përkundrazi, gjithmonë flasin sipërfaqësisht. Ndoshta sepse faktet flasin një gjuhë tjetër, një gjuhë shumë më të dhimbshme, më të trishtuar, më bindëse dhe më të sinqertë.

Dhe kjo gjuhë thotë; Viktimat më të ndëshkuara të kasapëve serbë ishin nënat dhe fëmijët e pafuqishëm.

Lind pyetja :

Sa gra dhe fëmijë të pafuqishëm që i mbijetuan luftës u bënë milionerë?

Çdo njeri normal që analizon realisht se sa famë kanë ndërtuar sundimtarët e pasur për veten dhe njëri-tjetrin dhe e krahason këtë me sasinë e parave dhe pasurisë që vodhën në epokën e pasluftës, në mënyrë të pashmangshme duhet të pyesë veten ;

Këta njerëz luftuan për çlirimin e atdheut të tyre, apo për çlirimin e Afganistanit?

Vetëm në familjen time janë nëntë fëmijë nga gjithsej 22 viktima të luftës që u masakruan.

Por edhe disa luftëtarë të UÇK-së që i mbijetuan luftës.

Dhe kur flasim për luftën, ata ndjejnë faj dhe dhimbje të papërshkrueshme sepse nuk arritën t’i mbronin këta engjëj të vegjël dhe prindërit e tyre nga masakra, sepse ata dhe komandantët e tyre ruanin malet sikur ujqërit të ishin cak i ushtarëve serbë dhe jo njerëzit.

Sepse, siç doli më vonë, komandantëve të komandantëve të tyre u duheshin para për të blerë armë për luftën larg frontit.

Pyetja është ; kush e kishte më të vështirë në këtë luftë?

Luftëtarët e armatosur në vijën e parë të frontit apo nënat dhe fëmijët e pafuqishëm që kishin mbetur në mëshirën e kasapëve serbë ?

Nuk e kam fjalën për nënat e dhunuara e të masakruara dhe engjëjt e tyre të vegjël, varret e të cilëve nuk dihen.

Sepse kufomat e tyre u transportuan në Serbi nga kasapët nekrofil serbë me frigoriferë kamionësh dhe u hodhën si kafshë shtëpiake në gropa që ne i njohim si varreza kolektive, pasi kirurgët serbë u hoqën organet dhe i vendosën në trupat e pacientëve akut serbë.

Dhe siç dihet, eshtrat e tyre kanë mbetur atje deri më sot.

Sepse asnjë nga komandantët milioner në pushtet nuk synonte t’i varte bisedimet teknike nga kthimi i eshtrave të tyre.

Çuditërisht, megjithatë, shefi i tyre vendosi t’i kthente diskutimet teknike në negociata për një riorganizim territorial pas njohjes nga 100 ose më shumë shtete.

Por kjo sjellje, apo ky veprim nuk është vetëm nëna e mallkimit, rënkimit, mendjemadhësisë dhe çmendurisë, por edhe nëna e tradhtisë.

***

BOL IMA IME

Prošle su 23 godine od završetka rata, a Kosovo još uvijek nema spomen-obilježje za uspomenu na bol masakriranih i silovanih majki i njihovih malih anđela, poput kragujevačkih Srba.

Ni država ni obitelji nisu dovoljno brinule o majkama koje su žive umrle kada su im srpski koljači masakrirali djecu pred njihovim očima.

Naprotiv, braća svojih ubijenih muževa jedva su čekala da ih izvlašte, po motu; djecu su im srpski vojnici već masakrirali, a mi smijemo pljačkati njihovo bogatstvo i dostojanstvo, pošto zombijima ništa ne treba jer su ionako živi umrli.

Slučaj Shyhrete Berishe je užasna, neiskrena, licemjerna, primitivna i proždiruća pojava utjelovljena u našoj neosjetljivoj kulturi.

S druge strane, postavlja se pitanje; Kako to da nijedan bogati zapovjednik nije podigao barem jedno spomen obilježje majkama i djeci koja su silovana i masakrirana pred njihovom djecom i obrnuto?

Ili Priština nema mjesta za takav spomenik?

Začudo, u dvorištu sveučilišta ima mjesta za monstruoznu zgradu poput fašističke Miloševićeve crkve.

U ovoj zemlji, u kojoj se toliko govori o herojstvu i žrtvovanju bogatih zapovjednika, a vrlo malo o stvarnim žrtvama rata, ne može biti mira ni na nebu, ni u zraku, ni u vodi, ni na zemlji, a kamoli domoljublja, herojstva, humanizma, dostojanstva, savjesti i morala, ako pravda ne pobjedi .

U ovoj zemlji, gdje kukavice koje sebe nazivaju herojima, neprestano pokazuju robotsku bezosjećajnost, svi osjetljivi i svjesni ljudi će se do posljednjeg daha života pitati: Što bi bilo da Kosovo nije oslobođeno od NATO-a, već od gore navedenih zapovjednika ? Koliko novca i imovine potonji još ukrali ?

Koliko bi slave sebi i jedni drugima izgradili ti “heroji”, a koliko bi dodatnog novca i bogatstva ukrali u ime slave?

Toliko o junaštvu, karakteru, časti, moralu, kulturi i obrazovanju zapovjednika milijunaša.

Kad čujemo bogate zapovjednike kako govore o svom herojstvu, vjerujemo da su oni oslobodili NATO od Srbije, a ne obrnuto.

Zapravo, rijetko ili gotovo nikad ih ne čujemo kako govore; da je humanitarna katastrofa natjerala NATO da tako hitno intervenira.

Naprotiv, uvijek ih čujemo kako govore; Da nismo mi započeli rat, NATO ga ne bi završio.

Naprotiv, oni su odmah nakon rata potpuno smanjili ulogu NATO-a, jer su rekli: Mi smo sami započeli rat i sami porazili neprijatelja.

Kako je teško čuti da netko od njih govori o stvarnim žrtvama rata s punim uvjerenjem i predanošću, naprotiv, uvijek površno. Možda zato što činjenice govore drugim jezikom, mnogo bolnijim, tužnijim, uvjerljivijim i iskrenijim jezikom?

I ovaj jezik kaže; Najstrože kažnjavane žrtve srpskih koljača bile su nemoćne majke i djeca.

Pitanje je:

Koliko je bespomoćnih žena i djece koji su preživjeli rat postali milijunaši?

Svaka normalna osoba koja stvarno analizira koliko su slave bogati vladari izgradili za sebe i jedni druge i to uspoređuje s količinom novca i bogatstva koje su ukrali u poslijeratnom razdoblju, neizbježno se mora pitati;

Jesu li se ti ljudi borili za oslobođenje svoje domovine ili za oslobođenje Afganistana?

Samo u mojoj obitelji ima devetero djece od ukupno 22 žrtve rata koje su masakrirane.

Ali i neki borci OVK koji su preživjeli rat.

A kad govorimo o ratu, osjećaju neopisivu krivnju i bol jer nisu mogli zaštititi ove anđelčiće i njihove roditelje od masakra, jer su oni i njihovi zapovjednici čuvali planine kao da su vukovi bili meta srpskih vojnika. a ne ljudi.

Jer, kako se kasnije pokazalo, zapovjednicima njihovih zapovjednika trebao je novac za kupnju oružja za rat daleko od bojišnice.

Pitanje je, kome je bilo najteže u ovom ratu?

Naoružanim borcima na prvoj crti bojišnice ili bespomoćnim majkama i djeci ?

Ne govorim o silovanim i masakriranim majkama i njihovim malim anđelima čiji su grobovi nepoznati.

Zato što su njihove leševe srpski nekrofilni koljači transportirali u Srbiju kamionskim hladnjačama i bacali kao kućne ljubimce u jame koje poznajemo kao kolektivna groblja nakon što su im srpski kirurzi izvadili organe i stavili ih u tijela srpskih akutnih bolesnika.

A zna se da su njihove kosti tu ostale do danas.

Jer nitko od višemilijunskih zapovjednika na vlasti nije htio tehničke razgovore učiniti ovisnima o povratku njihovih kostiju.

Međutim, začudo, njihov je šef odlučio tehničke rasprave pretvoriti u pregovore o teritorijalnoj reorganizaciji nakon priznanja od 100 ili više država.

Ali to ponašanje ili čin nije samo majka prokletstva, stenjanja, oholosti i ludila, već i majka izdaje.

***

SCHMERZ HAT EINEN NAMEN

Seit dem Ende des Krieges sind 23 Jahre vergangen, und das Kosovo hat immer noch kein Denkmal, das an den Schmerz der massakrierten und vergewaltigten Mütter und ihrer kleinen Engel erinnert, wie etwa der Serben aus Kragujevac.

Weder der Staat noch die Familien kümmerten sich genug um die Mütter, die lebendig starben, als serbische Metzger ihre Kinder vor ihren Augen massakrierten.

Im Gegenteil, die Brüder ihrer ermordeten Ehemänner konnten es kaum erwarten sie zu enteignen, nach dem Motto ; ihre Kinder wurden bereits von serbischen Soldaten massakriert, und wir dürfen ihren Reichtum und ihre Würde plündern, denn Zombies brauchen nichts, weil sie sowieso lebend gestorben sind.

Der Fall von Shyhrete Berisha ist ein schreckliches, unaufrichtiges, heuchlerisches, primitives und verschlingendes Phänomen, das in unserer unsensiblen Kultur verkörpert ist.

Andererseits stellt sich die Frage; Wie kommt es, dass kein Millionärskommandant mindestens ein Denkmal die Opfer errichtet hat, die vor den Augen ihrer Kinder vergewaltigt und massakriert wurden und umgekehrt?

Oder hat Pristina keinen Platz für ein solches Denkmal?

Überraschenderweise ist im Universitätshof Platz für ein monströses Gebäude wie die faschistische Milosevic-Kirche.

In diesem Land, in dem so viel über Heldentum und Opferbereitschaft reicher Kommandeure gesprochen wird und sehr wenig über die wahren Kriegsopfer, kann es keinen Frieden im Himmel, in der Luft, im Wasser oder auf Erden geben, geschweige denn Patriotismus, Heldentum, Humanismus. , Würde, Gewissen und Moral, wenn die Gerechtigkeit nicht siegt.

In diesem Land, in dem Feiglinge, die sich Helden nennen, ständig roboterhafte Unsensibilität zeigen, werden sich alle sensiblen und bewussten Menschen bis zum letzten Lebenshauch fragen: Was wäre passiert, wenn der Kosovo nicht vom NATO, sondern von der oben genannten Kommandeure befreit wäre ? Wie viel zusätzliches Geld und Eigentum würden letztere stehlen?

Wie viel Ruhm würden diese “Helden” für sich und einander aufbauen, und wie viel zusätzliches Geld und Vermögen würden sie im Namen des Ruhms stehlen?

So viel zu Heldentum, Charakter, Ehre, Moral, Kultur und Bildung des Millionärskommandanten.

Wenn wir reiche Kommandeure von ihrem Heldentum sprechen hören, glauben wir, dass sie die NATO von Serbien befreit haben und nicht umgekehrt.

Tatsächlich hören wir sie selten oder fast nie sprechen; dass die humanitäre Katastrophe hat NATO gezwungen, so dringend einzugreifen.

Im Gegenteil, wir hören sie immer sprechen; Hätten wir den Krieg nicht begonnen, hätte die NATO ihn nicht beendet.

Im Gegenteil, sie haben die Rolle der NATO unmittelbar nach dem Krieg komplett montiert, weil sie sagten: Wir haben den Krieg selbst begonnen und den Feind selbst besiegt.

Wie schwer ist es, einen von ihnen mit voller Überzeugung und Hingabe von den wirklichen Kriegsopfern sprechen zu hören, im Gegenteil, immer oberflächlich. Vielleicht, weil die Fakten eine andere Sprache sprechen, eine viel schmerzlichere, traurigere, überzeugendere und aufrichtigere Sprache.

Und diese Sprache sagt; Die am schwersten bestraften Opfer serbischer Metzger waren hilflose Mütter und Kinder.

Die Frage ist:

Wie viele hilflose Frauen und Kinder, die den Krieg überlebten, wurden Millionäre?

Jeder normale Mensch, der wirklich analysiert, wie viel Ruhm reiche Herrscher für sich und einander aufgebaut haben und dies mit der Menge an Geld und Reichtum vergleicht, die sie in der Nachkriegszeit gestohlen haben, muss sich unweigerlich fragen;

Haben diese Menschen für die Befreiung ihrer Heimat oder für die Befreiung Afghanistans gekämpft?

Allein in meiner Familie gibt es neun Kinder von insgesamt 22 Kriegsopfern, die massakriert wurden.

Aber auch einige UCK-Kämpfer, die den Krieg überlebt haben.

Und wenn wir über den Krieg sprechen, empfinden sie unbeschreibliche Schuld und Schmerz, weil sie diese kleinen Engel und ihre Eltern nicht vor dem Massaker schützen konnten, weil sie und ihre Kommandeure die Berge bewachten, als wären Wölfe das Ziel serbischer Soldaten und nicht Menschen.

Denn wie sich später herausstellte, brauchten die Kommandeure ihrer Kommandeure Geld, um Waffen für den Krieg fernab der Front zu kaufen.

Die Frage ist, wer hatte es in diesem Krieg am schwersten?

Bewaffnete Kämpfer an vorderster Front oder hilflose Mütter und Kinder?

Ich spreche nicht von vergewaltigten und massakrierten Müttern und ihren kleinen Engeln, deren Gräber unbekannt sind.

Da ihre Leichen von serbischen nekrophilen Metzgern mit LKW-Kühlschränken nach Serbien transportiert und als Haustiere in Gruben geworfen wurden, die wir sie als Sammelfriedhöfe kennen, nachdem serbische Chirurgen ihre Organe entnommen und in den Körper serbischer Akutpatienten gelegt hatten.

Und ihre Knochen sind bekanntlich bis heute dort geblieben.

Denn keiner der an der Macht befindlichen millionenschweren Kommandeure wollte die technischen Gespräche von der Rückgabe ihrer Knochen abhängig machen.

Überraschenderweise entschloss sich ihr Chef jedoch, die Fachgespräche nach Anerkennung durch 100 oder mehr Staaten in Verhandlungen über eine territoriale Neuordnung zu verwandeln.

Aber dieses Verhalten oder diese Handlung ist nicht nur die Mutter des Fluches, des Stöhnens, der Arroganz und des Wahnsinns, sondern auch die Mutter des Verrats.