ARKIVI:
25 Shkurt 2025

Sot 110 vjet më parë, në mëngjesin e 23 tetorit 1912 , armata e tretë serbe hyri në Prishtinë

Shkrime relevante

Për librin e Besnik Hotit, “Doktori që i dha jetë lirisë Dr. Fahredin Hoti”

Hysen Ibrahimni Suedi, Malmö, 23.02.2025 Në shpirtin e popullit, në sytë e ushtarit...

Marrëveshje politike për të mirën e vendit!

Florim Zeqa Me të përfunduar procesi numërimit të votave nga komisionerët, përkatësisht...

Vështrim për librin e Qerim Litës rreth dëshmive të terrorit komunist kundër shqiptarëve

Nail Draga, Ulqin Qerim Lita, TERRORI KOMUNIST(1981-1991), Konica, Shkup, 2023 Trajtimi i raportëve...

Lideri i Hamasit shpreh keqardhjen për sulmin e 7 tetorit

Palestinezët ulen pranë një zjarri përpara ndërtesave të shkatërruara në Jabalia...

Për gazetarinë e munguar kritike dhe për antikombëtarët e FYROM-it, atje ku pothuajse gjysma e shqiptarëve deklarohen “turq” e gjysma tjetër “mysliman”!

Nga: Aurel Desarioti ___ Është fakt që vetë shqiptarët indiferentë dhe mediat amatore-armiqësore-antikombëtare...

Shpërndaj

Prof. Blerim Latitifi, filosof nga Prishtina

____

23 tetori i vitit 2022 është një ditë e bukur në Prishtinë, falë rrezeve të diellit, të cilat në këtë kohë vjeshte të krijojnë ndjesinë se janë dhuratë e natyrës para prishjes së motit. Në një datë të tillë, fiks 110 vjet më parë, Prishtina do të përjetonte një nga ditët më tragjike në historinë e saj. Vetëm një javë pasi kishte nisur marshimin e saj, armata e tretë serbe hyri në Prishtinë në mëngjesin e 23 tetorit 1912. 800 luftëtarët e Isa Boletinit nuk ia kishin dalë dot të ndalin katastrofën, ndërsa trupat osmane kishin ikur në drejtim të Shkupit. Trupat serbe nuk humbën kohë dhe nisën plojën e përgjakshme rrugëve dhe lagjeve të Prishtinës. Mijëra njerëz u vranë. Kush mundi të arratisej u bashkua me grupet e armatosura të Idriz Seferit, që kishin vendosur të mbronin Ferizajn. Beteja nisi e ashpër, por fati i saj u vendos shpejt nga artileria serbe.

Të gjithë filluan të iknin në drejtim të Shkupit, ku besonin se ushtria osmane do të ndalte marshimin serb. Në Kumanovë u kuptua se kjo ishte vetëm një shpresë e kotë.

Vetëm pas pak ditësh Prizreni ra pa luftë në duart e serbëve, ndërsa Pejën e pushtuan malazezët.

Për të shmangur masakrën, Sadik Rama ndërmjetësoi midis krenëve të Drenicës dhe konsullit serb në Prishtinë që ushtria serbe të merrte pa rezistencë kontrollin mbi Drenicën dhe rajonin e Klinës.

Vetëm një njeri nuk pranoi të bëhej pjesë e kësaj marrëveshje. Ai ishte Ahmet Delia.

Pushkët e fundit të rezistencës ndaj pushtimit serb u shkrepën në Gjakovë nga njësitë e armatosura të Bajram Currit e Riza Beg Kryeziut. Ky i fundit, para se të braktiste Gjakovën, i vuri zjarrin kullës së tij që ajo të mos mund të shfrytëzohej nga ushtarët serbë. Kështu Kosovën e mbuloi terri i gjatë i robnisë serbe. Do duhej të kalonte i gjithë shekulli i XX, që ky terr të hiqej përfundimisht. Vuajtjet dhe kostot e mbijetesës sonë nën sundimin serb janë të pallogaritshme. Pasojat e tyre ende sot vazhdojnë të ndikojnë jetën tonë, ndërsa në Serbi ende vazhdojnë të ëndërrojnë për një marshim të ri në Kosovë.

K O M E N T E

SHKRUAJ NJË KOMENT

Ju lutem, shkruaj komentin tuaj!
Ju lutem, shkruaj emrin tuaj këtu