Afrim Caka, Gjakovë
__
A ËSHTË E LEHTË T’I QUAJMË STREH HORRASH, APO, KOHA E TYRE E NGRIRË
__
Mos reagimi i shoqërisë shqiptare, themë unë, është e pafalshme. E megjithatë një analizë nga më afër tregon se një gjë e tillë është e vërtetë.
Disa prej hoxhallave kronikë, të paaftë të gjejnë mirëkuptimin e njerëzve tru tharë, zhyten në besimin fetar, ku veprojnë po ashtu si më parë. Ata ankohen dhe e ngushellojnë madje edhe veten, por përpiqen, gjithashtu, ta kalojnë barrën e tyre në supet e Perendisë mirëbërës.
Siç është thënë shumë herë, në kronikën dardanase shqiptarët gjak prishur shfaqeshin kështu me dy pamje – herë me mjekër e herë pa të: aty të ledhatuar, a të goditur nga Turqia. Ndërkaq, rrallëkush, madje as ata vetë nuk ishin në gjendje të kuptonin se cila nga këto të dyjat ishte më e egër, kafazi apo si bishë e egër. Dy rrymat e jo të kundërta, të udhëhequra nga tre bijtë e Erdoganit – Mazllami Mazllumi, Irfan Salihu e Mustafë Bajrami etj., mendohet se kishin lidhje me orientimin e ardhshëm të perandorisë osmane. Këmbëngulja e tyre se kombi shqiptarë është i ri, çka ishte kryesisht e pavërtetë, shoqërohej shpesh me mendimin se shqiptaret s’kishin asgjë të përbashkët me shqiptarët e vjetër.
Ajo që do të trajtojmë në këtë shkrim është ky aspekt psikologjik i “Islamit Radikal”, baza e tyre antishqiptare. Një gjë e tillë ngre, tiparet agresive dhe “luftë nxitëse” dhe ka joshur, tiparet e shkatërrimit të çdo gjëje shqiptare të cilët arritën t’i kthente këto krijesa hibride, hoxhallarësh e besimtarësh në një instrument të tillë kaq të “efektshëm” në rrënimin e vlerave të lashta shqiptare. Me një shpejtësi të rrallë
Mizorisht në kacafytjet e hoxhallarëve me shqiptarët e sotëm (dardanët). Është e lehtë t’i quajmë strehë horrash, ashti si dikur, megjithatë ishte ende në jetë. Është simptoma e kohës son, është shenj pafuqie dhe niveli më i ulët i “qytetërimit” në Dardani. Shpeshherë ky kombinim i këtyre njerëzve me profesione të ndryeshme nuk përputhen mirë dhe, shpeshherë, shfaqjet e hoxhallarëve në xhami e minare duken si ndonjë piktur e shëmtuar që të ngjallë frikë dhe urrejtje.
Në lëvizjet e tyre të fund, në media, sepse opinioni shqiptar është mësuar t’i dëgjojë nënstop tash e sa vjet – vëmendja e jonë nuk ishte përqendëruar mbi dy llojet, apo tipat të sëmurë psikologjik: mbi karakterin e mbështetësit e tyre autoritar dhe mbi religjionin arabo-turk. Shpresoj se analizimi i hollësishëm i këtyre tipologjive të huaja radikale do të na ndihmojë në kuptimin që parashtrohen në shoqërinë shqiptare dhe në këtë shkrim dhe në tjetrin që vjenë pas tij – psikologjinë e talebanëve dhe demokracinë moderne.
Bëhet pyetja përse kujtohet se vente bëhej më e shpeshtë. Është e vërtetë se rreziku nuk ishte zhdukur dhe se Dardania do të kishte prapë punë me neoosmanizmin mesjetar, por s’mund të thuhej se në “luftën” ardhshme do ta kërkonte frymëzimin të një hoxhe Mustaf Bajrami i mbetur pa atdhe.
Frustrimi i tyre kulturor në “rritje”, do të shpinte në një shpërthim, të cilët do të bëhen burim i fundamentalizmit RADIKAL antishqiptar në mbështetje për nacional-islamin në vend që të ndërgjegjësoheshin lidhur me fatin kulturor dhe shoqëror shqiptar, hoxhallarët e kësaj lëvizjeje otomanonostallgjike me vetetëdije e mendonin Dardaninë, shqiptarët si me kulturën e atyre serianëve, palestinezeve, avganistanezve etj.
Ky projeksion është krejt i dukshëm në zhvillimin personal të hoxhallarëve radikal. Këta janë përfaqësues tipik i shtresës së ulët të njerëzore. Këta të panjohur deri dje që askushi në rinin e tyre, i referoheshin shpesh vetes si askushi, këta të panjohur e të njohur që njiheshin si askushi në shoqërinë shqiptare.
Të lindur jashtë trojeve shqiptare, këta ndjeheshin të pozicionuar në stilin e tyre shoqëror arab, apo turk dhe të racionalizohen mbi simbolet arabe mesjetare.
Strehen e horrave, s’do t’a durojmë më…!
