Sinan Kastrati, Suedi
Nga Ditari im
Mbamendje nga bisedat e tiranses dhe turjakasit
Qyteti i madh buzë oqeanit zhurmonte nga makinat e shumta s`kishin të ndalur. Anijet e mëdha që mund të hynte e gjithë Turjaka që vinin shumë afër dritares së tij, tre herë në ditë, nuk e tërhiqnin më të shikoj se si dilnin udhtarët me çantat plot rroba e dhurata. Në breg pritnin familjarët e të dashurit. Çiftet e reja përqafeshin e putheshin e nuk donin të ndaheshin e nganjëherë ndonjë udhtar i pakujdeshëm i shtyente me dorë. Atyre nuk iu pritej deri sa të shkonin në banesë ….
Syla ishte shtrirë në një krevat druri në një qoshe të dhomës. Ishtë i sëmurë rëndë por nuk donte të shkonte te mjeku.
Përdorte disa barëra popullore që i kishte mësuar se si ti bëjë gati nga gjyshja, ndjesë pastë. Kishte një muaj që nuk kishte dalur nga banesa. Nuk lexonte e as nuk shkruante. Gazeta e përditshme në gjuhën e vendit i vinte rregullisht dhe sa mos u ndarë nga bota, i shikonte vetëm titujt dhe e lente te kryet e krevetit që kishte një tavolinë të vogël ku kishte gjërat më të domosdoshme, ujin dhe barëreat ”popullore”.
Nga ballkoni, Tirana dimrit në mëngjes
As telefonin nuk e përdorte.
Më shumë rrinte fjetur se sa zgjuar.
Nuk i hiqej nga mendja nëna e baba, pleqt e bujqie çobanët e Turjakës.
Tiransja nuk i shkruante më dhe nuk dinte agjë për fatin e saj dhe kjo e mundonte edhe më shumë. As për gocën që e kishte pasur me te, nuk dinte se ku është.
Kishte fjetur me te katër netë dhe ajo i kishte thënë se kam mbetur shtatzënë. Pra ishte i sigurtë Syla se kishte një vajzë, gocë tiranse dhe nuk do të donte veç ta shihte njëherë para se të vdiste në dhe dhe të huaj.
Dëshirë tjetër ishte që të ia dhuroj gocës edhe ditarin dhe disa foto që kishte me nënen e saj, tiransen që ai i ruante si sytë e ballit.
Nuk i harronte as fjalët kur ajo i thonte Sylës para miqve:
-Ju nuk e dini çka është dashuria e Tiranses me Turjakasin.
Syla nuk donte ti kujtoj fjalët e sajt ë këqija por vetëm fjalët e ëmbëla. Njëherë i kishte dërgua një foto dhe ia kishte uruar ditëlindjen, pas një muaji.
Edhe Syla ia kishte uruar asaj, me vonesë.
Ata kishin lindur në muajët afër njëri tjetrin dhe kishin një diferencë kohore vetëm 44 ditësh.
Tirana në dimër
Tiransja i lutej turjakasit që të kujdeset për shëndetin e mendjen e mos të shkruaj “plehra” në revista, letrat e saj, “Mos boto keto plehera tek D… Qendro besnik ashtu si edhe unë ,nuk të përflas ty apo botoj bisedat e tua”.
Nqse vjen ndonjëherë në Tirane, ok e nqse nuk vjen dot më, më mbaj në zemër. …”
Syla mundohej ti gjej ato pakë foto- panorama që ia kishte dërgua tiransja për festat e motmotit, për 28 nëntor dhe për ditëlindje. Tiranën në pranverë, dimër dashurinë që kishte ajo për shtazët, qenin, luanin e luaneshën.
Ngadalë duke u mbajtur për krevati u qua dhe në një dollapa që e kishte marrë kur punonte në Prizren, e hapi dhe i gjeti fotot. Tiransja I kishte dërgua edhe një fotografi nga krevati, me buzë të kuqe.
Me fotot e tiransen, të qenit, të luajve e të Tiranës në duar, e zuri gjumi.
E me mallin për Turjakën e tiranses u zgjua. Fotot i kishin rënë dhe më nuk I kërkoi. Ishte lodhur. Vdekjen e shihte duke ardhur.
Kishte shumë amanete që nuk kishte kujt ti tregoj për rininë, për jetën e për mërgimin.
Po të kishte qenë në Turjakë, nuk kishte me qenë i vetëm. Vdekja nuk e trembëte por dëshira që të këthehej në Turjakë e të shkonte edhe njëherë në Tiranë ta takonte tiransen, ishte dëshira e fundit.
Tirana në Pranverë
U mundua ta marrë gotën me ujë se iu kishte tharë goja por nuk arriti ta marrë. Forca e kishte lënë e gota i ra dhe u thye e Syla i mbylli sytë.
Ashtu përgjumshëm iu kujatua fjala e fundit e tiransës:
-Ti je burri më i mirë që kam njohur, turjakas, nqse vjen ndonjëherë në Tirane, ok e nqse nuk vjen dot më, më mbaj në zemër. …!
Vazhdon
Malmö, 23 tetor 2021
