Të jesh homoseksual në hierakinë e lartë të Selisë së Shenjtë në Vatikan, është garanci suksesi, shenjë përkatësie apo rrugë e shkurtër drejt intrigave erotike

Klajd Kapinova, New York

(Kontraversali Frani I e kundërta e shën papa Gjon Pali II, papa Benediktiti XVI etj., dhe flamurtari i zjarrtë sot i homoseksualizmit në botë) 

“Është legjitime dhe e nevojshme të pyesim veten, nëse kjo nuk është ndoshta pjesë e një ideologjie të re të së keqes, ndoshta më tinzare dhe e fshehtë, e cila përpiqet të vërë të drejtat e njeriut kundër familjes dhe kundër njeriut.” – Shën papa Gjon Pali II (Carol Wojtyla 1920-2005 dhe si papë 1978-2005), “Memory and Identity” (Vatican, 2005)

“Njerëzit kundërshtojnë idenë se ata kanë një natyrë, të dhënë atyre nga identiteti i tyre trupor, që shërben si një element përcaktues i qenies njerëzore. Ata mohojnë natyrën e tyre dhe vendosin se nuk është diçka që u është dhënë më parë, por që e bëjnë për vete. Manipulimi i natyrës, të cilin ne e dëshpërojmë sot për sa i përket mjedisit tonë, tani bëhet zgjedhja themelore e njeriut, kur bëhet fjalë për vetën. Martesa homoseksuale, kërcënon themelet e jetës familjare dhe shkatërron vetë thelbin e krijesës njerëzore. Nuk mund të mohohet kriza e madhe, që kërcënon atë (familjen) deri në themelet e saj, veçanërisht në botën perëndimore.”[1] – Papa Benedikti XVI (Joseph Ratzinger 1927–2022 dhe si papë 2005-2013) 

“Papa Françesku I, është një jezuit, që promovon politikën e komunizmit globalist, sharlatan, arrogant dhe ateist i keq. Ai është një personazh negativ, i paparaqitshëm dhe katastrofik…” – Prof. Javier Gerardo Milei, Presidentit i Argjentinës 

“Ata janë me shije të keqe. Është një shkelje e parimit të sovranitetit dhe barazisë së shteteve. Po sikur Kenyatta të shkojë në Amerikë dhe të thotë se duhet të heqë dënimin me vdekje ose për shembull është sikur Obama të shkojë në Londër ose Madrid, në Hagë apo edhe në Japoni dhe thotë se monarkia juaj është shtypëse dhe një humbje parash dhe duhet hequr dorë. Në të njëjtën mënyrë ai nuk mund të vijë në Kenia për të na thënë gjëra që janë të papranueshme.” – Irungu Kang’ata, deputet në Kenia 

Anti Krishti Frani I kundër 1.2 miliard katolikëve të botës 

Gjatë papatit të Tij të sukseshëm, papa shën Gjon Pali II (1920-2005), nuk i njihte lezbiet, gejt (homoseksualët), transgjinorët dhe biseksualët.

Shkrimet e Atit të Shejt dhe mësimet e Tij me vlerë deri në fund të papatit të Tij paten si objektiv kryesor luftën e mbrojtjes së qytetërimit njerëzor nga minimi, që vjen nga homoseksualiteti i çmendur i pak njerëzve të caktuar, që duan t’u imponojnë shumicës që nuk janë si ata, prirjet e tyre private homoseksuale, pikërisht komuniteteve dhe popujve të tjerë indiferentë të botës, duke rrezikuar në këtë mënyrë seriozisht vetë themelet e shëndoshta të shumicës së qytetërimit tonë botëror shumë shekullor.

Duke kujtuar shpërthimin e zemëruar dhe të drejtë të shën papa Gjon Palit II, gjatë “Krenarisë” Botërore 2000, qasja kontraversale e papës aktual Francesco I ndaj komunitetit LGBTQ+ është e ndryshme e turpshme, imponuese dhe anti humane 100% nga paraardhësit e tij brilantë, sikurse ishin shenjti papa polak dhe intelektuali i shquar papa emeritus bavarez.

Qëndrimi përves dhe kontradiktor dhe anti human sot i ipeshkvit të Romës, ndaj pakicës private të homoseksualëve dhe lezbijeve, ka marrë një kthesë absurde 380 gradë, që nga zgjedhja fatkeqsisht e tij e papritur dhe mirëorganizra nga grupet kriminale mafioze, si: Deep State, Cabala, Forumi Botëror “Ekonomik”, grupi i 100 familjeve më të pasura të botës, që duan të kontrollojnë 8 miliard banorë, që popullojnë planetin tonë etj., në vitin e zi dhe fatkeq 2013.

Me pak fjalë, kleriku fatkeqsisht i lartë me origjinë argjentinase sot në krye të Kolegjit të Kardinalëve të Kishës Katolike, si drejtues antiKrisht në Vatikan, i ka thënë këto ide absurd, kundër shumicës anti homoseksuale të njerëzimit, për të justifikuar prirjet dhe adhuruesit e tij private homoseksuale, se: “Kush jam unë, për të gjykuar!?”

Dhe kur ai dhe si njeriu i anti Shkrimit të Shenjt (Bibla), bëri këtë komente të ashpër doktrinare dhe anti humane brenda kishës katolike, konservatorët katolikë (dhe të tjerë të familjes së kishave të krishtera) social kudo në botë, me të drejtë janë shokuar dhe kanë reaguar negativisht, kundër ideve të tij të cmendura dhe absurd njëherazi, në mbështetje totale të personave në thelb me çrregullim të theksuar mendor, duke i përkrahur hapur në mënyrë publike dhe propaganda totale mediatike të turpshme, me deklarata të hapura aprovuese dhe bekuese, në emër të Kishës Katolike dhe drejtueses zyrtare, por të padenjë sot si drejtues kontraversal në Selinë e Shejt në Vatikan.

Ai mbajti në dorë me krenari, buzëqeshi, bekoi dhe me pas vendosi në qaf, pa pikë turpi flamurin me ngjyrat e ylberit të homoseksualëve të tij në Selinë e Shenjt në kishën Katolike apo Bazilikën dhe Sheshin e shën Pjetrit, para Krishtit dhe fures së Zojës së Bekueme, që po shihnin nga afër skandalin apo turpin e madh kontraversal të tij, sot në emër të Kishës Katolike dhe mbi 1.2 bilion besimtarëve katolikë në të gjithë botën.

Argjentinasi i plakur fizikisht (88 vjec) i papërgjegjshëm mendërisht sot, zemëroi me vetëdije të plotë sërish të gjithë kritikët e tij, kur u zbulua publikisht dhe pa doreza, se ai i kishte shkruar një letër kritike arqipeshkvit jezuit amerikan imzot James Martin, për të mos kritikuar flirtitetin e tij me komunitetin e tij të dashur LGBTQ+, të cilët vazhdimisht i kishte bekuar hapur, në ambientet kishës e shën Pjetrit në Selinë e Shejtë në Vatikan (Romë) dhe rezidencën e tij private.

Pas tonit qortues dhe moralizues të dy paraardhësve të tij më të fundit, ky papë kontraversal sot, si: ateist, komunist dhe globalist (i dalur 100% jashtë kontrollit mendor), ka zvogëluar apo t’kurrur në maksimum shumë imazhin e dikurshëm pozitiv të Kishës Katolike nëpër botë, ku fatkeqsisht sot miliona besimtarë e kanë braktisur atë dhe kishën, që ai gabimisht e përfaqson, në kohën dhe vendin e gabuar prej disa vitesh…

Sipas mendimit tim, do të duhet shumë kohë dhe disa gjenerata, për të zhbërë dëmin e madh tjetërsues dhe të qëllimshëm plot vetëdije, që i sëmuri mendor e fizikisht anti Krishti sot ka bërë ndaj mbarë kishës universale dhe besimtarëve katolikë kudo në botë.

Siç e dinë të gjithë, papa brilant Benedikti XVI, është autori i artikulimit aktual të Vatikanit të mësimeve zyrtare të drejta të Kishës Katolike, kundër dylberëve apo homoseksualitetit perves, dhe për këtë arsye të drejtë globalistët ateistë amerikanë, të ndihmuar nga disa kardinalë dhe media trathtare homoseksuale vatikanase, me prirje të theksuar dylberësh dhe komunistët e globalistë të Bashkimit Europiane e detyruan (papa Benediktin XVI) me gënjeshtra të trasha dhe fakrikime të turpshme që të jap dorëheqjen, pa arsye reale nga papati i Tij i suksesshëm.

Letra, që ai lëshoi në vitin 1986 si Cardinal-Prefekt i Kongregatës për Doktrinën e Besimit (CDF), është e mirënjohur dhe më e bukura dhe e arsyeshme, që kishte hartuar ndonjëherë, me qëllimin final pozitiv, për të ruajtur nga pirateria e perversitetit homoseksual Kishën tonë dhe besimtarët e saj kudo në botë.

Nga burimet historike papale, mësojmë, se Homoseksualiteti, nuk u përmend në enciklikat papale deri në “Veritatis Splendor” të hartuar nga Papa Shën Gjon Palit II të vitit 1993, i cili “shpall në mënyrë specifike të keqen e brendshme të gjendjes homoseksuale” dhe hodhi poshtë pikëpamjen negative të disa teologëve apo “meshtarëve” (puçistë homoseksualë), që kishin filluar të vënë në dyshim publikisht bazën mbi të cilën Kisha e kishte dënuar homoseksualitetin si moralisht të papranueshëm.

Pontifikati i Papa Shën Gjon Palit II e shihte gjithnjë e më shumë moralin seksual si një shqetësim kryesor, dhe homoseksualitetin publik perves, si një dimension të “kulturës së vdekjes”, kundër së cilës ai mësoi dhe predikoi me vrull në rritje gjatë gjithë jetës tokësore.

Në vitin 2000, ai kritikoi ngjarjen inauguruese World Pride të planifikuar asokohe për kryeqytetin e vendit Romë, si “një fyerje ndaj Jubileut të Madh të vitit 2000” dhe si “një ofendim ndaj vlerave të krishtera” të Romës dhe besimtarëve të saj katolikë.

Ky organizim absurd, u bë në mënyrë të fshehtë (klandestine) nga disa klerikë të lartë si kardinalë, ipeshkvij, meshtarë dhe murgesha, me prirje të theksuar homoseksuale, pra gay dhe lesbie në kishën e shën Pjetrit, të cilët paturpsisht dhe në kundërshtim me Librin e Shenjte (Bibla) dhe parimet e kishës katolike, në formë puçi vepronin në mënyrë të fshehtë, pra nën rrëgostë brenda petkut fetar dhe dyerve të Kishës Katolike, në Selinë e Shejt në Vatikan.

Asokohe, theksojmë se papa kundër homoseksualëve përmendi gjithashtu katekizmin katolik, duke thenë se: “Aktet homoseksuale shkojnë kundër ligjit natyror”, por “çdo shenjë e diskriminimit të padrejtë në lidhje me to duhet të shmanget”. 

Papa Benedikti XVI një intelektual brilant anti homoseksual dhe mendimtar i shquar katolik 

Nga ana e tjetër, vetë Ati i Shenjt papa Benedikti XVI, në Selinë e Shenjt në Vatikan asokohe e ka shfrytëzuar fillimin e periudhës së Krishtlindjeve, për të rritur sulmin e Tij të drejtë ndaj martesave të turpshme të homoseksualëve, duke deklaruar se vetë themelet e familjes kërcënoheshin rëndë nga partneritetet e të njëjtit seks.

Në fjalimin e Tij papnor vjetor të Krishtlindjeve, asokohe ai iu drejtua zyrtarëve të Vatikanit (si një nga fjalimet më të rëndsishme të vitit), Ati i Shejt drejtpërdrejtë kritikoi lëvizjet absurde, për të lejuar çiftet e të njëjtit seks të martohen dhe tregoi se Vatikani do të ishte i gatshëm të krijonte një aleancë me ato besime fetare, që janë gjithashtu kundër martesave brenda të njëjtit sex.

Komentet e tij, asokohe vinin mes shqetësimeve në rritje në Romë, se mësimet e Kishës Katolike mbi homoseksualitetin, të cilat asokohe po binin në vesh të shurdhër, me lëvizjet pro-martesave të homoseksualëve, që fituan terren absurd asokohe në shtetet me qeveri të majta globaliste si: Britani e Madhe, Shtetet e Bashkuara dhe Francë.

Gjatë fjalimit, Papa iu referua një studimi të realizuar nga Kryerabini i Francës, Gilles Bernheim, i cili tha se fushata për t’i dhënë të drejtën homoseksualëve për t’u martuar dhe birësuar fëmijë, ishte një sulm i çmendur ndaj familjes katolike tradicionale.

“Nuk mund të mohohet kriza, që kërcënon vazhdimisht atë (familjen) deri në themelet e saj, veçanërisht në botën perëndimore”, ka vlerësuar asokohe Ati i Shejt papa Benedikti XVI.

“Kur një angazhim i tillë mohohet, figurat kyçe të ekzistencës njerëzore gjithashtu zhduken: babai, nëna, fëmija, elementet thelbësore të përvojës së të qenit njerëzor humbasin...”

Ishte hera e dytë, që Ati i Shejt, papa vizionar asokohe foli për martesat e homoseksualëve dhe citimi i tij i punës së rabinit Bernheim kundër martesës së homoseksualëve, është një tregues se sa i vendosur është Vatikani, për të përdorur aleancat ekumenike me besimet e tjera kundër dylberëve.

Në Francën historikisht kontravesale, asokohe kur presidenti ultra liberal komunist François Holland u zotua të zbatoj planin e tij “martesë për të gjithë” brenda një viti nga marrja e detyrës, rabini ebrej Bernheim është bërë me të drejtë një kritik i zëshëm, kundër turpit të martesave të homoseksualëve.

Studimi i tij: “Martesa homoseksuale, prindërimi dhe adoptimi: Çfarë harrojmë shpesh të themi”, argumenton se planet për legalizimin e martesës së homoseksualëve po bëhen për “përfitimin ekskluziv të një pakice të vogël” dhe shpesh mbështeten, për shkak të korrektësisë absurde politike.

Papa asokohe denoncoi gjithashtu atë që ai e përshkroi si njerëz që manipulojnë identitetet e tyre të dhëna nga Zoti, për t’iu përshtatur zgjedhjeve të tyre anormale seksuale dhe duke shkatërruar vetë esencën e krijesës njerëzore në proçes.

“Njerëzit kundërshtojnë idenë se ata kanë një natyrë, të dhënë atyre nga identiteti i tyre trupor, që shërben si një element përcaktues i qenies njerëzore. Ata mohojnë natyrën e tyre dhe vendosin se nuk është diçka, që u është dhënë më parë, por që e bëjnë për vete. Manipulimi i natyrës, të cilin ne e dëshpërojmë sot, për sa i përket mjedisit tonë, tani bëhet zgjedhja themelore e njeriut, kur bëhet fjalë për vetën.”

Franco Grillini, një zëdhënës i komunitetit të dylberëve (bytharëve) apo homoseksualëve të sëmurë mendërisht të Italisë, i quajti fjalët e Papës “marrëzi” e madhe.

Më 9 mars 2012, papa Benedikti XVI, duke denoncuar “rrymat e fuqishme politike dhe kulturore, që kërkojnë të ndryshojnë përkufizimin ligjor të martesës”.

Peshkopët apo arqipeshkvet e shteteve të ndryshme të botës, të mbledhur asokohe në Romë, thanë me të drejtë se “Përpjekja e ndërgjegjshme e Kishës Katolike, për t’i rezistuar këtij presioni kërkon një mbrojtje të arsyetuar të martesës si një institucion natyror, që përbëhet nga një bashkësi e veçantë personash, në thelb të rrënjosura në komplementaritetin e gjinive dhe të orientuar drejt riprodhimit”. Dallimet seksuale nuk mund të hidhen poshtë si të parëndësishme, për përkufizimin e martesës.”

Media ose më saktë BBC asokohe raportoi se pak para dorëheqjes së papa Benediktit XVI në shkurt 2013, media italiane në veçanti përdori raporte të sakta, për të treguar, se brenda Vatikanit ekzistonte vazhdimisht prej kohësh një lob homoseksual klerikësh[2] (që vepronte në mënyrë aktive dhe ishte i fshehur nën rregost, duke shkatërruar sistematikisht nga brenda pak nga pak ambientet e kishës katolike), që kishin prirje të hapura homoseksuale dhe kishin bashkëpunuar hapur për të çuar përpara interesat e tyre bythare personale, duke hapur kështu Selinë e Shenjt ndaj shantazheve të mundshme, madje edhe për të sugjeruar se ky mund të ketë qenë një nga faktorët, që ka ndikuar drejpërdrejtë në vendimin suprirzë të papa Benediktit XVI për të dhënë dorëheqjen e parevokueshme.

A ishte papa Pali VI gay!? 

Në vitin 1976, papa Pali VI u bë i pari në historinë moderne, që mohoi akuzën për homoseksualizëm kundër tij. Ai kishte botuar një predikim “Persona Humana: Deklaratë për disa pyetje”, në lidhje me etikën seksuale, që ndalonte seksin paramartesor dhe jashtëmartesor, dënonte homoseksualitetin dhe ndalonte masturbimin.

Si përgjigje, Roger Peyrefitte, i cili kishte shkruar tashmë në dy nga librat e tij se papa Pali VI ishte angazhuar aktivisht në një marrëdhënie të gjatë homoseksuale, përsëriti akuzat e tij në një intervistë me një revistë homoseksuale franceze.

Peyrefitte pohoi se papa Pali VI ishte një hipokrit, që kishte marrë pjesë në një marrëdhënie active seksuale afatgjatë me një aktor italian filmash dhe tani e fsheh apo mohon, duke shfrytëzuar postin papnor që ka.

“Thashethemet” e përhapura e identifikuan menjëherë aktorin si Paolo Carlini[3] [4] i cili kishte luajtur një rol të vogël në filmin e Audrey Hepburn-it me titull “Roman Holiday” (1953).[5]

Në një fjalim të shkurtër, drejtuar një turme prej rreth 20,000 vetësh në Sheshin e shën Pjetrit më 18 prill, Montini i quajti akuzat “insinuata të tmerrshme dhe shpifëse” dhe bëri thirrje për lutje në emër të tij.

Akuzat e sakta, janë rishfaqur periodikisht asokohe në shtypin italian të kohës. Në vitin 1994, Franco Bellegrandi, një ish përfaqsues Dhome Nderi i Vatikanit dhe korrespondent i gazetës zyrtare të Vatikanit L’Osservatore Romano, pretendoi se papa Pali VI ishte shantazhuar dhe kishte promovuar homoseksualët e tjerë, në pozita të pushtetit brenda Vatikanit.

Në vitin 2006, gazeta L’Espresso, asokohe raportoi se letrat private të komandantit të policisë gjeneral Giorgio Manes e pranuan historinë e shantazhit si të vërtetë dhe se ata pretenduan se kryeministrit italian Aldo Moro i ishte kërkuar ndihmë.

300 faqe me dokumente skandal të publikuara nga VatiLeaks iu prezantuan Papa Benediktit XVI 

Në mënyrë sensacionale, gazeta italiane “La Republica” asokohe sugjeroi faktin e madh, se shqetësimi i para Benediktit XVI, për skandalin e ekzistences së lobit të fuqishëm të priftërinjve katolikë homoseksualëve, që kishte përfshirë edhe kardinalë pederastë…, ishte një nga arsyet që Ai (Ati i Shenjt) kishte dhënë dorëheqjen e papritur nga papati.

Historia reale, që gazetari i Michael Joseph Gross,[6] përshkruan për revistën Vanity Fair, është kjo: “I zhveshur, me peshqirin rreth belit, një burrë u ul sikur po lutej, në një cep të saunës, në një palestër në qendër të Romës…

Ai dukej si një prift, me të cilin kisha komunikuar, pasi miqtë e përbashkët më prezamtuan, një burrë me të cilin kisha dashur të konsultohesha për klerikët homoseksualë në Curia e Vatikanit. Miqtë e mi më thane, se ky prift ishte homoseksual, i zgjuar politikisht e i lidhur mirë me hierarkinë e kishës katolike homoseksuale në Romë…

Gjatë ditëve të mëparshme, kisha dëgjuar shumë për këtë njeri. Kisha dëgjuar, se ai është një operator social, kalendari i të cilit është një turbullirë pijesh dhe darkash me kardinalët dhe kryepeshkopët, princeshë dhe trajnerë personalë.

Me sa duket, atij i pëlqen t’i ushqejë kolegët meshkuj me pseudonime femrash. Takimi ishte i pakëndshëm. Jo, ai nuk donte të diskutonte temën, për të cilën më interesonte. Jo, ai nuk e mendonte këtë temë të vlefshme. Këto gjëra ai i bëri të kjarta.

Mund t’a kuptoja shqetësimin e tij. Por në Romë, këto ditë tema e priftërinjve homoseksualë, në pjesën e sipërme të Selisë së Shenjtë është e vështirë të shmanget.

Në shkurt të këtij viti, jo shumë kohë përpara se Kolegji i Kardinalëve u mblodh në Kapelën Sistine për konklavën për të zgjedhur Papën e 266-të, gazeta më e madhe e përditshme italiane, La Repubblica, raportoi se një “lob i homoseksualëve” ​​(një kabal pak a shumë i unifikuar të ndërmjetësve të pushtetit homoseksual) mund të veprojnë brenda Vatikanit.”

Sipas gazetës, ekzistenca e mundshme e këtij lobi homoseksual, ishte ndër sekretet e shumta të përshkruara, në një raport me dy vëllime prej 300 faqesh të lidhur me kapakë me ngjyrë të kuqe dhe që iu prezantua Papa Benediktit XVI nga tre kardinalë, që ai kishte caktuar, për të hetuar aferën e njohur e njohur asokohe si VatiLeaks.

Ky skandal, i cili ngriti dyshime të reja, për korrupsion endemik brenda Curia, u shfaq pasi Paolo Gabriele, kupëmbajtësi i papës, hoqi nga libri i kuq disa nga letrat private të Benediktit dhe i zbuloi ato në shtypin italian të kohës.

Raporti i brendshëm i VatiLeaks, sipas gazetës së famshme italiane La Repubblica, tregonte se klerikët homoseksualë aktiv në Vatikan po shantazhoheshin. Raporti shkruante gjithashtu se dokumentonte me fakte të reja strukturën dhe zakonet sociale të lobit të dyshuar të homoseksualëve. Megjithatë, detajet në lidhje me mbledhjet e priftërinjve homoseksualë u shtuan lajmeve të vjetra: ngjarjet reale ishin treguar në artikujt e botuar më parë nga vetë La Repubblica.

Në mënyrë sensacionale, gazeta asokohe sugjeroi faktin, se shqetësimi i para Benediktit XVI për skandalin e ekzistences së lobit të fuqishëm të priftërinjve katolikë homoseksualëve, që kishte përfshirë edhe kardinalë pederastë…, ishte një nga arsyet që Ai (Ati i Shenjt) kishte dhënë dorëheqjen e papritur nga papati korrekt i Tij.

Muaj më vonë, një tjetër rrjedhje (leak) informacioni konfidencial e solli përsëri në rend të ditës lajmin e skandaloz të ekzistencës së një lobi homoseksual të fuqishëm, në nivelet e larta hierarkike brenda Selisë së Shenjtë në Vatikan.

Asokohe dikush mbajti shënime, që duhej të ishte një takim privat midis udhëheqësve të Kishës Latino Amerikane dhe Papës së re, ish-kardinalit marksist dhe ateist Jorge Bergoglio, Kryepeshkop i Buenos Aires, i njohur tani fatkeqsisht si papa Françesku I.

Në muajin qershor, ato shënime u botuan në një faqe interneti progresive katolike. Papa Françesku I, u citua të thoshte: “Përmendet ‘lobi i homoseksualëve’ dhe është e vërtetë, ai është atje … Ne, duhet të shohim, se çfarë mund të bëjmë.”

Vatikani u kthye si zakonisht në një dollap pa derë

Lobi i homoseksualëve? Varet se çfarë do të thuash. Termi mund t’i referohet një grupi në hije si Illuminati, anëtarët e të cilit ushtrojnë në heshtje pushtetin suprem. Kjo është lloji i idesë, që ndriçon kapelet e teoricienëve të konspiracionit dhe nuk kap punën e ngadaltë, feudale dhe joefikase të Vatikanit.

Vatikani, bërthama e një Lobi të fuqishëm pederastesh (homosexual)

Sikurse dihet prej kohesh në qytetin – shtet të Vatikanit, ekziston një numër i konsiderueshëm prelatësh homoseksualësh dhe klerikësh të tjerë homoseksualë, janë në pozita drejtuese me autoritet të madh. Ata mund të mos veprojnë si kolektiv, por janë të vetëdijshëm për ekzistencën e njëri-tjetrit.

Dhe ata banojnë në një botë të fshehtë, sepse homoseksualiteti është zyrtarisht i dënuar. Megjithëse numri i priftërinjve homoseksualë në përgjithësi, dhe veçanërisht në mesin e Curias në Romë, është i madh, ku përqindja është shumë më e lartë se në popullatën e përgjithshme.

Sot thuhet se midis 40 dhe 80% e të gjithë priftërinjve katolikë fatkeqsisht janë homoseksualë, sipas një vlerësimi të cituar nga autori Donald B. Cozzens, në librin e tij të mirëvlerësuar për faktet e reja të ofruar për lexuesit, I cili mban titullin: “Fytyra në ndryshim e priftërisë”.

Për klerikët homoseksualë në Vatikan, një kusht ose kodi themelor i pushtetit dhe i priftërisë së tyre, është heshtja, të paktën në publik, për atë se kush janë ata në të vërtetë.

Klerikët e banojnë këtë heshtje në mënyra të ndryshme. Disa e mbajnë seksualitetin e tyre tërësisht privat dhe i përmbahen zotimit të “beqarisë”.

Shumë të tjerë, në heshtje e lanë veten të njohur publikisht si homoseksualë aktiv, në një masë të madhe, për disa kolegë, ose për disa njerëz laikë, ose të dyja; herë mbeten beqarë e herë jo.

Një mënyrë e tjetër, ndoshta më pak e zakonshme, por sigurisht më e dukshme, përfshin të jetuarit e një jete të dyfishtë. Herë pas here, klerikë të tillë demaskohen ose njihen, pra zbulohen, zakonisht nga tregimet e vazhdueshme në shtypin Italian, sipas rrëfimeve të besimtarëve të famullive të tyre apo nga tregimet e shumta të atyre civilëve të zakonshëm, që punojnë në zyrat e shumta të Vatikanit.

Në vitin 2010, për pjesën më të madhe të një muaji, një gazetar i drejtpërdrejtë pretendoi të ishte i dashuri i një homoseksuali, i cili vepronte si një “honeypot” dhe i futi në kurth priftërinjtë e vërtetë homoseksualë, në situata të ndryshme seksuale. (Kardinali i Romës iu dha detyra të hetonte. Fati i priftërinjve ende sot nuk dihet.)[7]

Ka të paktën disa kardinalë homoseksualë, duke përfshirë një, partneri afatgjatë i të cilit është një ministër i njohur në një emërtim protestant. Është monsinjori famëkeq me nofkën “Xhesika”, të cilit i pëlqen të vizitojë një universitet papnor dhe t’u japë kartën e tij të biznesit fillestarëve 25-vjeçarë. (Ndër rreshtat e marrjes së titullit fetarë hierarkik të Monsinjorit: “Doni të shihni shtratin e Gjonit XXIII?”)

Ky sipas historisë, eshtë njeriu i supozuar i “drejtë”, që ka një jetë të fshehtë si një prostitutë homoseksuale në Romë dhe poston vazhdimisht fotografi në internet të cilat i merr prej korridoreve më të brendshme të Vatikanit.

Është e pamundur të thuhet nëse ai e ka marrë këtë akses të privilegjuar nga ndonjë mik apo anëtar i familjes, apo nga një klient; të shohësh një djalë të njohur me qira me lëkurë të zezë, në një ballkon privat të Vatikanit, ngre një vetull.

Sikurse dihet tashme publikisht, se qytet-shteti i vogël i Vatikani dhe Selisë së Shenjtë, mbajnë sekrete të forta, saqë mund ta bëjë Fort Meade të duket si një i dehur i ngathët. Megjithatë, dhjetëra intervista suprizë, me priftërinj aktiv homoseksualë aktualë dhe ish murgj homoseksualë, gazetarë veteranë të Vatikanit, aristokratë italianë dhe burra homoseksualë në palestra romake, bare, klube nate, klube seksi dhe restorante sugjerojnë se, sado interesante që janë historitë më grafike, ato përcjellin një pjesë të realitetit të jetës së turpshme dhe të shfrenuar me prirje te hapura seksuale klerikale të homoseksualëve të shumë klerikë të të gjithë niveleve të hierarkisë në Romë…

Të jesh homoseksual në hierakinë e lartë të Selisë së Shenjtë në Vatikan, është garanci suksesi, shenjë përkatësie apo rrugë e shkurtër drejt intrigave erotike

Homoseksualët në qytet-shtetin e Vatikanit, janë krijesa njerëzore erotike të një burokracie të ashpër, botëkuptimi dogmatik i së cilës “mohon” formalisht ose denigron sa për sy e faqe ekzistencën e tyre. Ata jetojnë si në një dollap, që nuk ka derë. Ata qarkullojnë të lirë kudo, në korridore, në zyra me erë parfumerie femërore…, auditore konferencash hipikrizie për fenë dhe Krishtin, të cilët shetisin lirshëm pa frikë dhe marre. Midis Papëve të fundit, i vetmi anti homoseksual ishte Papa Benedikti XVI, bëri përpjekjet më të përbashkëta për të mprehur doktrinën e Kishës mbi homoseksualitetin, të cilën ai dikur e quajti me të drejtë si “një prirje pak a shumë e fortë e urdhëruar drejt një të keqeje shkatërruese fetare dhe morale të brendshme.”

E djathta politike botërore i sheh homoseksualët si një njollë Djalli, që duhet hequr

I paharrueshmi dhe intelektuali brilant, që ishte i dedikuar shumë fesë së krishterë dhe dhimbsej Kisha Katolike dhe Vatikani ishte Papa Benedikti XVI, i cili vazhdimisht u përpoq t’i largonte homoseksualët nga radhët klerikale, veçanërisht në vitin 2005, kur burrat me “prirje pederaste të rrënjosura thellë tek homoseksualiteti” me të drejtë nga ai u ndaluan të shuguroheshin, edhe nëse ishin beqarë.

Denoncimi dhe ekspozimi pederastik i tyre, i kanë bërë sot priftërinjtë pederastë (homoseksualë) si fatkeqsisht figura të njohura dhe magjepsëse edhe pse më pak të ekspozuar si njerëz se sa si simbole, veçanërisht për të majtën liberale ekstreme marksiste europiane dhe amerikane. Të majtët politikanë të niveleve të ndryshme, i shohin këta klerikë të dobishëm politikisht, për veten e tyre si vota numerike elektorale kudo në botë.

E kunderta fatmirësisht po ndodh sot me forcat përpatimtare politike të djathta, të cilët i shohin gjithëmonë homoseksualët si një njollë e Djallit të zi, i cili duhet hequr, sepse po dëmtohet fatkeqsisht dhe tragjikisht e gjithë shoqëria moderne njerëzore.

Të gjithë u tronditën, kur “papa” ateist (antiKrisht) Françesku I, si preferues, adhurues, promovues, mbrojtës fanatik dhe nxitës i drejtpërdrejtë zgjerimit të homoseksualitetit, bëri deklaratën e tij të parë të drejtpërdrejtë publike, për klerikët homoseksualë qysh kur ai fatkeqsisht u bë Papë.

Gjatë një konference shtypi të improvizuar në bordin e avionit papal, rrugës nga Rio de Zhaneiro (Brasil) në Romë (Italy), pas udhëtimit të tij kontraversal të parë jashtë shtetit, Françesku u pyet për ekzistencën prej dekadash të lobit të fuqishëm të homoseksualëve në nivelet më të larta zyrtare dhe deri në Kolegjin e Kardinalëve në Selinë e Shenjtë brenda shtetit fetarë të Vatikanit.

Përgjigja e tij, e dhënë me humor të rastësishëm dhe e shoqëruar nga ngritja e supeve dhe buzëqeshja adhuruese për homoseksualët, ishte si vijon: “Kaq shumë është shkruar për lobin e homoseksualëve. Ende nuk kam ndeshur me askënd në Vatikan, që më ka treguar një kartë identiteti me ‘gay’ në të”.

Ai bëri pantomime, duke mbajtur një kartë të tillë në dorën e tij të majtë dhe më pas vazhdoi: “Kur e gjen veten me një person të tillë, duhet të bësh dallimin mes faktit të një personi që është homoseksual dhe faktit që dikush krijon një lob. Nëse një person është homoseksual dhe kërkon Zotin dhe ka vullnet të mirë, kush jam unë që ta gjykoj?”

Ai i tha këto fjalë absurde, me një ngrohtësi të prekshme, ndryshe nga toni i ashpër dhe i kujdesshëm, që papët e tjerë kanë adoptuar prej dekadash. Kjo mund të ketë qenë hera e parë në historinë e papatit të Romës, që një “Papë” komunist ka shqiptuar publikisht termin gay, fjalë ekzotike, për shumicën e burrave priftërinj pederastë, që ndiejnë dashuri romantike për priftërinjtë apo burrat e tjerë po pederastë, përdorin për të përshkruar veten, në vend të termit patologjik mjekësor të shekullit XIX, e cila njihet si homoseksual.

Më pas, në një intervistë të gjatë me një revistë jezuite, Papa shkoi më tej, duke deklaruar se shërbimi i Kishës nuk duhet të “fiksohet” me disa çështje morale përçarëse si aborti dhe martesat e homoseksualëve. “Kur Zoti shikon një person homoseksual, a e miraton ai ekzistencën e këtij personi me dashuri, apo e refuzon dhe e dënon këtë person?”, pyeti Papa kontraversal në mënyrë retorike. “Ne, gjithmonë duhet t’a konsiderojmë personin.”

Papa Gjon XII (papati i tij viti 995-964 mbas Krishtit), kishte marrëdhënie seksuale me burra dhe djem, duke e kthyer Seline e Shenjt “në një lavire (kurvëri)”

Historia e homoseksualëve në shtetin fetar katolik të Vatikanit, janë treguar vazhdimisht në librat rozë, për më shumë se një mijë vjet. Papa Gjon XII, i cili mbretëroi papatin në Vatikan nga viti 955 deri në vitin 964, u akuzua drejtpërdrejtë për marrëdhënie si pederast (homoseksual) me burra dhe djem më të rinj dhe se e ktheu fatkeqisht pallatin papal në një streh të shfrenuar peredastësh perves ose më saktë prostitucion profesionistë laviresh meshkujsh.

Ndërsa përpiqej të bindte nxënësin e një këpucari që të bënte seks me të, pederasti Papa Bonifaci VIII, i cili mbretëroi nga viti 1294 deri në vitin 1303, thuhet se e kishte siguruar djalin se kur dy burra që bënin seks, nuk po bënin “mëkat sesa kur ndodh fërkimi i dy duarve”.

Papa Pasi Pali II, i cili mbretëroi nga viti 1464 deri në 1471, vdiq nga një atak në zemër, ndërsa në flagrancë ishte duke flirtuar në shtrat me një mashkull tjetër…

Absurdi më i rëndë i historisë së papatit në Selinë e Shenjtë në Vatikan, ishte rasti historik, që fatkeqsisht vjen tani. Asokohe fatkeqsisht një Papë peredast, u zëvendësua menjëherë me një manjak Papë pederast tjetër. Ai u pasua nga një pederast tjetër me emrin papa Sixtus IV, i cili mbajti nipin e tij (sikurse shihet këtu fatkeqsisht kemi inçest të hapur (sikurse ndodh me inçestin në kulturën e përditshme të botës islame, me martesat brenda të njëjtit gjak brenda një familje…) brenda të të njëtit gjak të shprishur në këtë rast) si të dashurin e tij (dhe e bëri nipin një kardinal në moshën 17-vjeçare).

Kjo tregon kjartë, se pederastia në historinë 2024-vjecare kontraversale të papatit të Romës, fatkeqsisht dhe mjerisht, ishte kthyer në një sëmundje ngjitëse epidemike dhe ishte një mode normale e preferuar masivisht e përhapur e kohës homoseksuale, mes priftërinjve gay katolikë, që ndryshe predikonin dhe ndryshe vepronin në klandestinitet dhe shpesh edhe hapur si pederast në mënyrë publike.

Por në historine e krishterimit dhe klerikalizimit katolikë, ka edhe përjashtime të mos infektimit apo prekjes nga kjo sëmundje pervese (e manjakëve) ngjitëse epidemike botërore. Fatmirësisht, deri tani Kisha Katolike Shqiptare dhe kleri katolik mbarëshqiptar, gjatë 2024 vitëve të ekzistencës së saj të lavdishme dhe martire, nuk i ka pasur dhe nuk është tunduar apo prekur nga kjo sëmundje psiqike dhe pervese ose më saktë virusin kontraversal, që përhapnin dhe ushtronin ndër shekuj, të veshur me pushtet fetarë, në emër të Zotit, drejtuesit e lartë pederastë në hirarkinë kishtare katolike në Vatikan.

Disa histori të tilla, janë më të vërtetuara se të tjerat. Edhe pse besueshmëria e tyre është e dyshimtë, ata demonstrojnë se luajtja e kartës së homoseksualëve është një taktikë e lashtë Curial në Vatikan.

“Ka priftërinj homoseksualë të mbyllur, që janë nepërka dhe Djalli vetë,” vëren teologu erudit Mark D. Jordan, autori i librit me titull: “Heshtjes së Sodomës: Homoseksualiteti në Katolicizmin Modern”.[8] [9] [10]

“Ata janë me të vërtetë njerëz helmues dhe e përpunojnë demonologjinë e tyre të brendshme, duke u futur në pozita në pushtet dhe duke e ushtruar atë”[11] kundër burrave, grave të tjera homoseksuale dhe kujtdo që ata e perceptojnë si kërcënim.

“Përkrah kësaj vuanin priftërinj, që duken të sinqertë deri në fund, të cilët përpiqen t’i qëndrojnë besnikë Zotit dhe gjithashtu të kujdesen për njerëzit dhe të ndryshojnë institucionin. Janë ata që harrohen gjithmonë dhe lexohen nga historia nga të dyja anët.”[12]

Kujtesa kulturore bashkëkohore e priftërisë katolike fillon në mesin e shekullit të kaluar, kur Pali VI mori fronin, në vitin 1963. Ai e mori emrin e tij papal jo nga ndonjë paraardhës, por nga një ish-dashnor, një aktor filmi.

Të paktën ky ishte argumenti i shkrimtarit francez homoseksual provokues Roger Peyrefitte, akuzat e të cilit në 1976 për Palin VI shkaktuan një bujë të tillë sa që ai I indinjuar se u zbulua dashuria seksuale e tij, asokohe vetë papa Pali VI, pa pike turpi doli në ballkonin e Sheshit të Shën Pjetrit për të “denoncuar” akuzat si “të tmerrshme dhe shpifëse”.

Papa Pali VI, dukej si një qesharak e fajtor, sepse Curia asokohe fatmirësisht mësoi një mësim: dhe la për të kuptuar se më mirë të injorohen akuza të tilla, sesa t’i përforcojnë ato me mohim publik, në Sheshin e Shën Pjetrit në Vatikan, në sy dhe veshët e miliona njerëzve besimtarëve kaotlikë në shesh, të mblehdur për të degjuar me tallje përrallat e tij.

Ndërkohë, disa klerikë homoseksualë po i kalonin “miqësitë e veçanta”, që kishin qenë prej kohësh pjesë e jetës monastike dhe po i bashkoheshin hapur e pa dorashka revolucionit modern seksual.

Dinamika e kulturës klerikale katolike homoseksuale të Romës 

Në vitet 1970, qendra e jetës së homoseksualëve në Romë, asokohe ishte një zonë e madhe lundrimi e quajtur Monte Caprino, në kodrën Kapitolinë. Në një festë të vogël të murgjve homoseksualë dhe miqve të tyre në Romë, biseda u kthye në kujtimet e atij vendi. “Ishte si qyteti i tij i vogël,” kujtoi një murg, “me qindra njerëz të gjithë duke filluar nga seminaristë të rinj dhe ipeshkvij, arqipeshkv katolikë, etj., dhe më pas, në mënyrë të përshtatshme ishin aty, si zakonisht për të ushtruar vesin epshor apo zanatin e tyre të vjetër homoseksual.”

Ndjenja e shokëve në Monte Caprino, u komprometua nga ajri i fshehtësisë përreth vendit. Zona ishte një objektiv i zakonshëm për grabitësit dhe hajdutët, të cilët mendonin me të drejtë se klerikët katolikë do të bëheshin viktima ideale, sepse kishin shumë për të humbur nga akti publik i ngritjes së akuzave.

Një ish-seminarist homoseksual kujtoi një natë, kur tre burra e rrahën dhe i vodhën portofolin, ndërsa shumë burra në parkun e mbushur me njerëz, të qëndronin pranë si indiferent. I mbetur i gjakosur nga hajdutët, seminaristi u bërtiti kalimtarëve: “Jeni tre dhe ne 300!”

Ai tregoi këtë histori, me jehonën e saj të shëmbëlltyrës së Samaritanit të Mirë, në të cilën një udhëtar grabitet, rrihet dhe lihet në anë të rrugës dhe njerëzit e devotshëm nuk bëjnë asgjë për ta ndihmuar atë, për të ilustruar çdo njeri. Për vete është dinamika e kulturës klerikale katolike homoseksuale të Romës.

Klerikët homoseksualë katolikë, shpesh nuk arrijnë të ndihmojnë njëri-tjetrin, për të njëjtën arsye, që askush nuk u përpoq t’a ndihmonte atë natën që ai u grabit (meshtari): sepse dihet se solidariteti, përfshin rrezikun e të qenit jashtë.

Vetë-përqendrimi, mund të krijojë një ndjenjë të së drejtës. “Një pjesë e caktuar e klerit katolikë mendon, se askujt nuk do t’i interesojë se çfarë bëjnë nëse janë të matur,” thotë Marco Politi, një gazetar i shquar Italian, korrespondent i vjetër i Vatikanit dhe autor i disa librave për papatin dhe kishën katolike.

Në vitin 2000, autori Politi botoi një intervistë të gjatë në librin e tij, me një prift homoseksual anonim, të titulluar: “La Confessione”, e ribotuar në vitin 2006, me titull: “Io, Prete Gay” (Unë, prifti homoseksual).

Megjithatë, asokohe kur u botua vepra e re ka pasur shumë skandale të tjera të Kishës Katolike në Vatikan. Kështu, në vitin 2007, ipeshkvi imzot Tommaso Stenico takoi një të ri (në një dhomë bisede, chat) në internet dhe e ftoi atë në zyrën e tij në Vatikan (ku biseda e tyre, në të cilën Stenico mohoi se seksi homoseksual ishte një mëkat), preku këmbën e burrit dhe tha: “Ti je kaq e nxehtë”.

Ai u filmua nga kamera fshehurazi dhe më pas u transmetua si video (u bë virale) në televizionet e ndryshme italiane. Asokohe imzot Stenico, u përpoq të bindte (me gënjeshtra, kur vetë në video, zë dhe figurë ishte prova e fortë) gazetat italiane se ai sapo kishte luajtur së bashku me djalin e ri me qëllim, që “të studionte sesi priftërinjtë futen në grackën e seksit homoseksual, si pjesë e një plani djallëzor nga grupe satanistësh”. Fatmiresisht me pas, prifti i lartë u pezullua nga pozicioni i tij në zyrat e Vatikanit.

Në vitin 2006, një prift në Sekretariatin e Shtetit të Vatikanit, plagosi një oficer policie dhe u përplas me makinat e policisë, gjatë një ndjekjeje me shpejtësi të madhe, nëpër një lagje në Romë, të njohur asokohe për transeksualët dhe prostitutat. (Për habinë e të gjithëve, ndodhi absurdi cover up (mbulimi korruptiv), ku Prifti u shpall i pafajshëm, për të gjitha akuzat, pasi pretendoi se ai u arratis, sepse kishte frikë se do të rrëmbehej.)

Në një hetim të vitit 2010 për rregullimin e kontratave, për projektet e ndërtimit, përgjimet e policisë italiane ndodhën asokohe, për të kapur me presh në dorë një kryetar papal dhe zotëri të Shenjtërisë së Tij, Angelo Balducci, që dyshohet se punësonte prostituta meshkuj, disa prej të cilëve mund të kenë qenë djem të pashëm si seminaristë të rinj, përmes një anëtari nigerian të një kori të kishës në Vatikan. (Anëtari i korit kur u zbulua më pas u shkarkua; ndërsa kleriku i lartë katolik Angelo Balducci u dënua me akuza të reja shtesë për korrupsion.)

Asokohe thuhej se vetë Ati i Shenjtë papa Benedikti XVI, kishte urdhëruar, që prelatët të cilët në klandenstinitet (fshehurazi) bënin jetë të dyfishtë (pra seksuale, si pederastë) të tërhiqeshin (të japin dorëheqje) ose të largoheshin nga Roma.

Shkarkimi nga Vatikani i Kardinalit Keith O’Brien, kryepeshkopi i Shën Andrews dhe Edinburgut pse denoncoi pederastinë në Selinë e Shenjt

Prelati më i vjetër katolik kurajoz, që humbi punën ishte kardinali Keith O’Brien, kryepeshkopi i Shën Andrews dhe Edinburgut. Ai ishte një kundërshtar i vendosur i martesës së homoseksualëve, i cili e kishte quajtur publikisht homoseksualitetin një “degradim moral”, O’Brien u rrëzua nga tre priftërinj dhe një ish-prift, të cilët e akuzuan atë për “kontakt të papërshtatshëm” dhe sjellje grabitqare, kur ai ishte peshkopi i tyre.

Episodet e rrëfyera nga katër burrat, përfshinin modele të tilla të qëndrueshme, gjatë më shumë se 30 viteve, saqë disa nga kolegët e O’Brien me siguri duhet të kenë pasur dyshimet e tyre. Kur pyeta një kryepeshkop nëse ai e dinte që O’Brien ishte homoseksual, megjithatë, kryearqipeshkvi tha se nuk e dinte. Kur e pyeta arqipeshkvin, se cilët nga kardinalët e tjerë ishin miqtë më të ngushtë të O’Brien, ai u përgjigj ftohtë: “Unë, nuk mendoj se kishte ndonjë“. Çdo njeri për veten e tij.

Madje edhe papa Benedikti XVI, duhet theksuar se asokohe është pushtuar nga thashethemet e krijuara, se ai është homoseksual, për t’a detyruar të jap doreheqjen ose diskriminuar publikisht. Këto akuza absurde dhe fallco, fatkeqsisht asokohe vinin direkt nga portat e mëdha brenda Selisë së Shenjtë, pra nga lobi i fuqishëm homoseksual, që thurte intriga ndaj kundërshtarëve të tyre dhe vepronte e kamufluar dhe shpesh herë edhe hapur prej disa dekadash në shtetin fetarë të Vatikanit.

Ndonëse asnjë provë e fortë nuk është shfaqur ndonjëherë, ajo trajtohet si njohuri e zakonshme nga shumë në Romë, të cilët përmendin stereotipe të shumta, duke përfshirë sensin e tij të zhurmshëm të modës (pantoflat e tij të kuqe rubin, pelerinat e tij “Valentino kuqe”); kryqëzata e tij për të gjetur arsyen pse “veprimet homoseksuale” janë “të çrregulluara thellësisht” (shumë homoseksualë të mbyllur, nga Roy Cohn te kardinali O’Brien, kanë bërë përpjekjet më të jashtëzakonshme për të dënuar homoseksualitetin); dhe marrëdhëniet e tij me Kryepeshkopin Georg Gänswein, sekretarin e tij personal prej shumë kohësh. (Me nofkën Bel Giorgio, ose “Gorgeous George”, Gänswein i thyer ski, luan tenis dhe piloton aeroplanë. Ai frymëzoi “koleksionin e klerikëve” të dimrit të Donatella Versace 2007).

Ndoshta pseudonimet më të egra për gjermanin e ndershëm dhe klasik për rikthimin e vlerave dhe traditës së hershme konsrvatore origjinale krisitiane të kishës katolike papa Benediktit XVI (të urryer nga grupet kriminale pedofilesh, homoseksualesh, të Deep State, Cabala, Klubi i 100 familjeve të pasura të botës, politikanet destruktivë marksistë, globalistët antihumanë e antikristianë (ateistë) amerikanë dhe europianë, që e urrenin prelatin e ndershëm, antikomunist, antiglobalist dhe patriot) janë “La Maledetta”. Fjala do të thotë i mallkuar në italisht, por fjalë për fjalë rrjedh nga fakti se termi do të thotë saktësisht e kundërta e emrit të vetë Benediktit, që në italisht Benedetto (do të thotë i bekuar).

As papa Benedikti XVI dhe as Gänswein asokohe, nuk janë përgjigjur publikisht për asnjë nga këto fenomeve negative të kishës katolike dhe Selisë së Shenjtë. Pasoja kryesore e problemit në fjalë, ka qenë që të mos i lëndojë ata personalisht, por të ndihmojë në mbylljen e bisedave të sinqerta për fenomenin e jetës së përditshme pederastie të priftërinjve katolikë homoseksualë, qofshin këto meshtarë beqarë apo jo.

Është pak a shumë e pamundur për klerikët katolikë homoseksualë, të artikulojnë dashuritë e tyre në çfarëdo mënyre, që nuk përbën atë që një mendje anglo-saksone mund t’a shohë si hipokrizi.

Megjithatë, një ekzistencë e tillë dualiste, është shumë pjesë e traditës së hershme të Kishës Katolike. “Ky është pothuajse një aspekt i zakonshëm i vetë fesë katolike, kjo punë e njohjes dhe mosnjohjes së diçkaje në të njëjtën kohë, duke mbajtur një iluzion të ndarë nga e vërteta”, ka shkruar Colm Tóibín, në një esse mbi homoseksualët dhe katolicizmin me disa fytyra hipokrite.

Kjo dukuri e përhapur masivisht prej disa shekujsh, është gjithashtu tipike për seksualitetin italian në përgjithësi, dhe homoseksualitetin e zakonshë italian në veçanti. Ky është vendi që toleroi arratisjet seksuale dhe mashtrimet seriale të ish-kryeministrit Silvio Berlusconi (1936-3023), me pothuajse asnjë shenjë proteste nga hierarkia e Kishës Katolike.

Italia dhe Europa e krishterë në përgjithësi, sikurse dihet nga të gjithë, është vendi (apo kontinenti) i kontraverseve, ku, gra të panumërta të martuara injorojnë marrëdhëniet e burrave të tyre pederastë me burrat po homoseksualë.

Kultura e mashtrimit funksionon, sipas sinjaleve dhe konventave, me të cilat klerikët katolikë  homoseksualë të parfumuar si femrat lundrojnë në jetën e tyre. Kampi, është ndoshta më i fuqishmi dhe më i përhapuri nga këto kode, megjithëse mund të jetë i vështirë për t’u përcaktuar. Vetë-tallja ironike, feminuese, duke i lejuar priftërinjtë të ushtrojnë një rebelim të kufizuar seksual, kundër izolimit dhe padukshmërisë së tyre, është një formë e kampit hierarkik klerikal katolik.

Analistët e sferave të ndryshme shoqërore mendojnë, se nga frika e të qeshurit me zë të lartë, priftërinjtë ndonjëherë përpiqen të shmangin kontaktin me sy me njëri-tjetrin në kishë, kur këndohen himne me tituj si “Hail, Holy Queen”. Pasi argjentinasi komunist, gay dhe atesit Bergoglio u bë Papa Françesku I, klipet në YouTube të një sekuence nga Roma e Fellinit u bënë virale, mes priftërinjve homoseksualë në Romë.

Një ish-prift homoseksual, i cili ende jeton në Romë, e përshkruan kampin peredast klerikal katolikë si “një mënyrë natyrale, për të shprehur (identitetin homoseksual) gjatë beqarisë. Shoqërisht, është një çelës, që zhbllokon një element të mëtejshëm besimi”.

Nuk ka asgjë tronditëse për këtë, sepse kjo është ajo që bën çdo institucion, por “Kisha Katolike, ka shumë më tepër përvojë, djallëzi dhe praktikë të sofistikuar mohimi apo kamuflimi, për të mbrojtur veten. Për sa i përket kësaj, – thotë ai, duke tundur kokën drejt Cole Porter-it, – ata janë në krye.”

Kur ky ish-prift filloi shkollimin e tij në Romë, një profesor i tha: “Nuk duhet të ketë një subkulturë. Ne, jemi të gjithë meshkuj këtu, kështu që është e papërshtatshme të thuash “ajo” ose t’u referohesh burrave të tjerë me përemra femërorë.” Ish-prifti thotë se “asnjë nga këto udhëzime nuk kishte të bënte me sjelljen tonë. Bëhej fjalë për mënyrën se si duhet të shfaqeshim.”

Ai beson, se një udhëzim i tillë, kjartë ilustron një ndryshim pak të theksuar në të menduarit zyrtar, për identitetin katolik dhe atë që duhet të jetë në qendër të tij. “Simbolet e Kishës, duhet të jenë sakramentet”, siç është Eukaristia, argumenton ai, por me kalimin e kohës njerëzit që administrojnë sakramentet i kanë vënë ato në pak rëndësi.

Me fjalë të tjera, “priftërinjtë bëhen simbole”, që konsiderohen më të rëndësishmet, dhe nga ana tjetër i jep një premium pamjes së jashtme dhe forcon konformitetin, me një ideal të caktuar zyrtar.

Prandaj, Kisha Katolike, është gjithnjë e më shumë e preokupuar, për t’u siguruar që udhëheqësit e saj të rregullohen nga “djemtë që duken të shenjtë: duke luajtur me veshje në Kolegjin Amerikan dhe duke zbritur në Piazza Navona në orën 9-të pasdite, për të thënë Breviarët e tyre.”

Sakramentet dhe liturgjia, thotë ish-prifti, janë “bërthama e asaj që e bën Kishën të rëndësishme. Kjo është ajo që na bën të fuqishëm. Jo mbrojtja e institucioneve mesjetare.”

Saunat e homoseksualëve, janë vende të mira kurverie, për të takuar priftërinj dhe murgj të tjerë homoseksualë 

Megjithatë, në Kishë, si në shoqërinë montane dhe moderne italiane, ndodh shpesh që pamja e duhur la bella figura, është gjithçka. Në çdo detaj, festat që festojnë emërimin në Vatikan dhe në zyrat e tjera të larta të Kishës, mund të jenë luksoze “si dasma e një vajze elegante dhe e parfurmuar”, me shumë klerikë të pranishëm, që janë “burra homoseksualë të parfurmuar si grate montane aristokrate, që veshin gjithçka të punuar me dorë, perfekte, të çuditshme sa të vijë”, vëren një figurë e shquar në botën e artit romak. Por, la bella figura, ka po aq rëndësi, në momentet e zakonshme, sidomos për klerikët katolikë, që thyejnë betimin e beqarisë, është thelbësore të mbajnë pamjen në rrjedhën normale të jetës.

Saunat e homoseksualëve, janë vende të mira kurverie dhe prostitucioni mashkullorë, për të takuar priftërinj dhe murgj të tjerë homoseksualë. Kohët më të mira, për të gjetur klerikë në sauna, janë pasdite vonë ose në mbrëmje të enjten (kur universitetet pontifikale nuk kanë mësim) ose të dielave (pas meshës).

Disa klerikë beqarë homoseksualë, i përdorin saunat jo për seks, por për të përjetuar një ndjenjë shoqërie me të tjerët si ata. Dikush i quan vizitat e tij në sauna “diçka për të konfirmuar veten ashtu siç jam”. (Roma, ka pak bare homoseksualësh dhe John Moss, pronari amerikan i më të madhit dhe më të vjetër, Hangar, thotë se rritja e lundrimit në internet, e kombinuar me goditjen e Vatikanit ndaj priftërinjve homoseksualë, ka shkatërruar klientelën e tij klerik homoseksual. Dikur ishin kaq shumë seminaristë, burra kaq të bukur, që vinin në bar, madje ne punësoheshim për t’u bërë festa në disa prej shtëpive fetare tani nuk ka njeri.”)

Pasi të keni krijuar një lidhje, është e mundur të përdorni qelinë tuaj të manastirit për detyra seksuale, për sa kohë që nuk bëni shumë zhurmë. “Ju mund t’i futni njerëzit fshehurazi, pa problem,” thotë një murg homoseksual, “por përpiquni të shmangni modelet e qëndrueshme të lëvizjes.”, shtoi ai.

Me fjalë të tjera, mos e ftoni një djalë në të njëjtën ditë të javës, ose në të njëjtën kohë të ditës, shumë shpesh. Kështu tha, “askush nuk bën seks”, me banorët e tjerë të manastirit të tij, më tha një ish-murg, “sepse është si një shtëpi e Big Brother. Të gjithë dinë gjithçka.” 

Sa më i vjetër të jetë kleriku katolik homoseksual, aq më shumë ka gjasa që ai të luajë lirshëm me rregullat

Një gazetar kryesor i Vatikanit, përshkruan me kujdes logjikën e një sjelljeje të tillë elegance femërore (gay) brenda klerikëve katolikë pederastë. “Gjithçka lejohet, sepse je princ i oborrit. Nëse jeni vërtet besnik dhe ju besohet niveli më i lartë i përgjegjësisë, duhet të keni një liri shtesë, në mënyrë që të jeni në gjendje ta arrini atë që doni.” thotë ai.

Betimet e beqarisë, nuk thonë asgjë për karamelet për sy. Disa zyrtarë të Curia-s, thuhet se zgjedhin burra jashtëzakonisht të pashëm për punë të ulëta (pederasti), në mënyrë që t’a bëjnë qytetin e lashtë të Vatikanit më skenik.

Një laik që e njoh, puna e të cilit kërkon udhëtime të shpeshta në Vatikan, dikur kënaqej duke flirtuar me një djalë muskuloz, i cili kërcente në bar (actor in streep show), në një klub nate homoseksualësh në Romë.

Një ditë në Vatikan, ky laik u mahnit, kur e pa balerinën (aktorin e të tij të preferuar seksual) jashtë kontekstit, të veshur me uniformën e një roje sigurie. Kur ai bëri për të përshëndetur burrin, roja i bëri shenjë që të qëndronte mbrapa, duke ngritur një gisht në buzë me një Shhhhh … të qetë.

Aty ku heshtja nuk mund të mbahet rreptësisht, lojërat e fjalëve mund t’a ndajnë të vërtetën. Në zyrën e një monsinjori në Vatikan, të cilit më kishin thënë se mund të kishte njohuri të drejtpërdrejta në lidhje me skandalet e kohëve të fundit të homoseksualëve në Kishë, e pyeta: “A je homoseksual?” dhe ai me qetësi u përgjigj: “Jo”.

Unë u përgjigja, “Pyes veten, nëse një prift është homoseksual, por nuk merr pjesë në kulturën e zakonshme laike të homoseksualëve a mund të thotë ai se nuk është “gay” dhe ende mendon se po thotë të vërtetën!?”

“Çfarë pyetje interesante,” tha imzot…, duke u ngritur menjëherë dhe duke më bërë me shenjë te dera. “Kam frikë, se nuk kam më kohë për të folur.” Ai këmbënguli që të më nxirrte personalisht nga ndërtesa dhe ndërsa kaluam përgjatë një korridori madhështor, unë vura re bukurinë e tij. “Unë nuk e shoh atë,” u përgjigj ai ashpër. “Për mua, korridoret e tjera janë ‘të bukura’.”

Ishte kjo një vërejtje e pafajshme, apo një përgjigje e koduar për pyetjen time? Ndonjëherë të flasësh me priftërinjtë homoseksualë, është sikur të lexosh tregime nga Borges.[13]

Për ata që e dëshirojnë, rrjetet e organizuara, mund të ofrojnë një bazë. Disa grupe të vogla katolike homoseksuale në Romë veprojnë publikisht, por për shkak se çdokush mund të vijë në mbledhjet e tyre, mund të jetë e rrezikshme për priftërinjtë, veçanërisht zyrtarët e Vatikanit, të jenë pjesë e tyre.

Një grup privat prej rreth 50 priftërinjsh dhe laikësh homoseksualë mblidhet një herë në vit, për një lloj tërheqjeje. Një prift i Vatikanit me të cilin takova, ai në fakt më ftoi të ndaloja pranë zyrës së tij pranë Sheshit të Shën Pjetrit, sepse tha se donte “të tregonte se ky nuk është sekret”, megjithëse është mjaft sekret që nuk mund të përmendet emri, është i përfshirë me ky grup, si pjesë e një ministrie jozyrtare, krahas detyrave të tij zyrtare.

Ai thotë se eprorët e tij, duke përfshirë të paktën një zyrtar shumë të shquar të Vatikanit, e kanë ditur prej kohësh se ai është homoseksual, madje e kanë promovuar, që kur e mësuan këtë fakt.

Megjithatë, homoseksualët në Vatikan, si spiunët në shërbimet e inteligjencës, banojnë kuti brenda kutive. Prifti, që ndihmon me grupin prej 50 vetash ngriti vetullat kur i përsërita diçka që më kishte thënë një kryepeshkop. “Unë njoh një prift, që u shërben njerëzve në Curia në atë situatë,” tha kryepeshkopi, megjithëse “ai nuk është caktuar zyrtarisht”. “Ky nuk jam unë,” tha prifti i habitur. “Pyes veten se kush mund të jetë.” 

Mos pyet, mos thuaj asgjë 

Siç mund ta prisnit, prifti që takova në saunë duket mjaft ndryshe me petka. Kur hyra në kishë disa ditë më vonë, për meshën e mëngjesit të së dielës, ai ishte kremtori edhe pse, kur u takuam, ai kishte thënë se do të largohej nga qyteti. Ndoshta planet e tij kishin ndryshuar përsëri.

Ai po predikonte një predikim mbi leximin e Ungjillit, shëmbëlltyrën e Samaritanit të Mirë. Prifti i tha kongregacionit se kjo histori ishte një sfidë. Një sfidë, për të pranuar “rrezikun në favor të dhembshurisë”. Një sfidë, për të “shikuar më thellë “Kush është fqinji im?” Një sfidë, për të qenë bujar, ndryshe nga “personi fetar e shpirtëror, që nuk bëri asgjë, për të ndihmuar”.

Duke dëgjuar këto fjalë, nuk mund të mos pyesja veten: ku e sheh veten ky prift në atë shëmbëlltyrë?

Që nga dita pas përfundimit të konklavës, kur Françesku I u kthye në hotelin e tij dhe u largua personalisht, pagoi faturën dhe mori valixhen e tij. Papa i ri argjentinas, i ka habitur njerëzit me veprimet e tij.

Gjatë Javës së Shenjtë, ai shkoi në një burg, për të mitur dhe lau këmbët e të burgosurve, duke përfshirë dy vajza dhe dy muslimanë. Një mëngjes, thuhet se ka bërë (përgatit) një sanduiç për gardën zvicerane, që kishte qëndruar rojtar jashtë dhomës së tij gjatë gjithë natës. Ai ftoi 200 të pastrehë për darkë në kopshtet e Vatikanit.

Françesku I, ka thënë gjithashtu disa gjëra që, nga goja e një Pape, duken të jashtëzakonshme, thjesht sepse janë kaq me këmbë në tokë, si zgjedhja e tij për të përfunduar një predikim me nxitjen jotradicionale “Kaloni një drekë të mirë!” Megjithatë është hera e parë, që fjalët e këtij Pape, në vend të veprimeve të tij, bënë tituj të rëndësishëm (në mediat botërore), ishte në lidhje me komentet e tij, për “lobin e homoseksualëve“.

Siç u përmend, fraza fillimisht fitoi vlerë përpara se Françesku të dilte në skenë, por ajo u kthye në diskutimin public, ashtu si ai mori seriozisht atë, që mund të ishte një shenjë dalluese e papatit të tij: pastrimi i korrupsionit të Vatikanit. Shtrirja e shqetësimit të tij, për shpërdorimin e pushtetit duket totale. Ai po reformon gjithçka, nga kontabiliteti i bankës së Vatikanit deri te përmbajtja e garderobës dhe parfunerisë së shumëllojshme papale.

Për një kohë të gjatë, priftërinjtë homoseksualë, kanë krijuar koka të përshtatshme dhe pengje të dobishme, në lojërat e pushtetit të Kishës. Të gjithë ata, qofshin në mënyrë aktive apo pasive, kanë ndihmuar në krijimin e këtyre roleve, për veten e tyre dhe vështirë se mund të imagjinojnë një realitet të ndryshëm, nëse nuk do të dilnin nga dollapi dhe do të dëboheshin nga priftëria.

Një murg më tha: “Shumë prej nesh nuk do të dënojnë. Por, mos fol. Jemi të gjithë në një system, që vazhdimisht 24/7/365 na kontrollon. Sa më gjatë të jesh në të, aq më shumë kontrollon, aq më shumë merr pozitën e klerit katolik.”

Ata e mbajnë shpresën të vogël, ose e shuajnë atë plotësisht. Ata gjithashtu besojnë, se asgjë dhe askush nuk mund ta bënte Kishën Katolike të sigurt për ta. A mund të ndryshojë kjo? “Jo në jetën time,” thonë ata të gjithë.[14]

Megjithatë, para se të bëhej papa Françesku I, ai (Jorge Bergoglio) ishte një jezuit. Siç thotë John Allen[15] “Ka një lloj versioni katolik të ‘Mos pyet, mos thuaj asgjë’, ku jezuitët do të shquheshin veçanërisht për këtë aksiomë. Ka djem në botën e jezuitëve, që të gjithë i dinë se janë homoseksualë, por ata nuk bëjnë ndonjë punë të madhe nga kjo.

Ndërsa Vatikani i papa Benedikti XVI, u përpoq të sigurohej, që homoseksualët e dinin se nuk ishin të mirëpritur në priftëri, kurse fatkeqsisht jezuitët zhvilluan një reputacion, për tolerimin dhe madje mbrojtjen e vëllezërve të tyre jezuitë homoseksualë.

Në frymën kolegjiale jezuite, papa komunist dhe ateist Françesku I, caktoi tetë (8) kardinalë për të shërbyer si këshilltarët e tij kryesorë, për çështje të rëndësishme, dhe në vitet e ardhshme, ky grup mund të ketë po aq ndikim në situatën e homoseksualëve në priftëri sa vetë Françesku.

Kur pyeta një kryepeshkop se si mendon se do të shkojë biseda e kardinalëve për vëllezërit e tyre homoseksualë, ai u përgjigj duke iu referuar jo Frymës së Shenjtë, por zotit të Fatit. “Për momentin, gjëja më e sigurt që mund të them është se ka ndryshim në ajër,” tha ai. “Nëse mund të thuash se çfarë do të ndodhë, mund të thuash se kush do të fitojë lotarinë.”[16]

Herën tjetër, që dëgjova të përmendej një llotari ishte disa ditë më vonë, në darkë me një murg homoseksual, i cili më tha se kohët e fundit kishte rënë në dashuri për herë të parë, me një burrë. “A jam unë një hipokrit klerik!? Mendoj, se në një mënyrë jam”, tha ai, në mes të një narrative të gjatë dhe emocionale, përpara se ta çonte bisedën në realitetin themelor. “Por unë jam mbi 60. Nuk kam asgjë financiarisht. Unë nuk mund të largohem.” Dhe më pas ai tha: “Nëse do të fitoja loton e Powerball, do të largohesha”.[17] [18] [19]

“Papa” Francesco i ka emëruar 21 kardinalë të rinj me shtrirje gjeografike globale të ndryshme, ku 80% janë antarë të LGBTQ

Fatkeqsisht shohim, se Konsistori i ardhshëm i papës pro homoseksualëve në Selinë e Shenjtë në Vatikan soza i tyre Francesco I, në dhjetor 2024 “kurorëzon” (të emëruarit në Angelus) 21 kardinalë të rinj me shtrirje gjeografike globale të ndryshme, të cilët sikurse dihet publikisht 80% janë antarë të LGBTQ, thotë vetë i pergjedhuri mes homoseksualëve pederasti me përvoj pader Timothy Radcliffe, O.P.

Këtu përfshihen klerikët dhe prelatët e mëposhtëm, si: At Timothy Radcliffe, OP. Një teolog dhe ish-Mjeshtër i Urdhrit Dominikan (udhëheqësi kryesor në mbarë botën), i cili ka një rekord LGBTQ+ që daton në vitet 1990. Ai ka shërbyer si Asistent Shpirtëror i Asamblesë së Përgjithshme të Sinodit mbi Sinodalitetin, ku ka hapur tema LGBTQ+ të paktën dy herë. Më parë, në vitin 2016, Radcliffe tha se katolikët duhet të përqendrohen më pak në atë që të tjerët “po bëjnë në shtrat” ​​dhe më shumë në ndihmën e njerëzve të gjejnë Zotin në rrugën e tyre.

Në vitin 2014, katolikët konservatorë bojkotuan një Konferencë, në të cilën ai foli për shkak të punës baritore të priftit LGBTQ+. Radcliffe u përgjigj me këto fjalë për dashurinë e të njëjtës gjini: “Sigurisht që mund të jetë bujare, e pambrojtur, e butë, e ndërsjellë dhe jo e dhunshme. Pra, në shumë mënyra, unë do të mendoja se mund të jetë shprehëse e vetë-dhuratës së Krishtit.” (!!!)

Në vitin 2013, ai shkroi një ese rreth “Një mënyrë e re e të qenit Kishë”, në funksion të udhëheqjes së “papa” Françeskut, duke sugjeruar se ai kishte hapur një rrugë të re për çështjet LGBTQ+, dhe Radcliffe komentoi: “Nëse guxojmë të shohim vërtet njerëzit, në dinjitetin dhe humanizmin e tyre, atëherë do të zbulojmë fjalët e duhura për të thënë. Kush e di se ku do të na çojë kjo?”

Në vitin 2012, ai shkroi se: “Kjo nuk është për të denigruar dashurinë e përkushtuar të njerëzve të të njëjtit seks. Kjo gjithashtu duhet të vlerësohet dhe të mbështetet, prandaj udhëheqësit e kishës po vijnë ngadalë të mbështesin sindikatat civile të të njëjtit seks. Zoti i dashurisë mund të jetë i pranishëm në çdo dashuri të vërtetë.” (!!!)

Në vitin 2006, Radcliffe i bëri thirrje kishës që të “qëndronte me homoseksualët, duke lënë imazhet tona të shtrihen, që do të thotë, të shikojmë “Brokeback Mountain”, të lexojmë romane për homoseksualët, të jetojmë me miqtë tanë homoseksualë dhe të dëgjojmë me ta ndërsa dëgjojnë Zotit.” (!!!)

Në vitin 2005, Radcliffe mbrojti priftërinjtë homoseksualë, pasi u lirua një udhëzim i Vatikanit, që ndalonte homoseksualët të hynin në seminar, duke thënë: “Nuk kam asnjë dyshim se Zoti i thërret homoseksualët në priftëri dhe ata janë ndër priftërinjtë më të përkushtuar dhe më mbresëlënës që kam takuar.”

Radcliffe tha më vonë në 2019 se “pavarësisht rezervave të mia”, katolikët “duhet të jenë mirënjohës” ndaj autorit Fréderic Martel për librin e tij mbi homoseksualitetin në Vatikan.

Arqipeshkvi Luis Gerardo Cabrera Herrera i Guayaquil, Ekuador. Në vitin 2023, duke iu përgjigjur lirimit të Fiducia Supplicans, ai i tha një intervistuesi: “Katekizmi, është shumë i kjartë, ne duhet të respektojmë (njerëzit homoseksualë), duhet t’i mirëpresim ata. Ne, nuk mund t’i përçmojmë ata. Dhe arsyeja është e thjeshtë, së pari, sepse ata janë njerëz, janë qenie njerëzore me të gjitha të drejtat, dhe nga besimi e dimë se janë fëmijë të Zotit. Pra, si mund t’i margjinalizojmë ata?” (!!!)

Si president i Konferencës së Arqipeshkve Katolikë të Filipineve, arqipeshkvi David në vitin 2021, botoi një letër, duke mbrojtur papa Françeskun për sindikatat civile për çiftet e së njëjtës gjini, duke thënë se Papa “nuk është i gatshëm të shkatërrojë moralin dhe ortodoksinë tonë“, por se ai “vlerësonte të qenit i sjellshëm dhe më shumë i mëshirshëm se sa të qenit i drejtë dhe shumë i drejtë.” David nënvizoi, se arqipeshkvet e ishujve Filipine kishin mbështetur prej kohësh mbrojtjen dhe njohjen e njerëzve LGBTQ+ në kombin shumë katolik. Davidi u zgjodh nga ipeshkvijtë e Filipineve si një nga përfaqësuesit e tyre, në asambletë e Sinodit të viteve 2023-2024.

Arqipeshkvi Jaime Spengler i Porto Alegre, Brazil. Në vitin 2023, si president i Konferencës Kombëtare të Ipeshkvijve të Brasil-it kryeipeshkvi dënoi “pasojat e moralizmit të përkeqësuar” në kishën katolike, që çojnë në përjashtim, dhe në vend të kësaj mbrojti një mirëseardhje më të madhe homoseksualët.

Ai tha: “Nëse janë njerëz, edhe ata meritojnë respektin tonë. Dhe kur afrohen duke kërkuar një bekim, imagjinoj se po kërkojnë edhe një fjalë ngushëllimi, shprese dhe ndoshta edhe dëshirën për të përballuar situatën e tyre. Nuk mund ta mohojmë! Tani, ne nuk mund të pajtohemi, si të thuash, me sjellje që bien ndesh me vlerat themelore për ne: respekt për të tjerët, respekt për trupin e dikujt, respekt për individualitetin e dikujt. Edhe përballë këtyre çështjeve të diskutueshme, do të thosha, ne jemi të inkurajuar të mendojmë dhe të kërkojmë zgjidhje në një mënyrë edhe më radikale në kuptimin e ndërtimit, të të kuptuarit, që mund të plotësojë çdo nevojë autentike njerëzore.” (!!!)

Arqipeshkvi Jean-Paul Vesco i Algerit, Algjeri. Pasi peshkopët e Afrikës së Veriut u ndanë me peshkopët e kontinentit më gjerësisht dhe pohuan Fiducia Supplicans në vitin 2024, Vesco shpjegoi se Simpoziumi i Konferencave Episkopale të Afrikës dhe kundërshtimeve të Madagaskarit çiftet e të njëjtit gjini, “nuk ishte ajo që ne synonim t’u transmetonim dioqezave tona”.

Arqipeshkvi Roberto Repole i Torinos, Itali. Në vitin 2022, Arqipeshkvia e Torinos e udhëhequr nga Repole i dha një prifti lejen për të festuar konfirmimin për një burrë transgjinor që kishte kaluar një tranzicion ligjor gjinor. Ky kompensim interpretoi në mënyrë krijuese një direktivë të vitit 2003 nga Konferenca Episkopale Italiane, që nuk lejon ndryshimin e të dhënave të pagëzimit për personat trans, duke kremtuar sakramentin nën emrin e zgjedhur të personit, duke shënuar emrin e vdekur krahas informacionit për ndryshimin ligjor. Kjo ndihmë i parapriu udhëzimeve të vitit 2023 nga Dikasteria e Vatikanit për Doktrinën e Besimit, duke hapur sakramentet më gjerësisht për njerëzit trans.

Arqipeshkvi Tarcisio Isao Kikuchi Kryepeshkopi Tarcisio Isao Kikuchi i Tokios, Japoni. Në vitin 2023, Kikuchi kontribuoi në një vëllim esesh të titulluar LGBT dhe Krishterimi, i cili u promovua nga Tavolina Katolike për HIV/AIDS, një organizatë japoneze, që edukon rreth virusit dhe kundërshton diskriminimin me mbështetjen e konferencës peshkopale të kombit.

Libri është redaktuar nga një pastor homoseksual i Kishës së Bashkuar të Krishtit. Për më tepër, arqipeshkvia e Tokios mbështet dhe promovon grupin LGBT Katolik të Japonisë, duke përfshirë meshën e saj mujore. Kikuchi ka qenë kreu i Caritas International që nga viti 2023.

Dy prelatët e tjerë të emëruar nga Françesku I nuk kishin të dhëna publike LGBTQ+, por janë mjaft mbështetës të zjarrtë të tyre.

Në Peru, Arqipeshkvi Carlos Gustavo Castillo Mattasoglio i Limës, njihet si miqësor me teologjinë çlirimtare dhe emërimi i tij si kryepeshkop i Limës u pa nga shumë njerëz si një qortim i drejtpërdrejtë për paraardhësin e tij shumë konservator.

Në Kili, Aripeshkvi Fernando Natalio Chomali Garib i Santiagos, kritikoi ashpër kishën dhe bëri thirrje për reformën e saj në një letër në lidhje me abuzimin seksual të klerit, duke thënë se kisha ishte bërë “shkak skandali, pyetjesh të thella, shumë mosbesimi dhe pak besueshmërie.”

Dy kardinalë të tjerë të zgjedhur kishin rekorde disi negative për çështjet LGBTQ+.

Arqipeshkvi Ignace Bessi Dogbo i Abidjan, Bregu i Fildishtë. Në vitin 2023, kur mandati i tij si president i Konferencës Episkopale të Bregut të Fildishtë përfundoi, kryepeshkopi u predikoi kolegëve të tij peshkopë në asamblenë e tyre se, “Lesbike, homoseksualë, biseksualë dhe transgetë duhet të shërohet, jo të paraqitet si një kanun sjelljeje që duhet mishëruar.”

Arqipeshkvi Francis Leo i Torontos, Kanada. I sapoemëruar në vitin 2023, kryepeshkopi lëshoi ​​një letër baritore më 1 qershor duke theksuar përkushtimin ndaj Zemrës së Shenjtë të Jezusit, e cila është përdorur nga aktivistët anti-LGBTQ+ në Kanada dhe gjetkë për të hedhur poshtë Muajin e Krenarisë. Leo, nuk i ka kufizuar shkollat ​​katolike në arqipekshkvinë e tij nga festimi i krenarisë homoseksuale.

Së fundi, absurdi i kalon kufijtë e cmendurisë së Kishës Katolike dhe Selisë së Shenjtë, ku Francesco I, është kthyer fatkeqsisht në promovues të hapur si drejtues i një kishe katolike mikpritëse dhe madje edhe një shërbesë e dedikuar LGBTQ+ dhe kjo ka bërë që të jesh homoseksual në Vatikan nuk skualifikohesh, por ky është një faktor pothuajse i domosdoshëm për t’u bërë fatkeqsisht edhe Kardinal. (!!!)

Si u bë Baldassarre Cossa, papa pirat, udhëheqës i Kishës Katolike!? 

Kujtojmë, se në viti 1410-1415, Cossa mbretëroi si Papa Gjon XXIII, por ai nuk ishte i vetmi papë në atë kohë, që ishte shumë i keq për Kishën Katolike. Në fakt, Cossa ishte një nga tre papët, që luftuan ashpër, për të sunduar mbi kishën. 

Kush ishte pirati që u bë papë!? 

Baldassare Cossa, sikurse dihet nga burimet historike u diplomua me më shumë optimizëm se shumica kur tha se do të bëhej Papë. E gjithë kjo bëhet edhe më ekstreme nga njohuria se Baldassare Cossa, i lindur ne vitin 1370, u rrit në një kohë pas Papatit Avignon. 

Antipapat ekzistojnë edhe sot

Por, të gjithë janë pretendues të vegjël, pa mbështetjen e ndonjë kardinali. Kështu John XXIII, përgjithësisht konsiderohet një nga papët më botërorë dhe oportunistë të Skizmës së Madhe. Ai tregoi pak shqetësim për çështjet shpirtërore dhe disa nga veprimet e tij, veçanërisht gjatë betejave të tij me Ladislaus dhe Këshillin e Konstancës, e mbështesin këtë gjykim. Papa Leo III (vdiq më 12 qershor 816) ishte Papë nga 795 deri në 816.

Papa Leo III, është më i njohur për kurorëzimin e Karlit të Madh si Perandorin e parë të Shenjtë Romak dhe për promovimin e vizionit të botës së krishterë si një shoqëri e vetme, e rregullt dhe paqësore, nën autoriteti përfundimtar i kryeipeshkvit të Romës si zëvendës i Krishtit në tokë.

Aleksandri VI (lindur më 1431, Játiva, afër Valencias (Spanjë) vdiq më 18 gusht 1503, Romë), ishte një papë i korruptuar, i botës dhe ambicioz (1492-1503), shpërfillja e të cilit për trashëgiminë shpirtërore të kishës kontribuoi në zhvillimin i Reformës Protestante.

Baldassare Cossa – Papa Pirat, Anti-Papa Gjon XXIII (1410-1415) 

Ka disa histori në historinë e papatit pranë Selisë së Shenjë në Vatikan, që janë pothuajse shumë të çuditshme, për të qenë të besueshme dhe historia e Baldassare Cossa është sigurisht një histori e tillë, që do të ishte shumë e vështirë të shpiket.

I lindur në një ishull brenda Mbretërisë së Napolit rreth vitit 1370, dihet se Baldassare dhe vëllezërit e tij ruajtën dinjitetin dhe standardin e jetesës së familjes së tyre fisnike të varfër, përmes piraterisë dhe se dy vëllezërit e tij në fakt u dënuan me vdekje për mëkatet e tyre.

Vështirë se një fillim i mbarë për çdo njeri të rrobave? Por që në fillim, Baldassare ishte më shumë një ushtarak dhe rruga e tij e parë “zyrtare” e karrierës ishte të luftonte në luftën Angevin-Neapolitane për Mbretin Charles I të Siçilisë (Charles of Anjou), për të mbrojtur të drejtat e tij në Mbretërinë e Napolit, pasi ai ishte shpronësuar në Siçili.

Zgjedhja e tij e dytë e karrierës ishte drejtësia, ai studioi në Universitetin e Bolonjës dhe pasi mori doktoraturën ai filloi lëvizjen e tij drejt fesë, për një rrugë të tretë karriere, kur ai u postua për të punuar për Papa Bonifaci IX, i cili ishte Papa i dytë romak i skizmës perëndimore, pasi Kisha Katolike u nda dhe u shpik, që të kishte dy Papë, një në Romë dhe një tjetër (Anti-Papë) në Avignon.

Ndërsa punonte për administratën e Papa Bonifacit, Baldassare punoi në departamentin e Simony. Ky term, është me interes për mua, sepse termi simoni rrjedh nga veprat e Simon Magus, praktika e shitjes së zyrave dhe pozitave të kishës, për të rritur pasurinë apo arkat e kishës. Në kapelën Brancacci, në kishën Santa Maria del Carmine, ekziston një pikturë madhështore dhe shumë e pyetur nga Filippino Lippi e Shën Pjetrit dhe dishepullit të tij.

Filipi, po debaton me Simon Magusin, përpara perandorit Neron. Trupi i vogël, i përmbysur në këmbët e tyre, mendohet të jetë shpirti i tij i njohur i mposhtur në këtë gjyq përfundimtar, përpara vetëvrasjes (martirizimit të tij), pasi Shën Pjetri, i cili është heroi përgjatë historive të afreskuara në muret e kapelës Brancacci, denoncon Simon Magusin dhe tha: “Paratë e tua humbasin bashkë me ty, sepse ti ke menduar se dhurata e Perëndisë mund të blihet me para”.

Ka disa njerëz, që ende pretendojnë se Simon (Peter) Magus, Magjistari është me të vërtetë Shën Pjetri, shkëmbi mbi të cilin është ndërtuar Kisha Katolike, por unë mendoj se ky është një devijim shumë larg sot dhe është koha për t’u kthyer te Baldassare Cossa dhe lidhja e tij e perhershme me Firencen!

Në maj të vitit 1408, Baldassare ishte një nga shtatë kardinalët, që braktisën Papa Gregori XII dhe mblodhi Këshillin e Pizës. Cossa u bë udhëheqësi i një grupi, qëllimi i të cilit ishte t’i jepte fund përçarjes. Rezultati ishte i pabesueshëm, pasi ata rrëzuan Papa Gregori XII dhe Anti-Papë Benedikti XIII dhe zgjodhën një Papë të tretë Aleksandrin V në vitin 1409.

Ndërsa dy papët ekzistues, Gregori dhe Benedikti, duke shijuar qartë pozitat e tyre aktuale të pushtetit, thjesht e injoruan këtë vendim.

Tani nuk ishin vetëm dy Papë, por tre! 

Anti-Papa Aleksandri V, nuk ishte i gjatë për këtë botë dhe vdiq menjëherë pas promovimit të tij, duke i lënë rrugën e hapur vetë Baldassare-it, vetëm që shuguroi një prift më 24 maj 1410, për t’u shenjtëruar si Papa Gjon XXIII më 25 maj 1410!

Pra, tani është koha që Firence dhe Medici të hyjnë në historinë tonë. Sado e pamundur të duket, themeluesi i vërtetë i pasurisë së Medicit është Giovanni di Bicci di Medici, i cili ishte një mik i mirë i Baldassare!

Si një mbështetës i Baldassare Cossa-s, Giovanni i kishte dhënë paratë e tij hua, në një mënyrë të zgjuar në një pikë të rëndësishme dhe shpërblimi i tij nga miku i tij në vitin 1413 ishte që Banka Medici të merrte nga Curia, një monopol pothuajse i llogarisë bankare të Pasurive Papale!

Dega e Romës dhe Banka Medici

Banka Medic, sikurse dihet asokohe u bë lehtësisht më fitimprurja (+50% e të ardhurave të tyre), sepse si shef Papal Banker, firma e vjetër trajtonte, me komision, pjesën më të madhe të të ardhurave të kishës. Edhe pse vetë Papa Gjoni u rrëzua në vitin 1415 me këtë dhuratë 2-vjeçare, papale u ndërtua infrastruktura financiare, që mbajti familjen Medici, pak a shumë, në pushtet në Firence për më shumë se 300 vjet!!!

Papa Gjoni nuk ishte i pëlqyer nga Jan Hus, për shitjen e tij të indulgjencave, por koncepti ishte i popullarizuar me ata që përfituan dhe vetë familja Medici sugjeroi se kë mund të dëshironte të emëronte Papa i ri në peshkopatat kryesore, dhe më pas, sipas Tim Parks “mblodhi tarifat e paguara kur i emëruari mori postin e tij”

Armiku më i keq i Gjonit XXIII ishte Ladislaus i Napolit, i cili mbrojti “Papën” ende shpresëdhënëse Gregori XII në Romë.

“Papa” Gjoni i sapozgjedhur, edhe pse në dukje në krye të financave, u detyrua të kalonte një vit në mungesë në Bolonjë, përpara se të bashkonte forcat me Luigjin II të Anzhuit, për të marshuar kundër Ladislaus (dhe Papa Gregorit).

Një fitore fillestare, i lejoi Papa Gjonit të jetonte në Romë më në fund, por suksesi rezultoi jetëshkurtër dhe forcat e Ladislaus-it e rimorën Romën në 1413, duke e detyruar Gjonin të ikte në Firence, ku ai kërkoi mbështetjen e mëtejshme të Medicive në përpjekje për të rimarrë punën e tij!

Faza tjetër e papëve rivalë ishte tragjike për Anti-Papën, Këshilli i Konstancës u mblodh në nëntor të vitit 1412. Rezoluta e tyre ishte që të tre papët të abdikonin dhe të zgjidhej një papë i ri.

Gregori dhe Gjoni fillimisht ranë dakord, por më pas Gjoni u ftoh dhe iku nga këshilli, i cili menjëherë e rrëzoi dhe e gjykoi për herezi, simoni, sodomi, tirani, incest, pirateri, përçarje dhe imoralitet … dhe e gjeti atë fajtor për të gjitha akuzat!

Christopher Hibbert rendit krimet e tij specifike si: herezi, vrasja e një pape rival, Aleksandri V, dhe joshja, ndërsa përfaqësuesi papnor në Bolonja i jo më pak se 100 zonjave të atij qyteti! Cossa u burgos në Gjermani dhe u shpërblye nga miku i tij, Giovanni di Bicci di Medici.

Papa Martin V, u zgjodh dhe pretenduesi i fundit i mëparshëm i mbetur në Avignon, Benedikti XIII, u shkishërua kur ai refuzoi gjithashtu të jepte dorëheqjen. Të paktën ata u kthyen në një numër të arsyeshëm Papësh! Shorti i fundit i Baldassara Cossa, në arkën e Medici ishte për Gabimin e tij! Referenca e hiperlidhjes, nuk është e vlefshme ende, për t’u parë si një haraç për lidhjen midis papatit dhe Medicive në Firence. E bërë prej mermeri dhe bronzi, ajo u krijua nga Donatello dhe Michelozzo, për t’u integruar me dizajnin e brendshëm të Baptistri në Firence ngjitur me Duomo.

Ai u porosit nga ekzekutuesit e testamentit të Cossa-s pas vdekjes së tij më 22 dhjetor 1419 dhe u përfundua gjatë viteve 1420. Kostoja e kësaj ndërtese mendohej të ishte 800 Florina, në një kohë kur një njeri i pasur, mund të ndërtonte një pallat të tërë në Firence për 1000 Florina.

Është interesante se pozicionimi i këtij varri, është nën imazhin dramatik të djallit që jep dënime në kohën e gjykimit të fundit a është kjo ironi apo patos? “Paratë e tua humbasin bashkë me ty, sepse ti mendon se dhurata e Perëndisë mund të blihet me para”, tha Shën Pjetri per Simon Magus. 

Frani I i Romës bekon dhe mbështet Festivalin e Parë Dylber 2023 në Tiranë

“Kur nâna tokë ruse të pranojë ateizmin, atëherë ka pranue shkatërrimin e saj!” – Fjodor Dostojevskit 

Nuk mendoj, se shqiptarët janë aq naiv e idiotë, sa që nuk arrijnë të kuptojnë se po ankohen me të drejtë për muzikën plagjiaturë standarte “moderne”, të dylberëve (bytharëve) europiane, mbasi janë mësue me adaptu dhe absorbu gjithçfarë muzike, që vjen në sasi dhe pa vlerë sot mes Lindjes dhe Perëndimit, sepse aty në udhëkryq ndodhen shqiptarët në trojet etnike tesh mijëra vjet.

Sikurse dihet asht fjala për paraqitjen e Fest-Dylberi/23 (Tirana, Albania) apo stripëve klloun me veshje dylberesh, si kopje e festivaleve europiane ultra liberale të dylberëve, që gjithnjë mbajnë lart me krenari flamurin e tyne, që po organizohen si zakonisht çdo vit nga Roma (sot Vatikani, si kryqytet apo Flamurtari i Dylberave Ndërkombëtar) dhe deri në vendin ma të varfër dhe sot viktimë e dylberave ultra liberal ateist europianë në Tiranën e kuqe.

Ky pervesitet keqedukues, u ndoq fatkeqsisht për tre net Live në televizorin e vetëm shtetëror ateisto-komunist në Tiranë (Albania), duke cënuar dhe abuzuar me fëmijët inoçent nën moshën 18-vjeç, që i shohin këto show me mesazhe të pastra përvese.

Ky ishte Festivali i Parë Dylberit 2023, pra i Shoqatës Private të Dylberëve Shqiptar, që kërkon t’i imponoj 99% të shumicës së shqiptarëve jo dylberë prirjet private të pakicës me frekuentim 0.99%, që kanë prirje të theksuara çrregulluese mendore brenda të njëjtit sex, për t’a kthyer këtë sëmundje (individuale) të pakicës në një dukuri apo Plandemi Mbarëshqiptare, Europiane dhe më gjërë në sistem botëror, plan ky i projektuar me kohë në tavolinat dhe forumet e një grupi njerëzish vrastarë dhe kriminelë të drejtuar nga: Deep State, Cabala, Klubi 300, organizatat botërore komuniste ateiste ultra të majta etj.

Shqiptarët e ndershëm, me shumicë muslimane si anti dylber, nuk janë dakord me këtë levizje propagandistike shteterore (show perves) të Fest Dylberi/2023, ashtu sikurse edhe shumica pozitive e besimeve të tjera tradicionale vendas të krishterë, protestanë dhe islamë.

Tashmë të gjithë e dijnë, se e gjithë kjo histori turpi e para përgatitur, bëhet për të pakësuar në forma dhe rrugë ekstremiste të ndryshme popullsinë e Planetit tonë nga 8 bilion, që është sot në 500 milion, sikurse janë shprehur hapur antarët antinjerëzim të Forumit Ekonomik Botëror, që fatkeqsisht mblidhen çdo vit në vende të ndryshme të botës…

Dihet se shoqatat private të dylberëve, sot janë kthyer në monument kulture ose ombrella mbrojtëse nga qeveritë e majta globaliste shtetërore, kur dihet se shkencërisht se homoseksualët nuk mund të jenë riprodhues të brezit të ri apo të lënë fëmijë pas-ardhës dhe në këtë mënyrë ata shuhen nga kjo jetë dalë e ngadalë në vetmi absolute, sepse humbasin familjen normale njerëzore, shtojnë streset dhe sëmundjet psiqike vetës së tyre (vetëvrasjet), etj., ose e thënë ndryshe Shoqata Shqiptare dhe Ndërkombëtare e Dylberëve… nuk mund të lind fëmijë as “gratë” e martuar me burra partner dhe as “burrat” e martuar me gratë partnere.

Qeveria shqiptare gjysmë dylbere e Shalgjatit në vendlindje e krijoi, nxiti dhe zhvilloi me donacione amerikane sorosiane këtë Shoqatë në minorancë (në një shtet konservator musliman si Shqipnia) si model i shumë qeverive të vendeve perëndimore të Europës dhe SHBA-së, ku drejtojnë globalistët komunistë të administratës së korruptuar, të papërgjshme e anti amerikane të sleepy Joe Biden…

Ndezja e qëllimshme e Luftrave të ndryshme (si Rusi-Ukrain, me siguri 100% humbje të ukrainasve), po mbahen gjallë nga regjimi komunist i Biden-it me biliona dollarë (pa pëlqimin e taxapaguesve amerikanë) dhe nga regjimet liberale luftënxitëse europiane dhe organizata burokratike NATO, pra, nga ultra liberalët komunistë globalistë në Europe dhe botë, sikurse edhe përhapja nga qeveritë e shtetëve komuniste liberale të sëmundjeve dhe viruseve të ndryshme, të krijuar hapur nga laboratorët e vendeve komuniste (Partia Komuniste e Kinës, me virusin kinez), plandemite e reja në të ardhmen etj., janë pjesë e këtij skenari vdekjeprurës kriminal të mirë organizuar me detaje nga aktorët e sipërcituar më lart… 

Për tre net në Tiranë, askush nuk e ka patur mendjen tek muzika me esencë të mbështetësve të dylberëve…, por tek paraqitja shokuese fizike dhe mbulesa e lekurës së trupit me striptizëm perves në mes të skenës ultra liberale neo-komuniste, duke shfrytëzuar paratë e taksapaguesve skllevër dhe naiv të mjerë shqiptarë…

Tallvat e reja të b… dhe muzika me veshjen e re të dylberëve shqiptarë, sikurse dihet nuk kanë asnjë lidhje me kulturën tradicionale dhe të pastër normale shqiptare.

Përmes muzikës dhe veshjes se tallva-xhive të të rinjve pasionatë dylbereve krijohet idea e lindjes së shtetit të ri të dylberëve të cilën muzikanët ultra liberal po e zëvendson dhe po e përkrah me histerizëm si levizje apo Renesancë e Re Moderne Dylberëve Europiane.

Kjo asht lëvizje e liberalëve dylberëve dhe e jo konservatorëve etnik dhe patriotë shqiptar, europiane apo amerikanë anti-dylber…

Në Poloni, për shembull në shtetin me besim konservator tradicional katolik (98%) të shën papa Gjon Pali II, nuk ka të tilla fenome negative; në shtetin orthodox të Rusisë (100%), gjithashtu nuk ka të tilla dukuri anormale negative, të kthyer në sistem rutin ardhurimi në Europën kurvë të motit: të kishës katolike, kishës anglosakane, kishës metodiste, kishës protestane etj.

Po ashtu në Hungari të heroit nacional kryetrimit Huniadi, nuk sheh të tilla lëvizje anormale anti njerëzore. Në të gjithë kontinentin e zi të Afrikës, nuk ka të tilla dukuri dhe për këtë temë anormale, do të flasim më gjerësisht pak më poshtë.

Sikurse dihet, mbi 71 vende të botës, që bëjnë pjesë në OKB, sot fatmirësisht vazhdojnë të jenë kundër homoseksualitetit dhe propagandës euro-amerikane pro tyre, pra pranimit të komunitetit LGBT, edhe pse fatkeqsisht ajo po përhapet si sëmudje epidemike e frikshme nga Deep State, Cabala, Klubi 300 dhe nxitur vazhdimisht me të madhe nga media dhe qeveritë komuniste të majta globaliste etj., në mbarë botën.

Shtetet krenare kundër homoseksualitetit, janë mbi 80% në kontinentin me ngjyrë të Afrikës dhe kontinentin e Azisë, si: Afghanistan, Algeria, Angola, Antigua and Barbuda, Bangladesh, Barbados, Brunei, Burundi, Cameroon, Comoros, Dominica, Egypt, Eritrea, Ethiopia, Gambia, Ghana, Grenada, Guinea, Guyana, Indonesia, Iran, Jamaica, Malaysia, Maldives, Myanmar, Kenya, Kiribati, Kuwait, Liberia, Libya, Lebanon, Malawi, Mauritania, Mauritius, Morocco, Namibia, Nigeria, Oman, Pakistan, Palestine, Papua New Guinea, Qatar, Samoa, Saudi Arabia, Senegal, Sierra Leone, Singapore, Solomon Islands, Somalia, South Sudan, Sudan, Sri Lanka, St Kitts and Nevis, St Lucia, St Vincent and the Grenadines, Syria, Swaziland, Tanzania, Togo, Tonga, Tunisia, Turkmenistan, Tuvalu, Uganda, United Arab Emirates, Uzbekistan, Yemen, Zambia, Zimbabwe.

Djali i Hysenit nga Kenia, i komunistit fanatik afrikan Obama në Afrikë drejpërdrejtë dhe botë mbahet si babai i përhapjes me forcën imponuese të kulturës dhe krijimit të shoqatave homoseksualitetit, duke shfrytëzuar drejtpërdrejtë dhe hapur (me mbështetjen e mediave globaliste komuniste amerikane dhe botërore globaliste) postin e Presidentit të SHBA-së asokohe, duke u imponuar shtetëve të ndryshme preferencat dhe praktiken e tij private…

Duhet theksuar se asokohe gjatë 8 viteve të mbrapshta qeverisëse Obama-Biden 1 dhe 2 në vitet e zeza 2008-2016, ka qenë pikërisht Presidenti komunist, liberal dhe globalist Barack Hysen Obama (më i dobti në të gjithë historinë e presidentëve të SHBA-së), ai që për herë të parë ka shkuar për vizitë në Kenia dhe disa shtete të tjera dhe ka promovuar idetë e Shoqatës së dylberëve, sepse vetë ai ka qenë frekuentues i një parneri të bardhë dikur në Chicago (SHBA)…

Asokohe ai është kundërshtuar, dhe sot permendet gjithashtu me neveri edhe nga vetë komunistët dhe liberalët e tjerë afrikanë. (Shiko në rrjetin social X, intervistën e partnerit të Obamës dhënë gazetarit të famshëm amerikan Tucker Carlson (TCN).

[1] Papa Benedikti XVI ishte kreu i Kishës Katolike dhe sovran i Shtetit të Qytetit të Vatikanit nga 19 prilli 2005 deri në dorëheqjen e Tij më 28 shkurt 2013. Zgjedhja e Benediktit si papë ndodhi në konklava papale të vitit 2005, që pasoi vdekjen e sot shën Papa Gjon Palit II (1920-2005) (dhe si papë në vitet 1978-2005). Papa Benedikti XVI, u njoh si “Papa Emeritus”, pas dorëheqjes së Tij dhe ai e mbajti këtë titull deri në vdekjen e Tij në dhjetor të vitit 2022.

[2] Klerikë homoseksualë në kishën katolike dhe peshkopë homoseksualë dhe kishë katolike romake:

Antonio Barberini (1607-1671), ishte një kardinal katolik italian, Kryepeshkop i Reimsit, udhëheqës ushtarak, mbrojtës i arteve dhe një anëtar i shquar i Shtëpisë së Barberinit. Ai ishte biseksual.

Carlo Carafa (1517-1561), ishte një kardinal katolik romak, dhe i preferuar dhe kardinal i plotfuqishëm Nipi i Papa Palit IV Carafa, politikat e të cilit ai drejtoi dhe të cilit i shërbeu si legat papal në Paris, Venecia dhe Bruksel. Ai u dënua për një sërë krimesh, duke përfshirë sodominë homoseksuale, dhe u ekzekutua.

Benedetta Carlini (1591-1660), ishte abacja e Manastirit të Nënës së Zotit në Pescia, e cila ndante qelinë e saj me motrën Bartolomea. Kur dy murgeshat bënë dashuri, motra Benedetta tha se përjetoi vizione mistike dhe zotërim engjëllor. Autoritetet e kishës hetuan përvojat mistike dhe, pasi zbuluan seksualitetin e saj lezbike, ia hoqën Carlinit pozicionin e saj si abate dhe e mbajtën nën roje, për pjesën e mbetur të jetës së saj.

Frederick William Faber (1814-1863), i përshkruar nga Kirstie Blair si duke vuajtur nga një ‘dështim rezervë’.

Jean O’Leary (1948-2005), ishte një lezbike amerikane dhe aktiviste për të drejtat e homoseksualëve. Ajo ishte themeluese e Lesbike Feminist Liberation, një nga grupet e para aktiviste lezbike në lëvizjen e grave, dhe një anëtare dhe bashkëdrejtuese e hershme e Task Forcës Kombëtare të Gay dhe Lezbikeve. Ajo bashkëthemeloi National Coming Out Day. Para se të bëhej një aktiviste e të drejtave të homoseksualëve dhe lezbikeve, ajo ishte një motër fetare katolike romake. Ajo do të shkruante më vonë për përvojën e saj, në antologjinë e vitit 1985, “Lesbike Nuns: Breaking Silence”.

Cardinal Francis Joseph Spellman (1889-1967), ishte peshkop dhe kardinal amerikan. Nga viti 1939 deri në vdekjen e tij në 1967, ai shërbeu si Kryepeshkopi i gjashtë i New York-ut. Dosjet e FBI-së sugjeruan se Spellman ishte një homoseksual aktiv, nëse i fshehtë.

Robert Carter, ishte një nga priftërinjtë e parë gay, që doli publikisht si homoseksual. Ai bashkëthemeloi grupin e avokimit LGBT Task Force Kombëtare të Gay dhe Lesbikeve.

Gjyqtar Mychal, O.F.M. (aka Michael Fallon Judge (1933-2001), ishte një frat françeskan dhe prift katolik, që shërbeu si kapelan në Departamentin e Zjarrfikësve të qytetit të New York-ut. Ishte gjatë shërbimit në atë cilësi që ai u vra, duke u bërë fataliteti i parë i certifikuar i sulmeve të 11 shtatorit 2001.

Jose Mantero (1963), ishte prifti i parë homoseksual në Spanjë.

John J. McNeill (1925-2015), u shugurua si prift jezuit në vitin 1959 dhe më pas punoi si psikoterapist dhe teolog akademik, me një reputacion të veçantë në fushën e teologjisë queer.

Bernard Lynch, u bë prifti i parë katolik në botë, që ndërmori një partneritet civil në vitin 2006 në Republikën e Irlandës (ai kishte bekuar më parë marrëdhënien e tij në një ceremoni në 1998 nga një murg cistercian amerikan). Ai u përjashtua më pas nga rendi i tij fetar në vitin 2011, dhe vazhdoi të martohej ligjërisht me burrin e tij në vitin 2016.

James Alison, prift romako katolik, në Mbretërinë e Bashkuar dhe Spanjë.

William Hart McNichols, prift romako katolik në qytetin e New York-ut.

David Berger, është një teolog gjerman dhe ish-profesor i Akademisë Papnore të Shën Thomas Aquinas në Romë. Licenca e tij për të mësuar fenë iu hoq nga Kisha Katolike. Deri në vitin 2015 ai ishte redaktor i gazetës periodike homoseksuale MÄNNER (Berlin), dhe ka shkruar për përvojat e tij si teolog homoseksual.

Daniel A. Helminiak (1942), është një prift katolik amerikan, teolog dhe autor. Ai është aktualisht profesor në Departamentin e Psikologjisë Humaniste dhe Transpersonale në Universitetin e Gjeorgjisë Perëndimore, pranë Atlantës. Në vitet 1975-1978, ai shërbeu si asistent mësimor i Bernard Lonergan, S.J. (1904-1984), filozofi, teologu, ekonomisti dhe metodologu të cilin Newsweek e stiloi Thomas Aquinas të shekullit XX.

Krzysztof Charamsa (1972), një teolog dhe autor katolik polak. Në vitin 2015, pasi deklaroi se ishte homoseksual dhe në një lidhje, ai u pezullua nga posti i tij si prift katolik dhe u hoq nga disa poste të mëparshme në Kurinë Romake.

[3] Posner, Gerald: “God’s Bankers: A History of Money and Power at the Vatican”, Simon and Schuster, 2015 p. 174.

[4] Hoffman, Paul “Oh Vatican! A Slightly Wicked View Of The Holy See”, Congdon & Weed, New York 1984 p. 151.

[5] Paolo Carlini (1922-1979), ishte një aktor italian i skenës, televizionit dhe filmit. Ai u shfaq në 45 filma midis viteve 1940 dhe 1979. Ai është ndoshta më i njohur për audiencën ndërkombëtare, për rolin e tij dytësor si parukier Mario në Roman Holiday (1953), së bashku me Audrey Hepburn dhe Gregory Peck. I lindur në Sant’Arcangelo di Romagna, Carlini ndoqi kurset e aktrimit të mbajtura nga aktorja Teresa Franchini dhe debutoi në një moshë shumë të re në skenë. Ai konsiderohet si një nga yjet e hershëm të mini-serialeve televizive italiane. Ai është gjithashtu i njohur për shoqërimin e tij me aktoren Lea Padovani, me të cilën luajti në një numër dramash skenike të vlerësuara nga kritika në vitet 1950. Përveç karrierës së tij të gjatë në film, Carlini u bë i njohur si partneri i përfolur i Giovanni Kardinal Montini, Kryepeshkop i Milanos, më vonë Papa Pali VI.

[6] By Michael Joseph Gross, “The Vatican’s Secret Life. Despite headlines about a powerful “gay lobby” within the Vatican, and a new Pope promising reform, the Catholic Church’s gay cardinals, monks, and other clergy inhabit a hidden netherworld. In Rome, the author learns how they navigate the dangerous paradox of their lives.”, Vanity Fair,, November, 15, 2013

[7] By Michael Joseph Gross, “The Vatican’s Secret Life. Despite headlines about a powerful “gay lobby” within the Vatican, and a new Pope promising reform, the Catholic Church’s gay cardinals, monks, and other clergy inhabit a hidden netherworld. In Rome, the author learns how they navigate the dangerous paradox of their lives.”, Vanity Fair, November, 15, 2013

[8] Mark D. Jordan, “The Silence of Sodom: Homosexuality in Modern Catholicism”, 2000.

[9] “The past decade has seen homosexual scandals in the Catholic Church becoming ever more visible, and the Vatican’s directives on homosexuality becoming ever more forceful, begging the question Mark Jordan tries to answer here: how can the Catholic Church be at once so homophobic and so homoerotic? His analysis is a keen and readable study of the tangled relationship between male homosexuality and modern Catholicism. (Jordan) has offered glimpses, anecdotal stories, and scholarly observations that are a whole greater than the sum of its parts… If homosexuality is the guest that refuses to leave the table, Jordan has at least shed light on why that is and in the process made the whole issue, including a conflicted Catholic Church, a little more understandable.” – Larry B. Stammer, Los Angeles Times

[10] “(Mark Jordan) knows how to present a case, and with apparently effortless clarity he demonstrates the church’s double bind and how it affects Vatican rhetoric, the training of priests, and ecclesiastical protectiveness toward an army of closet cases… (T)his book will interest readers of every faith.” – Daniel Blue, Lambda Book Report

[11] Mark D. Jordan, “The Silence of Sodom: Homosexuality in Modern Catholicism”, 2000.

[12] Mark D. Jordan, “The Silence of Sodom: Homosexuality in Modern Catholicism”, 2000

[13] Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo (1899-1986), ishte një shkrimtar argjentinas i tregimeve të shkurtëra, si figura kryesore në letërsinë spanjolle dhe ndërkombëtare. Veprat e tij më të njohura janë: “Ficciones” (Fictions) dhe “El Aleph” (Aleph), të botuara në vitet 1940, të cilat janë koleksione tregimesh të shkurtra, që eksplorojnë motive të tilla si ëndrrat, labirintet, rastësia, pafundësia, arkivat, pasqyrat, shkrimtarët imagjinar dhe mitologji. Veprat e Borges-it, kanë kontribuar në letërsinë filozofike dhe zhanrin e fantazisë dhe kanë pasur një ndikim të madh në lëvizjen realiste magjike në letërsinë e Amerikës Latine në shekullin XX. I lindur në Buenos Aires, Borges më vonë u transferua me familjen e tij në Zvicër në 1914, ku studioi në Kolegjin de Genève. Familja udhëtoi gjerësisht në Evropë, përfshirë Spanjën. Pas kthimit të tij në Argjentinë në vitin 1921, Borges filloi të botonte poezitë dhe esetë e tij në revista letrare surrealiste. Ai gjithashtu punoi si bibliotekar dhe pedagog publik. Në vitin 1955 u emërua drejtor i Bibliotekës Publike Kombëtare dhe profesor i Letërsisë Angleze në Universitetin e Buenos Aires. Ai u bë plotësisht i verbër në moshën 55-vjeçare. Studiuesit kanë sugjeruar se verbëria e tij progresive e ndihmoi atë të krijonte simbole letrare novatore, përmes imagjinatës. Në vitet 1960, vepra e tij u përkthye dhe u botua gjerësisht në Shtetet e Bashkuara dhe Evropë. Vetë Borges fliste rrjedhshëm disa gjuhë. Në vitin 1961, Borges erdhi në vëmendjen ndërkombëtare, kur mori çmimin e parë Formentor, të cilin e ndau me Samuel Beckett. Në vitin 1971, ai fitoi çmimin Jerusalem. Reputacioni i tij ndërkombëtar u konsolidua në vitet 1960, i ndihmuar nga numri në rritje i përkthimeve në anglisht, bumi i Amerikës Latine dhe nga suksesi i “Njëqind vjet vetmi” të García Márquez. Ai ia kushtoi veprën e tij të fundit, Konspiratorët, qytetit të Gjenevës, Zvicër. Shkrimtari dhe eseisti J. M. Coetzee tha për të: “Ai, më shumë se kushdo, rinovoi gjuhën e trillimit dhe kështu i hapi rrugën një brezi të shquar romancierësh spanjollë-amerikanë.” David Foster Wallace shkroi: “E vërteta, shkurtimisht thuhet se Borges është padyshim ura e madhe ndërmjet modernizmit dhe post-modernizmit në letërsinë botërore. Ai është modernist në atë që fiksioni i tij tregon, një mendje njerëzore të klasit të parë të zhveshur nga të gjitha bazat e sigurisë fetare ose ideologjike, një mendje e kthyer tërësisht nga brenda. Vetë tregimet e tij janë të detyrueshme dhe hermetike, me terrorin e zhdrejtë të një loje, rregullat e së cilës janë të panjohura dhe aksionet e saj gjithçka.”

[14] Marco Politi, “La confessione. Un prete gay racconta la sua storia”, Editori Riuniti, 2000.

[15] John Allen, “National Catholic Reporter”, Dekan i Vëzhguesve Amerikanë të Vatikanit.

[16] Marco Politi, “La confessione. Un prete gay racconta la sua storia”, Editori Riuniti, 2000.

[17] Marco Politi, “La confessione. Un prete gay racconta la sua storia”, Editori Riuniti, 2000.

[18] Marco Politi, “Francesco tra i lupi. Il segreto di una rivoluzione”, Laterza, 2014..

[19] Marco Politi (1947), është një gazetar dhe shkrimtar italian, i specializuar në lajmet dhe politikën e Vatikanit. Si redaktor i Fatto Quotidiano, Politi është marrë me çështje fetare dhe të lidhura me Vatikanin, që nga viti 1971. Pasi punoi në Il Messaggero, në vitet 1987-1993, ai ishte korrespondent i Moskës për La Repubblica, ku në atë periudhë themeloi Shoqatën e Korrespondentëve të Huaj të BRSS, president i së cilës ishte dy herë. Në vitet 1993-2009, ai ishte vatikanisti i gazetës Scalfari. Ai bashkëpunon rregullisht me ABC, CNN, BBC dhe rrjete të tjera ndërkombëtare. Autor i hetimeve të shumta, në dy konklavat e vitit 1978 ai identifikoi, nëpërmjet një sërë intervistash me kardinal-elektorë, identikitin e “pastorit pastor”, të destinuar për të karakterizuar profilin e Karol Vojtilës. Me fituesin e çmimit Pulitzer, Carl Bernstein, ai shkroi një biografi më të shitur të Gjon Palit II, botuar në shumë vende në Evropë dhe Amerikë. Në një intervistë ekskluzive me Prefektin e Kongregatës për Doktrinën e Besimit, Joseph Ratzinger (Papa Benedikti XVI), botuar në gazetën e famhme italiane La Repubblica më 19 nëntor 2004, ai e kishte identifikuar kardinalin gjerman si kandidat për papatin. Ngjarja speciale e transmetimit ABC News”, ku ai ishte ekspert në zgjedhjen e pasuesit të Gjon Palit II, fitoi çmimin e Universitetit Alfred I. DuPont Columbia 2006 për informacion mbi konklavën e vitit 2005. Ai ka ndjekur Gjon Palin II dhe Benediktin XVI në më shumë se tetëdhjetë udhëtime nëpër botë. Libri i tij Joseph Ratzinger. Crisi di un papato, Laterza (2011) ilustroi rrugicën e verbër në të cilën kishte mbërritur Kisha Katolike, duke parafytyruar daljen në pension të Benediktit XVI një vit përpara. Në prill 2012, Fakulteti Teologjik Katolik i Universitetit të Münsterit, ku Joseph Ratzinger kishte qenë profesor, e ftoi atë të mbante një leksion me temën: “Një Papë në krizë”. Marco Politi, me veprën e tij të fundit, “Francesco tra i lupi. Il segreto di una rivoluzione”, Laterza 2014, ai theksoi ekzistencën e kundërshtimit të fortë ndaj reformave të Papa Françeskut si nga kuria e Vatikanit, ashtu edhe nga konferencat e peshkopëve, si dhe nga mafia. Gjatë karrierës së tij të gjatë, gazetari dhe shkrimtari Politi, ka qenë zëvendëssekretar i Federatës Kombëtare të Shtypit Italian, duke punuar në vitet tetëdhjetë për kontraktimin e gazetarëve të radiove të lira. Pas kthimit të tij nga Moska, ai u zgjodh vazhdimisht këshilltar kombëtar dhe kryetar i Komisionit Ligjor të Urdhrit të Gazetarëve.