Afrim Caka, Gjakovë
Ky lloj “tradhëtie”, nga ky këndvështrim psikologjik, mund të ndeshet te shumë politikanë shqiptarë servilë, që janë bythë/lëpirës së Vuçiçit.
Edi Rama, je nënpunës i Serbisë. Mos harro se je shqiptar!
Hap i pamatur politik i kryeministrit Rama. Sjelljet e lëkundjet e tilla dëshmojnë për të meta serioze të pjekurisë politike, ndaj edhe demokratike e tolerante ndajë Serbisë, nga të dyja anët e partive politike, nga kjo gjendje kaq e mjerë, kaq fatale, kaq e pa shpresë, kaq poshtëruese dhe kaq tragjike në të cilën gjenden shqiptarët e Shqipërisë.
Shqipëria e këtyre viteve i ngjan një teatri tragjikomik, ndërsa banorët e saj t’i kujtojnë personazhet e Beketit, të cilët, në një fushë të shkretë, presin të vijë dikush – një abstrakt me emrin Aleksandar Vuçiç (ndoshta, vetë Serbia) – që t’i shpëtojë tradhtarët nga marrëzia, turpi; nga absurdi dhe pafytyrësia.
Ç’shprehje e “mrekullueshme” e krenarisë dhe e besimit në vetvete, i një njeriu të paepur ndaj lashtësisë shqiptare. Gjatë jetës së vet si emigrantë në Francë, kur mbërriti si refugjat politik, piktor i sëmurë pas “ikonave të vjetra” kishtare, në pavetëdije e ndjente në Parisë si shitës ambulantor që kishte ardhur në këtë tokë që e strehonte si hero dhe si një ngadhnjimtar ikonash të vjetra shqiptare.
Një fëmijë kryeneç i Kristaçit, firmëtarit të shumë akzekutimeve, që kacafytej keqas me atdheun e tij, djaloshi me atë shpirt aq luftarak, ai që ëndërronte të bëhej kryeministër e të qeveriste kombin. Vallë, a mund të ishte kaq përcaktues, tek e fundit, një takim disa ditor me një kriminel serb fshatar Aleksandar VUÇIÇ. Rama e pa vetveten si prijës të këtij revulucioni intelektual, që hidhte hapin e fundit tragjikë që i lejonte racionalizimi. Vetëm nëse kuptohet kjo aspiratë antikombëtare e Ramës për t’i përcjellë shqiptarëve të Dardanisë një mesazh të ri, jo të hareshëm por “realist”, mund të kuptohet edhe edhe krijesa e tij:
“Lëvizja për minishengenin serb. Jo vetëm Durrësi, mizika e Vuçiçit pyshton edhe Shëngjinin me foton e Draganës, !”.
Ç’dukuri e çuditshme kjo lëvizje antidardane!
Terrori shtetëror Edi Ramës mbi shqiptarët e Dardanisë përbën një kapitull të veçantë të politikës së tij psikologjike, nën patronazhin serb, që nga largimi i pushtuesve serb e malazez nga trojet dardane. Të gjitha këto, mjerisht, ishin të vërteta; të vërteta të hidhura të, Ramës, Vuçiçit dhe Zajevit tӫ Maqedonis. Ç’është më e keqja paraqisnin vetëm një pjesë të vogël të së vërtetës së plotë, lakuriqe anti/dardane.
Pak nga pak, po mësojmë që politika e Ramës si tabu kthehet në një forc që ka krijuar një bazë të sajën, të pavarur nga besimi tek demonet serb. Ajo kthehet në një rregull ose traditë dhe në fund në një tradhti kombëtare. Por komanda e Vuçiçit e shqiptuar në politikën shqiptare e cila përfshin të tëra ndalimet e tabusë, me variacionet e panumerta antishqiptare të tij sipas vendit dhe kohës, është një dhe vetëm, një:
“Duhet të kemi kujdes nga zemërimi i demonëve shqiptar dhe serb!”.
Në moralin e Ramës ka diçka që në të vërtetë nuk aspak shqiptare, por që prapseprapë ndodhet në filozofin e tij, mund të thuhet për inat të shqiptarëve të Dardanisë, domëthënë sokratizmi për të cilin në fakt ai ishte tepër antidardanë. Askush nuk do që të dëmtoj vetveten, prandaj çdo e keqe ndodhë me dashje. I keqi, në të vërtetë, i bënë dëm vetvetes, dhe këtë nuk do ta bënte sikur ta dinte që e keqja është e keqe, për pasojë, i keqi është i tillë vetëm gabimisht:
“Në qoftëse se nuk i hiqet gabimit të tij, ai do të bëhet i mirë medoemos për Serbinë”.
Kjo mënyrë për të arritur në një përfundim bie erë tradhëtie i cili në veprimet e keqia shikon vetëm pasojat e dhimbshme dhe në fakt gjykon:
“Është marrëzi të veprosh keq”.
Ndërkohë pranon pa diskutim përputhjen e mirë dhe e dobishme dhe pëlqyeshme për Serbinë. Mund të hamendësohet apriori se çdo utilatirizëm moral ka të njejtën origjinën familjare dhe të ecët sipas parandjenjës së Vuçiçit.
Kjo llojë varësie bëhet krejtësisht e qartë, por e kemi parasysh fillimin e marrëdhënieve të Ramës me Vuçiçit, vazhdimisht instiktet tona qëndron sqima e tij e kënaqur.
Edi Rama ka bërë ç’është e mundur për të kapur në fjalët e mësuesit të tij Vuçiçit e Grenellit diçka të stërhollë dhe të veçantë, mbi të gjitha vetveten, ai, më i guximshmi i të gjithë politikanëve, që e mori nga rrugët e xhadet e Parisit të gjithë Ramën vetëm si një temë dhe si një palaço cirku, për ta ndryshuar pa mbarim dhe sa nuk të besohet, domethënë në të gjitha maskat e dhe larmishmëritë politikuajve shqiptar. Ta themë me shaka, ky lloj rebelimi Esatjanë dhe për në tepër sipas mënyrës së Edi Ramës ose Haxhi Qamilit:
“Çfarë është Edi Rama platonik veç përpara Ramës, prapa Edit dhe në mes fantazia e Vuçiçit?
