Tetë vite nga shugurimi i Kishës “Shën Abrahami” në Llapushnik

Sot, në Majellapushnik, qielli na befasoi me shi, por për ne ishte një bekim i dyfishtë. Ishte dita e përvjetorit të 8-të të shugurimit të Kishës shë Abraham, një simbol i qëndresës, shpresës dhe besimit. Dhe në një ditë të tillë, shiu që binte ngadalë mbi tokën tonë u duk si një përkujtim i heshtur i vuajtjeve dhe fitoreve të së shkuarës.

Ne e prisnim festën në oborr, me fëmijë që vrapojnë dhe familje që festojnë së bashku, por shiu na bëri një sfidë të vogël. Asgjë nuk mund të na ndalonte, sidoqoftë. Pas meshës së shenjtë, vendosëm të festonim në objektet përcjellëse të kishës, që janë ende të pa përfunduara.

Dhe si gjithmonë, këngët ishin zemra e festës. Filluam me këngën për Adem Jasharin, heroi i pashoq që u bë legjendë. Fjalët e këngës ngriheshin mbi kokat tona, si një kujtesë e gjakut të derdhur për liri dhe krenari kombëtare. Kjo këngë na lidhte të gjithëve, duke na kujtuar sakrificat që ishin bërë për të arritur deri këtu. Zëri i burrave dhe grave që këndonin bashkë përshkonte muret e kishës dhe përzihej me ritmin e shiut që vazhdonte jashtë.

Pas saj, kënduam të tjera këngë patriotike, ato që kanë mbajtur gjallë shpirtin e popullit tonë për breza me radhë. Çdo varg ishte një testament i qëndresës sonë, i dashurisë për atdheun dhe i lidhjes sonë të përhershme me tokën e shenjtë. Edhe fëmijët, me zëra të njomë, këndonin bashkë me ne, duke marrë pjesë në këtë trashëgimi që u përçohej prej brezash. Në atë moment, e kuptuam se ne nuk po festonim vetëm për kishën, por për të gjithë ata që luftuan dhe sakrifikuan për lirinë tonë.

Kisha shën Abraham, e mbushur me këtë energji të pastër, qëndronte e fortë dhe madhështore, një dëshmi e palëkundshme e besimit tonë. Shiu nuk na pengoi, përkundrazi, ai bëri që çdo këngë, çdo fjalë dhe çdo përqafim të ndihej edhe më i thellë. Përvjetori nuk ishte vetëm një ditë për të kujtuar, por një ditë për të jetuar – të bashkuar nga besimi, historia dhe dashuria për atdheun.

Në fund, ndamë jo vetëm bekimin e kishës, por edhe të këngëve që mbajtën gjallë shpirtin tonë patriotik. Kisha Abraham u bë shtëpia e një feste që do të mbahet mend gjatë – një ditë ku këngët për heronjtë tanë dhe shiun që na bekonte, u ndërthurën në një festë plot kuptim e frymëzim.