Afrim Caka, Gjakovë
___
Po e përserisë. E them qartë pikëpamjen time. Më thoni sinqerisht, popull, a ju bezdisin këta në këtë fotografi, dhe në qoftë se është kështu, çfarë ju bezdis konkretisht te këta të parruar?
Një fenomen shkatrrimtarë.
Mbase është vërtetë kjo, thash unë. Mbase ato, ca nëna, kur i lindin djemtë e tyre në Siri, Afganistan, Pakistan, e lindin njëkohësisht edhe luftën me viktimat e saj, qofshin të vegjël apo të rritur.
Kushedi?
Mbase njeriu, ngaqë lind midis llahtarës dhe gjakut, ka deshirë pastaj që gjithë jetën ta kalojë i përgjakur me shpatë dhe sopatë në dorë.
Sot Shqipëria, Maqedonija dhe Kosova gëlojnë nga spiunët e tardhtarët dhe përçarja e brendëshme… Këtu nuk po e ndali penden time së shkruari për tradhtin, për t’u rikthyer tek ato sjellje manovrimi, nënshtirmi dhe servilizmi. Ky shkrim jep besnikrin e tyre dhe të zbërtheja tipa e karaktere te caktuar e aq më shumë, për të pasqyruar sa më të plotë psikologjinë dhe mesazhin e dramës antikombëtare që i’a sollën këtij populli. Mendoi: “Të vritesh për lirin e të tjerëve, kur atëdheu ytë është në rrezik dhe i pushtuar nga ca hoxhallarë e spiunë tjerë, nuk është as trimëri, as mençuri, por një mendjelehtësi. Kjo mendjelehtësi na ka përcjellë gjatë historisë. Shqiptarët luftuan për lirin e e Turqisë dhe luajtën rol vendimtar në themelimin e atij shteti dhe shteteve përreth… Në luftën e Çanakalasë janë vrarë 25.000 shqiptarë dhe u plagosën me mijëra të tjerë. Në këtë punë janë të lidhura ngushtë, ndërsa thelbi sekret këtyre tipave rrënues qëndron me raportet incest ndërmejt gjyshit, babait, vëllait dhe xhaxhait. Tradhtija, shembuj të një prirjeje të tillë në kohën e sotit mund të gjejmë më shumicë…
Për disa, rasti i këtyre legenëve mbetet një enigmë e vërtetë…
Ju pyes: “Ç’është atdheu”.
Atdheu është një nxitje e thellë për të qenë i bashkuar, një nxitje e thellë për të shkrirë të gjitha trojet shqiptare në një njësim të vetëm. Së këndejmi edhe detyra e shenjtë e intelektualit shqiptar, misioni i tij në këto çaste vendimtare, të lidhet me popullin të mishërohet me të, t’i prijë sa më mbarë. Intelektuali as ikën dot dhe as fshihet dot nga populli i vet, meqë ka dalë prej tij. Angazhimet, pra, është më se i domosdoshëm. Mjerë ai popull që nuk e ka të shëndoshë dhe për vete intelegjencien e vet. Vaj halli për atë popull ku intelegjenca e tij, a vetëm një pjesë, synim të parë e të fundit ka vetrekalmimin, vetafirmimin, vetpromovimin, egocentrizimin e bajrakarllëkun. Kushdo vepron kështu me tamam tradhton veten së pari, pastaj popullin e vet cakun e tij.
Shpesh takojmë njerëz servilë që sillen sikur zhvillimi i tyre kombëtar është ndalur që në moshën e re dhe kanë ecur më tutje sesa shkalla “fillestare”. Në shtëpi, në punë dhe në shoqëri ata sillen si servilë: dëgjojnë me padurim të tjerët dhe mezi që e presin mundësinë për t’u shprehur. Ata gjithnjë nxitojnë të japin përgjigje për çdo çështje të ngritur në mbledhjen, sikur atyre nuk u pritet të tregojnë se ata kanë përvetësuar mësimin e tyre të trasheguar dhe për të marrë shpërblimin, turpin nga armiku. Kjo mund të duket tragjike i shkon më pak se gjithçkaje valles. Por mjafton të kuptojmë se spiunët më të zi vazhdojnë të vallëzojnë, për të bindur se tradhtija u shkon po aq sa zizë . Për fat të keq, ndodhë kështu. Mjerishtë dihet se çdo tradhtarë e çoroditë vetën edhe ata që e ndjekin pas.
Të tillë njerëz mbajnë qëndrim armiqësor ndaj kombit të vetë dhe tregohen indiferentë ndaj dhimbjeve dhe vuajtjeve që u shkaktojnë edhe vetës së tyre. Në këtë menyrë, servilët arrijnë ta ndiejnë plotësisht tradhtin e tyre. Këta armiq të kombit shqiptarë gjatë tërë kohës, spionojnë, tradhtojnë, kritikojnë, gjykojnë dhe akuzojnë historinë dhe simbolet kombëtare. Nga ky fakt ne mund të nxjerrim konkluzione që shkojnë mjaftë larg dhe arrijmë të kuptojmë sesa thellë është rrënjosur në individualitetin e këtyre armiqëve ndjenja e tradhtisë. Në çoftëse se këta spiunë mundohen të shkulin kombin nga trualli, neqoftëse këta shkulin atë me gjithë rrënjë, kombi do të ndienjë një dëshirë të zjarrtë për të qenë prapë i rrënjosur në truall. Servilizmi i tyre është bërë barrier midis tradhtisë dhe kombit. Këta janë të mbytur nuk mund të marrin frymë, këta kanë humbur rrënjët e veta. Rrënjët nuk i ushqejnë më…
Tradhtia nuk e tregon veten haptas. Mjerishtë, ashtu si përulja, këta zotërojnë mjeshtërisht artin e spiunazhit, maskimit dhe dinë të shfaqen kritik ndaj të gjithëvë rreth e rrotull… Çelsi për të zbuluar sjelljen e këtyre njerëzve është se ata e nuk e ndiejnë veten të sigurtë vetëm në situatata kur shteti ka rregulla dhe ligje.
