Ibrahim Kelmendi, shkrimtar dhe aktivist i njohur i çështjes kombëtare
___
Fillimisht do të kisha dëshiruar të mos ekzistonte ky raportim që e kanë bërë diplomatët Kujtim Hysenaj dhe Idajet Hoxha, sepse ma paskan arkivuar një copë naiviteti të kohës, edhe pse si e paskëshin formuluar ata, nuk duhet të kem fol, meqë unë flisja e flas me gjuhë maloku.
E dyta, le ta vlerësojnë tjerët, nëse do të duhej ta publikonte Historiani Fatmir Arifi.
Mhmet Kastrati ishte familjar i Gradinëve të Loxhës së Pejës, i shpërngulur në Turqi, prej andej i emigruar në Bruksel. Ai që angazhuar për ta marrë lejen për demonstratën e 13 qershorit 1981 në Bruksel. Ishte enverist i thekur, i angazhuar në Shoqatën e miqësisë Belgjikë-Shqipëri. Patëm krijuar shoqëri të mirë, me respekt ekstra, të ndërsjellt. Duhet të ketë qenë informator vullnetar i trupit diplomatik të Ambasadës shqiptare në Paris, prandaj e donin.
Më 16 korrik 1981 më luti të shkonim në Paris për ta vizituar një bashkatdhetar, të cilin e lavdonte për patriot të përkushtuar dhe shumë i angazhuar. Kur arritëm në mbrëmje në stacion të trenit në Paris ai nikoçiri, të cilit ia kam harruar emrin moti, po na priste, i shoqëruar nga fëmijët. Ata ishin vesh në majica të kuqe, të stampuara me shqiponj të zezë dhe me tekst patriotik (kam harruar tekstin). Edhe pse ishte verë, atë natë ishte goxha ftohtë. Pash se fëmijët po merdhinin. Pyeta njerin gjatë përqafjes, pse nuk ishin vesh më trash. U përgjegj, nuk i kishte lënë babai. Nikoçirit nuk i erdh mirë që fëmiu ia dekonspiroi hilën kamufluese qysh në takim njohës.
Na mirëpriti në banesë të tij duke na terrorizuar me llomotitje sloganore patriotike, enveriste. Në ball të dhomës kishte var portretin e Enver Hoxhes. U ngrita për të pa nëse ajo foto ishte e përhershme aty, meqë atë mundësi hetimi e kisha pa në filma. Kur e lëviza nga muri për të pa gjyrmën, pash se aty kishte qenë e varur fotografi me format tjetër. Në të qeshur, i thash ta vjerrte portretin tjetër të Enverit, meqë nuk prish punë që është tymos, sepse duket më origjinal. Njëri nga ata fëmijët simpatik tha se babi e var atë foto sa herë që i vinë mysafirë…
Kur Nikoçiri shkoi në kuzhinë, i fola të vogël Mehmetit, të simulojmë sikur nuk po e kuptojmë që është zagar i Amasadës jugosllave…
Në mengjes Mehmeti i ka bërë telefonatë Ambasadës shqiptare. Nuk e di çka kanë biseduar, por e di që unë nuk e pata lut të takonim ndonjërin nga diplomatët. Nuk kisha aspak interesim t’i takoja, sidomos jo pas 6 prillit 1981, kur në Ambasadë shqiptare në Vjenë akcidentalisht me pat ndodh grindje fizike me Sigurmsin që më pat prit. Atë Sigurims po e takoja për herë të parë dhe u keqkuptuam gjatë shkëmbimit të fjalive të para.
Më ka pças mjaftuar një vizitë befasuese në fund të vitit 1978 e diplomatëve Simon Qirici e Sazan Bea, sepse këshillat e tyre qenë të qarta e të preme: të mos propagandonim Enver Hoxhën, Marksizëm-Lëninizmin, PPSH-në, Bashkimin kombëtar…, por të propagandonim vetëm barazinë ekonomike, kulturore, politike, nacionale në kuadër të Jugosllavisë. Arsyetimi i tyre ishte racional, pragmatik, duke e bazuar në pozitën shumë favorizuese që kishte Jugosllavija e atëhershme në Bashkësinë ndërkombëtare.
Në verë 1979, i telefonuar nga Simoni, shkova në Vjenë. Me atë rast ai u ankua kundër Fekë Dautajt (nga Kodralia e Deçanit), i cili ishte i angazhuar nga agjenturat jugosllave për të survejuar vizitat që i bëheshim Ambasadës. E mora përsipër për ta dëbuar Fekën nga Vjena. Pata sukses, por e pësova nga një shkrim që bëri Emin Fazlia (Emil Kastrioti), i cili, si “kryetar” i Besëlidhjes Shqiptare, e kishte emëruar marionetën e UDB-së, Fekë Dautaj, për kryeredaktor të fletushkës “Besa shqiptare”. Në atë shkrim Emini pat shpif në gazetën “Hrvatksa Drzava” se unë isha pjesëtar i RAF-it gjerman (Frakcioni i Ushtrisë Kuqe). Pat pasuar bastis nga Njësia antiterror e Gjermanisë, GSG 9, në konvik të studentëve në Bochum, ku banoja…
Në ndërkohë u binda, nuk ka rendiment nga takimet me diplomatë të Shqipërisë, prandaj nuk ia vlente të shpënzoja për rrugëtime ekstra që t’i takoja.
Në atë kohë nuk kisha informacion për LNÇKVSHJ. Ate e idealizoja duke u bazuar në vlerat e Jusuf Gërvallës, për të cilin më vinte keq që nuk po komunikonte askush nga anëtarët dhe kuadrot e asaj organizate, qysh kur ishte arratisur, më 14 dhjetor 1979. Tashmë jam i bindur se ajo organizatë ishte krijesë subversive e UDB-së dhe Jusufi e shumë protagonistë të saj ishin të mashtruar e të viktimizuar nga UDBashi Sabri Novosella…
Në ndërkohë, pas njohjes me Kadri Zekën më 5 prill 1981, po e idealizoja edhe OMLK-në. Mendoja që të gjithë në OMLK-në e madhe numerikisht, ishin të mirë si Kadriu. Prandaj rrjedhojë e atyre idealizimeve naive kanë qenë edhe fragmentet që i përmban raportimi i këtyre diplomatëve, edhe pse nuk kam dit me i fol siç i kanë raportuar…
Respekt të gjithëve, edhe atyre që më keqkuptojnë, kritikojnë e diskreditojnë.
Ditë sa më të mbarë.
____
No comment!
Dokument i arkivuar nga drejtoria e IV e Shërbimit të sigurimit të shtetit shqiptar!
