Shqipe Bytyqi, poete, Zvicër
NJE QIRI DHE NJE POEMË PER VIKTIMAT E GJENOCIDIT NE KOSOVE
VDEKJA M’FLET SERBISHT!
(Dren Cakës)
Jam shpirt i ngritur nga grumbull kufomash
Jetoj për me dëftue
Vdekja është fqinji im
Ai që genin dhe gjuhën time mallkoi
Vdekja është një llavë krijesash me maska
Pa fytyrë, pa shpirt
Vdekja ka veç sy, duar dhe imagjinatë ferri
Vdekja flet serbisht
Ajo është e paparashikushme
Herë përzgjedh’ hijet nga kolonat e të dëbuarve
Herë-herë u fal’ amshimin të gjithëve
Pa dallim, pa asnjë mëdyshje, pa lëvizur as qerpikun
Jam shpirt nga grumbull kufomash
që shtirem si i vdekur
apo kufomë që shtirem sikur jetoj!
Jam ai çuni vogël prej Gjakove
Jam në mesin e rrethit të shtatë të ferrit
Dëgjoj përgjërimin foshnjor t’motrës, Dionës
si nën trupin e nanës, plumbash kositur
në agoni vdekjeje shuhet
Ai çuni vogël në mua, nuk u rrit kurrë
ashtu i vogël mbush, stërmbush,
ngulfat qenien time
ngritem e shtrihem bashkë me të
as n’varr s’do më lerë të qetë
e vdekja ende serbisht flet…
Edhe mbrëmë, sërish
isha në pragun e shtëpisë që digjej
pashë Flakën lozonjare si vallzonte n’flakë
vdekja m’përzgjodhi t’i numëroj vdekjet
t’i thërras në emër
t’ju shoh retinën se si shuhet
Rita, Dalina, Diona, veç nga dy pranvera
Marigona, Sihana, Arlindi, Delvina t’gjithë fëmijë
dhe Flaka, ah Flaka e tëra n’flakë
Trembëdhjetë fëmijë
Shtatë gra
Një burrë, rëndë sëmurë
dhe rrethi i shtatë i ferrit
I përgjërova t’më vrisnin
Zgërdhiheshin, ulërinin si ujqër
me ulurimën si kodin e tyre vrastar
Unë përgjëroja, vdekjen kërkoja
tmerr i shpirtrave që therren
kundërmim i njerëzve që digjen
lemeritje e gjenocidit n’fundshekullin njëzet
Nuk m’kujtohet më
sa kohë ka
që shtrihem e zgjohem mbytur n‘lot
e vdekja ende serbisht m’flet!
Sh.Bytyqi, nga antologjia “Dritë mbi Plage”
Nëntëvjeçarit Dren Caka, të mbijetuarit të vetëm nga masakra e Gjakovës me dt. 02.04.1999 ku forcat policore dhe ushtarake serbe vranë dhe dogjën 21 fëmijë dhe gra.
